[Leermeester Birdfeather] Here We Go

Ze was oud genoeg om de test af te leggen bij één van de leermeesters. Ze had zelf getwijfeld. Getwijfeld over veel dingen. Was ze er echt klaar voor? Wie moest ze kiezen? De kitten had een regel gebroken, was uit haar zelf een halve moon langer de nursery in gebleven. Sinds dat gedoe durfde ze eigenlijk niet zou gauw meer het kamp uit en vond ze het heus niet erg om wat langer bij haar moeder te blijven. Echter had ze nu wel de leeftijd, de grote en zat ze haar moeder veel in de weg. Thunderkit moest maar eens langskomen bij een leermeester. Het zwarte poesje had er dus een tijdje over nagedacht en had uiteindelijk besloten voor Birdfeather. Het leek haar geweldig om te jagen vanuit de boomtoppen. Haar bouw hielp er mee en het leek haar leuk. Vooral veilig... Maar ze had geen idee wat haar te wachten zou staan bij de leermeester. Wat er zou gebeuren, wat ze moest doen. Ze had immers nog nooit zoiets gezien of gedaan.

Ze begon eerst langzaam richting de plek te lopen waar Birdfeather haar verwachtte. Hoe verder ze kwam hoe harder ze ging lopen. Het waren zenuwen, ze wilde het achter de rug hebben. Zou ze er echt klaar voor zijn? Zou ze de test halen en een ceremonie krijgen? Thunderkit begon het steeds meer te hopen. Hopen dat ze meer zou leren, meer zou kunnen ontdekken. Hoe eng het ook was, ze zou anders nooit een warrior worden. Wat was er nou zo eng? Waarschijnlijk was ze gewoon op de meest angstaanjagende plek geweest.

Birdfeather – treehuntmaster

Ze zat in een boom. Rustig te wachten totdat Thunderkit onder de boom doorliep. Toen stak ze haar kop ineens naar beneden, met ondeugende flonkerende ogen. "Kiekeboe!" Riep ze vrolijk. Ze liet zich uit de boom vallen. Voor de poten van de gitzwarte kitten.

Terwijl ze zich nog allemaal dingen afvroeg kwam er een kop naar beneden. De zwarte kitten had het duidelijk niet verwacht en schok dan ook van de "Kiekeboe!" Het poesje sprong even geschrokken naar achter en haar haartjes gingen overeind staan. Ze wist wie ze had gekozen, ze had het eigenlijk ook aan zien kunnen komen, maar het is nou eenmaal zo dat niet elke dag een kop naar beneden kwam. Thunderkit haartjes gingen al gauw liggen toen Birdfeather voor haar landde. Er kwam een klein lachje op haar snoet. Hoe zou het voor deze leermeester er uit gezien hebben? "Hallo, Birdfeather." begroette het zwarte poesje netjes. Zo moest het toch? Je moest toch netjes zijn? Veel zorgen had ze niet over haar gedrag. Ze vond het prima. Behalve het ondeugende dan, maar hey, er moeten altijd een paar regel brekers zijn. Zolang je maar niet te ver ging kwam het goed. De kitten was meer nieuwsgierig wat er nu zou gebeuren.

Birdfeather – treehuntmaster

De jonge kattin schrok van haar. Waardoor ze even zachtjes begon te grinniken. Toen knikte ze naar de boom. “Kom maar achter mij aan. Zorg dat je je nagels goed in de schors haakt.” Zei ze tegen Thunderkit. Toen ging ze haar weer voor de boom in. Ze ging wel weer op de eerste tak zitten. Zodat ze haar kon helpen, mocht het niet lukken.

