Great is the time of dread

notesnone<3tag: Orchis

Nelthilta
the most massive characters are seared with scars.

Nelthilta stapte op haar zuivere witte pootjes verder door het park. Ze was de afgelopen Moons flink gegroeid en hoewel ze er knap uit zag met haar lange vacht en albino uiterlijk, puur. Was haar karakter alles behalve puur; ze was er een die door het vuur zou gaan; letterlijk, voor de General. Niet omdat ze een wit voetje bij hem wilde halen maar omdat ze hetzelfde doel had. Zoveel mogelijk de Clans dwars zitten en tegelijkertijd Bloodclan zo groots en sterk mogelijk maken. Dat er een steekje hier en daar los zat of kwam te zitten was geen probleem. Ze hadden geen regels die hen tegen zou houden om hun kracht, hun waardigheid te tonen. Des te beter dus.

Haar blauwe ogen stonden kalm terwijl ze een prooi probeerde te stalken. In de hoop dat ze hem kon vangen voor Orchis. Het was immers een vogel; en hoewel het waarschijnlijk niet zijn lieveling was, was het beter dan een muis of wat. Al zou hij vast tevreden zijn met elk soort prooi. Leafbare was niet mild.

Het duurde niet lang voordat ze ineens stokstijf stil stond omdat er een Twoleg met waterige ogen door de koude naar haar staarde. Ze viel wellicht niet op in de sneeuw, met haar witte vacht echter was dat witte wat ook de aandacht van het Twoleg kind naar haar toe trok. Ze leek op de sneeuw, ze leek lief en zacht. Een sneeuwbal werd naar haar toe gegooid; waarschijnlijk omdat het af vroeg of het op zou vallen in haar vacht. Luid sissend en met omhoog staande haren sprong Nelthilta weg terwijl ze boos haar oren verder in de nek duwde en met grote verschrikte ogen het Twoleg kind aan staarde. Ze zou het aanvallen als het nodig was. Al wilde ze misschien ook wat graag weg rennen, omdraaien zou ze niet. Rotleg! Niets geen Twoleg, die kleine misbaksels. Nu groter dan zij was, veel groter. Ze schudde wild met haar kop om de sneeuw ervan af te krijgen waardoor het kind moest lachen, een onnatuurlijk geluid als iemand het aan Nelthilta vroeg. Zelfs het gelach van Orchis klonk nog beter.

- Skadi eerst

Prompt 29 - laat je kat een ervaring hebben met een Twoleg kind

∎ ◣ ◥

Skadi

Only those with my blessing will outlive the cold

Ugh sneeuw. Ze snapte niet wat all die snotjong er zo geweldig aan vonden. Het was koud, het werd vies en het bleef voor eeuwig aan haar lange vacht hangen. Haar vacht stak er ook nog eens vreselijk tegen af, met de vurig rode vlekken en de donkere zwarte al helemaal. Wie het witte spul bedacht had die verdiende echt even een speciale plek in een zee van vuur.
Ze was nu dichter bij het bewoonde deel van hun stuk uit de stad gekomen. De huizen stonden hier verder uit elkaar en er was meer ruimte om te spelen voor die domme jongen van hun. Vandaag was dan ook geen uitzondering. Her vreselijke gekrijs van de onnozele wezens raakte haar oren al van een afstand. Maar, net als het gekrijs, kon ze een semi-bekende geur oppikken. Nelthilta, dat kind dat altijd achter Orchis aan liep te huppelen. Zijn persoonlijke lakeitje. Hmm, misschien moest ze die er ook maar een gaan zoeken. Misschien was Moros wel een goede optie, als ze hem wat meer aan kon leren, want ze was nog niet overtuigd dat hij zoveel potential had als dat Orchis haar verteld had. Maar ze ging zijn woord niet in twijfel trekken als ze ooit op zijn positie wilde zitten. Ze was wel slimmer als dat. Ze had gezien hoe hij kon zijn, en op dit moment stond ze in zijn goede boekje. Ze was misschien voorgetrokken in de ogen van anderen, met het eerder member worden en niet lang daarna haar positie als commander. Sommigen fluisterden er venijnige dingen om achter haar rug, maar niemand durfde het in haar gezicht te zeggen. Omdat ze wisten dat ze gevaarlijk was. Die gevaarlijkheid kwam niet zomaar. Het was harde training die haar tot het wapen had gemaakt wat ze nu was, die haar al haar doelen had laten bereiken. Ze zat nu op een hele comfortabele plek in de Elite.
Wie niet een comfortabele plek behield was Nelthilta, dat witte jong was amper een member. Niet dat Skadi zelf veel ouder was, maar wel een stuk ervarener in haar eigen mening. Wat er nu als scene af speelde voor haar ogen was alleen maar bewijs. De witte kattin bleef dom staan terwijl een menselijk jong haar bekogelde met de sneeuw die op de grond lag. "Wilde je graag een ijsbad? Dan had je het alleen maar hoeven vragen," Besloot Skadi sarcastisch op te merken. Tja, dan had ze maar aan de kant moeten springen inplaats van zo onnozel op dezelfde plek blijven staan.

