We cant do everything

De zware zonnestralen vielen zwaar op haar vacht. Hoewel ze niet volledig zwart was, voelde ze de zwarte plekken branden als een heet vuur. De warmte van de dag en die ze dus ook meedroeg maakte haar moe. Ze kon een lichte geeuw dan ook niet onder drukken terwijl ze lichtjes verder trippelde door het territorium. Ze was meegegaan op een patrouille langs de grenzen van de clan. Maar had zich afgesneden van de bende op het moment dat ze dichter naar het donderpad gingen. De andere krijgers hadden er geen bezwaar op en leken het te begrijpen. Ook verwachte ze niet zo snel een aanval van langs het donderpad. Natuurlijk had ze wel beloofd om prooi terug mee te brengen dus kon ze nog niet terug naar het kamp. Maar een klein dutje zou toch geen kwaad kunnen? Ze zou heel even gaan liggen in de koele schaduwen om af te koelen. Nu voelde ze zichzelf loom en ze wist goed genoeg dat haar jachttechnieken dan minimaal waren. Dus zonder er verder bij na te denken nestelde de jonge kat zich in de schaduw van een grote boom. Ze liet zich op grond zakken en rolde op haar rug. Het was gevaarlijk om je zachte buik te laten zien. Maar hier was ze niet ongerust over een plotselinge aanval. Het duurde dus niet lang voor Blacksnow om al snorrend in een lichte slaap te vallen.

De tijd verstreek langzaam terwijl ze soesde in de schaduwen. Maar hoewel ze dat misschien niet leek te zijn. Ze was 100% alert. Daardoor draaide ze langzaam terug op haar buik. Weid gesperde ogen en haar oren gespitst. Er was hier iets of iemand. Haar staart zwiepte gemeen terwijl te opstond en haar felle ogen rond liet glijden. Tot… ze liet een zachte zucht uit toen ze het gekende gestalte van littlepaw zag. Een jonge knappe kater. Ze liet zich weer zakken zodat ze rechtop zat. Vanuit de schaduwen hield ze de kleine kater in de gaten. De leerling sloopte behendig over de zachte moerassige grond. Zijn gestalte was goed, zijn evenwicht… niet slecht. Het leek er op dat hij op jacht was. Blacksnow keek geamuseerd toe, ze had altijd graag anderen geobserveerd. Littlepaw was niet anders. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen hij eindelijk iets leek op te merken. Ze hield een zachte lachende snor in. Ze hoorde zijn stem en rok zich uit. Haar nagels over de zachte grond schrapend voor ze soepel vanachter de boom stapte en meer het licht in. Ze staarde de kater aan. Haar aandacht werd even weg getrokken naar het missend oor van de kater. Ze had zich altijd afgevraagd of hij nu langs die kant eigenlijk wel nog iets kon horen of niet. Maar ze durfde het niet vragen.

“Duurde lang genoeg.” Zei ze met een korte scherpe stem. “Ik zit hier al een hele tijd naar je te kijken.” Ze gaf de jonge kat een uitdagende uitdrukking. Haar woorden klonken een beetje honend. Alsof ze vond dat de leerling haar sneller had moeten gewaar zijn en… Ze keek even weg geamuseerd snorde ze. “Bang van je eigen clan?” Ze versmalde haar ogen lichtjes en keek hem weer aan. “Of iets te verbergen misschien?” Zei ze alsof ze hem verdacht van… kattenkwaad. Natuurlijk was het enkel een geintje. Ze kon zo een opportuniteit toch niet laten liggen? Ze had ook een reputatie om hoog te houden.

