Behalve vissen hou ik wel van waterspitsmuizen. Ze hoorde het haar nog zeggen in haar hoofd. Haar stem dwaalde er vaak rond. Haar vriendin die haar zo vaak geholpen had en altijd precies wist wat te zeggen op moeilijke situaties. Haar woorden herhaalde ze vaak tegen haarzelf om haar weer de kracht toe te stoppen wanneer het wat slechter ging. Maar wanneer ze dat deed voelde ze ook een grote steek in haar. Crystalstar had haar altijd geholpen en toen het voor de grijze she-cat moeilijk was geweest had niet het zelfde voor haar kunnen betekenen. Ze voelde nog de wang van Crystalstar tegen de hare voor het moment dat ze tegen Shadowclan had gestreden maar na die dag was het enkel nog maar de herinnering die haar streelde. Sinds de dag dat ze Crystal's gescheurde moederhart kreten had gehoord had ze haar bijna niet meer gezien. Het had haar natuurlijk verdrietig gemaakt. Vooral om het punt dat ze haar vriendin niet had kunnen steunen op het moment waar ze dat het hardst nodig had. Er waren andere katten geweest om haar te helpen. Er was geen ruimte voor haar te geweest om de she-cat te troosten en te steunen. Ze had het na een tijdje geaccepteerd maar dat betekende niet dat het niet zwaar op haar lag. Na alles wat ze voor haar betekend had had zij niks kunnen teruggeven. Dat vond ze verschrikkelijk. Daarom was ze dan nu ook opzoek naar een waterspitsmuis. Het was misschien iets kleins maar hopelijk een begin om te laten zien aan haar vriendin dat ze aan haar dacht. Dat ze om haar gaf. Shatteredice zat ineengedoken in haar jachthouding die ze geleerd had van Crystal en lette goed op de kiezelsteentjes bij haar pootjes. De eerste keer dat ze op dit muissoort had gejaagd had ze namelijk niet rekening gehouden met de steentjes. Van fouten werd geleerd en nu wist ze precies hoe ze haar roze pootkussentjes moest neerzetten zonder geluid te maken. Zachtjes sloop ze dichterbij. Het diertje zat rustig te wassen aan de waterkant, niks vermoedend van haar aanwezigheid. Na nog een paar korte hartslagen sprong ze naar voren en pakte ze het diertje tussen haar tanden. Shatteredice gaf het een snelle en pijnloze dood en bedankte direct Starclan voor zijn leven toen ze de waterspitsmuis slapjes op de grond legde. Een glimlach sierde haar lippen; ze was trots op haar vangst, dit was namelijk haar eerste waterspitsmuis. Ze pakte het beestje weer op en trok weg van de waterkant. Hoewel ze een beetje had leren zwemmen was dit altijd op waterplaatsen geweest waar ze de grond nog kon voelen. Ze was nog altijd bang om dieper te gaan. Daarom vertrok ze ook meteen van deze plek. Het water was haar hier te diep en te wild. Gelukkig had Lynxfang dat altijd gerespecteerd en haar nooit dieper gedwongen. Ze mistte hem. Nu alles weer zo ruk ging in het leven had ze zijn steunende schouder wel kunnen gebruiken. Blueflower was weg en Crystal ook. Ondanks ze elke dag haar gezicht zag was het toch anders geworden. Hopelijk zou dat na vandaag weer veranderen.. Met een nerveus trekje van haar oortje liep ze door en zocht ze de geurspoor van haar goeie vriendin.

