Dø ɏøᵾ łɨꝁɇ ħøw mɏ fȺȼɇ đɨsɨnŧɇǥɍȺŧɇs ɨnŧø ȼħȺłꝁ

_{De lucht had een vurige kleur, rood en orange danste samen onder de duisternis van de komende nacht. De bewolking maakte duidelijk dat ze geen heldere nacht zouden hebben. Het was overigens ook geen heldere dag geweest dus dat was ergens niet zo verrassend. Bramblefrost liep langs het stroompje water met een kleine muis tussen zijn tanden. Het was helaas het enige geweest wat hij had kunnen vangen, afgezien van een vis rond zonhoog. Het was te merken dat de prooi weer af nam, de hoop dat ze een beetje zonder zorgen Leafbare door konden komen zou afnemen met de hoeveelheid prooi wat nog het kamp in gebracht zou worden. De lichtgrijze Warrior deed daar zijn bek niet over open, hij wou niet de brenger zijn van slecht nieuws. Bovendien, iedereen kon het merken. Bramblefrost maakte een kleine stop om naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken. Overgeschaduwd, maar hij zag de weerkaatsing van zijn blauwe ogen. Helder, zoals altijd. Hij kon altijd op zichzelf rekenen, dat was wat hij in zijn eigen spiegelbeeld zag. Maar ja, als de Bramblefrost die op de grond stond een leugenaar was, hoe zat het dan met de hem in het water. Het water golfde, zijn beeld was niet meer herkenbaar. Hij wendde zijn kop af en liep verder richting het kamp.

-Open}

De kater deed meer in zijn leven dan hij hoorde te doen. Hij deed niet alleen dingen, maar dacht ook dingen. Alleen maar dingen die je niet zou verwachten van hem. Als je naar zijn rang en leeftijd keek. Hij was heus loyaal, maar toch vond hij het niet erg om de grenzen op te zoeken. Al was het maar voor informatie zonder dat iemand het wist. Ondanks hij zich nog steeds niet helemaal aan de regeltjes hield, bleef hij een doodnormale krijger. Van taken en behendigheden. Stoatfur maakte weer eens een avondwandelingetje. De zon ging al onder. De wolken lieten zien dat het geen droge nacht zal worden. Weer een natte, koude nacht. Met zijn trotse houding liep hij langs het stroompje water. Zijn gedachtes waren helemaal leeg. Hij had geen taken, hij deed geen stoute dingetjes (~~waar hij het kwaad ervan niet in zag~~) en liep gewoon rustig langs het water. De bruine kater voelde zich altijd op zijn gemak bij het water. Het stelde hem gerust. Het vertelde hem dat hij een RiverClanner was en niets anders. Toen hij nog een apprentice was had hij er veel moeite mee gehad, maar bijna alle schaamte was weg. Soms dacht hij er nog over, het was immers iets dat je niet zou vergeten, maar diep van binnen wist hij dat hij loyaal was aan zijn Clan. Hij zou er alles voor doen om dat te blijven bewijzen. Maar streken uithalen mocht best, toch? Zolang hij maar loyaal bleef. Voor hem verscheen een lichtgekleurde vacht en de geur van vers prooi stroomde zijn neus binnen. "Ha, Bramblefrost. Hoe gaat het?"

_{Hier in het clanleven was je nooit heel lang alleen, tenzij je doelgericht ging zoeken naar de beste plekjes om alleen te zijn. Bramblefrost had geen neiging er naar, de gezelligheid van anderen kon hij altijd wel gebruiken. En wees eens eerlijk, al was hij dat laatste misschien niet, zo'n kwaaie vent was hij toch niet. Op het moment dat hij de gezelschap van Stoatfur kreeg had hij daar dus geen problemen mee. Zijn verdraaide spiegelbeeld alweer vergetend beantwoordde hij de vraag. ''Uitstekend!''kwam er met genoeg enthousiamse uit. Bramblefrost loog niet altijd, maar omdat zijn leugens en waarheden nauwelijks verschil hadden met hoe hij het uitsprak en toonde was het soms een wilde gok wanneer hij een eerlijke man was. Het was een eerlijk antwoord, alleen een beetje overdreven. ''Mooie dag, al weer bijna voorbij''voegde hij er aan toe. Het was te doen voor de tijd van het jaar/}