Ze hield de jonge kater scherp in de gaten. Ze kon de schamende blik in zijn ogen zien. Ze liet een lichte snor van haar lippen trillen toen hij zij dat het lastiger is voor hem. Dat betekende dus dat hij inderdaad minder hoorde aan het oor dat hij miste. Ze staarde hem nog even in stilte aan. Ergens zei een stem haar dat ze moest zeggen dat hij dan beter geen warrior zou worden. Dat hij dat toch nooit zou kunnen halen en enkel een gevaar voor zichzelf en anderen vormen. Aan de andere kant voelde ze een soort van medelijden opdagen in het binnenste van haar borst. Ze was er vrij zeker van dat anderen hem vaker hadden gezegd om op te geven. Voor iets anders te gaan. Maar dat was nu eenmaal iets dat je niet wilde horen. Zeker niet als jonge kater. Ze vernauwde haar ogen stilletjes. Het puntje van haar taart tikte gevaarlijk. Voor een moment vocht ze innerlijk met wat ze nou zou gaan zeggen. Maar de zachtaardige kant diep in haar won. Ze relaxte zichzelf en keek weer weg terwijl ze sprak. “Dan doe je het niet slecht.” Zei ze half proberend hem een compliment te geven.

Maar voor hij er ook maar iets op kon zeggen keek ze hem weer aan. “Op jacht dus?” zo leek het in elk geval en met zijn woorden. Zijn sluip techniek was goed en krachtig. Elk stukje prooi zou hem in elk geval niet voelen aankomen. “Al iets gevangen?” Ze was verrast dat hij hier naar toe kwam. De zachte moerassige ondergrond was lastig om op te jagen. Je moest zeker goed getraind zijn om je balans te kunnen verschuiven samen met de bewegingen van de onder grond. Om dat stilletjes te doen werd nog lastiger. Water kon met een verkeerde beweging luid opspatten. “Opdracht van Quailspark?” Vroeg ze toen. Wetend dat Quailspark zijn mentor was. Maar ze kon de kat alleszins niet in de buurt zien of ruiken. Was de jonge leerling in zijn eentje op stap gegaan?

Haar staart zwiepte even toen ze hoorde dat hij nog niets had gevangen. Haar Gele ogen gingen langzaam de open plek over. Hoewel het nog steeds omringd was door bomen en schaduwen, verwachte ze niet zo snel om prooi hier te vinden. Maar je wist maar nooit natuurlijk. Haar oor trok even zijn kant op toen hij weer sprak. Voor ze terug al haar attentie op hem richtte. Dus de jonge leerling ging liever op jacht in zijn vrije tijd dan met andere leerlingen te snoezen? Ze staarde hem even in stilte aan voor ze even lichtjes zuchtte. Zelf was ze liever alleen. Maar momenteel was met twee beter dan alleen en ze kon er niet aan doen dat iets diep van binnen in haar riep dat ze de jonge kater beter niet alleen liet. Zelf al wist ze zeker dat hij groot en wijs genoeg was om voor zich zelf te kunnen zorgen. ”Ik was ook van plan om nog wat te jagen.” Zei ze rustig terwijl ze terug over de plek heen tuurde. ”Met twee gaat het willigt beter dan alleen.” vervolgde ze. Haar blik terug richtend op Littlepaw. Ze twijfelde even over haar volgende woorden. Ze kwamen dan ook licht snauwend naar voren. ”Tenzij je liever op je eentje oefent.” Ze zou het begrijpen als dat het geval was.

Als leerling had ze ook niet zo graag dat een andere oudere kat aan het mee kijken was. Haar in de gaten aan het houden was en misschien alles zou doorvetellen aan haar mentor. Ze had vooral schrik gehad dat ze al haar fouten zouden doorglippen en omdat ze altijd nerveus was geweest met ogen op haar… maakte ze jammer genoeg wel regelmatig domme fouten. Gelukkig was ze daar uiteindelijk wel over gegroeid en nu hoefde ze zich daar geen zorgen meer over te maken. Zij zelf zou niets verder vertellen aan Quailspark. Ze geloofde dat het de mentor zijn eigen taak was om uit te kijken voor zijn leerling en niet moest verwachten dat anderen zijn of haar job zou over nemen. Dus Littlepaw moest ook niet verwachten dat Blacksnow hem veel complimenten zou geven op zijn ‘training’ en technieken. Ze zou ook geen tips geven en hem zeker niet begeleiden. Het enigste wat hij mocht verwachten was een snauw als de jonge kater een geweldige domme fout zou begaan. Maar dat verwachte ze nu niet op het eerste moment. Het zou enkel samen jagen zijn. Twee paar ogen, twee neuzen en twee paar oren. Zagen, roken en hoorden meer dan alleen.

