Don't be shy girl go bananza

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Heel soms scoutte Settleddust even langs deze plek. Soms in extreme prooischaarste kwamen ze nog wel eens hier jagen. Maar het was een groter risico. Ratten droegen zeker een grote portie vlees bij zich, maar ze vochten terug en ze hadden ook kans dat ze ziektes droegen. Een goed geplaatste beet of krab van een rat, kon je een halve maan op het randje van leven en dood brengen. De ontstekingen die zij meedroegen waren.. naar. Eén keer had hij hier echt gejaagd, hij was vergeten of hij toen al een warrior was, maar het was lang geleden. Settleddust liep langs het hekwerk en probeerde te zien of het veilig was, of het niet al krioelde van het ongedierte. De stank was nog een reden waarom hij hier niet vaak kwam, en de tweebenen. Maar voor nu leek het stil, op een paar pikkende kraaien die hoog op de carrionbult op zoek waren naar eten.

+ Rueflower eerst

Ergens vroeg ze zich af, waarom Shadowclan dit gebied überhaupt nog had. Er waren natuurlijk wel wat goede aspecten; maar als je het aan haar vroeg, woog de risico zwaarder dan de beloningen. Rueflower vroeg zich kort af of Settelddust ook er zo overdacht. Ze probeerde zijn gezicht van een afstandje te bestuderen. Maar dat ging lastig, hij had zijn hoofd volledig naar het omrastering gedraaid. Ze kon enkel een fractie van zijn gelaat waarnemen. Er zat dus niks anders op om hem maar te benaderen. Voorzichtig liep ze op de kater af, ze deed moeite om haar neutrale blik omhoog te houden. Maar de geur van onrein werd alsmaar sterker bij elke stap die ze zette. Ze snoof afkeurend maar toverde al snel weer een glimlach op haar gelaat. Wat zal Settelddust wel niet van haar denken als hij haar in een staat van walging aantrof? "Soms vraag ik mezelf wel eens af of dit gebied het waard is, jagen kan je hier zeker. Maar niet zonder diverse addertjes onder het gras." Miauwde ze met een heldere stem. "Wat is jouw mening er over, Settelddust?" Ze was oprecht geïnteresseerd in wat de kater te zeggen had, het was wel eens vaker gebeurd dat een kat enkel met zijn woorden haar dingen in een ander licht deed laten zien.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Al snel kwam er een andere figuur op het toneel. Hij had al een poosje doorgehad dat hij niet alleen was. Hij als kundige ShadowClan jager kende alle trucjes en werd niet vaak verrast. Dus toen Rueflower eindelijk durfde om gewoon ook met hem te praten, krulden zijn mondhoeken een beetje op. ‘Ik denk,’ miauwde hij, waarna hij zijn hoofd naar de poes draaide. ‘Dat je helemaal gelijk hebt.’ Settleddust fronste lichtjes toen hij haar voor eens seconde aankeek. ‘Je zou bijna zeggen dat het oneerlijk is. Wij hebben al het meest uitdagende territorium, en dan werpt StarClan ons dit toe. Een bron van voedsel, maar niet zonder een grapje met ons uit te halen.’ Hij richtte zijn blik weer op de stinkende bult en trok zijn neus een keer op. ‘Ik zou het zien als een compliment. Uitdagingen die we met beide handen kunnen aangrijpen, en met elke uitdaging die StarClan ons toewerpt overwinnen we het. Keer op keer.’ Zijn blik ging weer naar de poes en greens lichtjes. ‘Toch kan het me gestolen worden en geruild worden met een prachtig dennenwoud.’

Aandachtig luisterde de Rueflower naar alles wat de kater te zeggen had. Hoewel hij het grotendeels met haar eens was, maakte hij ook wel een goed punt over het feit dat ze het beter konden zien als een soort test. Want ja; het was ongetwijfeld een moeilijk gebied, vooral als je ook keek naar de rest van hun territorium. Een moeras had over het algemeen meer minpunten dan mooi strak en vlak bos, daar liep je in ieder geval niet het gevaar om vast te komen te zitten in de modder- met al de gevolgen van dien. Maar ondanks dat wisten ze, als een ras wel het beste ervan te maken. En dat al voor generaties lang. En als dat niet iets zei over de standvastigheid van Shadowclan, en de katten die daar leefde. Dan wist de kattin het ook niet meer. ‘Toch kan het me gestolen worden en geruild worden met een prachtig dennenwoud.’ De poes grinnikte zachtjes. En schudde met haar kop. "Het maar voor lief nemen als het er is, maar niet klagen als er iets beters voor in de plaats komt hmm?" De grauw gekleurde poes draaide haar hoofd naar het hart van stank die nog altijd als een vloek om hun heen hing en trok aan haar oren. "Durf je het aan om hier te gaan jagen? Of kunnen we daarover beter ergens anders heen gaan?"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust lachte kort op de opmerking van de poes. ‘Nou ja voor lief, ben dit liever arm dan rijk,’ miauwde hij met een zwiep van zijn poot dat vaag naar de hele carrion place wees. ‘Maar met een mooi verhaaltje eromheen, kan je zelfs van dit een paradijsje maken.’ De poes nodigde hem vervolgens uit om te jagen. Hij keek haar met een gekantelde kop aan. ‘Ik dit een uitdaging?’ miauwde hij olijk. Durf je het aan. Hallo zeg, dit was inmiddels zijn territorium. Natuurlijk durfde hij het aan. Settleddust keek weer naar de carrionplace, kantelde zijn hoofd naar links en rechts en rolde daarna zijn schouders naar achteren. ‘Natuurlijk durf ik het aan.’ Hij kromde zijn klauwen een keer in de aarde. ‘Jij ook?’ vroeg hij, zonder zijn blik van de bult af te werpen. Hij was al aan het scannen op wat uitdagende stukjes prooi.

‘Nou ja voor lief, ben dit liever arm dan rijk,’ Werd er gesproken, de draai die de staart van de kater maakte was niet haar niet ontgaan. Het was gebaar zelf was zweverig, maar Rueflower kon de puzzel stukjes wel bij elkaar schuiven. ‘Maar met een mooi verhaaltje eromheen, kan je zelfs van dit een paradijsje maken.’ De licht gekleurde kattin knipperde een paar keer met haar ogen voordat ze knikte. Ze was het wel eens met de denkwijze die de kater voorstelde. Rueflower schoot hem vervolgens een jaag verzoek. Hij leek vooral te haken op het eerste woord die ze gebruikt had in haar verzoek durf. ‘Natuurlijk durf ik het aan.’ Oh, had ze zijn mannelijkheid op de vraag gesteld? Ah, dat was totaal niet haar bedoeling. Wie had gedacht dat de ego van settleddust zo fragiel was? De warrior keek toe hoe de bruine kater het initiatief nam en al op jacht ging. De kattin nam zijn voorbeeld en verscherpte haar zintuigen terwijl ze haar lichaam naar voren duwde zoekend naar een prooidier.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Poezen. Tsk. Hij rolde zijn ogen even plagend. Oh hij zou wel wat durven vangen hier. Hij kreeg helemaal geen weerwoord meer van de lichtgekleurde poes. Ze dook in een jachthouding en hij keek haar kort aan. ‘Wat als.. we er een wedstrijdje van maken?’ miauwde hij met een scheve grijns. ‘Een goede oude weddenschap. Durf je dat aan?’ Nu was het zijn beurt om zijn ogen iets vermaakt te vernauwen en een maar wat te zelfverzekerde grijns op zijn gezicht te laten zien. Kom op, hij was deputy. Hij had voor hetere vuren gestaan. "Durf je hier te jagen". Pft.