Guilty feelings

Lui lag Blizzardstorm op zijn zij, zijn groene ogen bijna helemaal dichtgeknepen. Het laatste beetje zon van het bladkaal seizoen in zijn vacht gezogen, heerlijk was het gewoon! Snorrend hief hij zijn kop op en zag een paar katten hun prooi op de stapel leggen of op pad gaan met hun Apprentice. Had hij maar zo eentje. Heerlijk om zo’n jonge krijger te leren wat ze moesten weten en hun skills te laten testen. Maar nee, hij had nog nooit de kans gehad om dat te doen. Langzaam rekte hij alle vier zijn poten uit en opende zijn bek in een gaap. Misschien moest hij maar eens beginnen iets te doen, voordat iemand hem de les zou gaan lezen. Grinnikend stond hij op en nam stiekem een klein muisje van de prooistapel mee. Aan het staartje hing dat dunne lichaampje, wat niet veel energie zou geven, maar toch een goed ontbijt zou vormen voor hem. Zo snel mogelijk rende hij het kamp uit. Buiten vulden allerlei geuren zijn neus en probeerde hij andere Warriors te ontwijken, wie weet zouden ze hem zo aankijken van. ‘Jezus, die zit gewoon te eten’ Ha nee, daar had hij geen zin in, dus glipte hij de struiken door en zocht een overdekt stukje in het bos. Niet zo moeilijk, maar eentje waar nog geen kat vandaag geweest was. Wie weet moest die dan ook nog prooi ophalen daar. Rustig legde hij het muisje neer en begon met zijn poten de vacht eraf te scheuren. Hongerig keek hij naar het open vlees. Nog één keer wierp hij een blik om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand hem zag. Helemaal zeker van zijn eenzaamheid beet hij in het vlees, dat koud was geworden en voelde zijn maag tevreden zijn. De botjes die over bleven begroef hij achter een boom die dicht in de buurt stond, zo geen bewijs meer voor zijn ‘misdaad’. Hij lachte in zichzelf en trippelde toen weer uit de bosjes, hopelijk had niemand hem gezien, hij zou zich kapot schamen als dit door werd verteld. Maar toch moest hij van zichzelf er iets voor terug leggen, wat dan ook. Met tegenzin liep hij terug en probeerde de lucht af te speuren, maar alleen de geuren van de verschillende planten kon hij herkennen. Hij had vast al die prooien weggejaagd met zijn zoektocht. Grommend ging hij zitten, midden op een kleine open plek en rolde op zijn rug. Gewoon, zodat hij beter kon nadenken. De takken van de bomen om hem heen en raakten elkaar aan in het midden en lieten bijna geen zonlicht door, alleen door sommige doorzichtige bladeren kon je wat stralen zien. Als het groenblad was, was het hier dan ook erg koel. Maar nu, nu was het aardig koud. Vooral met zo’n irritant korte vacht. Speels probeerde hij met zijn poten zo’n tak aan te raken, wat natuurlijk niet lukte, maar gewoon uit droogheid wilde hij het proberen. Als iemand hem zo zou zien, zou het er vast vaag uitzien. Maar ach, hij, als Warrior, mocht toch ook een keertje lol hebben?

Het was misschien vroeg maar de jonge poes was al uitgeput. Met lome passen kwam ze het kamp binnen en legde twee stuks prooi op de prooistapel. Haar leerlingen hadden vandaag van haar de opdracht gekregen zichzelf te trainen op de theorie van het jagen en vechten, onbewust ook een training voor Rainpaw als ze zelf mentor werd. Bij de gedachte aan Magicpaw en Rainpaw begon ze te lachen, de twee jonge witte poesjes zo verschillend.. Maar toch hoopte Butter innig dat het bijde geweldige Warriors zouden worden. En ze was er wel zeker van dat ze dat zouden worden, ja ze trainde ze samen, maar allebij kregen ze net zoveel aandacht, niemand trok Butter voor. Breed glimlachte ze, ze had al die problemen met Dreamheart en Snowcrystal lekker achter zich gelaten, die zusjes zouden toch wel weer elkaar vinden, ze waren onafscheidelijk geweest en dat zouden ze dus wel blijven ook. Op die ene poes na leek het kamp over het verlies van Crookedstar heen te komen, hoeveel pijn het ook deed, onder leiding van zowel Stormstar als Mousefur was hun lot in goede poten daar was Butterbell verzekerd van.

