Seamist | Sarin

Dit moest de eerste nacht zijn dat hij deze weer met zijn partner, in de Nursery, zou moeten besteden. Iets wat hij stug had vol gehouden in hun relatie. Maar iets wat met zijn mysterieuze ziekte afgebroken had moeten worden. Mysterieus was niet het juiste woord meer. Want het werd hem met de dag duidelijker was er heeft gespeeld. Het is enkel dat het volledige verhaal nog niet aan hem was getoond. Twee katten speelde in zijn kop. Seamist en Crystalstar. Wat een afschuwelijke ironie. Je partner en je leader, de twee die je juist moest kunnen vertrouwen. Beiden of een had de intentie van moord op hun gedachte. Beiden waren er ook zwak genoeg voor. Seamist was altijd al een egoïst geweest. Een die de regels brak enkel voor diens eigen plezier zonder maar een ácht te hebben voor wie hier effect van had. Haar partner, kittens, clans of zelf de rang van haar affaire. Het zou hem niet verbazen als ze wederom haar eigen behoeftes en verlangens voor trok, en zichzelf hierom mogelijk had geacht om hem te vergiftigen. Wat een teleurstelling moest het zijn. “Hallo Seamist, het is goed je weer te zien” Zijn toon even koud en kalm als altijd, zijn woorden balancerend tussen waarheid en leugen.

+ Seamist

Hij had zich nooit een vreemde geacht voor de emoties waar hij in zijn opvoeding op was afgekeurd. Nee, hoewel hij perfect had geleerd deze nooit voor de buitenwereld te tonen, had hij ze altijd in de kern van zijn borst mogen ervaren. Echter voelde hij deze nu niet. Enkel een holte, een kilte waar ze ooit hadden gezeten. En terwijl hij naar beneden keek, naar wat ooit zijn beste vriendin had moeten zijn, voelde hij enkel een leegte. Het niks, net zo diep als het niks was geweest waarin hij zich de afgelopen tijd in had bevonden.

Ze was niks meer voor hem, en toch was ze alles. Heel zijn leven had hij opgegeven voor haar. Alles had hij doen keren om haar te helpen, alsof hij de kille manen rond haar zon moest zijn. Het zorgde voor een vreemde relatie. En hoewel hij zichzelf graag tot reactie wilde dwingen, vond hij zichzelf onmogelijk om dat te doen. Niet nu, niet hier. De kater ervaarde een zekere zwaarte in zijn lichaam toen hij het dichter tot de hare dwong, een die enkel verlichtte bij het zien van zijn kinderen. “Het is goed om weer bij mijn gezin te kunnen zijn” Iets in de manier hoe hij naar haar keek toonde dat hij niet zeker was van haar plek binnen deze woorden. “Hun zijn het altijd waard om voor terug te komen”