Where have you been? Do you know when you're coming back?

Ogen glommen gevaarlijk in de duisternis van de Dark Forest. Het had hem een hoop moeite gekost om maar een schijntje van zijn krachten terug te krijgen, maar het was gelukt. Hij was sterker dan ooit. De kater sloeg zijn staart triomfantelijk in de lucht terwijl hij zijn weg baande naar het startpunt van zijn plan. Hij had het al een paar keer geprobeerd, maar vanavond was anders. Dit keer ging het hem lukken. Contact maken met de levende was niet iets wat weggelegd was voor de katten uit de Dark Forest. Maar niemand had iets gezegd over contact met medicine cat apprentices.

Zijn uiterlijk was daarentegen niet veranderd. Zijn ogen waren grote - haast lichtgevende - bollen in zijn hoofd. Ze wierpen een ziekelijk licht op de wond aan zijn nek, waar de strop zich om heen geklemd had. Het bloed dat er uit bleef druppelen en niet leek te stoppen, hoe lang hij ook al open was. Hij kon niet nog een keer dood gaan in de Dark Forest. Hij was voor de rest van zijn bestaan getekend. Maar hij zou niet vergeten worden. Dat nooit. Hij zou herinnerd worden. Als het niet als de held van het verhaal was, dan maar als de slechterik.

En zo stond de kater bij een apprentice die hij in zijn tijd onder de levende nog gekend had. Een jonge poes met zoveel potentieel. Zo beïnvloedbaar. Zij zou het perfecte eerste puzzelstukje zijn voor zijn plan. Het paste perfect. Een boodschapper van de katten uit de sterren, maar hij zou haar een duister randje geven. Zijn stem was niet meer dan een zachte fluistering in de nacht, maar het zou genoeg zijn om haar te wekken.

"Storkpaw."

Storkpaw It's all good girl

Een bepaalde woede had de afgelopen zich verzameld in haar lijfje, waar het bleef hangen als een constante herinnering aan hoe verrot de wereld geworden was. Alles waar ze op hoopte te kunnen steunen viel weg als een baksteen en ze begon het allemaal steeds meer als leugens te zien. Ze zweeg, ze luisterde en deed wat haar gevraagd werd. Ze wou zoeken naar de waarheid, maar waar moest ze in vredesnaam beginnen. En met die vraag was ze in slaap gevallen, hopend op een nachtrust zonder gestoord te worden. Zodat ze de volgende dag weer opnieuw kon beginnen met het verhaaltje, wachtend tot het volgende stukje kapot zou gaan. Helaas was haar die rust niet gegund. In haar slaap was ze vervoerd naar een andere plek, maar niet die van de sterren. Een stem, een fluistering in de wind. Het was wat haar wakker maakte. Eerst dacht ze dat het Falconstrike was, totdat ze met haar ogen knipperde en in de duisternis de silhouetten van bomen te zien waren. Haar hart leek te stoppen voor een seconde, haar kop schoot omhoog. Het was niet de eerste keer dat ze hier was, maar nu herkende ze de kat die haar hier naar toe gehaald had. Storkpaw staarde naar hem. Nee, dat klopte niet. Dat kon niet. Toch moest ze inzien dat het echt hem was. Haar keel voelde ijskoud aan, haar poten trilde terwijl ze zichzelf de kracht toe bedwong om op te staan. Om hem aan te kijken in ogen die ze altijd warm gevonden had, maar hier waren ze brandend. De wond die zijn leven beëindigt had glinsterde met al het bloed, wat na al die tijd hier nog steeds eruit druppelde. ''Waarom?''was het enige wat ze over haar lippen kon krijgen. Honderden woorden vlogen door haar kop, maar die pastte nu het beste.

