For the sun, the tides, the ground

Vrolijk kwam hij de cave binnen gehuppeld na wat te hebben rondgerend in het territorium. Alleen was er één dingetje aan de hand, namelijk dat er allemaal bloemetjes in zijn vacht waren blijven hangen. Hij was dan ook totaal niet in een struik vol met bloemetjes gevallen onderweg ofzo. In ieder geval was hij super blij omdat hij eens had kunnen proeven van de frisse lucht. Af en toe viel er wel eens zo’n bloemblaadje terug uit zijn rommelige vacht waardoor het om de zoveel meters een spoor leek achter te laten. Zo wist je precies waar hij was als je het volgde, maar dat had hij dus niet door. Het enigste dat hij nu wist was dat hij vanavond dat alles weer moeten glad likken en al die planten die verstrikt zaten in zijn vacht eruit halen, dat was een ding waar hij niet echt naar uit keek.


+Day

De kleinste dingen. De allerkleinste dingen konden soms zo mooi zijn. Bloemblaadjes op de grond, de een na de ander, alsof het een spoor was om te volgen. Dus waarom zou hij dat niet doen? Het was belangrijk om te luisteren naar wat de wereld je te vertellen had, om het spoor te volgen dat het lot voor je uitlegde, want wie weet leidde het wel naar iets moois. Pas toen hij opkeek en de grot zag registreerde hij het geluid van de waterval dat zijn oren al een tijdje binnenkwam, en hij lachte. Het was maar goed dat er geen roofvogels actief leken op dit moment, want hij was compleet vergeten om op zijn omgeving te letten. Alsof de wereld het zo gewild had. Soms waren er nu eenmaal belangrijkere zaken dan leven en dood, dat begrepen ook de vogels.
In de grot zag hij Shine, en hij lachte opnieuw, want in Shines vacht zaten niet enkel de donkere stippen die hij kende, maar ook allemaal lichte stipjes - bloemblaadjes. Hij had de maker van het spoor gevonden. Met een glimlach stapte de Chief naar de Healer To-be. "Shine on the Outer Waves, wat een mooi pad heb jij vandaag gevolgd", miauwde hij warm.

Hij stond even recht terwijl hij terugdacht aan alle mooie dingen die hij had gezien onderweg: De sneeuwbedekte toppen van de bergen, de vlindertjes boven de bloemenstruik waar hij in was gevallen, de stralende zon, en nog zo, zo veel meer. Het was hem altijd fijn om eens buiten te zijn, één met de natuur, voor hij verder ging met zijn taken en verantwoordelijkheden. En één van die taken, was zijn vacht natuurlijk weer schoon maken van al die mooie bloemetjes die erin zaten. Hij keek even achter zich en zag zelfs dat hij een heel spoor had achtergelaten van bloemblaadjes, hoe gezellig. En wat het gezelliger maakte, was dat er ook iemand was die het spoor was gevolgd: Day of New Light. ‘Shine on the Outer Waves, wat een mooi pad heb jij vandaag gevolgd’, mauwde de oudere kater warm, waardoor de zwart-witte to-be een glimlachje op zijn gezichtje kreeg. “Het was inderdaad mooi! Er waren veel vlinders en bloemetjes en nog heel erg veel prachtige dingen!” er zat een grote tint van vrolijkheid in zijn ogen terwijl hij naar de Chief keek en dat vertelde. Want het was ook waarheid wat hij sprak: het was heel erg mooi buiten, en hoewel niet iedereen die schoonheid even goed kon zien, kon hij dat wel.

Shine antwoordde met karakteristieke vrolijkheid. Het was aanstekelijk. Day kende maar weinig katten die zo positief waren als de Healer To-be, die zelfs in moeilijke situaties de moed niet opgaf en probeerde katten dichter tot elkaar te brengen. "Ik ben blij dat je zoveel moois gezien hebt", miauwde Day. Ik ben blij dat je zo veel moois kan zien. "Je hebt er talent voor." Ze zeiden niet voor niets dat schoonheid schuilde in het oog van de waarnemer. De pracht van de natuur was niet zozeer een intrinsieke kwaliteit van haar vormen als wel iets wat door katten gevonden werd. Wie zocht zou overal vinden, maar voor wie weigerde te kijken zou schoonheid zich altijd blijven verbergen. Het klonk zo simpel - gewoon zoeken, gewoon kijken - maar het was niet zo makkelijk om gesloten ogen te openen. Hij had dat vroeger nooit goed begrepen, maar nu had hij gezien hoe schaduwen hun eigen waarheden fluisterden, waardoor licht te fel leek en het voelde alsof je je ogen maar beter vernauwd kon houden, uit zelfbescherming. Ook al beschermde het in werkelijkheid niemand.

Hij zag de waarde er niet in om negatief te doen tegen de wereld om hem heen. Hij vond alles mooi, van de natuur in de bergen tot de bergbewoners zelf. Hij hield van alles en iedereen, iedereen had hun eigen schoonheid en hij was blij het te mogen zien en te aanschouwen. ‘Ik ben blij dat je zoveel moois gezien hebt’, sprak de oudere kater tegen hem. ‘Je hebt er talent voor’. Al van toen hij een kitten was die oud genoeg was om een to-be te worden, wilde hij graag de wereld buiten de Cave aanschouwen. En hij was nooit teleurgesteld geweest met wat hij uiteindelijk te zien kreeg. Soms snapte de kater niet hoe anderen die schoonheid niet konden zien, maar hij was blij dat hij dat wel kon. Dat hij zijn ogen groots kon openen en alles kon waarnemen wat prachtig was. “Zo, welk pad heb jij gevolgd vandaag Day? Ook een mooi pad?”, vroeg hij licht nieuwsgierig. Ze wisten nu al welk pad de to-be hadden gevolgd, maar hij was benieuwd wat Day vandaag had gedaan!