Welcome to the Playground

Beginning scene:

Haar nog altijd felblauwe kittenoogjes staarde naar de uitgang van de nursury. Het zou vast voor altijd zo blijven. Normale kittens kregen na enkele weken hun eigen oogkleur, verloren de kittenblauwe gloed die altijd zo schitterde. Zij niet. Powderkit had nog steeds de kleur die ze had op dag één. Hierdoor leek ze ook nog steeds op een jong meisje. Niet dat ze oud was, maar ouder dan dat ze eigenlijk leek. Als je haar nu zag zitten zou je denken dat ze niet ouder was dan een kleine drie moons en toch was ze vandaag echt vijf moons geworden. Vandaag specifiek ja. En vandaag was ook een speciale dag. Vandaag zou ze... vandaag zou ze weggaan van hier. Weg van de vertrouwde nursury waar ze geboren was, weg van het kamp die haar deze korte leventje beschermd had, weg van de bekende katten om haar heen en weg uit het gebied waar ze eigenlijk haar eerste prooien zou vangen en haar eerste gevechtstraining zou krijgen. Weg van Shadowclan om nooit meer terug te keren. Het was een keuze die ze gemaakt had ondanks ze eigenlijk veel te jong was om z’n keuze als deze te maken. Er was geen tijd om te wachten tot ze ouder was. De regels waren duidelijk. Een kitten kon enkel nog van clan wisselen tot op de dag dat ze vijf moons waren. Was dat niet een beetje gek eindelijk? Hoe kon een kind nou weten als dit de beste keuze was of niet? Toch had ze ervoor gekozen om het te doen. Ze moest wel, na alles risico’s die waren genomen. Ze kon nu niet meer terugkrabbelen. Dit was wat ze wou. Ze wou bij haar familie zijn en dit was de enige optie om bij hen te zijn. Al vanaf de dag dat ze kon piepen was ze opzoek gegaan naar wie haar verloren familie was. Haar moeder was namelijk omgekomen tijdens de oorlog tegen Riverclan en naast haar moeder was er niemand meer over in Shadowclan. Alle deelde dezelfde lot als haar moeder. Elke kat in hun stamboom uitgewist door de oorlogen die de clans met elkaar streden. Zou zij op een dag ook sterven tijdens een oorlog? Deelde zij net als de rest hetzelfde pad? De gedachtes er al aan maakte haar kortademig. Snel drukte ze haar pootje op haar borstkas om haarzelf rustig te krijgen door haar ademhaling te tellen. Rustig Powder.. Rustig. Wees nou niet zo bang.. Waarom moest ze altijd zo bang zijn? Waarom was ze z’n- z’n neuropaat. Altijd maar zenuwachtig, gejaagd, bang en en..