Blacksnow staarde de jonge kater aan. Zijn ogen flitsten heen en weer alsof hij elk moment een aanval verwachte. Nu ze er op begon te letten leek hij wel wat… gespannen. Hij leek diep verzonken te zijn in zijn gedachten bij haar vraag. Zelf had ze niet zo veel geduld en ze stond dus al recht op het punt om weg te wandelen. Hij kon dan zelf beslissen of hij mee wilde of niet. Maar toen kwamen zijn woorden sneller dan dat ze verwacht had. Een lichte snor ontsnapte haar terwijl ze in zijn felle ogen keek. Ze had het zelf voorgesteld maar dat betekende niet dat ze het hem gemakkelijk zou gaan maken. Ze was geen mentor… momenteel toch niet. Maar ze speelde wel graag met de leerlingen. ‘Testte’ ze graag uit om het zo te zeggen en de jonge kater gaf haar nu de perfecte kans om te zien uit welk hout hij precies gesneden was. Haar ogen versmalde even en haar staart maakte een gevaarlijke zwiep. Een lichte grijns vormde op haar lippen. ”Wel zorg dan dat je me bij kan houden, katje.”

Zonder nog een woord te zeggen sprong ze naar rechts en vanaf dat haar poten de grond raakten sprintte ze in volle vaart vooruit. De grond onder haar poten was zacht en modderig. Wat er voor zorgde dat haar poten gemakkelijk weg konden glippen van onder haar. Ze had in principe niet moeten verplaatsen. Maar een beetje adrenaline door het jonge lijf van Littlepaw pompen zou wel geen kwaad kunnen. Met haar oren naar achteren gedraaid zorgde ze er voor dat ze wist of hij volgde of niet en of hij haar bij kon houden. Ze liep een heel eind voor ze langzaam zachtjes overschakelde tot een klein drafje. Tot ze uiteindelijk tot still stand kwam en rustig terug ging zitten. Geamuseerd liet ze haar ogen over de beboste plek glijden. Haar oren gefocust op de geluiden rond haar. Ze opende even haar mond om de geuren extra in te nemen. Voor ze haar attentie terug liet zakken naar de Leerling.

Geamuseerd keek ze naar het kleintje. Hij had haar goed kunnen bijhouden. Hij was slim genoeg om de slijmerige onder grond naar zijn voordeel te gebruiken. Niet slecht voor een jonkie. Hoewel hij nu hijgend bleef staan. Ze snorde lichtjes. ”Niet slecht.” Er zou een dag komen waarop hij niet langer meer zou hijgen na zo’n vogel vlucht. Maar voor nu had hij het niet slecht gedaan. Ze strekte zich even uit en stond toen terug recht. Haar oren spitsten zich terwijl ze haar bek even open deed om de geuren op te nemen. De geur sensoren in haar namen alle soorten van geuren op. Oude, verse. Het spoor van een aardmuis, Hazelmuis. Maar wat haar vooral interesseerde was de geur van een eekhoorn dat nog sterk en vers was. Ze snoof eens diep in en keek toen naar de jonge kater. ”Ruik je dat?” Vroeg ze stilletjes. Voor ze haar ogen weer liet glijden over de plek. Voor ze omhoog keek naar de bomen. Verwachtend om beweging te zien. Het spoor was vers en kwam hier ergens uit de buurt. Het beestje kon niet te ver af zijn. Ze snoof nogmaals voor ze terug keek naar de jonge Littlepaw. ”Ooit al eens een eekhoorn gevangen?” Snelle slimme beestjes. Het was niet gemakkelijk. Maar ze vond het wel altijd even leuk om er op te jagen. Af en toe had ze ook eens de bomen in geklauterd tot ze niet meer kon. Alleen was het heel moeilijk. Maar met twee konden ze het beestje misschien wel in een val strikken. Als ze slim en snel genoeg waren. De jonge kater had al bewezen dat hij beide kwaliteiten bezat. Dus, dit kon nog leuk worden.