In haar ooghoek zag ze een vacht wegglippen door de kampingang nadat die wat prooi van de stapel had gepakt. Het irriteerde haar licht, vervloekte katten liever lui als moe.. De flame-point had ondertussen haar vaste plekje opgezocht aan de rand van de Warriorsden met een stuk prooi. Het was al wat ouder en licht taai, maar Butter at het met liefde, het beste prooi was voor de Queens, kittens en Elders. Zij warriors hadden een sterke maag dus moesten ze het hiermee doen, tenminste dat was Butters zicht op dit leven. Terug bij de werkelijkheid schudde ze haar lichte kopje en kwam omhoog. Kauwde nog snel het laatste prooi weg en liep toen op haar gemak door de ingang van hun mooie kamp. Ja, Butter was wellicht een van de weinige zonder die schitterend lange vacht maar ze was een Riverclankat in hart en ziel. En ze zou alles doen voor haar Clan. Met langzame passen volgde ze het geurspoor tot ze uit kwam bij een rij bosjes. Snel en lenig als de jonge poes was kroop ze daar doorheen tot ze zicht had op de plek waar de kater zich ondersteboven bevond. Even trok ze met haar oren en was er in haar ogen sarcasme te lezen waarna ze door de bosjes heen stapte. Met gracieuze passen stapte ze naar hem toe tot ze boven zijn gezicht hing. "De rest van de Clan doet het harde werk wel hoor Blizzardstorm blijf vooral liggen." Klonk haar stem even vol sarcasme waarna ze zijn kop met rust liet, ging zitten en hem recht aankeek wachtend op een goed excuus van de kater.

De zon scheen in zijn ogen en een blad zo groot als zijn poot dwarrelde kalm naar beneden. Speels probeerde hij het te pakken, maar natuurlijk zou dat niet lukken als zijn poten niet een paar vossenlengten lang waren. Verveelde liet hij zijn kop weer zakken op de grond en draaide die een keer rond om te checken of er niemand stond. Kon hij hier maar even slapen, héél eventjes maar, dan was hij helemaal klaar om iets te doen voor zijn Clan. Toen hij zijn ogen bijna wilde sluiten hoorde hij iets. Met gespitste oren keek hij om zich heen en zag iets bewegen. Het kon niet veel groter zijn dan hij, vast en zeker een andere katten. Automatisch speurde hij de lucht af en rook een bekende RiverClan geur. Butterbell, een andere Warrior van zijn Clan, stapte met gracieuze passen door de bosjes en haar gezicht kwam boven die van hem te hangen. "De rest van de Clan doet het harde werk wel hoor Blizzardstorm blijf vooral liggen." Zei haar stem, een grote hint van sarcasme was erin te horen. Blizzardstorm stond met een draai van zijn lenige lijf op en hij schudde een paar klontjes aarde die aan zijn vacht bleven hangen eraf. Hij liet een koele glimlach zien en keek haar een beetje onschuldig aan. “Ach, als de zon weer gaat schijnen doen katten dit, niet elke dag is het zo zonnig in bladkaal. Geef toe,” Zei hij met zijn honingzoete stem en hij raakte met zijn staartpunt haar schouder aan. “Jij voelt je ook niet altijd even uitgeslapen. Of heb ik het fout?” Hij draaide wat met zijn oren en ging zitten op de grond die nog warm was van zijn aanraking. Voor een bladkaal dag was het nog niet zo koud, maar misschien zou er morgen weer een pak sneeuw liggen. Misschien had hij toch gelijk gehad met zijn smoesje. Nog een glimlach verscheen op zijn gelaat met die gedachte en hij begon zijn voorpoten schoon te maken. Kleine stukjes aarde spuugde hij weer uit en steeds bleef hij kijken naar Butterbell. Haar ogen waren prachtig blauw en haar vacht had een zacht rode kleur. Ze hadden elkaar nog niet echt ‘ontmoet’, maar dat was ook bijna onmogelijk in zo’n grote Clan. Je kende al die namen wel, maar je was niet met iedereen bevriend. Kittens zouden nooit bevriend kunnen raken met een Elder of andersom. Maar twee Warriors, dat was wel mogelijk. Hij krulde zijn staart om zijn schoon gemaakte poten en hield zijn kopje scheef terwijl hij op een antwoord wachtte. “Zeg eens,” Zei hij weer en hij stond weer op. “Jij wilt toch ook wel eens een dagje voor jezelf, even helemaal niets doen. Een beetje stiekem, maar dat doet je ook goed. Niet waar?” Het was alsof hij haar een gat in wilode mee trekken waar ze beide niet uit konden. Een zwart gat wat alles opslokte wat op zijn weg kwam. Een beetje té gemeen van hem, maar hij wilde niet dat zijn ‘fout’ de Clan in zou komen. Schandalig zou hij door het leven moeten en dat wilde hij voorkomen. Dus probeerde hij Butterbell met zich mee te trekken, misschien dat ze het dan niet zou vertellen. Misschien..