Bij elke stap die ze veder zette hoe meer ze merkte dat ze nerveuzer werd. Haar oortjes waren van een nerveus tikje naar constante beweging gegaan; Alsof ze verwachtte dat er op elk moment een monster uit de struikgewas gesprongen kwam. De waterspitsmuisje die ze vasthield drukte ze steviger tussen haar tanden. Ze rook Crystalstar geur sterker worden, wat betekende dat ze in de buurt was. Het duurde dan ook maar een paar seconde toen ze de gestalte van de ander veder op zag staan. Haar grijze pels op haar lange gespierde lichaam en blauwgroene ogen kon ze uit duizenden herkennen. Al rook ze naar kraaienvoer, Crystal zou ze van kilometers herkennen. Voor haar blik gelde hetzelfde, deze stond altijd hard maar zodra ze iemand zag voor wie haar hart openstond dan smolt de kilte weg. Ze stak haar plooienstaart in de lucht en gaf een klein zwiepje, - een beetje het idee van een zwaai met de hand.- , om de aandacht van de Leader te vangen. Hoewel ze graag direct naar haar toe was gestapt testte ze liever eerst het water. Wellicht had Crystal geen behoefte aan gezelschap. Ze kreeg echter groenlicht; Crystal wierp haar een glimlach- al zag ze de droevigheid erdoorheen schemeren. Een meevoelende blik vulde haar eigen kristalblauwe oogje. Ze vond het verschrikkelijk dat de she-cat zoveel pijn had en dat ze in al die tijd haar niet had kunnen helpen. Hierdoor raakte ze weer nerveus. Ze vond het zo vervelend dat ze haar niet had kunnen bijstaan. Dat ze niet meer geprobeerd had om haar bij te staan.. Ze was bang dat Crystal het haar kwalijk nam. Ze slikte en wende kort haar blik af voor ze uiteindelijk met wat ingesproken moed weer haar pas inzette om bij de grijze she-cat aan te sluiten. Ze kreeg vrijwel direct een compliment van haar vangst. Ze glimlachte lichtjes langs de prooi heen voor ze hem op de grond neerlegde en met haar roze neusje het prooidiertje naar de ander toeschoof. ''Bedankt Crystal.'' Mauwde ze met haar altijd zachte warme stem. ''Ik uhm, ik weet nog dat je zei dat het je favoriete prooi was.'' Een beetje zenuwachtig schraapte ze met haar keel. Eens een verlegen meid, altijd een verlegen meid, toch? haha... ''Ik- heb hem voor jou gevangen.'' Voegde ze er nog vluchtjes aan toe. Dat ze veel geoefend had om de waterspitsmuisjes te vangen hield ze maar voor zich, voor ze haarzelf straks nog meer voor schut zette met haar gestotter.

Crystalstar was even sprakeloos maar dat gaf niet. Shatteredice keek haar enkel met een zachte blik aan nadat ze zelf gesproken had. Al kwam er vandaag geen enkel woord over de lippen van de grijze she-cat, ze zag haar in haar groene ogen wat ze zeggen wou. Ze volgde haar evenbeeld toen ze ging zitten en sloeg haar pluizige sluierstaart lichtjes rondom haar eigen lichaam. "Na al die tijd.. Dat je dat nog weet." Een teder glimlachje sierde haar mondhoeken. ''Natuurlijk weet ik dat nog.'' Mauwde ze terug. Ze wist alles nog van Crystalstar wat ze ooit met haar gedeeld had, tot de kleinste details, al zei ze dat niet hardop. De she-cat keek toe hoe de ander een tweede hap nam van de prooi en merkte daardoor dat de schouders van Crystal wat schokte. Haar gelaat vertrok zorgwekkend. ''Crystal?'' Fluisterde ze vragend. ''Ben, ben je oké?'' Vond ze de prooi toch niet lekker? Was het toch niet haar favoriet en probeerde ze haar niet te beledigen door te doen alsof? Nee. Nee, het was iets anders maar ze hield wijselijk haar mond veder. Ze wou haar vriendin niet pushen door te gissen wat er aan de poot was. Shattered schoof een stukje de kant op van haar vriendin en zocht naar haar blik. Toen ze haar blik ving kwam dan ook vrijwel direct een vraag. "Denk je dat ik het goed doe? Dit