Ze zoog een diep ademtuig naar binnen bij het woord dat in haar kop schoot. ‘Huilerig.’ Ze hoorde het andere maar vaak genoeg zeggen. Achter haar rug om fluisterde ze het allemaal. Ze was geen échte Shadowclanner al had ze het zo graag gewild. Ze was er veel te zwakjes voor om bij een clan als deze te horen. En daarbij droeg ze óók nog eens het bloed van de vijand. Des te meer redeneren voor haar clangenoten om haar vuil aan te kijken. Misschien was het beter bij de vijand. Misschien moest ze hen stoppen met de vijand te noemen... Ze verbeterde snel haar woordkeus. Misschien was het beter bij Riverclan. Immers was haar familie daar, haar papa in ieder geval en haar papa was bereid om alles te doen om haar thuis te laten voelen. Dat had hij haar beloofd als ze met hem meeging naar Riverclan. Dat had hij echt gezegd, ze herinnerde het zich namelijk nog zo goed ondanks het al enkele weken geleden was. Een kleine boost van moed vulde haar nu. Ja. Papa ging haar helpen. Papa zou alles beter maken. Ze zou eindelijk bij haar familie zijn. Haar angst zette ze de achterdeur uit. Het was tijd om te gaan! Haar tijd bij Shadowclan was vandaag over en een nieuw en beter leven zou vandaag ingaan. Powderkit hield haar blik voor het eerst van vandaag los aan de uitgang van de nursury en zocht de gestalte van haar de she-cat die haar de laatste weekjes had bijgestaan. Alleen zij zou ze gaan missen. De enige kat die haar had geholpen naar haar zoektocht. Ze was de beste vriendin van haar moeder geweest toen ze nog geleefd had. Enkel zij wist ook van haar ouders geheim af dat ze eigenlijk een halfclan kitten was. Nu was het niet meer geheim. Iedereen wist er nu vanaf. Het was een rot tijd geweest toen het boven water was gekomen maar het was niet anders geweest. Als ze naar haar familie wou dan moest de waarheid verteld worden. Powderkit vond de she-cat naar waar ze opzoek was. Lilypad stond buiten te wachten. Zachtjes schuifelde ze de den uit naar de ander toe en schoof tussen haar voorpootjes in. Met haar roze neusje neusde ze tegen de buik van de Shadowclan Warrior. De enige kat waarmee ze zich gehecht had gevoeld. Waar ze mee kon knuffelen wanneer ze zich weer eens verdrietig voelde. ‘’Ben je er klaar voor Powder?’’ Werd er uiteindelijk gevraagd. De zachtblauw gekleurde kitten keek omhoog. Aarzeling knaagde weer aan haar maag. Powder beet op haar lipje en voelde hoe haar staart dik begon op te zette. ’’Niet bang zijn Powder. Het komt goed, dat beloof ik.’’ De kitten knikte zachtjes, vechtend tegen de traantjes. ’’Zodra je apprentice bent kun je me altijd opzoeken. Het verandert niks voor mij als je straks bij Riverclan hoort. Ik heb je moeder beloofd je altijd te beschermen en dat zal ik altijd doen.’’ Powderkit drukte zich weer tegen Lilypad aan. Een laatste knuffel. Hoewel ze geen familie was bij bloed was de oudere she-cat wel onderdeel geworden van haar kleine gebroken familie. Ze zou haar missen maar ze wou ook graag bij haar vader zijn. Ze had een keuze moeten maken en dat had ze gedaan. Ze kon niet meer terugkrabbelen. ‘’Ik ben zover.’’ Mauwde ze zachtjes, de laatste woorden die ze zou spreken voor de komende tijd. Powderkit werd opgehesen aan haar nekvel en het Shadowclan kamp uitgetild. Het enige voordeel aan nog klein en licht zijn was dat je nog gedragen kon worden bij lange afstanden. Voor de rest was het afgesproken dat Lilypad haar zou wegbrengen en bij de Fourtrees zou afzette waarna ze daar door haar vader opgepikt zou worden. Powderkit had geen verdere behoefte gehad om vaarwel te zeggen. Ze had niemand in Shadowclan om gedag tegen te zeggen.

De reis richting de Fourtrees was niet enorm speciaal. Er waren geen gekke dingen onderweg die Lilypad hinderde om haar te brengen. Het enige wat er omging tijdens de reis was haar eigen gedachtegang en stroom van emoties. Ze voelde zoveel verschillende dingen op dit moment dat er geen touw om te binden was. Ze was enthousiast maar ook angstig. Ze was blij maar ook verdrietig. En zo maar door. Het ene moment wou ze bijna luidkeels huilen en Lily smeken haar terug naar haar vertrouwde nest te brengen en het andere moment wou ze haar vragen sneller te lopen omdat ze niet kon wachten om naar haar papa toe te gaan. Ze bleef maar doodstil hangen met haar lippen strak op elkaar geperst. Dat was misschien maar voor het best. Haar staartje had ze tussen haar achterpootjes getrokken en tikte zelfs bijna tegen haar neus aan. Ondertussen schoten haar oogjes wel van de ene kant naar de andere kant. Waren ze er al bijna? Was dat een schaduw van een gevaarlijke vos? Wat was dat? En wat was dat? En dat? En- en dat dan? Was- oh Starclan. Alles om haar heen was zo, zo intens. Alles was gewoon net een enorm grote golf van vooral veel en ook nieuwe prikkels dat het kleine grutje er helemaal van slag van raakte. Powderkit kneep haar oogleden dicht en krulde haarzelf zover dat kon op tot een balletje. Lilypad merkte natuurlijk op dat de kitten die ze vasthield tekens van stress vertoonde maar stapte ondanks dat nog altijd vastberaden door. Als ze de kitten nu liet zien dat ook zij twijfelde, dan zou Powder nooit meer dapper genoeg durven te zijn om de reis door te zetten. En hoewel Lilypad graag wou dat de kitten bij haar bleef, wist ze ook dat de she-catje gelukkiger ging worden in Riverclan dan ze ooit in Shadowclan kon worden. Soms moest je je eigen egoïsme opzijzetten, hoe moeilijk dat ook soms kon zijn.