Elfje

Het was hem gelukt om de apprentice te wekken uit haar slaap. Als hij haar voor zich zou winnen zou hij zijn façade van vroeger op moeten gooien. De Wolfheart die hij geweest was voordat alles gebeurd was en zijn leven verziekt werd door StarClan. Als dat de rol was die hij moest spelen, so be it. Hij glimlachte warm naar de apprentice die duidelijk geschokt was door zijn staat en die van de omgeving. "Waarom?" was dan ook de enige vraag die Storkpaw stellen kon. Altijd die domme vragen, echt als StarClan nou een keer capabele-

Nee. Hij moest kalm blijven. Met een glimlach keek hij haar nog steeds aan. "Wees niet te erg geschrokken door mijn uiterlijk of dat van deze omgeving," legde hij rustig uit. De kater zwiepte met zijn staart en wenkte haar mee. "Ik wil je wat dingen laten zien hier. Ik snap dat je vragen hebt, all in due time, Storkpaw." hij knikte met zijn kop en liep een stukje, keek achterom om ze volgde en ging toen verder: "StarClan is niet wat je denkt dat ze zijn. Ze hebben mij hier onterecht opgesloten, mij verbannen uit de plek die mij beloofd was als ik mijn rol als leider vervuld had," hij probeerde zijn stem kalm en beheerst te houden. "Ik heb WindClan opgetrokken uit de modder, de clan gevormd tot wat hij nu is. Alles wat ik er voor terug kreeg? De woede van StarClan en een verbanning naar de Dark Forest." hij wou daarom laten zien dat deze plek ook zijn mooie kanten had. Verrot en verdorevn, maar oh-zo prachtig.

Storkpaw It's all good girl

De wereld was nooit een plaats geweest waar alle stukjes netjes in elkaar pastte, hoe erg je het ook probeerde. En zij probeerde het toch weer, elke dag zoekend naar iets wat nog een beetje sense maakte. Dit, wat hier gebeurde was een stukje wat nergens bij pastte. Het plaatje klopte niet, hij hoorde hier niet te staan. Helaas was het zeer zeker hem. Hij sprak rustig, geen kwaad was te vinden in zijn woorden. Het was niet de eerste keer dat ze hier stond, al verzweeg ze dat voor nu. Wolfstar had gelijk over de vragen, onderhand wou ze die wel uitschreeuwen. Ze was teleurgesteld, boos en verdrietig. Het ergste? Ze kon alleen maar gokken op wie ze haar emoties moest uiten. Storkpaw achtervolgde Wolfstar, zich veilig wanen bij hem. Veiliger dan als ze achterbleef, dat was zeker. Ze probeerde alleen naar hem te kijken, de duisternis om haar heen weg te drukken. Hij sprak en ze luisterde naar elk woord. Starclan. Een rilling ging door haar lichaam, angst of iets anders? Nee, ze had al begrepen hoe Starclan echt in elkaar zat en dit bevestigde haar vermoeden enkel maar. Het was allemaal een vals spel, leugens van ouds. Ze hadden hem Leader gemaakt nadat ze Stallionheart naar de bergen gestuurd hadden voor niks. Ja, Wolfstar was er geweest voor de clan toen ze hem het hardste nodig hadden. Of hij hun echt weer uit de modder gehaald had zoals hij beaamde kon ze niet met zekerheid zeggen, maar hij leek trots te zijn op wat hij had bereikt. ''Ik begrijp wat Starclan is'' zei ze met een verzekerde toon, woede weerklonk er doorheen. Ze keek om zich heen, een rilling ging over haar heen. Ze hield niet van bos, ook niet in het echte leven. Hier hing er alleen ook een kille sfeer in de lucht, om het zachtjes uit te drukken. Ze geloofde altijd dat zij die onvergeefbare daden hadden begaan hier terecht kwamen, maar als Wolfstar hier naar toe verbannen was vertrouwde ze niet meer alleen op dat verhaaltje. ''Maar ik wou dat ik kon weten waarom'' Ze staarde in de verte, alsof ze zocht naar een open stukje tussen de bomen. Haar houding was gespannend, al was het niet alleen door de plek was ze was.

Elfje