Spite

Na een middag die een eeuwigheid leek te duren, was hij eindelijk klaar met zijn apprentices. Het overgeromantiseerde idee van mentorschap was hij allang weer vergeten. En dat kon ook niet anders. Pipitpaw was een ware lieverd, maar ze kon behoorlijk sloom zijn. En Agatepaw.. oh god, Agatepaw. Het was tijd dat hij een moment voor zichzelf nam. Onoplettender dan normaal wandelde hij de open plek op, waarna er al vrij snel een bekend figuur tevoorschijn kwam. Met een schaamteloosheid van hier tot de Tribe krulde de kater zijn lippen minachtend naar beneden. Van alle katten moest hij precies een ShadowClanner tegenkomen. Hermitshell herstelde zich en stapte op de ander af. "Hé, ben jij geen deputy?" Begroette hij de ander met een ietwat ironische toon.

[Settleddust]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust liep rustig naar Fourtrees, waar hij blijkbaar de laatste tijd veel tijd doorbracht. Het was een soort mantra geworden. Als hij in de buurt was even checken of er iemand van waarde rondhing. Hij kon nooit genoeg weten van de andere clans. Het was een niet zo gezonde obsessie. Hij wilde gewoon iedereens zwakke plekken weten, zodat hij zijn positie kon versterken. Alles voor ShadowClan, zo ging het maar weer. Toch kwam er onderweg een soort jeudigheid naar boven. Het sneeuwde lichtjes, zo nu en dan een vlokje uit de hemel die het dunne laagje sneeuw dat op de grond lag vlokje bij vlokje dikker maakte. En iedere keer als er een vlokje in de buurt van zijn snoet kwam, dan sprong hij naar voren en ving hij het in zijn bek. Eén, twee, drie... Hij telde in zijn hoofd langzaam door terwijl hij de helling op wandelde. En toen er eentje dicht in de buurt kwam, sprong hij snel naar voren. Dat was achttien... En toen hij op een lege vlakte kwam, ving hij al nummer tweeëntwintig. Zijn kop ging even kort naar het plekje waar Morningkit ergens begraven was, en in zijn gedachten knipoogde hij naar haar en zei: "Moet je deze move eens zien!" En zo ving hij nog eens een paar vlokken en toen.. dertig! Al toen hij knisperende pootstappen hoorde, corrigeerde hij zichzelf snel en deed alsof er niet net wat was gebeurd. Hij hoopte even op een interessant iemand, maar het was maar een snotjoch met een domme opmerking en nog wel een dommere toon. ‘Klopt,’ miauwde hij vlak, terwijl hij zijn ogen een beetje vernauwde. ‘En uhm.. ben jij geen apprentice?’ miauwde hij onschuldig.



97: Laat je karakter 30 sneeuwvlokjes vangen op zijn/haar tong

Bij Settleddust's gare opmerking vernauwde de jonge kater zijn ogen. "Niet zo schijnheilig, Settleddust. Je weet precies wie ik ben." Er was geen spoortje twijfel in zijn stem te herkennen. Hij was niet bang voor de deputy, noch ging hij zich ook maar een beetje onderdanig opstellen. Wat hem betrof waren ze gelijk. Ongeduldig hief hij zijn wenkbrauwen op. Zou de ander hem nog herkennen van hun gezellige ontmoeting omtrent Twistedheart? Zo ja, dan kon hij ook precies bedenken wiens apprentice de RiverClanner tegenover hem ooit was.

Prompt 9: "Laat je kat een nieuwe vijand maken"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wow, hij werd ook nog eens verwaand ook. Settleddust moest zijn best doen om niet te lachen, enkel een geamuseerde scheve grijns trok aan zijn lippen. Was dit één van het ambitieuze soort? Die iemand wilde zijn, die gezien wilde worden? ‘Nee, eigenlijk weet ik dat oprecht niet,’ miauwde hij waarheidsgetrouw. Hij had geen idee wanneer de laatste keer was dat hij deze flamepoint had gezien, áls hij hem een keer had gezien. Hij kon zich zeker geen gesprek herinneren. ‘Sorry als ik niet iedere jongeman herken, ik praat met veel katten.’ Hij kantelde zijn kop een stukje. ‘Zou dat moeten?’