Het was nu eindelijk zover. Lilypad passen werden langzamer. Powderkit opende voor het eerst in een uur tijd haar oogjes weer. De koude lucht prikte direct in haar glazige blik. De naaldbomen waren verdwenen en lieten de twee katten nu in de openlucht staan. Hierdoor blies de koude winterwind over hen heen. De kitten drukte haar oortjes in haar nek en voelde hoe de wind haar snorhaartjes tegen haar wangentjes blies. Hoewel er kleine traantjes in haar oogjes waren gevormd door de gure wind was het voor Powderkit niet te missen dat er in de korte verte de drie (en een half lol) grote eikenbomen stonden. De vierboom! Ze waren er! Ze herkende deze plek erg goed, want hier had ze namelijk haar papa voor het eerst ontmoet! Lilypad bracht Powderkit naar de grond en de kitten kwam met een zacht plofje op haar billen terecht. Met grote ogen keek ze naar de bomen en toen terug naar Lilypad. Eventjes hielden de twee she-cats elkaar blik vast. Hoewel beide niks zeiden was het duidelijk wat er op diens lippen brandde. Lilypad knikte haar bemoedigend toe. Powderkit wurmde haarzelf weer omhoog op haar pootjes en begon de heuvel af te dalen. Haar korte pootjes en kleine lichaam was als een klein konijntje tussen de sneeuw. Dat ze er ook bij huppelde en sprongetjes maakte om boven de sneeuw te komen hielp niet mee bij het beeld. Lilypad achtervolgde haar op een rustig tredje en Powder hoorde haar zachtjes onder haar adem lachen van hoe ze door de sneeuw heen ploeterde. Kort keek ze over haar schouder heen en giechelde mee terwijl ze haar tong speels naar de Warrior uitstak. ‘’Kijk nou maar weer voor je Powder, voor je straks op je giechel gaat!’’ Powderkit rolde met haar oogjes maar luisterde naar de she-cat. Snel draaide ze haar kopje terug en sprintte weer veder met haar blik goed naar voren gericht. Met een klein zetje in haar rug kwam ze aan bij de vierboom. Op de midden van de plaats keek ze nogmaals betoverend om haar heen. Ze waren enorm! En dat de derde boom half afgebrand was zag er enkel nog maar cooler uit! Hoewel Powder enorm genoot van het aanzicht merkte ze vrijwel direct op dat er nog geen teken was van een andere kat. Haar papa, waar was hij? Haar enthousiasme zakte als een betonblok op de grond en dwars erdoorheen. Was- was hij niet komen opdagen? Nerveus keek ze om haar heen. Waar was hij? Hij had haar niet in de steek gelaten toch? Benauwd dat ze het al kreeg van de gedachten hieraan. Lilypad schoot gelukkig snel te hulp en gaf haar een opkikker met haar neus tegen haar wang aan. ‘’Hij is onderweg, maak je geen zorgen.’’ Mauwde de oudere she-cat bemoedigend en trok het kleine lichaampje van Powder warm en beschermend tegen haar buik aan. Zo bleven de twee Shadowclanners zitten tot het eerste sein van haar vader kwam.

