Picture Perfect Person

Over drie dagen, dat was wat ze afgesproken hadden. Het was dichter bij drie moons geworden voordat Crystalstar en Rabbitcharm elkaar eindelijk weer zagen. Uiteindelijk was het complete toeval die hen weer samen bracht. De leader was langs fourtrees gelopen, zoals ze ontelbare keren had gedaan, toen ze plotseling een bekende pels in de bosjes van het Windclanterritorium zag. Voordat ze erover na had kunnen denken had Crystalstar al naar de andere kattin geroepen, en nu stonden ze hier tegenover elkaar. "Ik kon niet komen, persoonlijke zaken." Miauwde ze simpelweg, nog voordat Rabbitcharm haar iets gevraagd had. Sinds hun laatste ontmoeting was Crystalstar niet onmerkbaar veranderd. Ze was gewicht verloren en haar spieren staken harder of tegen haar grijze vacht. Het was haar niet eens meer helemaal duidelijk waarom ze nog een keer hadden afgesproken.

[Rabbit]

Heel eerlijk was ze het eigenlijk alweer bijna vergeten. Immers was er het... Een en ander gebeurd sinds toen. Erg was het ook niet, al moest ze toegeven dat ze het niet helemaal verwacht had en ietwat beteuterd was blijven wachten. Goed, ze was een clanleader met zover zij wist een partner, als ze erover nadacht vond ze het niet heel gek dat ze cold feet kreeg. Maar toen ze haar geur rook, vaag meegebracht door de wind, kon ze het toch niet laten om af te wijken naar Fourtrees. Immers had ze nog een appeltje te schillen met de leader van Riverclan, die haar zomaar een blauwtje had laten lopen. Ze was heel benieuwd wat ze erop zou zeggen, of ze überhaupt een excuus zou krijgen. Tot haar genoegen werd haar naam geroepen, de leader was haar tenminste nog niet volledig vergeten. Braafjes drentelde ze haar kant op en knikte een begroeting naar de grotere riverclan leader. Op haar antwoord lachte ze zachtjes. "Ik moet zeggen dat het wel een beetje pijn deed, hoor," sprak ze met een twinkeling in haar ogen terwijl ze net iets dichterbij stapte dan misschien sociaal acceptabel was. "Het gebeurd me niet vaak dat ik een blauwtje loop, ik was nog zo braaf op je aan het wachten..." een treurige zucht rolde over haar lippen, waarna ze de ander haast met een pruillip aan keek. Al snel werd dat echter vervangen door een glimlach en ze wuifde het weg. "Excuus, mevrouw. Ik ben hinderlijk aan
het doen. Kan gebeuren, ik ben blij dat je mij niet vergeten bent," ze wilde dichterbij komen, verder de grenzen opzoeken. Haar eerdere voorzichtigheid leek meer te zijn vervlogen, of dit nu kwam door de laatste gebeurtenissen of haar vertrouwen in het feit dat Crystalstar haar niets zou doen op dit heilige gebied, wist ze niet exact. Wel vroeg ze zich af hoeveel de ander wist, wat er achter haar zeegroene ogen gebeurde. Zou ze weten van haar en Wolfstar? Zou ze weten dat hij op tragische wijze zo vroeg was gestorven?  

Net zoals de vorige keer kreeg Rabbitcharm het binnen de kortste keren voor elkaar om Crystalstar compleet buiten haar comfort zone te trekken. De Riverclanleader was nooit van plan meer te doen dan uitvogelen wat ze precies aan de ander zou kunnen hebben, zelfs als ze daarvoor een paar suggestieve woorden in haar oor moest fluisteren. Ze klemde dan ook haar kaken op elkaar toen Rabbitcharm het had over een blauwtje lopen, alsof ze hadden afgesproken om te.. "Ik denk dat we niet helemaal met hetzelfde idee onze afspraak hebben gemaakt." Miauwde ze stijfjes, toen Rabbitcharm dichterbij kwam. Crystalstar slikte en probeerde statig te blijven, maar iets aan die ogen maakte het bijzonder moeilijk. Blijkbaar was de windclankattin nog een heel stuk minder bang geworden voor de consequenties van dit soort contact dan voorheen. "Ik ben hier bij toeval.. En ik wilde alleen mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik niet op ben komen dagen, de vorige keer." Ze wist niet eens of ze nog wel wilde uitzoeken of ze Rabbitcharm kon gebruiken. Bepaalde voorvallen hadden die lust ietwat verminderd.

