Heartbeat of the deadly ones

_{Hij had zichzelf na de mededeling meteen naar de kamprand verzet, om even alleen te zijn en na te denken. Hij dacht na over zichzelf, over de jacht en over zijn leven als een warrior van Thunderclan. Dat niemand hem ooit echt zou zien staan, zelfs al zou hij een hele nieuwe prooistapel aan prooien brengen. Hij was altijd onopgemerkt, altijd onzi- ‘Dreamair’, werd er opeens geroepen. Zijn kop richtte zich naar diegene die zijn naam – of eigenlijk, een verspreking van zijn naam – had uitgesproken en zag dat het de nieuwe volwaardige Medicine Cat was van Thunderclan. Hij slaakte een stille zucht voor hij met zijn oor trok. “Mijn naam is Deadair” sprak hij koeltjes tegen haar. Dreamair zou een prachtige naam geweest zijn, alleen paste het niet bij hem. En verdiende hij het volgens zijn ouders ook niet, ze vonden hem als een kitten al zo slecht en vol van schulden dat ze hem Dead hadden genoemd. Hmph.}

_{Hij was geen ‘Dream’air. Hij was Deadair en dat zou waarschijnlijk altijd zo blijven. Zelfs al was hij ontevreden met deze naam, niemand kon weigeren dat het hem niet paste. Hij was zo goed als emotioneel dood vanbinnen, hij was misschien wel schuldig voor al zijn dode siblings omdat ze allemaal doodgeboren waren behalve hij. Misschien had hij altijd al teveel gewild, zelfs al voor hij was geboren. De jonge warrior fronste toen ze zei dat ze hem Dreamair zou blijven noemen. Er was letterlijk geen reden voor, zijn ouders hadden geen dromer in hem gezien. Hij zou altijd in hun schaduwen blijven zitten. “Waarom?” bromde hij kort. Hij wilde dit gesprek niet voeren. “Ik noem Deadair en dat zal altijd zo blijven.” Want hij was een niemand, en het kon hem ergens bijna niet meer schelen hoe anderen naar hem gingen kijken, als ze dat al deden in the first place.}

_{Hij werd niet elke dag benaderd, laat staan met iemand  die hem anders wilde noemen dan dat hij eigenlijk heette. Als hij een betere naam had gehad en iemand zou hem totaal anders noemen dan zou hij dat gezien hebben als disrespect, maar nu was het slechts iemand die het probeerde te verbeteren en hij wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Hij was geen dromer, hij had geen doelen anders dan iets goeds te zijn voor de Clan. De kater wilde trots kunnen zijn op zichzelf maar dat lukte grotendeels nooit, omdat anderen hem altijd overschaduwden. ‘Omdat Starclan een plek van dromen is. Hen die dood zijn, zijn levend’, legde ze uit. Maar ja, het was een medicine cat. je kon niet anders van ze verwachten dan nutteloze gesprekken over hoe moois alles in het leven was en hoe de doden nog steeds leefden. Hij geloofde in Starclan, hij wist dat een groot deel van zijn familie daar was, maar het betekende niet dat ze zo springlevend waren als dat de kattin zei. ‘Nee… jij bent Dreamair voor mij’. De bruine cypers tikte met zijn staart op de grond voor hij zuchtte. Waarom was het altijd zij met wie hij moest praten. Was het niet duidelijk? De kater wilde niet praten. Hij wilde zijn tijd nutteloos verdoen aan alleen wegrotten. “Het is niet dat mijn naam er iets toe doet, dus laat mij gewoon met rust.”}