And everything will be alright

Een waterig zonnetje scheen in de lucht terwijl Blossomhail zich begaf naar het territorium. Haar lichaam voelde nog steeds zwak aan na de verkoudheid die ze had gehad, maar ze had zo snel mogelijk weer willen beginnen met haar taken zodat ze haar lichaam weer wat extra weerstand kon geven tegen het koude weer en de ziekte die zich langzaam maar zeker uit haar lichaam verdreef. Ze had zichzelf slechts één dag rust gegund en dat was toen ze echt nauwelijks op haar poten had kunnen staan omdat alles zo verrekte pijn had gedaan. De wind voelde nog steeds gevoelig aan haar lichaam en ze moest nog steeds oppassen waar ze haar poten zette als ze geen pijnscheut door haar lichaam wilde voelen gaan, maar het was al beter dan een paar dagen geleden. In elk geval was ze nu koers aan het zetten naar de rivier zodat ze aan de waterkant kon zitten en zien of ze eventueel een vis kon vangen. Het was de meest rustige manier van jagen en de jachttechniek waarbij ze haar lichaam het minste hoefde te gebruiken. Het was perfect, zeker voor nu.

@Buzzardbelly

Ze zat rustig met haar ogen naar het ijskoude water te staren. Het werd al weer wat warmer hier en daar kon je alweer vissen. Maar dat was zij niet van plan. Ze zat hier gewoon tot rust te komen. Te denken en te balen. Ze vond het heerlijk dat het ijs weer wegging, want daar had ze een hekel aan, maar de laatste tijd was ze gewoon in een slechte mood. Tegenwoordig kon ze vriendelijkheid amper vinden. Maar waar ze pas echt een spuughekel aan had was Agatepaw. Haar halfbloedje noemen en wraak willen nemen op haar zonder enkele goede reden. Waarom moest alles nou weer bij haar gebeuren. Buzzardbelly stopte haar poot een seconde in het water om de temperatuur te pijlen, die natuurlijk nog koud was. Een zucht verliet haar lippen. Tijd voor een nieuwe nutteloze dag.

Het bleek zo te zijn dat niet iedereen de motivatie had om te jagen. Blossomhail’s ogen gleden toevallig naar de young warrior die een eindje van haar af zat aan het water. De blik van de jonge poes was mismoedig naar het water gericht en Blossomhail kon het humeur al vanaf hier aanvoelen. Dat werd nog eens extra bevestigd toen Buzzardbelly haar poot in het water liet glijden, gevolgd door een zucht. Blossomhail twijfelde kort en liet haar eigen blik weer naar het water glijden, maar besloot dat ze op zijn minst een luisterend oor kon bieden. Als Buzzardbelly haar neus eraf zou bijten, zou ze wel weer weggaan. En dus stond de warrior op en kwam haar denmate tegemoet gelopen. ”Wil je erover praten?” was het enige wat ze vroeg. Het leek haar vrij duidelijk dat het niet oké ging met Buzzardbelly, dus het leek haar ook een vrij nutteloze vraag om te stellen. Dan maar beter direct to the point komen en zien wat dat zou geven. En zoals ze al zei: als de poes niet wilde praten, dan kon ze altijd nog weggaan. No harm done.

Onderwerp: Re: And everything will be alright