Er waren weinig dingen die Crystalstar meer buiten haar element brachten dan geflirt. Ze was er gewoon niet goed in, wilde er ook niet goed in zijn. Het was ook nooit nodig geweest in haar leven: haar twee mates waren bij toeval op haar pad gekomen en beiden hadden dezelfde gevoelens gehad als zij, en verder had ze niets willen weten van andere relaties. Tot twee avonden geleden, toen Seamist er plotseling was geweest. Met alle geweld probeerde ze die gedachten te negeren, en op Rabbitcharm te focussen. Die leek behoorlijk aangegrepen door de hele situatie. Maar Crystalstar had teveel tijd doorgebracht in de complexe wereld waarin zij leefden dat ze niet helemaal overtuigd was door de ongevallen tranen. Ze knikte dan ook slechts beleefd toen Rabbitcharm haar bijzonder noemde. Ze kon niet nogmaals dezelfde.. fout? maken met een kattin, zeker niet met een van een andere clan. Seamist zou hier ook buiten blijven. Alleen de vraag aan het einde was wat lastiger, maar ze besloot maar gewoon eerlijk te zijn. Het was twijfelachtig of ze het plan anders nog in werking had proberen te stellen. "Ik wilde zien wat voor nut je had kunnen hebben. Je was nogal een spraakmakend figuur, en ik ben een poes die graag ziet wat er gebeurd in het hele woud. Ik vernauw mijn blik niet graag tot mijn eigen clan." Legde ze uit, proberend het niet al te harteloos te laten klinken. "Maar ik heb het afgeblazen, er zijn andere manieren om nieuws te krijgen." Verzuchtte ze. Dat was geen grote onthulling: degenen die dacht dat zíj niks binnenkreeg van de andere clans was een enorme dwaas.

Natuurlijk was het niet leuk om te horen dat je gebruikt werd, maar Crystalstar voelde zich niet enorm schuldig. Dit was de manier waarop zij opereerde. Het was niet haar intentie om te kwetsen of te verblijden, haar intentie was om haar clan's positie in het woud te verstevigen voor de katten die Riverclan zouden erven na haar dood. De leader luisterde dan ook met steeds meer rust naar de woorden van Rabbitcharm. Nu die begreep dat er niks gevoeligs achter dit afspraakje zat, was het allemaal een stuk minder ongemakkelijk. "Ja, dat is inderdaad de essentie." Gaf ze met een knikje toe. "Ik ben een praktische kattin, Rabbitcharm. Ik besta voor mijn clan." Dat was het dan, dacht ze. En toen plotseling was dat het niet. Haar kaken klemden strak samen en ze fronste diep toen Rabbitcharm achteloos het nieuws van Wolfstar's dood bracht. Ze wilde haar aftocht al maken toen de Riverclanleader haar terugriep: "Je hebt hem vermoord." De achteloosheid was teveel, het kon niet anders dat dat dit de waarheid was. Als Wolfstar dood was, dan zou zijn deputy Blazesong hem opvolgen. Hoeveel katten wisten al van de dood? Hoe lang was het geleden? En het belangrijkste: Waarom had Rabbitcharm het gedaan. Was het jaloezie? Of had Wolfstar haar misschien toch niet zo leuk gevonden als het had geleken? Of had ze het misschien wel voor Wolfstar gedaan? Crystalstar herstelde zich en liep verder de open plek van Fourtrees op, achter de ander aan. "Waarom? Waarom verdiende hij het om te sterven?"