Voor Powderkit had dit wel een eeuwigheid geleken terwijl het technisch gezien waarschijnlijk niet langer geduurd had dan een kort halfuurtje. Maar daar was hij dan eindelijk. Haar vader. Hij was echt gekomen. De blauw gekleurde she-cat kwam met een sprongetje omhoog. ‘’Lilypad! Papa is er!’’ Mauwde ze met een blij kreetje. Ze wachtte niet veder op een reactie van de Warrior want ze schoot onder haar vandaan richting haar vader. Ze werd in een grote omhelzing opgevangen door de tom-cat die met de naam Underhound leefde. ‘’Papa!’’ Piepte ze blij terwijl ze werd begroet met wel honderd neusjes door de grote Riverclanner. Als je hen twee zo samen zag dan leken ze kwa uiterlijk voor geen greintje op elkaar. Als je niet beter wist dan dat ze vader en dochter waren dan hadden ze zo twee vreemdelingen van elkaar kunnen zijn. Powderkit was exact als haar moeder, net een tweede kopie. Vandaar dat ze ook naar haar moeder vernoemd was. Lilypad had zich ondertussen bij hen aangesloten. Powder merkte er echter niks van. Ze was tegen haar papa aangeplakt alsof ze bang was hij ineens weer zou verdwijnen. Underhound sprak met Lilypad maar de kitten kreeg niks mee naast enkel het vibrerende geluid in de borstkas van haar vader wanneer hij sprak. Haar oortjes lagen op zijn borst gedrukt omdat haar kopje zich verstopte in zijn warme buikpluis. Dat de twee Warrior nog met elkaar kletste ging haar geheel voorbij. Powder was helemaal opgeslokt in het moment dat ze eindelijk na al die moons herenigd was met haar vader waar ze zo lang opzoek naar was geweest. Ze werd pas ontwaakt uit haar droom toen Underhound zich van haar wegtrok en haar aankeek. Zijn ogen zeiden al genoeg. Het was tijd om te vertrekken. Powderkit bracht haar blik naar Lilypad die op haar beurt weer naar haar keek. Nu was het moment voor afscheid. Hoewel ze voor de rest niemand gedag had gezegd in Shadowclan was Lilypad een heel ander verhaal. Haar lipje pruilde op en hoe hard zo ook vandaag tegen de traantjes had geknokt, nú kwamen ze er toch echt uit. De kitten sprong van de ene omhelzing naar de ander en dook terug tussen de poten van Lily. ‘’B-bedankt voor alles Lilypad.’’ Mauwde ze gedempt in haar vacht toen ze haar kopje voor de zoveelste keer van vandaag in haar buik drukte. Ze snoof nog de laatste keer haar gek ruikende vachtgeur op en gaf haar ook een liefkozend likje op haar kin als teken van dankbaarheid. ‘’Onthoud wat ik je verteld heb kleintje. Dit is geen vaarwel. We zullen elkaar gauw weer zien. Ik zal je apprentice naam op de gathering trots meejuichen samen met de Riverclanners.’’ Powder keek haar dankbaar aan. Ze wist hoe erg Lilypad eigenlijk een hekel had aan de clan waar ze nu naar toe zou verhuizen. Het was natuurlijk ook niet gek. Het was immers Riverclan’s fout dat haar moeder, Lily’s beste vriendin, ter overlijden was gekomen. Hoe hard Riverclan ook bleef ontkennen dat die Rogue’s voor hen hadden gewerkt. Het maakte nu ook niet meer uit. Het ging nu om het beste voor Powder. Het beste voor haar. En wellicht zou ze wel eens de push in de goeie richting kunnen zijn om weer vrede te stichten tussen de twee clans. Misschien zou zíj wel eens degene kunnen worden die deze twee clans weer tot hun oude vriendschap zou brengen. Ze ging in ieder geval haar stinkende best doen om ooit een waardig genoegen Warrior te worden in Riverclan dat ze op een dag haar Leader kon overtuigen weer samen te werken met haar oude clan! En dan kon ze Lilypad ook vaker zien dan enkel op de gatherings! En hiermee was nu een toekomstdroom gesmeten. Ooit zou zij, Powderkit, de clans weer herinneringen. Ze zou er elke dag naar streven. Haar laatste knuffel werd gegeven aan Lilypad en daarna werd ze net als daarnet opgehesen aan haar nekvel. Haar papa had haar opgetild en knikte nog een laatste dankbaar knikje naar Lily. Powderkit keek de hele tijd achterom toen Underhound zich een weg baande naar de grens van Riverclan. Op het laatste stukje, waar ze nog net Lily kon zien staan, zwaaide ze zachtjes met haar voorpootje gedag.

