[OPEN] Not a good time to lose control

Met grote passen liep Echoflame richting de borders. Even had hij genoeg van, van thuis, met de altijd dreigende aanwezigheid van zijn deputy en moeder. De zon was al aan het ondergaan, en het was koud. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen het begon met regenen. Hard regenen. Starclanverdomme, ook dat nog. Riverclan territorium had niet veel beschutte plekken. Het kamp, natuurlijk. Er lag een grens voor hem. Aan de andere kant een grote boom die het meeste water op zou vangen. Verlangend keek hij ernaar, even stopte hij met lopen. Zijn ogen flitsten opzij toen hij een schim zag, door de dikke regendruppels heen.

Regen was niet zijn favoriete ding ever. Het ging nogal vaak gepaard met koude, en de sfeer was toch niet helemaal hetzelfde als lekker in het water zwemmen. Desondanks gaf het hem ook heel vaak een excuus om lekker knus bij een knappe dame te gaan zitten. Als er knappe dames te vinden waren, natuurlijk.. Hij spotte echter alleen Echoflame die verlangend naar een boom leek te kijken. Cowchaser toonde de teleurstelling niet op zijn gezicht, maar greens even naar de jongere kater. "Wat is er, Echoflame? Kan je niet tegen wat water? Of ben je verliefd geworden op een boom?", mauwde de grote kater met humor in zijn stem.

Zachtjes gromde hij toen hij de stem van Cowchaser achter zich hoorde. Dat was een kat waar hij zich liever niet dan wel mee associeerde. Zijn ogen flitste opzij, waardoor hij helaas de grijns van de ander opving. Hij rolde met zijn ogen op de opmerking. "Niks beters te doen, Cowchaser? Is er geen she-cat wiens leven je zuur kan maken?" Hij was niet in de stemming voor grappen. De humoristische toon die Cowchaser gehad had, miste dan ook bij Echo.

Cowchaser was gelukkig niet het type kat die snel uit het veld geslagen was. Hij lachte hartelijk om de zure opmerking van Echoflame. "Nee, jammer genoeg enkel jou hier.", antwoordde hij. Toen zette de kater een stapje dichterbij en haalde hij zijn wenkbrauwen op. "En ik neem aan dat jij niet geïnteresseerd bent?" Want honestly, Cowchaser zou het gerust eens willen proberen. Hij probeerde graag nieuwe dingen, en hij was niet mis van een keertje iets nieuws te doen. Want waarom niet. Grotendeels zei hij het echter wel om Echoflame nog wat meer op stang te jagen, want dat was altijd leuk en grappig. En een goed vechtpartijtje nu en dan, weet je, daar haalde hij zijn neus ook niet voor op.

Hij werd uitgedaagd. Hij herkende het, erkende het. Alsnog werkte het. Een grauw trok over zijn snuit heen terwijl hij een paar passen dichter naar de ander toe zette. "De enige interesse die ik op dit moment heb-" begon hij, waarbij hij zijn nagels de grond induwde, "-is geen plezierige interesse." De message was duidelijk, de uitdaging lag open en bloot op tafel. Er stond een scherpe blik in de ogen van Echoflame. Vechten had hij geleerd van de beste.

Echoflame ging er recht op af, zoals een mot naar het vuur. Oh, dit was te makkelijk gewoon. Er stonden pretlichtjes in zijn blauwe ogen, maar hij bewoog geen snorhaar toen de ander dichterbij kwam. Nee, hij was niet zo snel geïntimideerd, en hij vond dit wel leuk. De regen viel nog steeds met bakken uit de hemel en doorweekte hen beiden, maar dat leek geen van beiden erg te worden. "Oh, je onderschat wat ik leuk kan vinden.", antwoordde hij, nog steeds met humor in zijn stem. Kon hij dit gevecht winnen? Misschien niet. Cowchaser was niet de beste vechter van Riverclan - jagen was meer zijn forte - en Echoflame was getraind door Carrioncough. Maar het zou een goede oefening zijn, en Echoflame kon hem toch niet écht pijn doen; dan zou hij de consequenties moeten voelen. Nee, dit zou gewoon een gezellig sparpartijtje worden.

Natuurlijk nam Cowchaser hem niet serieus. Er leek weinig gedachtes te zijn in diens bovenkamer. Echoflame trok zijn lip op waarna hij zijn kop oprichtte en de ander aankeek. "Prima." sprak hij, waarbij hij een stap achteruit zette en zich verlaagde in een vechthouding. Tja, hij had nooit een gezonde manier gevonden om zijn emoties goed te verwerken. Daar kwamen dit soort situaties van. Terughouden was ook niet zijn sterkste kant. Zijn nagels schoten een aantal keer uit hun hulzen, de natte grond in.

Ach, Echoflame was toch altijd zo serieus. Hij zou moeten leren een beetje meer los te laten; het zou het leven veel leuker maken, echt waar. Cowchaser liet het niet aan zijn hart komen. Hij glimlachte de andere kater toe - maar niet op een flirtende manier zoals hij naar een poes zou glimlachen - en spiegelde de vechthouding die de ander aannam. Kom maar op, makker. Hij kon wel tegen zijn verlies, zolang de ander maar hard genoeg had moeten werken. En zolang er geen knappe poes was die zag hoe hij ingemaakt werd.

Cowchaser nam ook een vechthouding aan, en glimlachte naar hem. Echo klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij een boze blik naar de ander stuurde. Al dat dubbelzinnige gedoe vond hij vreselijk. Hij zou die vieze grijns van de ander zijn gezicht slaan. Met een harde sis zette hij zich van de grond af, waarbij hij zijn klauwen richting het gezicht van de ander sloeg. No way dat hij nu ging terughouden.

Cowchaser was niet de beste vechter, maar hij vond het wel grappig hoe serieus Echoflame dit allemaal nam. De kater prong op hem af, zijn klauwen uitgestrekt. De zwart-witte kater dook weg, zodat zijn mooie snuitje tenminste niet volledig kapotgereten zou worden - hoe moest hij dan de poezen verleiden?! - maar kon niet voorkomen dat de klauwen van de warrior hem op zijn rug raakten. Het veroorzaakte een pikkende pijn, maar ze leken in ieder geval niet heel diep te gaan. Cowchaser probeerde zijn lagere houding te gebruiken om zich omhoog te duwen en zo Echoflame de lucht in te gooien.