Research of the tree

Hij bibberde van de kou, het was de laatste tijd stormachtig weer en koud. Stiekem heeft die zin om in zijn nest te liggen, maar hij wilt graag opnieuw het territorium verkennen. Branchpaw liep door de doorntunnel gelijk het ravijn uit richting de kant van de rivierclan. Het leek hem een goed idee om eerst daar te beginnen en dan richting de schaduwclan kant en uiteindelijk de tweebeenplaats. Maar hij had het alsnog koud en de drang om terug te gaan nam toe, alleen hij zette toch door. Op geven moment kwam er een idee naar boven "Wat als ik helemaal naar de top klim van de boom zodat ik het hele gebied kan bekijken, dan kan ik snel weer terug en in mijn nest kruipen."

Branchpaw zocht de hoogste boom die hij maar kon vinden, totdat die de juiste boom had gevonden. Hij keek even omhoog of er genoeg takken waren om uit te rusten en besloot de klim te beginnen. De kater deed poot voor poot en hield grip met zijn klauwen, aangekomen bij eerste tak nam die even pauze voordat die verder gaat. Branchpaw nam diep de adem en ging opnieuw klimmen en op deze manier bereikte ze de top. Ze nam plaats op een tak en keek over het gebied heen. Er waren huizen te zien, rivier van rivierclan en ...... plotseling begon de tak te kraken. De kater schrok van het geluid en probeerde snel aan de stam vast te haken maar was te laat. De tak brak en ze viel naar beneden, tijdens de val werd die opgevangen door verschillende takken maar ze bogen mee met de val. Dat remde hem wel af, er kwamen ook takken langs de ogen. Plotseling voelde branch iets scherps langs zijn ogen gaan en begon het te bloeden maar ze viel nog steeds.

Met een harde plof belandde ze op de grond met vier poten, geleerd van de mentor maar dat was niet genoeg. Door de hoge val gingen de poten mee waardoor ze op zijn zij lag. Langzaamaan werd het steeds waziger en voelde ze niks meer. Maar er kwam wel bloed in de ogen, uiteindelijk werd het zwart voor de ogen en raakte ze het bewustzijn kwijt.

Side note: Branchpaw is bewusteloos maar niet dood, de ogen zijn wel zwaar beschadigd en de poten zijn gebroken.

Prompt 16: Thunderclan special! - Je kat klimt naar de piek van één van de bomen en de tak waarop je kat zit begint opeens te kraken

Hij voelt en hoort niks meer, het is zwart maar hij leeft wel nog. “Wat is dit….”, maar het blijft zwart. Opeens hoort die in de verte stemmen die naar hem toe fluisteren.

“Het is nog geen tijd, het is nog geen tijd voor jou.”

Is dit starclan zoals wanneer je sterft? Dacht branchpaw maar er gebeurt verder niks en dan zakt die verder weg.

Hij droomde over dat die nog als kit rond hobbelde door het kamp en met zijn vriendjes zat te spelen. Branch was een bal aan het pakken, maar firekit pakte het balletje af en schoot vandoor. Waardoor branchkit weer in de achtervolging ging “hey, dat is mijn bal!” Lachend van pret sprong die op de kitten en duwde hem weg, hij pakte de bal af en ging weer verder maar hij botste pardoes tegen spikkelkit aan die hem grijnzend aankeek. Spikkelkit pakte de bal tussen zijn tanden en trok hem weg. Maar branchkit gaf niet snel gewonnen en deed een aanvalsmove die hij van treepaw heeft overgenomen, waardoor spikkelkit snel overrompeld werd, hij pakte de bal weer af en ging weer vandoor richting het doel, toen die er bijna was gooide die de bal de eldersden in en juichte van pret “Gewonnen!”. Maar er kwam een grauw uit de eldersden, waardoor die snel zijn hoedje schrok. “Van wie is de bal? Dit is geen speelplek!” schreeuwde lionheart waarna hij de den uit stapte en stond voor hem. Branchkit. Boog verontschuldigd zijn hoofd “Sorry, dat was mijn bal. Excuses zal het niet meer doen!” Lionheart zat naar hem te kijken met vernauwde blik, waarnaar die hard lachte. “Geen probleem, kan gebeuren. Maar dit is geen spelplek, afgesproken? Zal ik een spannend verhaal vertellen over de leeuwenclan, tijgerclan? Dat zal jullie wel verdiend hebben na een actief dagje.” Branchkit zat nog steeds met verontschuldigd gezicht te kijken “Ja beloofd lionheart.” Eerder had hij al weleens gehoord van de leeuwenclan, tijgerclan. Daar had die veel verhalen over gehoord. “Ja leuk! Mogen firekit en spikkelkit ook meeluisteren?” Lionheart ging zitten “Ja natuurlijk, ik wacht wel op jullie!” Branchkit rende snel naar spikkelkit en firekit toe die nog steeds teleursteld waren van zijn winst……

Maar de droom verdween weer en zag die weer niks, maar hoorde een fluistering weer in zijn hoofd.

“Het is nog niet tijd voor jou, het is nog geen tijd.”