Tot snel Lilypad.

De weg richting Riverclan was spannend maar ook opwindend. Haar vader vertelde haar onderweg van alles. Van wat ze moest verwachten, wat er ging gebeuren en hoe alles er uit zou zien. Zo zou ze, zover dat kon, voorbereid zijn op wat er ging komen. Hoewel ze natuurlijk enorm veel zin had om nieuwe vriendjes te maken en eindelijk tijd te spenderen met haar familie zou dat nog een paar daagjes duren. Ze moest de nieuwe manieren leren van Riverclan, wennen aan de katten die daar woonde en het allerbelangrijkste; officieel aangenomen worden door de grote Leader. Dat vond ze nog wel het aller spannends- nee, het engst. Natuurlijk had ze veel over Crystalstar gehoord en omdat ze uit Shadowclan kwam was dat natuurlijk niet altijd even positief geweest. De Riverclan Leader had een hele naam gemaakt en ze was stiekem behoorlijk bang dat de she-cat haar het liefst terug zou schoppen van waar ze vandaan kwam. Niet dat dat zo 123 gebeuren zou, want anders had ze nu al niet mogen komen, maar toch diep van binnen vreesde ze er wel voor. De weg richting haar nieuwe huis was sneller dan verwacht. Alles ging langzaam wanneer je wachtte op iets waar je zin in had en alles wat je het liefst zo lang mogelijk uitstelde kwam als een speer op je af. Powderkit durfde niet eens haar blik door het kamp te laten glijden toen ze binnenkwamen zo spannend vond ze het stiekem toch wel. Ze hoorde al genoeg geroezemoes en ogen op haar brandde. Oh nee, wat als ze haar nooit zouden accepteren? Haar hartje begon zo snel te slaan dat ze bang was dat hij uit haar borstkas zou vliegen. Papa had haar verteld dat ze als met Crystalstar zou spreken. Ze wist dan ook dat ze bij de Leader’s den stond zonder te kijken toen haar vader halthield. Hij wachtte kort en stapte toen naar binnen. Powderkit werd neergezet. De kitten keek vluchtig naar boven en zocht de blik van Underhound. Haar vader had een rustige blik in zijn ogen wat haar iets kalmeerde. Zijn lippen vormde de woorden: geen zorgen, het komt goed. Waarna hij haar een bemoedigend neusje gaf. Daarna vertrok hij. Wacht! Hij ging weg? De kitten sprong op en keek met grote ogen toe te kijken hoe ze alleen gelaten werd in de den van de wolf. Oh nee oh nee! Pas toen ze wat geluid achter haar hoorde draaide ze haarzelf weer om. Daar stond de Leader al. Ze was er al!? Powder schrok er een beetje van en voelde zich ook wat beschaamd dat ze niet eens door had gehad dat Crystal hier al die tijd al had gestaan. De vijf moon oude kitten, die eigenlijk kwa bouw nog altijd op een jonkie leek, keek met schotelachtige ogen naar de grijze she-cat. Ze zag er zo sterk uit. Zo krachtig. Als een échte Leader. Haar mondje stond een beetje open van bewondering. Toen ze doorkreeg hoe erg ze wel niet gestaard had trok ze haar kittenblauwe oogjes van Crystalstar af en boog snel haar kopje uit respect maar ook een beetje onderdanig. Ze hield haar kopje laag, wachtte op toestemming van de Riverclan Leader om weer omhoog te komen.

Prompt 23.