Ze kreeg een geamuseerde schijn in haar ogen toen de leerling de geur van de eekhoorn leek op te vangen. Maar ze was nog meer geamuseerd op het feit dat hij driftig zijn kop leek te schudden toen ze vroeg of hij er al eens had gevangen. Haar ogen vernauwde zich lichtjes toen ze zich afvroeg of hij eigenlijk wel al eens eekhoorn had gegeten. Misschien had een van de oudste zo vriendelijk geweest om hem eens een hapje te geven. Zei zelf vond het heerlijk. Sappig mals vlees. Heel wat anders dan muis of één van de vele vogels die rondhingen. Hoewel als ze er één ving ze meestal naar de oudste bracht. Waarom? Ze had het gevoel dat die oude katten zelf nog wel eens graag zo’n driftig beestje zouden willen vangen. Ook al jaagden ze al lang niet meer. Misschien omdat het oude verhalen opbracht bij hun. Verhalen waar Blacksnow haarzelf wel eens graag naar luisterde. Maar dat al maakte nu op het moment niet uit.

Ze liet een lichte snor uit and stond in een fijne beweging op. Haar staart lichtjes zwiepend terwijl ze de leerling in zijn ogen keek. ”Dan is nu het moment om daar verandering in te maken.” Ze draaide haar kop van hem weg en hief nogmaals haar neus op. Haar mond opende een beetje terwijl ze haar ogen sloot. De verschillende geuren zwierven rond in haar kop. Maar ze focuste zich maar op één geur. Tot ze precies wist welke richting ze uit moest. Maar. ”Welke richting moesten we uit Littlepaw?” Zei had het gemakkelijk. Maar het zou misschien niet zo aangenaam zijn voor de leerling als hij zelf ook niet een beetje kon meewerken bij deze jacht. Deze keer vroeg ze het niet om hem te testen. Maar als ‘jaag patrol’ van twee. Moest je kunnen samenwerken niet?

Terwijl ze stilletjes naar de kant glipte zoals Littlepaw had voorgesteld. Waren haar eigen felle gele ogen gericht op de jonge leerling. Haar attentie op de manier waarop hij zelf stilletjes voortbewoog. De manier waarop zijn jonge spieren zich verzette. Krachtig en toch soepel, zoals het hoorde. Ze wist goed genoeg dat het niet haar plaats was om zo over een leerling te waken. Ze had er immers zelf geen en had daar ook geen nood aan. Het was iets dat ze zelf niet wilde. Zo’n vervelende kwijler heel de tijd. Neen ze zou het geduld er niet voor hebben om een leerling heel de tijd bij zich te moeten houden. Dit was anders uiteraard. Dit was gewoon spelen en ze het vuur onder de poten leggen. Wat altijd wel eens leuk was om te doen. Ze wat angst aan jagen. Haar focus glipte terug naar hun prooi toen ze in positie was. Nou het zou geen mooi voorbeeld zijn mocht ze haar eigen focus verliezen nu. Ze verzette haar evenwicht even en sloop naar beneden. Haar staart lichtjes zwiepend. Haar ogen groot. Een zacht knikje naar de kater terug. Ze hield stil terwijl de jonge kater op de eekhoorn af sprong. Bewoog totaal niet. Voor een moment leek het er op dat de eekhoorn de andere kant toch op wilde gaan. Maar Littlepaw was slim genoeg en snel genoeg om het harige diertje de weg te versperren. Nog steeds bewoog ze zich niet. Terwijl de eekhoorn haar kant op dwarrelde. Toen sprong ze vooruit toen de eekhoorn dicht genoeg was. Het beetje wilde de remmen toe klappen maar gleed toch even vooruit op de glibberige ondergrond. Genoeg voor Blacksnow om een klauw in de flank te gereten en haar tanden in de nek van de eekhoorn te boren. Haar mond vulde met haar terwijl ze het diertje tegen de grond duwde. Tot er geen beweging meer in zat. Toch hield ze nog even vol. Voor ze met een vies gezicht zich terug trok en spuugde. ”Bha! Harig mormel.” Mompelde ze.