celebrate the reckless

Onderwerp: celebrate the reckless wo 22 dec 2021 - 15:54

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust haalde diep adem, en proefde de koude lucht. Een lage zon hing aan de hemel, maar de deputy had zijn vacht opgezet tegen de kou. Kleine wolkjes kwamen uit zijn neus, terwijl hij probeerde prooi te proeven. De kikkers (1) en salamanders (2) waren allang uit hun territorium vertrokken. Ze konden niet tegen de kou en holen zichzelf op in het moeras en zouden pas weer opkomen in het volgende voorjaar. Settleddust mocht hopen dat hij nog zou stuitten op een merel (3), die vogels stonden erom bekend dat ze overwinteraars waren en vaak nog te zien waren in zelfs de meest strenge winters. Vinken (4) daarentegen verdwenen altijd rond deze tijd van het jaar. StarClan mocht weten waarheen, maar de kleine vogeltjes waren dan in geen velden of wegen meer te herkennen. Settleddust was een fatsoenlijke jager, dus hoopte hij op het teken van een aardmuis (5), maar misschien was het nog wat te vroeg voor de kleine muisjes om op te duiken. Het was één van de weinige muizen die in hun gebied nog 's winters actief waren. Settleddust sloop door kale struiken, terwijl hij nog probeerde een prooi te vinden, maar het was tevergeefs. Misschien moest hij zijn verlies nemen en gewoon voor een rat (6) gaan. Het was prima vlees, en Settleddust kon wel merken of ze ziek waren of niet. Alleen in zijn eentje was er altijd een risico om zelf niet gekrabd te worden door de vinnige beestjes. De enige geur die hij tot nu toe had opgepikt was die van een marter (7), maar zelfs Settleddust was nog niet zo wanhopig om achter een marter aan te gaan. Pas als het heel krab zat met voer, of ze met een volledige patrouille waren, werd er zelden een marter gevangen. De deputy vernauwde zijn ogen. Hij wist dat het eraan zat te komen, prooischaarste, maar hij had gehoopt dat ze nog even van een nasleep van Leaffall konden genieten.

Prompt 59: Benoem 7 prooidieren in één post

Littleghost Can you scare me up a little bit of love

Een van het weinige wat haar werd gegund was een lange en enigszins dikke vacht. Een wat doffe zwarte(1) kleur met lichte vlekken er doorheen gemengd , niet al te opvallend waardoor ze met gemak verdween in de achtergrond van het kamp. Op dit moment was ze daar niet, ze stapte door het territorium heen. Omringd door het natte groene(2) moeras in plaats van het droge en beschutte kamp, maar ze hield ervan om erop uit te zijn. Het voelde alsof het aan het vriezen was en de poes zou het niet gaan ontkennen, ook mocht ze niet precies verstand van het huidige weer hebben. Ze was niet alleen, tenminste, ze hoorde niet alleen te zijn. Een apprentice was zonet nog bij haar, echter had de poes in alle stilte doorgelopen terwijl ze goed oplette waar ze was. Nu, terwijl ze eventjes stilstond en om zich heen keek besefte ze dat haar metgezel mistte. Littleghost keek vlug achterom, haar gele(3) ogen zochten in het wild rond maar helaas zag niet eens iets van de rode(4) vacht die de Apprentice droeg. Een zucht ontsnapte haar lippen, een van de weinig geluiden die ze wel kon maken. Ze nam het de Apprentice niet kwalijk, zelf was ze zo in haar sas geweest met er weer eens op uit gaan dat ze vergeten was hem bij te houden. Of hij was zelf eventjes afgeleid geweest. Kwamen ze niet langs een andere kat? Littleghost had het niet direct doorgehad, teveel bezig geweest met om zich heen kijken. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan, zo ging ze nooit bewijzen dat ze het alleen aankon. De poes keek wat verslagen om zich heen, ze spiekte door de bruine(5) stammen waar ze wel wist het kamp te vinden. Ze was niet verdwaald hoor, alleen kon ze gevaar niet horen totdat het misschien te laat was. En ze zou nooit om hulp kon roepen. Littleghost liet haar schouders hangen, wetend dat ze maar snel terug moest gaan. Tenzij. De poes zette niet de eerste stap terug naar huis, in plaats daarvan bleef ze weifelend staan. Het was een grote verleiding, eventjes nog een stukje verder wandelen. De gevlekte Elder richtte haar kop even op om de nog redelijke orange(6) te zien. Het was nog vroeg en straks moest ze weer de hele dag in het kamp zitten te niksen. Ze zou goed opletten, haar ogen op scherp stellen en ook haar best doen met geluiden opvangen. Daarnaast kon ze nog uitstekend ruiken. Om het even te testen opende ze haar mond zodat ze goed alle geuren binnen konden krijgen. Het voelde vooral ijzig aan. Oh, en de geur van hun Deputy hing er. Wacht, Settleddust? Littleghost sloot haar mond weer en keek om zich heen. Als ze het goed rook moest hij redelijk in de buurt zijn. Ze had gelijk, verderop zag ze zijn witte(7) snuit al en daarbij de rest. Waarschijnlijk bezig met de jacht, al vroeg Littleghost zich af of hij al geluk had. In elk geval was hij dichtbij en zou hij haar vast zo doorhebben, dus verder wandelen was geen optie. Ze lette goed op of het veilig was, maar er waren geen onderbrekingen van het moeras tussen haar en hem. Dat vaststellend liep ze naar hem toe, duidelijk en niet al te snel. Zodat hij haar door kon hebben voordat ze opeens naast hem stond. Want als je dat niet aan kon geven wouden katten wel een schrikken.

