High achiever don't you see?

Zenuwen gierden al door haar lijf sinds de aankondiging. Ze was bang voor wat ze aan zou treffen, bang om haar laatste toevluchtsoord te verliezen, maar ze zag er ook naar uit om de bergen weer te zien. Hoe zou het voelen om terug te komen op de plek waar ze het gelukkigst van haar leven was geweest? Rusteloos ijsbeerde ze door het kamp. Het was nog geen tijd om te vertrekken maar ze had geen idee wat ze met haar resterende tijd hier aanmoest. Uitkomst werd geboden door de jonge medicine cat apprentice. Goed, héél jong was ze nu ook weer niet, toch ondertussen zo ongeveer warriorleeftijd, maar young warriors waren net zo goed nog broekies, hoe zelfverzekerd en volwassen ze soms ook probeerden te ogen. Ze dacht zelf destijds ook dat ze alles al had meegemaakt. StarClan wist dat ze op die leeftijd al genoeg verloren had voor een heel leven, maar o, wat was ze nog naïef geweest toen. Ze was zo veel gegroeid als haar hoop sindsdien geslonken was. "Natuurlijk", antwoordde ze toen de zwart-witte poes vroeg of ze een moment had. Alles was beter dan wachten op het vertrek. Ze vroeg zich af wat de medicine cat apprentice van haar wilde. Laatste gezondheidsadviezen voor de tocht? Vragen om wat kruiden mee te nemen die alleen in de bergen groeiden? Niet dat die plantjes over de hele terugtocht heen goed zouden blijven.

Zo, die liet er geen gras over groeien. Meteen een directe vraag. Niet dat Crowcall het erg vond, ze vond het wel prettig als katten niet te veel om zaken heen bleven draaien. Ze had er ook geen problemen mee om hier eerlijk op te antwoorden. Haar reputatie was bekend (berucht?) genoeg, ze hoefde niet te doen alsof ze dit voor StarClan deed. "We zijn het ze verschuldigd", legde ze dan ook simpel uit. Ze glimlachte even. "De Tribe zijn geen barbaren zoals wij. Ze hadden ons kunnen verjagen toen we in grote getale hun territorium binnenwandelden, moe en verzwakt van de reis, maar in plaats daarvan hielpen ze ons, deelden hun grond, deelden hun prooi, door heel die zware bladkaal heen. Welke clan zou dat doen?" WindClan had RiverClan met liefde laten verhongeren voor een stukje heide. Haar gezicht vertrok even toen ze eraan terugdacht, en ze liet haar gedachten weer naar de Tribe gaan. "Het was een goede plek, een goede groep katten. Ik wil dat dat zo blijft." Ook voor mezelf.

Storkpaw snapte het, en hoewel het weinig aan de situatie veranderde, deed het Crowcall toch goed om dat te horen. Er waren genoeg katten die zouden beweren dat ze de Tribe niets meer verschuldigd waren na al die tijd, dat ze hun problemen zelf maar op moesten lossen. Maar Storkpaw, hoewel ze pas na de reis geboren was, zag blijkbaar nog wel de waarde van behulpzaamheid in. Tja, ze was niet voor niets de medicine cat apprentice. De hadden over het algemeen een zachter hart dan de meeste warriors. Een breekbaarder hart ook. Hoe lang zou Storkpaw het uithouden? Het was een deprimerende vraag en ze hoefde het antwoord niet zo nodig te weten. De vraag die Storkpaw stelde was niet veel beter. Ooit had er voor Crowcall hoop in het idee gelegen dat ze misschien zoals de Tribe zouden kunnen zijn. Vreedzaam. Één. Die hoop was echter vervlogen en nu kwam er een brok in haar keel als ze dacht aan de dromen die ze gekoesterd had. "Niets liever", zei ze zacht. Ze schudde haar kop. "En bespaar me de tegenwerpingen, ik weet dat het niet gaat gebeuren." Er waren maar weinigen die ooit in haar fantasie mee waren gegaan. Crowfur had vanaf het begin al geprobeerd de gedachte uit haar hoofd te praten, om over de leiders aan wie ze haar plannen had voorgelegd nog niet te spreken. Routnose had de droom maar niet de daadkracht, en Tall? Hij had altijd met haar meegepraat, meegedroomd, meegepland, maar zonder dat ze het gemerkt had was hij een ander pad in geslagen.

De meesten leken zo zeker van hun zaak, zo zeker van hun eigen wereldbeeld en van hoe de dingen hoorden te zijn, maar Storkpaw was zo netjes om niet onmiddellijk met tegenwerpingen te komen en zei enkel dat ze niet verwachtte meer te weten dat kat met meer manen ervaring dan zij. Het was om eerlijk te zijn verfrissend om niet weer dezelfde uitgekauwde argumenten over zich heen te krijgen. Heel even dacht ze dat Storpaw toch weer dezelfde kant uitging, maar haar uitspraak over StarClan boog al gauw een heel andere kant op. Er verscheen tot haar eigen verrassing een kleine - zij het ietwat wrange - glimlach op Crowcalls gezicht en er fonkelde goedkeuring in haar ogen. "Sterke bewoordingen voor een medicine cat", miauwde ze. Routnose had ook liever vrede gezien, maar had de schuld nooit zo stevig bij StarClan gelegd als haar apprentice nu deed. Crowcall had altijd gedacht dat een medicine cat wel achter de sterren moest staan - het was altijd haar droompositie geweest op dat onderdeel na. Maar Storkpaw liet duidelijk zien dat het anders kon. Niet dat het veel uit zou maken in het grotere plaatje. Maar toch.