Forever, except

Met een knoop in zijn maag keek hij haar aan. Op de weg naar buiten was Olivebranch stilletjes geweest, en ze had er sowieso iets van gemerkt. Normaal gesproken zou hij grapjes hebben gemaakt, nog wat met haar hebben geflirt. Dat was er vandaag niet bij geweest, vandaag was hij ernstig. Hij had Silverwish meegevraagd uit het kamp. Het had zijn humeur niet ten goede gedaan dat hij haar had aangetroffen in het bijzijn van Rascal, voordat ze gingen. Dat was één van de dingen waar hij het over wilde hebben, en hij had liever nog een reden gekregen om te twijfelen door Silverwish alleen te vinden. Maar nee, dat had Starclan hem niet gegund.
"Ik.. We moeten praten." Mauwde hij opnieuw, hetzelfde wat hij eerder ook al had gezegd om haar mee te krijgen. "Silverwish, ik heb altijd van je gehouden." Begon hij het moeilijke gesprek, terwijl hij zijn best deed om zijn stem onder controle te houden. "Altijd.. En jij ook van mij, of dat geloof ik in ieder geval." Een droge grinnik verliet zijn keel. "We hebben een prachtige tijd gehad, maar ik denk dat die tijd voorbij is." Daar, hij had het gezegd. Het had pijn gedaan om de woorden naar buiten te brengen, maar hij had ze uitgesproken. Hij voelde zich slecht, en was bang voor haar reactie, maar hij had geen spijt van de woorden, daarvoor had hij te lang nagedacht.

Hij was ernstig geweest toen hij haar had gezegd dat ze moesten praten. Die opening was ook niet bepaald erg vrolijk. Af en toe keek ze naar de zwarte kater die naast haar liep, hoe stil en teruggetrokken hij was. Silver zou liegen als ze zei dat ze zijn grapjes niet gemist had. Ze slikte en wende haar blik weer af. Ze had al zo'n vermoede wat er aan zat te komen. Als ze eerlijk was geweest tegen haarzelf voelde zij hetzelfde. Maar ze had de gedachtes weggestopt. Olivebranch was nu degene die het durfde uit te spreken.

'Silverwish, ik heb altijd van je gehouden,' begon de kater te spreken. Een klein, melancholiek glimlachje verscheen op haar gezicht. Zij ook van hem, met heel haar hart. 'Altijd.. En jij ook van mij, of dat geloof ik in ieder geval.' Ze knikte hem bemoedigend toe. Natuurlijk heeft ze van hem gehouden. 'We hebben een prachtige tijd gehad, maar ik denk dat die tijd voorbij is.' Hoewel ze het had zien aankomen en stiekem zelf ook al ergens tot die conclusie was gekomen, deden de woorden toch pijn. Ze hadden zo'n leuke tijd gehad, elkaar gevonden als Apprentices. Ze waren een familie samen, zij twee met hun drie prachtige kittens. Oh, hun arme kinderen. Hoe moesten ze dit aan hun vertellen? De poes slikte, en knikte lichtjes. 'Ik begrijp het, Olive..' miauwde ze zachtjes. Haar blauwe ogen gleden naar de grond. Moesten ze hun best doen het nog proberen op te bouwen? Hun relatie te redden? Een zuchtje verliet haar lippen, wetende dat er een punt achter gezet werd vandaag. Voor altijd, waarschijnlijk. 'Het spijt me,' miauwde ze, hem weer aankijkend. Ze was oprecht, het voelde alsof ze er niet genoeg geweest was. Maar dat waren ze allebei niet. 'We zijn.. Uit elkaar gegroeid, denk ik.' Tranen welde op in haar ogen en snel keek ze van hem weg.

Hij voelde geen boosheid, geen woede om het feit dat zij misschien een ander had gevonden van wie ze nu meer kon houden. Hij kon niet boos zijn toen hij zag hoe verdrietig zij was. In plaats daarvan voelde hij slechts een opgelucht verdriet. Eindelijk was de knoop uit zijn maag, eindelijk mocht hij echt voelen wat hij al die tijd had opgekropt. Ongegeneerd liet Olivebranch zijn eigen tranen lopen. Hij snikte zachtjes and deed een stap naar Silverwish toe. "Oh.. Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn dat jij hetzelfde voelt.." Mauwde hij met een stokkende stem, terwijl hij haar omhelsde. Hij rustte zijn kop tegen haar schouder en rilde. "Het maakt alles makkelijker." Mompelde hij met gesloten ogen. Ze hadden hun best gedaan, ze hadden het uitgehouden tot nadat ze echt ouders moesten zijn voor hun kittens. En ze hadden geen ruzie, ze hadden nog liefde voor elkaar, maar geen verliefdheid meer.

Olivebranch stapte naar haar toe. 'Oh.. Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn dat jij hetzelfde voelt..' mauwde hij stokkend. Silverwish leunde tegen hem aan toen hij haar omhelsde. Het voelde weer als vanouds, maar toch was het anders. Hun relatie was uit elkaar, en dit was enkel twee katten rouwend om het feit dat het niet meer zal zijn zoals het vroeger was. 'Het maakt alles makkelijker,' mompelde hij, waarop Silverwish lichtjes knikte. Het voelde oké, maar ergens vond ze het toch moeilijk om het los te laten. Konden ze nog maar proberen. Maar ze wist ook wel dat dat niet meer ging. 'Ik ben blij dat... Dat we het er samen mee eens zijn..' Hoe erg zou het niet moeten zijn om ruzie met elkaar te hebben, en dan nog bij elkaar in de Clan te moeten leven. Samen kinderen moeten opvoeden. 'Maar het doet pijn, Olive..' snikte ze, haar blauwe ogen naar hem oprichtend. 'Ik wenste dat het anders was gelopen...'