Het was verschrikkelijk als er met je gespeeld werd. En een controlerend persoon als Crystalstar voelde die ergernis nog tien keer harder. Als je graag de macht had, en de waarheid nú wilde weten, was de ongein van iemand als Rabbitcharm meer dan frustrerend. Met een niet- geamuseerde blik keek ze dan ook naar de kattin waarvan ze nu heilig overtuigd was dat ze een moordenaar was. Zíj, het einde van een kater als Wolfstar. Het was bijna duizelingwekkend. Hoe had ze de delicate poes ooit zo verkeerd kunnen inschatten. "Je hoeft dit spel niet met mij te spelen, Rabbitcharm. Ik vraag je nogmaals waarom hij dood moest. Als je me geen bekentenis geeft zal ik de regels van deze neutrale plek respecteren, en het niet uit je wringen."

Een razend gebonk begon op te zwellen in Crystalstar's schedel. Het spelletje maakte dat ze Rabbitcharm pijn wilde doen, haar wilde dwingen de waarheid te zeggen door haar tegen de grond en haar nagels door die zachte, witte vacht te laten gaan. Dan zou die 'onschuldige' kattin wel een ander liedje voor haar zingen. Maar Fourtrees bleef Fourtrees, zelfs voor een leader en zelfs nadat er over moord werd gesproken. En dus wachtte de grijze kattin alleen maar af, terwijl Rabbitcharm op haar af gleed. Ze hief haar kop op, zodat ze neerkeek op de kleinere kattin. Zo dichtbij was ze, zo makkelijk om te pakken. Slechts één beweging zou Crystalstar nodig hebben om haar tegen de grond te drukken en het antwoord op haar vraag eruit te persen. En toen voelde ze plotseling de aanraking. Een paar tellen liet ze die gebeuren, hielt ze zich sterk. Toen stapte ze weg, met een uitdrukking van intense walging op haar strenge gelaat. "Raak me niet aan." Als er iéts was dat ze niet wilde voelen, was het intimiteit van een kattin die zo ver buiten haar greep stond. Niet nu zijzelf zo verlangde naar de warme omhelzing van een ander. "Ik zal accepteren dat ik geen bewijs heb, en dat ik Blazesong dus niks te vertellen heb. Maar geloof me, Rabbitcharm. Vroeg of laat komt hij erachter, en dan zal Riverclan geen veilige opvang aan je bieden."

Haar hersenen draaiden overuren terwijl ze probeerde te bedenken waarom Rabbitcharm haar mate vermoord zou hebben. Het moest met zijn leiderschap te maken hebben gehad. Er waren wel meer tirannieke leiders geweest die hun einde hadden gevonden aan de nagels van hun geliefden. Maar aangezien Rabbitcharm geen antwoord wilde geven, kon Crystalstar niet van goede bedoelingen uitgaan. Het was moord, totdat ze wist dat het om iets anders ging. Ze knikte dan ook toen de zachte kattin vroeg of het misschien anders had kunnen zijn. "Als je een goede reden had. Als je me kon overtuigen dat Wolfstar een gevaar was voor Windclan of het woud. Dan zou ik je ontvangen. Mijn clan keert haar rug niet naar diegenen die het woud een gunst hebben verleend." Degene die Tallshadow naar zijn wereldse einde bracht bijvoorbeeld, die zou Crystalstar met open armen ontvangen, mocht die zijn eigen clan kwijtraken. Opnieuw dacht de Leader van Riverclan dat het gesprek voorbij was, toen Rabbitcharm haar opnieuw wist te verrassen. Een naam, een naam voor informatie. Direct werd ze weer achterdochtig. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en snoof. "Wiens naam, Rabbitcharm?" Wie kon zij in Starclansnaam kennen die tot interesse was voor een kattin als Rabbitcharm?