Prompt 57:Benoem 7 kleuren in een post

@Settleddust

FROM MITZI WITH LOVE

Onderwerp: Re: celebrate the reckless do 6 jan 2022 - 15:42

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust spotte de poes al voordat ze zich kenbaar maakte. Maar toen hij haar in het zicht kreeg, realiseerde het dat het Littleghost was. Die zou zich ook niet bepaald hoorbaar kunnen maken. Dus hij knikte enkel vriendelijk naar de poes. ‘Hey, Littleghost,’ groette hij haar. ‘Ook nog geen succes gehad vandaag? Ik heb maar moeite vandaag,’ miauwde hij. Automatisch begon hij gek genoeg meer te spreken dan wat hij normaal deed, gewoon omdat hij geen idee had hoe zij eigenlijk aan hem moest vertellen wat ze bedoelde. Dus begon hij maar veel te vragen en te praten, hopende dat ze ergens op in kon haken uiteindelijk.

Littleghost Can you scare me up a little bit of love

De poes concentreerde zich met haar oren, haar aandacht gericht op de kater voor haar. Hij sprak tegen haar, wat gebruikelijk was als twee katten elkaar tegen kwamen. Hij sprak redelijk duidelijk, waarschijnlijk door zijn ervaring met de clan aanspreken. Wat ze ervan begreep was dat hij haar vroeg of ze ergens succes mee had. De woorden die ze genoeg opving kwamen daarop neer. Littleghost hield haar kopje scheef, een teken van lichte verbazing. Waar moest ze succes mee hebben? Haar begeleider was ze kwijt geraakt en na een korte paniek had ze iets gevoeld wat het beste als vrijheid beschrijft kon worden. Totdat ze hem gezien had en ze stiekem wist dat het veiliger was om bij iemand te blijven. Desondanks hoopte ze op een dag gewoon alleen rond te kunnen lopen in het bos, zonder dat iemand op haar moest letten. Ze was niet stom ofzo. Wel, niet in de zin van domheid dan. Ze kon gewoon niet alles horen en niet om hulp roepen. Langzaam schudde ze van nee, wat haar het beste antwoord leek. Wel goed, wat nu. Bij hem blijven dan maar tot er iemand langskwam die de Elder van zijn poten af kon nemen. Want de Deputy en tijdelijke Leader zat vast niet te wachten om met haar opgescheept te zitten.

@Settleddust

FROM MITZI WITH LOVE

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oh. Soms vergat hij gewoon dat ze een elder was. Ze leek vanbuiten natuurlijk helemaal prima in orde, je zag er niets aan af. Maar ze kon niet jagen en vechten als de rest van hun. Ze hoorde niets aankomen, en ze hadden helaas geen oren in hun achterhoofd. En jagen was erg gebaseerd op het oppikken van kleine geluidjes. ‘Oh, sorry,’ verontschuldigde hij toen ook toen ze nee schudde. Hij lachte even gegeneerd, maar probeerde al snel het gesprek weer om te draaien. ‘Ben je alleen? Je kan anders wel eventjes met mij een stukje meegaan.’ Hij wilde haar niet kleineren, om haar te laten denken dat ze het niet alleen kon, maar soms lagen gevaren gewoon om de hoek.

Onderwerp: Re: celebrate the reckless