Meditative state

Onbewust kwam hij hier vaak. Het was de plek waar hij vroeger veel naartoe ging met zijn mentor. Het gaf hem een gevoel van.. verlangen, misschien. Al stopte hij dat gevoel heel diep weg, zodat hij daar geen aandacht aan hoefde te schenken.

Vandaag was Riverclan gezegend met de zon. De laatste tijd regende het vrijwel altijd, dus het was een fijne afwisseling. Echoflame klom naar de bovenkant van de waterval. Het water raasde, wat hem kalmeerde. De ruis zorgde voor iets meditiefs. Hij trok zichzelf omhoog aan de glibberige stenen - één keer verloor hij bijna zijn evenwicht, maar na enkele minuten bereikte hij de bovenkant. De zon leek hier feller. Hij ging liggen, sloot zijn ogen, en nam rust.
- 1st Flowercrown

<sub>Het luide geluid van het water hield haar gedachten die in haar kop zaten weg. Het vormde een soort beschermende koepel om haar hoofd en hield alles buiten. Flowercrown sloot even haar ogen terwijl ze haar kop naar de zon keerde.

Niet veel later keek ze in stilte toe hoe Echoflame zijn evenwicht verloor. "Je poten zijn te zwaar, daardoor raakt het mos van slag." Sprak ze zachtjes. Met haar voorpoot streelde ze het natte mos waar hij eerder zijn poten op gezet had en met een zucht gaf ze er een zacht klopje op om het gerust te stellen. "Het is oké." Stelde ze het met een zachte stem gerust. "Hij had het vast niet zo bedoeld."</sub>

Zijn ogen flitsten naar de clangenoot die hier blijkbaar zat, en blijkbaar ook gelijk kritiek had op hem. Kort trok hij zijn lip op naar haar. Hoe durfde ze. Woede borrelde op in zijn borst toen Flowercrown het mos gerust ging stellen. "Het is mos." beet hij haar toe, zijn blik haast dood van binnen. Alsjeblieft zeg.

_{Wat ze zei was niet bedoeld als kritiek, maar zo leek de kater het wel aan te nemen. Hij trok zijn lip naar haar op en met een frons keek ze naar de kater. "Ja het is mos. Het groeit en dus leeft het. Heb wat respect." Hoewel ze het niet fijn vond hoe hij over de planten sprak, bleef haar toon vriendelijk en zacht.}

!!! Hij kon niet geloven dat ze serieus was nu. En zij moest een moon ouder zijn dan hem? In welk fantasieland leefde zij? "Praat je ook zo tegen de prooi die je vangt?" vroeg hij haar ongelovig. Mokkend draaide hij een rondje om zijn eigen as waarna hij ging liggen. Zijn kop legde hij met een scoff op zijn poten terwijl hij haar richting opkeek. Heb wat respect, zei ze tegen hem. Respect voor mos?!

_{Flowercrown snapte het probleem niet helemaal. Was hij nu boos om wat ze gezegd had of was het een soort zelfreflectie? Deed hij alsof hij boos was op haar terwijl hij boos was op zichzelf? Oh het was allemaal zo verwarrend. Dit was precies waarom ze liever met de plantjes sprak. Die gaven tenminste goed antwoord en waren duidelijk. "Maar natuurlijk. Doe jij dat niet?" Vroeg ze hem daarna terwijl ze om haar heen keek.}

Hij kon niet helemaal geloven dat deze conversatie echt aan het gebeuren was. Maar dat was het wel; hij had zelfs geprobeerd zichzelf te knijpen om te kijken of het een droom was, maar hij werd niet wakker. Hij had nooit geweten dat hij met gestoorden in een clan zat. Maar goed. Hij was er nu klaar voor om dit te laten gaan. Hij nam even diep adem, schudde zijn kop van 'nee' en deed toen zijn ogen dicht. Nu ging hij net doen alsof ze er niet was. Het lukte hem voor twee secondes, daarna moest hij toch doorvragen. "Wat zeg je dan tegen je prooi?" Zijn toon was beschuldigend. Het klonk zo dom in zijn oren. Prooi was om te eten, duh.