Hermitshell's hart zonk bij de bewustwording dat de ander hem misschien oprecht niet herkende. Schaamte liet hij echter niet doorschijnen, want de jonge kater had een plan. "Jeetje, rustig aan. Ik houd je maar wat voor de gek." Grinnikte hij nonchalant. Vervolgens gingen zijn mondhoeken een stukje omlaag. "Crystalstar was mijn mentor, maar goed. Je zult natuurlijk niet al haar apprentices kennen. Hermitpaw, Brackenpaw.. Het klinkt met die suffix allemaal hetzelfde, vind je niet?" Er lag ondanks de moeite iets van spanning in zijn stem. Wat voelde hij zich toch dom.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Uhum, zeker weten meneer. Hij kantelde zijn kop een beetje, maar uiteindelijk had hij het fatsoen om zich half voor te stellen na wat vijandige woorden. Meneer was opeens een stuk minder stoer. Hopelijk had hij ervan geleerd om je grote bek zo zonder respect open durfde te trekken tegen een hoge rang, zelfs al was het van een andere clan. Hij hoefde nu niet te gokken wie het was, Brackenpaw zou hij herkennen uit duizenden. Dit moest dan Hermit zijn. ‘Oh, maar Brackenpaw herinner ik me wel. Die kwam als een kitten mijn territorium binnen,’ miauwde hij kalm. ‘Dus het verbaasd me niets dat Crystalstar hem heeft gekozen als je opvolger.’ Hij zag dat de kater zich wat ongemakkelijk voelde, dus het deerde hem niet om hem nog een beetje verder te plagen.

Geïntrigeerd trok de kater zijn wenkbrauw op. Was Brackenpaw als kitten ooit buiten het territorium geweest? Daar had hij niks van meegekregen. Seamist bleef zichzelf maar bewijzen als onoplettende moeder. Zo was haar lieftallige zoontje Copperkit een chronisch bespioneerder. "Zeker, Brackenpaw heeft talent." Dat was niet waar. Als er een apprentice middelmatige apprentice was, dan was het de cyperse kater wel. "Crystalstar kiest haar leerlingen zorgvuldig." Ging hij zelfvoldaan verder. Wacht, dat was geen leugen. Waarom had ze Brackenpaw dan gekozen? Dat waren vragen voor later. Nu moest hij zich focussen op een andere, iets belangrijkere strijd.
Zonder het te verbergen wierp Hermitshell een blik op de ander zijn stompstaart. "Hoe is dat gebeurd?" Vroeg hij schaamteloos en met een lichte ondertoon. Misschien was het wat flauw om de ander hierop te pakken. Noem hem onwetend, maar hij had oprecht geen idee.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk had zijn zoon talent. Hij was zijn zoon. En de deputy moest zijn best doen om zijn blik zo vlak mogelijk te laten lijken. Geen emotie flikkerde op als hij over hem sprak. Hij moest voorzichtig zijn daarmee. Maar het was met de manen eenvoudig geworden. En toen hij sprak dat Crystalstar haar apprentices zorgvuldig uitkoos, knikte hij. ‘Daar twijfel ik geen moment aan,’ miauwde hij kalm. Hij wist waarom Crystalstar Brackenpaw trainde.
Opeens vroeg de jonge kater naar zijn staart. Hij keek even achterom. ‘Ah, ja,’ miauwde hij toen het onderwerp plotseling veranderde. ‘Ik was jong, roekeloos en wilde een held zijn,’ miauwde hij toen zijn blik weer terug ging naar de Riverclanner. ‘Ik wist Peppermint te redden van mijn hond, maar mijn staart bracht het er minder heelhuids vanaf,’ miauwde hij kalm. Het deerde hem inmiddels niet meer. Hij was ouder en merkte niet eens meer dat hij er niet meer was. Hij was net zo compleet zonder staart als met staart. Alleen zou hij nooit meer een boom ingaan.

Tot zijn verassing gaf de ander serieus antwoord. Er was geen spoortje irritatie in Settleddust's gezicht te bekennen. Daar werd Hermitshell dan ook even stil van, maar lang mocht dat niet duren. "Wauw, dat wist ik helemaal niet." Mauwde hij, onder de indruk. Wat opmerkelijk dat dat verhaal zijn oren nooit eerder had bereikt. "Het is tegenwoordig haast alsof iedere deputy of leader iets heeft. Jij hebt je stompje, Blazestar is mank.." Zuchtte hij verwonderd, zich maar al te bewust van hoe hij overkwam. De kater tuitte zijn lippen. "Nou. Mooi dat dat kan, niet?"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Haha, wat een grappig joch. Wat een heerlijk dubbelzinnig compliment van de bijdehandte vriend. Dus trok hij zijn mondhoeken omhoog in een humorloze glimlach. ‘En Crystalstar heeft haar brein.’ Hij kneep zijn ogen kort samen. Wat hij kon, kon hij ook. ‘Inderdaad, grappig dat we zo allemaal wat hebben.’ Als dit joch echt indruk probeerde te maken ofzo door Blazestar en hem een steek te geven, dan moest hij maar even achter zijn oren krabben. In dit hele spel was hij slechts een pion.