leiderschap." Haar ronde muizenvormige oortjes kwam wat geschrokken omhoog en ze keek de grijze she-cat even voor een goeie seconde aan. Op haar lippen lagen al woorden maar ze wachtte nog met spreken. Natuurlijk wou ze direct zeggen dat de ander het fantastisch deed maar ze wou haar mening onderbouwen. Ze wou Crystal werkelijk het gevoel geven dat ze het goed deed, want dat deed ze ook, maar enkel ja zeggen was niet overtuigend genoeg had ze het idee. De gesproette flame-point probeerde haar staart zachtjes om de lichaam van haar vriendin te wikkelen maar voordat ze haar echt vasthield zocht ze kort naar toestemming in haar blik. Sinds het gebeuren met Daintywhiff schrok ze altijd van andere als ze haar zomaar aanraakte, daarom vroeg ze sindsdien altijd zelf ook naar consent voor ze iemand vasthield. ''Van alle leaders die ik heb meegemaakt.'' Begon ze rustig. ''Vind ik dat Pantherstar en jij het tot nu toe geweldig hebben gedaan.'' Pantherstar noemde ze ook op, naast dat hij natuurlijk enorm gerespecteerd was als zowel Deputy als Leader had hij zich ook bewezen met iets wat vele mistte deze dagen; Barmhartigheid. Hij was de gene geweest die een Windclanner onder de vleugel had genomen en haar een kans had gegeven op een veilige thuis ondanks hun jaren van oorlog. Ondanks wat Windclan allemaal had gedaan tegen zijn clan als zowel persoonlijke gebied. Hij beschermde zijn clan met klauw en tand als het nodig was maar liet ook genade zien. En niet alleen binnen zijn eigen clan. Niks stond Riverclan in de weg, elk gevaar weefde zich doorheen, samen, als één. Ze beschermde en Shattered was trots om nu één van hen te zijn. ''Net als hem ga je door vuur en woeste water om je clan, je familie en je geliefdes te beschermen. Je bent een sterke vrouw met een ijzeren vuist maar alsnog met een warme moederhart. Je respecteert andere, je luistert naar de stemmen om je heen, en je probeert alles goed te doen. En dat is het hem; Zolang je er alles aan doet om het goed te doen, wat jij denkt dat goed is voor ons, de clan, het woud- dan doe je het goed.'' Ze wiebelde eventjes met haar oortjes. ''Niemand is perfect. Zelfs de beste leader niet. Iedereen maakt fouten en iedereen heeft een eigen denkwijze en meningen. Sommige zullen jouw leven en jouw keuzes nooit begrijpen. En dat is prima. Je bent hier ook om jouw eigen leven te leven, niet enkel om ervoor te zorgen dat iedereen je begrijpt.'' Ze glimlachte kort. ''Ik weet niet wat er is dat je doet twijfelen, wat je wellicht hebt gedaan waar ik of de clan niet van afweet. Misschien weegt de oorlog met Shadowclan zwaar op je schouders of is het iets anders.. En ik hoef het ook niet te weten. Ik wil alleen dat je weet Crystal, dat ik er altijd voor je zal zijn. Op de goeie dagen waar de zon helder schijnt, maar ook op slechte dagen wanneer de storm niet lijkt over te waaien. Bij je goeie besluiten en naast je fouten zal ik naast je staan.'' Altijd. Net als bij Stallionheart. Ze had naast zijn zijde gestaan bij zijn goeie en slechte momenten. Ook toen hij bijna een oorlog was begonnen en een apprentice had gekidnapt. Ze was boos op hem geweest, ze was er niet mee eens geweest en dat had ze hem ook laten merken maar ondanks dat had ze naast hem gestaan toen ze hier op Riverclan gebied hadden gestaan. En dat was maar één van de vele voorbeelden. Want dat was wat je deed als je iemand trouw was. Je steunde ze, ook wanneer er een fouten gemaakt werd. Zolang ze maar hun fouten inzagen en weer probeerde deze recht te trekken. ''Vergeven is het loslaten van de last die jij met je meedraagt. Wij vergeven het je wel, ik, de sterren en de clan. Maar je moet het ook zelf kunnen.''