De waarheid was zo dichtbij, maar ze maakte zich zorgen om de kosten die ze ervoor zou moeten maken. Crystalstar wist ontelbare namen. Van levenden, van doden, van doden die zouden moeten leven en vice versa. Ze kende katten uit alle clans, rogues, kittypets, Bloodclankatten en haar voorouders in Starclan. Kortom: ze kende veel te veel namen om te weten over wie Rabbitcharm iets zou willen weten. Crystalstar wist immers niet dat de kattin ooit interactie had gehad met Seamist, dus ze had onmogelijk de vraag van de zoete poes kunnen voorspellen. Maar de beschrijving was ongetwijfeld Seamist, en de vraag verontrustte haar enorm. Haar partner? Kon Rabbitcharm iets weten van Settleddust, of vroeg ze naar Arcticwolf. Maar dan.. Waarom zou ze? Tenzij ze wist dat hij zijn partner pijn deed, misschien had Seamist het allemaal niet meer getrokken en had ze een buitenclanse kat met haar geheimen vertrouwd. "Haar partner is een warrior van Riverclan. Als zij niet bereid is zijn naam te onthullen, dan zal ik niet tegen die wens in gaan. Ze verdient het niet om in deze kwestie meegetrokken te worden." Het deed pijn. Nu zou ze het geheim van Wolfstar's dood niet horen. Maar ze moest Seamist veilig houden, dat had ze beloofd. "Waarvoor heb je zijn naam eigenlijk nodig?"

Het scheelde een haartje. Bijna was ze Rabbitcharm ondanks alles toch nog aangevlogen. Toen ze iets zij over Seamist. Toen ze haar mooi noemde. Toen ze impliceerde dat zíj met de veelkleurige kattin wilde zijn. Ze is van mij. Flitste er door Crystalstar's kop. Maar dat klopte ook niet. Seamist was van Arcticwolf, door haar toedoen. En ze moest die schijn ophouden, anders zou ze Seamist verraden. Als ze haar vertrouwen nog een keer schaadde, zou het nooit herstellen, daar was ze vrij zeker van. Na Rabbitcharm's woorden bleef het een hele tijd stil, totdat Crystalstar eindelijk besloot te spreken. "Sorry maar ik zal je moeten teleur-" "Hij heeft Gorsepaw vermoord, weet je?"

De zin was zo gemakkelijk van haar tong gerold dat Crystalstar de eerste tellen niet eens kon verwerken wat ze gehoord had. Ze dacht dat alleen Shatteredice zelf dat geweten had. Crystalstar had het geweten, want haar vriendin had het haar laten weten. Maar hoe.. Waarom zou Rabbitcharm dat weten? Toen kwam de bekentenis. Al die tijd bleef Crystalstar stil. Ze had nooit echt kunnen opschieten met Wolfstar, en had geweten dat Shatteredice hem haatte. Ze had zelfs van de moord op een onschuldige apprentice geweten. En nog steeds had ze dit niet verwacht. Desnoods had ze manier waarop Rabbitcharm hem afschilderde niet voor kunnen stellen. Er volgde opnieuw een stilte. Een stilte waarin Crystalstar haar adem telde en alles in twijfel trok wat ze hiervoor gezegd had. "Hij moest sterven." Mauwde ze uiteindelijk. Dat kon niet ontkent worden, niet nadat ze dit gehoord had. Om zichzelf niet te verachtelijk te maken, vertelde ze niet wat ze had geweten over Gorsepaw. "Hij heeft me een leven gegeven, Shatteredice's zoon. Een kind nog maar, zelfs in Starclan. Hij vroeg me om zijn moeder te zeggen dat hij gelukkig was." Haar klauwen groeven zich diep in de zachte aarde van de open plek terwijl ze terugdacht aan zijn onschuldige gezichtje. Gebroken en verdronken, om Shatteredice terug te pakken. "Je hebt het woud een gunst verleend, Rabbitcharm." Maar dit betekende ook dat er nu iets moest komen, een tegenprestatie. En nu ze zichzelf zo goed had uitgelegd kon zelfs Crystalstar geen reden meer bedenken om haar de naam te ontzeggen.