_{"Bedankt dat ik je heb mogen vangen. Het spijt me dat je opgegeten moet worden door ons, maar ik beloof je dat je naar een mooie plek zal gaan hierna." Vertelde ze hem eerlijk. Tja, dat was nou eenmaal één van de dingen die ze meestal zei wanneer ze een prooi ving. Ze vond het nooit leuk om iets te doden en vond dan ook dat ze best wat meer gras zouden kunnen eten in plaats van dieren, maar aan de andere kant hadden de planten ook zo hun familie. Ze vond het allemaal maar lastig. Flowercrown richtte haar blik weer op de kater terwijl ze wachtten op wat hij nu te zeggen had.}

Onbewogen keek hij Flowercrown aan toen die vertelde wat ze dan wel niet zei tegen prooi. Hij schudde zijn kop. Bedankt dat ik je heb mogen vangen? Het spijt me? Een mooie plek hierna? "Prooi gaat niet naar een mooie plek." bromde hij, al besefte hij zich heel goed dat hij daar geen onderbouwing voor had. "Waar haal je dat vandaan?" vroeg hij dan ook, enkele secondes later. Gek of niet, misschien kon hij toch wat leren van de ander.

_{Hij leek haar manier van denken belachelijk te vinden, maar hij was niet de enige die zo dacht. Al sinds ze kon praten had ze altijd te horen gekregen dat ze normaal moest doen. Het deed haar vrij weinig meer. De glimlach die even van haar snuit verdwenen was keerde al snel weer terug bij het horen van zijn volgende vraag. ”Als wij naar starclan gaan, waarom zouden zij dat dan niet kunnen?” Het was niet zozeer een vraag aan hem, maar eerder een vraag in het algemeen. Haar doordringende gouden ogen zochten naar die van hem terwijl de vraag in de lucht hing.}

Oké, het lag in zijn voordeel dat haar onderbouwing blijkbaar ook niet heel sterk was. Toch brachten haar woorden hem wel aan het twijfelen. Zou er prooi zijn in Starclan? Zou daar dan ook op hen gejaagd worden, of leefden ze samen in vrede met hun voorouders? Hij keek haar terug aan, zijn ogen nu wat zachter. Maar toen hij wegkeek haalde hij zijn schouders op. "Als je zo gaat denken, wordt de wereld te ingewikkeld," sprak hij met een zucht. Prooi was hun eten, daar moest je geen sentimentele waarde aan gaan hechten.

_{”Het zou wel zo eerlijk zijn dat zij ook een goed leven na de dood hebben, wij eten ze immers op.” De bruine poes haalde eventjes haar schouders op. ”Ik vind het een fijne manier van denken. Misschien gaan ze wel naar starclan zodat we ze daar ook weer op kunnen eten. We weten het niet totdat het zover is.” Met een glimlach knikte ze. Daar had hij wel gelijk in. Het was al moeilijk zat en waar ze het over hadden maakte het alleen maar ingewikkelder. Ze had nog meer redenen om te geloven wat ze zei, maar ze had zo het gevoel dat ze hem daar niet mee kon interesseren en dus hield ze verder haar mond.}

Ze sprak over eerlijkheid, en hij grinnikte kort. "Het leven is niet eerlijk." bracht hij in als tegenargument. Bovendien betwijfelde hij het of prooidieren wel in staat waren om na te denken over concepten als eerlijk of oneerlijk. Naar zijn idee was het enige wat zij deden slapen, eten, voortplanten. "Starclan, hmm.." huffde hij zachtjes. "Ik vraag me af hoeveel idioten daar zitten."

_{Nogmaals haalde ze haar schouders op. "Dat is maar net hoe je ernaar kijkt, Echoflame." Er waren zo nu en dan oneerlijke momenten, maar volgens Flowercrown had alles in het leven een bedoeling. Een doel. Starclan had immers alleen maar het beste met hun voor. "Idioten? Wanneer is iemand een idioot?" Was zij een idioot? Dat was een woord die ze vaak naar haar kop geslingerd kreeg, maar ze vond niet dat het zo negatief was als dat hij het liet klinken.}

Haar uitspraak was naar zijn mening veel te positief. "Wanneer er oneerlijke dingen gebeuren - en die gebeuren - is het leven oneerlijk. Welke kijk verandert dat?" vroeg hij haar serieus. Sommige kinderen werden dood geboren. Hoe was dat niet oneerlijk? Er gebeurde van alles wat vreselijk was. Oorlog, ziekte, dood. Welke verklaringen had ze daarvoor.