Hij zakte weer snel weg en kreeg een andere droom, de allereerste dag op jacht als apprentice. Branchpaw zat voor het leerling hol met een opgefriste vacht, zijn moeder heeft net na een korte discussie de vacht netjes gemaakt. Ze vond dat ze er goed moest uitzien voor zijn eerste jacht, met een gezucht had ze dat aangenomen. De kater zat te wachten op Liondance die nog aan het babbelen was met thornstar, hij zag Liondance al aankomen zijn kant op. “Heb je zin in de eerste jacht?” De leerling zat hem met verkeken blik aan te kijken “Natuurlijk, waar gaan we naar toe?” Liondance lachte “Dat zie je straks, kom maar mee!” Branchpaw liep achter hem aan door de doorntunnel heen richting het bos. Na een stuk lopen kwamen ze aan bij het bos gedeelte langs de schaduwclan grens. “Dit is de beste plek om te beginnen, kijk goed naar mij en doe het daarna na.” Liondance deed zijn lijf naar omlaag en liep zachtjes vooruit, na enkele seconden sprong Liondance waarnaar die de muisgreep die aantal muislengtes van Branchpaw af lekker zat te knabbelen. “Mooie sprong” zei de leerling. Branchpaw deed hem na, hij keek om zich heen of er een prooi in de buurt was, er zat verderop een merel takken te verzamelen voor zijn nest. De kater deed zijn lijf omlaag en kroop rustig met zachte stappen naar de merel toe. Maar hij vergat de staart om die omhoog te houden waardoor als een bezem over de grond lawaai maakte. De merel merkte dat op en keek zijn richting op waarnaar die weg vloog. “Kan gebeuren, de eerste pogingen lukt de meesten niet. Probeer maar nog een keer en denk eraan om de staart omhoog te houden” zei liondance. Branchpaw zuchte even maar raapte weer snel zijn moed bij elkaar, hij liep even verder maar algauw zag die een veldmuis zitten tussen de takken door. De kater deed weer zijn lijf omlaag en denkte eraan om staart omhoog te houden, hij liep rustig vooruit totdat die dichtbij gekomen was. Hij sprong en pakte de muis snel met zijn klauwen waarna die de doodsbeet deed op de veldmuis. “Goed gedaan Branchpaw! Je bent een snelle leerling” complimenteerde liondance hem. “Kom we gaan terug naar het kamp, vanmiddag eerste gevechtstraining.” Branchpaw liep achter hem aan met de veldmuis tussen zijn kaken, maar de droom verdween alweer en het werd weer zwart voor zijn ogen.

“Het is nog geen tijd, het is geen tijd.” Weer die stemmen, waar ben ik?

Opeens wordt het weer helder in zijn hoofd en kon die voelen, maar het was nog steeds zwart voor de ogen. Maar hij voelde wel de pijnscheuten in zijn poten en dat die gedragen werd maar wist niet wie. Maar hij was wel bij bewustzijn…. “Leef ik nog?” fluisterde hij. Maar branchpaw zakte algauw weer weg en kon die niks meer voelen, de pijn trok ook weg.

Het is nog geen tijd, het is nog geen tijd……

De duisternis nam weer af en werd die weer verder weg getrokken naar een droom. Branchkit zat in het nestje tussen de vacht van zijn moeder, enkele weken geleden was die geboren. Maar hij was bang om naar buiten te gaan, de grote wereld in vol gevaren. Zijn broers en zussen zijn al naar buiten geweest maar hij nog niet. Moonbeam likte hem zachtjes, maar hij wist al wat die ging zeggen. “Wanneer ga je naar buiten, je moet een keer naar buiten en gezellig spelen met de kits.” Branchkit keek haar aan “Maar ik durf niet, het is vol met gevaren.” De moeder keek hem aan sloot even haar ogen “De wereld is altijd vol gevaren, maar als je oppas en sterk blijft dan heb je meeste kans. We hebben niks voor niks een sterke clan waar we elkaar beschermen, maar om sterk te zijn moet je wel een poot uit de den steken om het te verkennen zodat je het leert kennen. Over 6 moons word je leerling en dan word je getraind tot de beste krijger die iemand ooit heeft gekend.” Hij keek haar met grote ogen, met een piep stem “Weet je zeker dat de clan iedereen beschermt?” Moonbeam glimlachte naar hem “Natuurlijk, hop zet je eerste poot buiten de den!” Branchkit liep naar de ingang van de den, net voordat die naar buiten liep keek die naar zijn moeder. Hij zette een pootstap en liep de den uit in de wijde wereld……… Het werd weer zwart en de droom verdween.

“Het is nog geen tijd, het is nog geen tijd.“

Side note: Dit is een droom, de kattennamen die hier voorkomen is in een droom afgespeeld.

Prompt 22: Schrijf een post van 1000 woorden

❅


Prompt 97 - laat je karakter 30 sneeuwvlokken vangen op zijn/haar tong

Hij wist dat dit het einde kon zijn, dat die zijn lot was. Maar hij bleef in het lichaam, alleen kon niks doen of iets voelen. Het was helemaal zwart en hoorde ook niks. Branchpaw probeerde bij bewustzijn te komen maar steeds kwamen de dromen terug van zijn kittenstijd en leerlingtijd. Uiteindelijk werd het wat lichter in zijn hoofd en kon die de pijn voelen wat door zijn lichaam schoot, de kater probeerde ook de ogen te openen waardoor er wat bloed in zijn ogen kwam. Hij sloot snel zijn ogen en bad dat die snel weer terug kon. "Wat is er gebeurd?" Branchpaw voelde stevig gelikt op zijn vacht, maar wist niet wie het was.

Langzaam probeerde die zijn kop op te tillen, alleen daardoor werd de pijn weer erger. Snel legde hij zijn kop op de grond. De leerling raakte langzaam weer het bewustzijn kwijt en zakte terug in de herinneringen.

❅