"Arcticwolf."

Als iemand haar zo zou horen praten, dan was het klaar met haar aanzien. Als Leader kon je niet zomaar de moord op een andere leader goedpraten, zelfs als het misschien verantwoord was. Maar Crystalstar geloofde niet dat Wolfstar naar Starclan gestuurd zou zijn, dus dat maakte hem geen gevaar voor haar. Alleen de sterren hadden een macht die hoger was dan de hare in dit woud. Zijzelf zou hun oordeel nog af moeten wachten. Crystalstar twijfelde er niet aan dat zij in de ogen van Starclan ook geen schoon geweten had, maar ze wist in ieder geval dat ze alles had gedaan om haar clan en het woud te dienen. Dat daar katten voor hadden moeten lijden, wist zij als geen ander, maar ze zou nooit haar excuses aanbieden zolang ze de resultaten van haar daden bleef zien. Riverclan was veilig.

Maar de naam van Arcticwolf vrijgeven, dat was een zeldzame keuze voor Crystalstar. Zeldzaam omdat ze niet helemaal zeker van haar zaak was, zoals ze eigenlijk altijd wel was. Hij was een duivel, dat viel niet te ontkennen. Maar als Leader was het haar taak om alle leden van haar clan in bescherming te nemen, inclusief de duivels. Als iemand met hem moest afrekenen, dan moest zij het zijn. En ze was ook van plan om precies dat te doen, zodra ze de kans kreeg. "Waarom wilde je zijn naam weten?" Vroeg ze dan ook, haar harde ogen in alle ernst op Rabbitcharm gericht. "En weet je wie hij is?" Wat zou ze van hem weten? Crystalstar dacht wel herkenning in dat lieve gezichtje te hebben gezien, maar ze was er niet zeker van. Daarnaast had Arcticwolf nogal wat lagen, een buitenstaander zou misschien gewoon een stil buitenbeentje zien.

Heel eerlijk, dat had ze niet verwacht. Wat een heerlijke verassing, dat ze die naam toch zo maar te pakken kreeg, al maakte het het plaatje nog wat ingewikkelder. Hoeveel wist ze nu daadwerkelijk? En belangrijker, aan welke kant stond ze? Als ze daadwerkelijk wist wat er speelde, dan zou ze wellicht beter weten dan de naam van de kat aan wiens kant ze stond te geven aan een windclanner, die zojuist de moord op haar eigen partner en leader had opgebiecht. Crystalstar was slim al dan niet achterdochtig zat. Dus, waarom? Het zou toch niet dat ze haar eigen clangenoot aan de haaien zou voeren? Was zij niet de poes die zojuist had gesproken over hoe haar clan bovenalles kwam, en was hij niet een deel van die clan? Oh Crystalstar, dat zou toch niet?

Rabbitcharm glimlachte waarbij haar oogjes samen trokken. "Nou, precies zoals ik zei," sprak ze met een schouderophaal. "Ik bedoel, kom op, objectief gezien is ze mooi. Met haar gestroomlijnde bouw, die zee van vlekken.. Hihi, sorry, ik dwaal af. Ik hoopte nog een kansje te maken, misschien kan ik een babbeltje met hem maken om te kijken hoe serieus ze zijn als koppel, of dat er misschien nog een plekje voor mij ertussen is... Maar goed, je hebt natuurlijk gelijk, ik zou me er niet mee moeten bemoeien. Mag natuurlijk niet van Starclan, sorry Crystalstar." ze zuchtte teleurgesteld, waarbij ze haar oortjes iets liet hangen. "Maar ja, ik ken hem. Ongemakkelijk ventje, maar wel vriendelijk. Hij leek heel veel interesse in mij te hebben een paar gatherings terug, hm..." even keek ze bedenkelijk. "Maar hij leek hartstikke sympathiek, hij is vast een goede partner voor haar," ze glimlachte vluchtig en wachtte haar reactie af.