In de tijd dat ze had gesproken had ze haar hart vastgehouden. Ze meende elke woord die ze tegen Crystal had gezegd maar het was maar de vraag als de grijze she-cat haar ook echt geloofde. Om haar woorden kracht bij te zetten hield ze haar vriendin op het laatst nog even goed stevig vast in haar omhelzing. Niemand had sinds de traumatische gebeurtenissen in Windclan haar mogen aanraken, enkel bij Crystal en kort met Blueflower had ze zich daar veilig genoeg voor gevoeld. Ze voelde een verdrietige zucht in haar longen toen ze kort terug dacht aan alles maar ze hield het binnen. Haar kristalblauwe oogje volgde de afwende gezicht van Crystal. Ze probeerde haar tranen te verbergen. ''He, he, voor mij hoef je niet je tranen te verbergen.'' Mauwde ze zachtjes. ''Je weet toch nog wel hoe nat ik jouw pels had onder gehuild de eerste dag? En toen kende ik je niet eens!'' Probeerde de flame-point de sfeer wat op te beuren. ''Je mag altijd bij mij huilen, mijn vacht net zo doorweken als ik toen gedaan had. Het hoeft niet, maar het mag. Als je daar veilig genoeg voor voelt bij mij.'' Niet iedereen vond het fijn om bij iemand anders aanwezigheid te huilen. Ze zou het begrijpen als Crystalstar liever niet haar snottenbel aan haar zou afwegen. Als ze maar wist dat ze er altijd zijn om haar te troosten en haar tranen te drogen. ''Ik meende al mijn woorden die tegen je hebt gezegd. Ze waren oprecht vanuit mijn hart.'' Vertelde ze er nog snel achteraan. Dat Crystal het écht wist dat ze het meende. Toen kwam er nog een vraag. Eentje die ze niet perse zo had zien aankomen. De Riverclan Leader verontschuldigde zich ook bijna vrijwel direct met het oog op haar verleden. Shatteredice moest een beetje er zachtjes om lachen. ''Je mag me alles vragen gekkerd. Zeg nou geen sorry.'' Zei Shatteredice om haar vriendin wat gerust te stellen. Ze praatte niet over dit soort dingen met andere maar aan Crystal durfde ze alles te vertellen. De leuke dingen maar ook de nare dingen en vaak zat de gekke dingen. ''Het antwoord is ja en nee.'' Begon ze eerlijk. ''Tuurlijk mis ik iemand om mij heen.. Vooral s' avonds wanneer ik ga slapen. Ik hou van knuffelen, iemand die me de hele nacht vasthoudt en me warm en veilig laat voelen. Iemand waarmee ik elke dag mee kan eten, kan vragen naar hoe zijn of haar dag was en oprecht naar ze luisteren. Ik word gelukkig als ik me leven kan delen met een wederhelft, ik ben gewoon denk ik een hele zorgzame she-cat dus als ik iemand altijd kan helpen en steunen is dat voor mij heel vervullend.'' Vertelde ze haar vriendin. ''Maar.. Ik ben ook heel  bang tegenwoordig. Om iemand écht op die emotionele kant te vertrouwen. Als iemand me fysiek aanraakt dan krijg ik al paniekaanvallen.'' Behalve bij jou dan, voegde ze in haar hoofd toe. ''En naja, ik durf daarom niet helemaal open te staan om weer zulke gevoelens binnen te laten. Ik denk niet dat iemand namelijk zoveel geduld kan hebben om door deze trauma's heen te werken. Wat als ik weer verliefd word? Want ik wil wel weer écht vlinders in me buik voelen als bij iemand ben.. niet omdat ik anders maar alleen ben, snap je? En stel, ik- ik heb ze en die gene ook en ze wilt partners met mij worden maar ik kan ze het gene niet bieden wat ze willen?'' Ze beet eventjes op haar lip. ''Dan, hoe erg ik het ook mis om soms iemand te hebben, is het wellicht beter om alleen te zijn. Voor hun.'' Waarheid deed pijn maar alles had haar al zoveel pijn gedaan in het leven, dit kon ze ook wel aan. Shatteredice had zich ondertussen tijdens haar verhaal los gemaakt van Crystal en eventjes keek ze van haar weg. Na enkele secondes schudde ze haar pluizige vacht uit. ''S-sorry, ik dumpte er meteen weer een hele verhaal eruit.'' Lachte ze een beetje onschuldig om de lucht wat op te frissen.