Wanneer iemand een idioot was? Hij dacht even na. "Iedereen kan een idioot zijn." Hij wees even naar boven met zijn poot. "En iedereen die dood gaat en een goed leven heeft geleefd, gaat daarheen. Dus er moeten idioten zitten, niet?" Hij zuchtte. "Hoe kunnen wij al ons vertrouwen in een stel sukkels daarboven leggen."

<sub>Met een frons op haar gezicht liet ze zich langzaam door haar voorpoten zakken. "Het feit dat je er sterker uitkomt. Wanneer een kind dood geboren wordt bijvoorbeeld is dat natuurlijk niet eerlijk voor je gevoel, maar misschien was het wel het beste wat had kunnen gebeuren voor die kitten." Probeerde ze hem met een zachte toon uit te leggen. Het was een moeilijk en tevens gevoelig onderwerp, dat was niet te ontkennen, maar ze probeerde gewoon haar visie te delen. "Misschien was hun leven anders wel helemaal de hel op aarde geworden. We weten het niet."


"Zolang als nodig. Het is een soort houvast. Iemand om de schuld te geven wanneer het leven even... oneerlijk is." De zon warmde ondertussen haar bruine vacht en haar blik was op de lucht gericht. Het leven was één grote 'waarom' waar ze nooit volledig antwoord op zou krijgen helaas.</sub>

Wanneer hun gesprek zo serieus geworden was, wist hij niet. Wel kon hij zich plots veel beter vinden in de persoon tegenover hem. Ze kon haar kijk op de wereld uitleggen en hij had het gevoel dat ze van elkaar leerden, misschien. Hij humde op haar woorden over doodgeboorte. "Misschien. En misschien was het kind geroofd van een prachtig leven." In hun conversatie werd wel duidelijk dat zij een glas halfvol type persoon was, en hij een glas halfleeg.
Flowercrown beschreef Starclan als een houvast, voor wanneer het leven oneerlijk was. Hier schudde hij zijn kop op. "Ik vind het kinderachtig," uitte hij met een zucht. "Het is geen houvast, het is waanzin. En ook één van de dingen die het leven oneerlijk maakt. Een clanleader negen levens geven, terwijl die dat misschien helemaal niet verdiend."

_{In stilte luisterde ze naar de woorden van de kater, een verdrietige glimlach op haar snuitje. "Misschien," sprak ze zachtjes toen hij vertelde dat de kitten misschien een prachtig leven ontnomen was. Het waren gedachten zoals die van hem die haar verdrietig maakte. Het waren de negatieve dingen, de dingen die al erg genoeg waren nog erger maken voor jezelf die haar hart lieten breken. "Verdient Crystalstar haar negen levens niet? Of verdiende Pantherstar die niet?" Haar doordringende kijkers vonden die van hem met een opgetrokken wenkbrauw. Baseerde hij dit op de katten die voor hun gezorgd hadden, of baseerde hij het op andere dingen? Ze vond zijn hoofd maar een rare plek.}

Hij wist dat hij een gevaarlijk spel aan het spelen was. Toen Flowercrown hem vroeg of hun huidige leidster of hun vorige hun levens niet verdiend hadden, moest hij een genuanceerder antwoord geven dan rechtuit een nee. Immers wilde hij niet verbannen worden voor verraad, en hun gesprek (of zijn antwoorden vooral) gingen nu flink die richting op. "Dat bedoel ik niet per se," mompelde hij dan ook terwijl hij kort even naar de lucht keek. "Maar waarom verdienen zij die meer? Waarom alleen zij? Wat maakt hun zo speciaal dat zij het leven negen keer over mogen doen, en de rest niet."