'Kom maar achter mij aan. Zorg dat je je nagels goed in de schors haakt.' zei de poes. Thunderkit keek hoe de poes de boom in klom. Nu moest zij het proberen. Dit kon ze heus! De gitzwarte kitten keek zelfverzekerd naar de boom, zonder angst. Ze sprong tegen de boom aan en boorde haar nageltjes in de schors. Het eerste stuk was nog makkelijk, maar hoe ze klimmen moest wist de kitten niet heel goed. Onhandig duwde ze haarzelf iets omhoog met haar achterpoten. Daarna verplaatste ze haar voorpoten omhoog. Ze kwam ten minste omhoog. Ze richtte haar amberkleurige ogen op haar doel: de eerste tak. Dit moest lukken! hield ze haarzelf voor. Rustig probeerde ze hetzelfde weer een paar keer te doen. Ze wist heus dat dit niet helemaal perfect was, maar ze had het dan ook nog nooit geleerd. Zijzelf vond dat ze het prima deed. Het zwarte poesje keek even naar de eerste tak die heel dichtbij zat. De kitten zette haar af richting de tak waar Birdfeather zat. De zwarte kitten kwam met haar voorpootjes op de tak maar haar achterpootjes bungelde eronder. "Wil je me even helpen?" vroeg ze aan de oudere poes met een klein lachje op haar snoet.

Birdfeather – treehuntmaster

Ze glimlachte en knikte toen de kitten vroeg of ze wilde helpen. “Altijd.” Ineens had haar stem een zachte en warme klank. Heel anders dan het speelse en ondeugende. Ze gaf Thunderkit een kontje om haar naast haar op de tak te helpen. “Wat wil je Thunderkit?”

a) Verder omhoog klimmen
b) Geuren proeven
c) Weer met vier poten op de grond

'Altijd' de ander hielp haar de tak op. "Dankje." mauwde ze netjes terug. 'Wat wil je Thunderkit?' Wat wilde zij? Mocht zij kiezen? Oh dat is leuk! De zwarte kitten hield van kiezen. Keuzes maken was voor haar niet lastig. Ze ging natuurlijk voor één van de meest avontuurlijke dingen. Maar aan de andere kant... Dingen leren was ook leuk toch? En handig. "Geuren proeven" mauwde het zwarte poesje enthousiast. Ja dat was ook een goed idee toch? Dat zou haar een goede voorsprong geven op de boomjacht. Eekhoorntjes, roodborstjes, eksters en zo kon ze nog wel eventjes door. Waarschijnlijk zou ze niet alle geuren proeven, maar ze was benieuwd wat ze nu wel zou kunnen proeven. In deze prachtige boom waar ze gezellig met Birdfeather zat.

Birdfeather – treehuntmaster

Thunderkit gaf aan dat ze geuren wilde proeven. Birdfeather knikte, dat was een goede keuze. “Wel dan Thunderkit. Open je bek een stukje en adem diep in. Laat de lucht over je tong glijden en vertel me wat je ruikt.” Vervolgde ze tegen haar.

'Wel dan Thunderkit. Open je bek een stukje en adem diep in. Laat de lucht over je tong glijden en vertel me wat je ruikt.' Oehh, dit kon interessant worden. Ze had weinig verstand van prooi en planten geuren, maar ze kon wel wat. De zwarte kitten had heus wel eens prooi gegeten en zekers wel eens in de medicine cat's den geweest. Natuurlijk kende ze bijna niets bij naam, maar ze kon het proberen toch? Thunderkit opende haar bekje en ademde diep in zoals Birdfeather had gezegd. Ze concentreerde zich op de geur. Ze rook veel verschillende dingen. Prooi en woud, maar zoals ze al had geraden niets bij naam. De poes moest dan maar een beetje gokken. In een boom zal je geen muizen vinden, dat wist de zwarte kattin zeker. En wat zouden eekhoorns hier zo dicht bij hun gevaar in een boom gaan zitten? Zekers niet. "Woud..." Tja, Thunderkit, wat woud? Geen idee! "En vogel..?" Vogel as mogelijk toch? Die waren soms ook niet altijd slim, maar hier zitten was niet enorm gevaarlijk.