Niet de schuld van het kind. Dat bleef Crystalstar in haar kop herhalen terwijl ze op Underhound wachtte. Met hem zou ze snel genoeg afhandelen. Het was spijtig, dat dit kind de clan in zou moeten komen met geen enkel bekend gezicht om haar heen, maar de grijze leader tolereerde geen verraad. Ze zou er wel voor zorgen dat het kleintje er niets van meekreeg, tot nadat het gebeurd was. Settleddust had het in vergelijking erg makkelijk gehad: hij hoefde alleen maar een ongewilde kitten wegsturen. De verrader uit zijn clan, de moeder Bluedust, was al dood, dus voor Shadowclan waren eindjes zo aan elkaar geknoopt. het was bijna poëtisch: Het bloed van Bluedust kleefde aan haar klauwen, en nu mocht zij het product van deze verraderlijke unie opvoeden en een plek geven. Wat er precies met Underhound moest gebeuren wist Crystalstar nog niet, maar hij zou er niet blij mee zijn. Misschien was een simpele doodsbeet het beste, eenzame verbanning was met dit barre weer immers gewoon een langere executie.

Toen verscheen ze. Underhound leek niet helemaal de ernst van de zaak te begrijpen: de kater fluisterde zijn bastaard zelfs bemoedigende woordjes toe. Crystalstar zwiepte met haar staart en gaf hem een kille blik. Dat leek hij te begrijpen, en zonder nog een woord te zeggen verdween de vader. De grijze leader bleef achter met de dochter, en ging zitten, met haar staart strak om haar poten gewikkeld. Ze was wat aangesterkt na haar plotselinge gewichtsverlies, omdat ook zij wist dat het niet wijs was om leaf-bare te trotseren zonder een beetje vlees onder haar vacht. "Powderkit.. Vader: Underhound, Riverclan; Moeder: Bluedust, Shadowclan. Curieus is dat, twee verschillende clans." Ze mauwde het met een tikkeltje sarcasme, wat de jonge kattin waarschijnlijk zou ontgaan. "Vijf moons.." Dat was wat ze gehoord had, tot op de dag. Crystalstar fronste wat terwijl ze de kitten opnieuw in zich opnam. Had Underhound de verkeerde leeftijd doorgegeven, of plantte hij echt zulke zwakke zaden? Misschien was het simpelweg een straf van Starclan, om hun afkeer voor het verraad te uiten. "Je wilt hier komen wonen, in mijn clan. Mag ik vragen wat er mis was met Shadowclan? Niet dat ik zelf niet kan bedenken wat er daar allemaal mis is, maar ik wil graag jouw reden weten." Deze hele introductie zou nogal een indruk op Powderkit achterlaten, en dat was precies wat de leader wilde. "Ik ben Crystalstar, trouwens." Mauwde ze, bijna als een nagedachte.

Waarom ze zo hard voor de kitten was, wist Crystalstar ook niet precies. Misschien wilde ze gewoon een duidelijke indruk achterlaten, Powderkit vertellen dat ze een uitzondering was. De kitten klapte echter niet helemaal dicht, iets waar Crystalstar wel enige bewondering voor had. Ze had nogal een intimiderend karakter, het was best knap voor het jonge katje om daartegen nog te blijven staan om antwoord te geven. In complete stilte luisterde de grijze leader naar de uitleg, terwijl ze Powderkit gade sloeg. ”Juist, je wilt bij je familie zijn..” Mauwde ze langzaam. Welke familie dan? Underhound? Hij zou er over enkele dagen misschien niet eens meer zijn, en dan zou Powderkit weer zo goed als alleen zijn. ”Het klopt dat Riverclan een familie is, in het principe dat we voor elkaar zorgen en elkaar beschermen, zoals alle clans. We zijn misschien wat closer omdat we een unieke vaardigheid delen, die de andere clans niet hebben: we zwemmen.” Dat was echter niet alles, en dit was het belangrijkste dat Powderkit moest begrijpen: ”Maar die bescherming, die zorg.. Het is allemaal niet onvoorwaardelijk, begrepen? Ik moet er absoluut zeker van zijn dat, als je in mijn clan komt wonen, er niks over is van loyaliteit naar Shadowclan. Je moet begrijpend dat je wel eens heel goed tegenover je oude clan kan komen te staan op het strijdveld, en dan verwacht ik dat je vecht.” Ze vernauwde haar ogen. ”Ik bied onderkomen aan halfclankatten, maar niet aan katten met twee clans.”