notesnone<3tag: Orchis

Nelthilta
the most massive characters are seared with scars.

Nelthilta draaide haar kop respectvol om toen ze doorhad dat Skadi haar had zien staan terwijl ze bedolven werd onder de sneeuw. 'Wilde je graag een ijsbad? Dan had je het alleen maar hoeven vragen,' Nelthilta schudde haar kop met een kleine grijns voordat ze haar vacht uit schudde. 'Nee ik was aan het denken dat ik wraak wilde nemen.' Mauwde ze droogjes terwijl ze haar staart langzaam zwiepte. Dat kind zou spijt krijgen dat het een Bloodclanner had bekogeld. 'Een paar muizenbotten, wat vogels opjagen in de nacht of... Misschien als ze een Kittypet hebben die goed de angst aan jagen...' Een flauwe grijns verscheen op haar gezicht. Dat alles zou vast een miezerig kleine Twoleg wel irriteren. Ze haalde haar schouders op voordat ze wat serieuzer werd. 'Is er nog iets waar je hulp bij kan gebruiken Skadi?' Als er een ding was wat ze beide deden was dat Bloodclan groots houden, zelfs al was haar actie, of niet actie nemen misschien niet handig geweest. Aan de andere kant. Een koudbloedige Bloodclanner was niet bang om nat en vies te worden. Die zou altijd door gaan. Nooit stoppen. Nooit twijfelen.

∎ ◣ ◥

Skadi

Only those with my blessing will outlive the cold

Nelthilta's noties van wraak waren nog redelijk kinderlijk, op die leeftijd had zij al drie moorden op zitten. Ze rolde dan ook lichtelijk haar ogen bij de laatste. "Het is effectiever als je hun kittypet het leven zou beëindigen dan angst in jagen. Met angst hebben ze hun geliefde huisdier nog." reageerde Skadi feitelijk. Het zou ook een manier zijn voor het witte jong om zich beter te bewijzen dat ze waardig was aan de Elite. Maar dat zei ze er maar niet bij. Als ze alles moest gaan voorkauwen, dan zouden ze straks net zo zwak als die boskatjes zijn. De vraag of ze nog ergens mee geholpen kon worden kwam wel haar kant op, maar de captain schudde haar kop. "Ik kwam hier eigenlijk voor mijn rust, maar die misselijke wezens zijn er weer eens. Maar als je wraak gaat uitoefenen, dan heb ik graag een eersterangs plek om te kijken hoe je dat dan doet." Heel veel beters had ze op het moment ook niet te doen, aangezien het aardig op rolletjes liep in de Elite op het moment.

Onderwerp: Re: Great is the time of dread