Horsin' around[open4]

Niemand die een liefhebber van de schone natuur verder dan zijn thuis kon tegenhouden wanneer deze het niemandsland betrad. Er was geen enkele goede reden voor hem om zich hier te bevinden, wanneer men zou kijken naar het nut van dit uitstapje. Maar, kon je dan afvragen, was de eigen wil van zijn geest dan geen goed genoeg excuus voor zijn wandeling hier? Ze bestonden onder de gedachtes van jezelf geven aan de clan, het doel waar het zijn hele leven om zou draaien. Het van namelijk van groots belang om voor de clan klaar te staan, elke dag wanneer je opstond. Hij had nog een druk leven voor de boeg te gaan, zelfs al telde je mee dat hij misschien niet zo actief was dan sommige anderen. En in dat leven, verdiende iedereen toch wel wat tijd voor zichzelf. Buiten alles om, zelfs buiten de letterlijke grenzen. Hij respecteerde de andere territoria en zou daar nooit zonder goede reden over heen stappen, maar dit was een vrij gebied. Af gezien van waar rogues hun beslag op hadden gelegd. Hier kon hij het donkere Shadowclan verruilen voor de weilanden, met de grote twolegnests. Dat was in elk geval hoe het hier uitzag. Hij was zonet onder een hek doorgelopen en in een van die weilanden terecht gekomen. Deze had een stevig en groot hekwerk, een ijzeren bak stond wat verder te glimmen in de zon. Waarom stond daar zo'n bak en wat zat er in? Naast de geheimzinnige bak was er ook een bouwsel van hout, de voorkant was open. Het was niet groot zoals een Twoleg nest. Het was overigens wel interessant. Twolegs waren vreemd, hij snapte maar weinig van ze. Er bewoog plots iets in het gebouwtje, een grote schaduw was te zien. Daar schrok Gavialpaw wel een beetje van, eerlijk toegeven. Er zat namelijk iets groots daarin. De bruingrijzige tabby hoopte dat het daar binnen  bleef, terwijl hij toch even stiekem naar die bak draafde. Hij ging met zijn voorpoten op de rand staan en keek erin. Recht in zijn eigen spiegelbeeld, gemaakt door de reflectie van het water. Er zat water in de bak. Waarschijnlijk voor wat dan ook daarbinnen stond, want de meeste dieren hadden water nodig. Hij nam zelf een paar slokken, het was koud en had een wat metale smaak. Niet heel bijzonder in elk geval. Gavialpaw landde weer op de grond met zijn voorpoten en draaide zich om, om eens verder te kijken. Hij stond stokstijf stil toen twee donkere ogen hem aankeken. Ze waren een stuk hoger dan hij stond en daarnaast zaten ze in een lange grote kop. De kop zat vast aan een lange nek en borst die buiten de schaduwen van de houten overdekking waren te zien. Het beest was tevoorschijn gekomen. De rest kon hij nog niet zien, maar het was duidelijk heel groot. En Gavialpaw stond op zijn of haar territorium. Euh, wie weet was dit het goede tijdstip om eens op te stappen. Net toen hij dat van plan was stapte het dier nu helemaal naar buiten. De rare puntige, maar niet zoals een kat, oren bewogen naar voren toe. Wel, het was een soort van grijs, meerdere tinten grijs door elkaar heen als je het wou weten. Het had lange poten en zo te zien ronde grote hoeven. Oh ja, en het had extra haren op de kop en langs de lange nek. Een bijna zwarte kleur. De staart, zag hij nu, had ook die kleur en leek te bestaan uit vele lange haren. Manen ofzo, wist hij veel. De conclusie was dat dit een groot beest was, dat die hoeven er gevaarlijk uitzagen en dat het op hem af kwam. De kop hing laag bij de grond, terwijl het monsterlijke dier naar hem toestapte. Er klonk gesnoof en Gavialpaw kon de wolkjes zien bij de neusgaten. De ogen zaten trouwens niet voorop de kop, maar aan de zijkanten. Een teken dat dit waarschijnlijk een prooidier kon zijn en dus geen jager. Niet dat hij van plan was om dat uit te testen. Toegeven, het deed geen hele indrukwekkende job met sluipen. De stappen waren vrij duidelijk te horen en het maakte geen haast. Betekende nog steeds niet dat het veilig was hier. Dus onderhand moest hij toch maar eens een eindje verderop gaan zitten. Gavialpaw wou graag nog wat daagjes extra mee, dus draaide hij zich eindelijk eens om en rende hij onder het hek door de veiligheid in. Want dat hek stond vast om dat dier binnen te houden. Hij draaide zich om, het vreemde wezen stond nog steeds naar hem te kijken. Een briezend geluid maken. Het keek verbaasd. Gavialpaw staarde terug, een staarwedstrijd hebbend met wat het ook mocht zijn.