-omg sorry had hem niet gezien meh feels bad Dx

Blizzardstorm stond met een draai van zijn lenige lijf op en hij schudde een paar klontjes aarde die aan zijn vacht bleven hangen eraf. Hij liet een koele glimlach zien en keek haar een beetje onschuldig aan. “Ach, als de zon weer gaat schijnen doen katten dit, niet elke dag is het zo zonnig in bladkaal. Geef toe,” Zei hij met zijn honingzoete stem en hij raakte met zijn staartpunt haar schouder aan. “Jij voelt je ook niet altijd even uitgeslapen. Of heb ik het fout?” Hij draaide wat met zijn oren en ging zitten op de grond die nog warm was van zijn aanraking. Hij krulde zijn staart om zijn schoon gemaakte poten en hield zijn kopje scheef terwijl hij op een antwoord wachtte. “Zeg eens,” Zei hij weer en hij stond weer op. “Jij wilt toch ook wel eens een dagje voor jezelf, even helemaal niets doen. Een beetje stiekem, maar dat doet je ook goed. Niet waar?” Even keek ze weg na die vraag. Stiekem stiekem, alles was zo stiekem tegenwoordig. Toen ze terug naar hem keek krulde een klein glimlachje rond haar mond terwijl ze even zacht grinnikte. "Moe ben ik inderdaad wel, logisch ook als je twee apprentices hebt om te trainen." Haar ogen staarde even recht door zijn ziel nogmaals een beschuldiging naar hem waarom hij hier zo lui had gelegen terwijl zij de longen uit haar ranke lijf werkte. "En jij zou me zo'n rustig dagje voor mezelf kunnen geven zeg je dat?" Ze glimlachte even terwijl ze hem recht aankeek en naar voren stapte. "Of kan je dat niet." Breed begon ze te lachen terwijl ze hem aan bleef kijken.

-Geeft niet DD

De poes keek weg toen hij zijn vraag had gesteld, zijn koele glimlach stond nog steeds op zijn gezicht afgetekend. Het kon hem even nu niets schelen, hij gooide alle remmen los. Ze zou op zijn aangeboden middagen vrij moeten reageren, geen enkele Warrior zou elke dag willen werken. Toen Butterbell weer naar hem kreeg had ze een glimlach op haar snuit getoverd. "Moe ben ik inderdaad wel, logisch ook als je twee apprentices hebt om te trainen." Oef. Twee? En dan had hij er nog niet een gehad. Een klein beetje verrast bewoog zijn staartpuntje, maar de rest van zijn houding bleef hetzelfde. Haar ogen leken wel recht door hem heen te kijken, alsof ze zijn ziel zou kunnen lezen en manipuleren. Bijna wilde hij zijn kop laf naar beneden laten hangen, maar hij hield zich sterk. "En jij zou me zo'n rustig dagje voor mezelf kunnen geven zeg je dat?" Ze stapte naar voren en keek hem recht in de ogen aan, dus ze wilde het zo spelen? "Of kan je dat niet." Haar glimlach werd nog breder en haar ogen bleven hem aankijken. Nou, dat spelletje kon hij ook wel meespelen. Blizzardstorm krulde zijn dunne staart om zijn poten en nam een hap lucht. "Lieve schat," Begon hij met zijn zoete stem en deed dit keer een stap háár richting op. "Ik ben bang dat je dat niet aankunt. Als jij, zoals je net zei, zoveel werk doet, kan je misschien niet eens lol maken. Voor de grap water in andermans water spetteren, prooien gewoon lekker wegjagen met luid geschreeuw, dat is allemaal te flauw voor jou." Hij keek dit keer ook haar aan met die ziellezende blik. Een brede glimlach was duidelijk te zien op zijn gezicht. "Of kan je dag wél?" Hij likte even een van zijn voorpoten en wachtte op een antwoord. Zijn beurt was voorbij, eens kijken of zij verder kwam in dit spel.