Gelukkig verwelkomde ze de omhelzing. Zo konden ze toch nog een laatste momentje van warmte delen. Terwijl hij zijn neus in haar schouder duwde en haar vertrouwde zoete geur nog eens proefde, en daarbij ongewild aan een kattin dacht die zo anders had geroken, mauwde Silverwish nog meer dingen waar hij het mee eens was. Olivebranch kon dan ook alleen maar knikte en "Ja'' prevelen, terwijl hij probeerde zichzelf ietwat onder controle te krijgen. "De kinderen zijn oud genoeg.. Ze zullen er niet kapot van zijn, het is niet alsof we elkaar nu haten." Mauwde hij zachtjes. "Maar Silver.. we gaan waarschijnlijk anderen ontmoeten.. Of het nou over een moon of over tien seizoenen is.. het zal gebeuren. Dan moeten we dat elkaar niet kwalijk nemen." Zuchtte hij, wetend dat zij wist aan wie hij bij haar dacht.

Olive prevelde zachtjes dat hij het met haar eens was. 'De kinderen zijn oud genoeg.. Ze zullen er niet kapot van zijn, het is niet alsof we elkaar nu haten,' mauwde hij zachtjes, waarop Silver zuchtte. Dat was waar, maar toch vond ze het moeilijk om het hun te gaan vertellen. Het was altijd moeilijk, hoe oud ze nou ook waren. 'Maar Silver.. we gaan waarschijnlijk anderen ontmoeten.. Of het nou over een moon of over tien seizoenen is.. het zal gebeuren. Dan moeten we dat elkaar niet kwalijk nemen,' zuchtte hij vervolgens. Silver knipperde ietwat verbaasd met haar ogen, een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. Natuurlijk, de kans was er dat ze anderen zouden ontmoeten. Toch was ze daar helemaal niet mee bezig. Met een licht verbaasde blik keek ze hem aan. 'Nee.. Natuurlijk niet..' mauwde ze wat twijfelend. 'Ik wens je alle geluk, Olivebranch.' Was dit.. zijn manier om te zeggen dat er al iemand anders was? Een lichte steek van jaloezie ging door haar lichaam heen, maar ze hield zichzelf in de plooi. Uiteindelijk wenste ze hem ook al het geluk, met wie dan ook.

Haar frons zorgde ervoor dat er wat van zijn eerdere irritatie naar boven kwam, het was niet alsof hij al iemand had. Maar ook Olivebranch wist zichzelf onder controle te houden en hij knikte. "Ik jou ook.. Wordt weer gelukkig." Langzaam maakte hij zich van haar los, zodat ze elkaar weer goed aan konden kijken. "Ik hou van je, Silver.. En ik zal niet stop met liefde voor je voelen, voor de kinderen, en voor alle goede tijd die we samen hebben gehad.' Als ze straks teruggingen, zouden ze hun nest moeten opdelen, en zouden ze voor het eerst in bijna twee jaar alleen slapen, een enorm lange tijd voor katten die nog geen drie jaar de bosbodem hadden bewandeld.

Hij knikte op haar woorden. 'Ik jou ook.. Wordt weer gelukkig.' Ze zuchtte toen hij bij haar weg stapte, de omhelzing brekend. Het voelde als het laatste punt achter hun relatie. Dit was waarschijnlijk de laatste knuffel die ze zouden hebben. Ze haalde licht trillend adem en keek hem weer aan. 'Ik hou van je, Silver.. En ik zal niet stop met liefde voor je voelen, voor de kinderen, en voor alle goede tijd die we samen hebben gehad.' Een verdrietig glimlachje verscheen op haar snoetje. 'Ik hou ook van jou, Olive. En ik ben zo blij dat we.. Samen een deel van ons leven hebben doorgebracht. Ik zou het nooit willen ruilen voor wat dan ook.' Ze hadden zo'n mooie en leuke tijd gehad met z'n tweeën. Maar aan al het mooie kwam een eind, zo bleek.

Dat was het dan. De relatie waar hij al vanaf zijn twaalfde moon aan vast had gezeten was voorbij, voor altijd. Olivebranch was te wijs om te denken dat het een goed idee kon zijn om het ooit opnieuw te proberen. Dit was het, dit zou het blijven. Ze hadden een goede tijd gehad, een beter tijd dat de meeste andere koppels in de clans, maar aan alle mooie dingen kwam een einde. "Je zult het niet hoeven ruilen.." Murmelde hij zachtjes. "Kom, het begint al donker te worden. We moeten niet te lang wegblijven, we kunnen in het kamp wel verder praten." Maar diep van binnen wist hij dat al het belangrijke al gezegd was.

'Je zult het niet hoeven ruilen,' murmelde hij zachtjes, waarop Silver lichtjes glimlachte. Ze was blij dat ze er beiden hetzelfde over dachten. Dat maakte het inderdaad zoveel makkelijker, zoals Olive al had gezegd in het begin. 'Kom, het begint al donker te worden. We moten niet te lang wegblijven, we kunnen in het kamp wel verder praten.' Silver knikte en stond op. Toch wist ze dat het gesprek niet veel verder zou komen. Misschien hoe ze het aan hun kittens moesten vertellen, maar eerlijk wist ze niet of ze daar al klaar voor was. In stilte liep ze terug naar het kamp, met gevoelens die ze toch niet zo goed kon beschrijven.