Birdfeather – treehuntmaster

Thunderkit vertelde haar woud te ruiken. “Goh dat is nu vreemd. Hier zo tussen de bomen.” Er verscheen een plagerig lachje rond haar lippen, maar ze gaf ook een knikje. “Het woud heeft de geur van hars en bladeren. Boomschors en de geur van mos.” Legde ze toen aan Thunderkit uit. “Vogel is ook correct. Merel om precies te zijn. Er zit er eentje verder naar boven.” Daarna wees ze met haar poot naar twee bomen verderop. “Daar zit een roodborstje en een heel eindje verderop een eekhoorn verstop in zijn holletje. Vogels ruiken naar de wind, grond en zaden. Eekhoorns ruiken naar schors, bladeren en noten.” Toen keek ze Thunderkit aan. “We gaan de boom weer uit. Kom maar.” Ze haakte haar nagels in de boomschors en klom weer naar beneden, waarbij ze zich het laatste stukje behendig uit de boom liet glijden.

Ze wist al een aantal dingen, maar het was duidelijk dat er ook nog veel te leren was. Het scheelde dat ze liergierig was, maar zelfs zij had zo haar nadelen. Ze was nieuwsgierig en enthousiast. Luisteren was ook een ding die ze niet veel deed. Tenzij het interessant was natuurlijk. 'Goh dat is nu vreemd. Hier zo tussen de bomen' Thunderkit grinnikte even. Ja, dat is heel vreemd, Birdfeather. Een boom behoord niet tot het woud. 'Het woud heeft de geur van hars en bladeren. Boomschors en de geur van mos.' legde de poes haar uit terwijl de zwarte kattin rustig luisterde. 'Vogel is ook correct. Merel om precies te zijn. Er zit er eentje verder naar boven.' Daarna wees de ander naar een paar bomen verderop. De zwarte kitten keek nieuwsgierig naar de aangewezen bomen. Wat zou daar zitten? 'Daar zit een roodborstje en een heel eindje verderop een eekhoorn verstop in zijn holletje. Vogels ruiken naar de wind, grond en zaden. Eekhoorns ruiken naar schors, bladeren en noten' Thunderkit knikte als bevestiging van het feit dat ze het snapte. Het was eigenlijk ook wel logisch als je naar de leefwijze van de beestjes keek. 'We gaan de boom weer uit. Kom maar.' De ambergele ogen werden wat groter. Naar beneden? Ze slikte terwijl ze keek hoe Birdfeather naar beneden ging. Het lijkt makkelijk. Dus het moet lukken toch? De kattin haakte haar nageltjes in de schors. Ze klom voorzichtig maar snel naar beneden. Het laatste stukje sprong ze eraf. Ze had geen zin om met haar snuit op de grond te landen. "Dat was leuk!" Ze had wat geleerd en ze had in een boom gezeten.

Birdfeather – treehuntmaster

Ze glimlachte warm naar de kitten. Toen die naast haar uit de boom sprong. Haar reactie was oprecht en dat deed Birdfeather goed. "Fijn dat het leuk was en hopelijk ook leerzaam. Ik zal Eveningstar vertellen dat je er klaar voor bent jonge Thunderkit." Miauwde ze toen tegen het poesje. Ze kwam overeind, gaf haar nog een knikje en liep toen in de richting van waar ze Eveningstar het laatste had gezien.

Thunderkit is geslaagd, je mag haar aanmelden voor de ceremonie. Gefeliciteerd!

'Fijn dat het leuk was en hopelijk ook leerzaam. Ik zal Eveningstar vertellen dat je er klaar voor bent jonge Thunderkit.' miauwde Birdfeather tegen haar. Het zwarte poesje keek de ander na terwijl die weg liep. Yesss. Eindelijk mocht ze zich bij de apprentices voegen na de aankomende ceremonie. Thunderkit keek even opzij waar een paar oudere kits aan het spelen waren. Misschien wilde ze haar mooie nieuws horen. Ze hief haar kop trots op en draafde op de jongere kits af. Binnenkort zal ze niet meer in de nursery rondlopen, maar in de apprentice den.

Onderwerp: Re: [Leermeester Birdfeather] Here We Go