Blizzardstorm krulde zijn dunne staart om zijn poten en nam een hap lucht. "Lieve schat," Begon hij met zijn zoete stem en deed dit keer een stap háár richting op. "Ik ben bang dat je dat niet aankunt. Als jij, zoals je net zei, zoveel werk doet, kan je misschien niet eens lol maken. Voor de grap water in andermans water spetteren, prooien gewoon lekker wegjagen met luid geschreeuw, dat is allemaal te flauw voor jou." Hij keek dit keer ook haar aan met die ziellezende blik. Een brede glimlach was duidelijk te zien op zijn gezicht. "Of kan je dag wél?" Hij likte even een van zijn voorpoten en wachtte op een antwoord. Butterbell snapte dit spel, absoluut snapte ze wat hij deed. Het deed haar licht grinniken terwijl ze hem aankeek. Net als hij was zij kortharig. Misschien wel de enigste twee in RiverClan, hoe wist ze niet, nou ja, haar ouders he. Die waren ook kortharig geweest. Maar het maakte haar in totaal niet zo veel uit. Zij had weer voordelen met haar vacht die de langharige als nadelen zagen voor zichzelf. Het was grappig, maar de grap bleef nu even weg. Vooral omdat Butter zich geheel concentreerde op de woorden van Blizzardstorm. Met haar blauwe kijkers keek ze hem recht aan. Een zacht glimlachje streelde haar lippen terwijl ze hem aankeek. "Denk je dat echt?" Ze begon zacht te grinniken terwijl ze naar voren sprong tot haar neus bijna die van hem raakte. Lichtelijk verleidelijk keek ze hem recht aan waarna ze haar poten tegen zijn borst zette en hem omduwde. Even torende ze boven hem uit maar grinnikte toen nogmaals en sprong soepel van hem af. Ontschuldig keek ze om naar hem en sloot daarna even haar ogen. "Kom maar op, ik kan wel wat aflijding gebruiken." Met die woorde die eindigde in een kort lachje verdween ze in de duisternis van het bos waar ze zichzelf soepel tussen een paar takken verschool wachtend tot hij haar zou volgen.

Een lichte grinnik leek op het eerste gezicht haar antwoord, dus ze snapte hem? Mooi,maant hij had geen zin om met domme katten iets te doen. Zijn vacht was nu eigenlijk al schoon, maar toch bleef hij doorlikken. Als een soort tic die hij onder controle moest krijgen. In zijn ooghoeken kon hij zien dat Butterbell hem nog steeds aanstaarde. Haar glimlach verdween nooit van haar gezicht en Blizzardstorm probeerde de zijne ook erop te laten. "Denk je dat echt?" Begon ze zacht grinnikend en opeens was ze nog geen haarlengte van zijn neus af. Zijn ogen werden even verrast groot en meteen weer normaal. Hij mocht zich niet zwak tonen, dan had hij meteen verloren. Haar ogen keken hem verleidelijk aan, hij kon haar zoete geur ruiken, maar hield zich in. Twee poten plantten zich op zijn borst en met een verrassende kracht werd hij omver geduwd. De grond was nog hard van de koude nachten hiervoor en dus ook niet lekker om op te vallen. Haar kop torende boven hem uit, maar niet voor lang. Butterbell sprong soepeltjes van hem af en sloot haar ogen. "Kom maar op, ik kan wel wat aflijding gebruiken." Na die woorden verdween ze in het bos, zeker wachtend tot hij achter haar aan kwam. Blizzardstorm bleef liggen en keek weer naar de hemel. Een kleine eekhoorn sprong van tak naar tak en belandde niet eens op de grond.mwat als zij dat eens konden? Dan hadden ze zo prooi gevangen! Meteen sprong hij op en sloop naar het pad waar zojuist een poes had gerend. Het moest een verrassing zijn, het spelletje ging nog steeds door. Zijn glimlach werd breder en met zijn zachte grote passen sloop hij door de struiken. Zijn neus vloog omhoog en hij probeerde de geur op te vangen van de RiverClan poes. "O, Butter, waar ben je? Kom maar tevoorschijn.." Mompelde hij zacht, bijna tegen zichzelf. Hij passeerde allerlei takjes die zijn aanwezigheid konden laten zien en raakte geen enkele struik aan. Waar kon ze toch zijn?

-Naar mijn gevoel, kort

Zijn glimlach werd breder en met zijn zachte grote passen sloop hij door de struiken. Zijn neus vloog omhoog en hij probeerde de geur op te vangen van de RiverClan poes. "O, Butter, waar ben je? Kom maar tevoorschijn.." Mompelde hij zacht, bijna tegen zichzelf. Hij passeerde allerlei takjes die zijn aanwezigheid konden laten zien en raakte geen enkele struik aan. Een grinnikje verliet haar lippen terwijl ze naar voren stapte. Wachtte als een jager op haar prooi tot hij zichzelf perfect in positie bracht. Zwaaide haar staart laag heen en weer en haar ogen begonnen te twinkelen. Met een grote sprong bracht ze zich naar voren tegen zijn rug aan waardoor ze hem opnieuw ondersteboven duwde. "Gotcha!" Riep ze met een glimlachje uit waarna ze weer van hem afsprong en zichzelf ontschuldig begon schoon te likken. "Die luiheid van je maakt je zwak Blizzard, ik durf te wedden ook langzaam." Haar lachje werd breder terwijl ze weer opkeek naar hem. "Of niet soms?" Met die woorden begonnen haar ogen opnieuw te twinkelen en keek ze hem recht aan. Kwam omhoog en deed een uitdagend stapje naar achteren. Zijn reactie pijlend en gelijk genieten van de uitdaging als een of andere kitten.

-dit dan x'D

Zijn ogen veranderden steeds weer van richting. Waar was ze nou toch? Een poes kon toch niet midden in de lucht opgaan? Was hij dan zo slecht in zoeken of was gewoon zijn geduld op en had hij geen zin meer in zoeken? Het kon beide zijn, want hij was niet de beste Warrior die er was. Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht en hij deed een paar passen naar voren. Opeens hoorde hij iets, gealarmeerd draaide hij zich om, maar het was al te laat. Twee paar poten plantten zich op zijn rug en alweer werd hij op de grond gedrukt. "Gotcha!" Riep de stem van Butter en Blizzardstorm voelde dat ze van hem afsprong. Dit keer begon hij wat geïrriteerd te raken, maar liet dat niet zien. Hij schudde zich uit en veegde met zijn staart wat kleine deeltjes van zijn schone vacht af. Butterbell zat daar maar, haar lichaam onschuldig te likken. "Die luiheid van je maakt je zwak Blizzard, ik durf te wedden ook langzaam." De glimlach doe al op haar gezicht stond afgebeeld, werd breder en Blizzardstorm kon dat niet uitstaan. "Of niet soms?" Haar ogen keken hem weer recht aan en hij staarde fel terug. Ze had hem schaakmat gezet en hij kon zo te zien geen uitweg vinden. Was hij echt zo lui en langzaam? Hij schudde zijn kop om die twijfelende gedachten weg te halen. Ze dacht hij nooit en dat wilde hij zo houden! Butter deed uitdagend een stapje naar achter, zijn ogen zaten vast in de hare, als een soort klem. Hijzelf deed er nu een naar voren en boog zijn kop naar voren, zodat ze weer neus aan neus stonden. "Misschien," Begon hij wat zacht en hij zwiepte wat met zijn staart. "Maar hoe weet je zeker dat ik dit niet allemaal in scène heb gezet?" Zijn glimlach werd dit keer breder en hij hief zijn voorpoten op. Dit keer wilde hij degene zijn die boven op haar stond. Hij spande zijn spieren en bleef haar aankijken. Klaar! Hij zette zich af en rende door de struiken naast de poes, dit keer moest ze hém vinden en zou hij wel zijn best doen. Zijn naam in ere herstellen was zijn voornaamste doel. Verlagen door een poes? Nooit!