On and on goes the road to tommorow.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had haar training met Newtspark afgerond, de zwaarte die al die Moons op haar schouders had gelegen gleed er van af. Er was een ander gewicht op gekomen, een die ze nog niet kende. Ze was voor nu alleen, daarnaast waren er dingen die ze nooit aan haar Mentor had durven vragen en had ze besloten dat ze beter bij haar Starclan Guide terecht kon nu haar Mentor haar eigen pad zou vervolgen. Wat de flamepoint precies zou doen vroeg ze zich ergens wellicht af, het was niet dat ze haar had willen haten, het was gewoon dat ze zelf te gevoelig was geweest om het gesnauw aan te kunnen. Stiekem was ze wellicht wel jaloers op het feit dat de anderen een Mentor hadden die hen begeleiden op meer dan alleen het kennen van de planten. Aan de andere kant was ze trots dat ze de kennis had; zelfs al was ze erg jong. Wellicht kwam het ook wel met een geluk dat ze op zes Moons was begonnen. Ze was weinig anders behalve haar kittentijd gewend.

Haar amberkleurige ogen gleden naar een van haar Clangenoten toe. Frostdove een jonge Warrior die iets ouder was dan de Medicine Cat Apprentice. Haar ogen glinsterden iets terwijl ze op de gevlekte kat af stapte. 'Frostdove, zou jij mee willen reizen naar de Moonstone?' Ze had met Eveningstar gesproken en toestemming van haar Leader om op pad te gaan. Zij wist dat een Medicine Cat soms ook het advies van de voorouders nodig had om de Clan goed bij te kunnen staan. Ze was jong, schuchter en nog niet zo zelfverzekerd maar ze was een zacht pruttelend vuurtje, ze zou er wel komen. Het was waarschijnlijk niet dat Starclan op haar wachtte, maar ze wist wel dat haar Guides haar bij zouden staan. Ze wilde hen spreken, ze wilde wat meer weten over haar taak als Medicine Cat Apprentice en hopelijk ooit toekomstig Medicine Cat van Thunderclan. Zij zou niets eten, ook geen kruiden nemen als ondersteuning al had ze wel een klein pakketje met reiskruiden bij haar nest neergelegd voor het geval dat Frostdove het nodig had.

❅

On and on goes the road to tommorow. Tzfuz9H

frostdove

Hij was nog niet zo lang warrior en als hij eerlijk was, soms voelde hij zich er nog steeds niet helemaal klaar voor. Soms voelde hij zich nog steeds die klungelige, jonge apprentice die moeite had met zijn mentor bijhouden. Veel belangrijke taken had hij dan ook nog niet op zich genomen. Ja, af en toe liep hij een patrol mee, maar leiden dat durfde hij niet. Daarbij gokte hij ook dat de oudere, senior warriors dat liever deden. Maar vandaag stonden er blijkbaar andere plannen op zijn pad. Frostdove had rustig aan zijn ontbijt gezeten, zich klaarmakend voor een lange dag jagen voor de clan, toen Remnantpaw op hem afstapte. De donkergrijze kattin was niet veel jonger als hem, maar een paar manen, en ze waren redelijk vrienden geworden over de tijd dat ze elkaar kenden. In hun eerste ontmoeting had ze hem in een toneelstuk van haarzelf gehaakt, maar dat had hij meegespeeld. Misschien had hij zichzelf een beetje voor schut gezet, maar katten hadden kunnen lachen en je kon iedereen toch beter aan je goede kant houden. Dat had hij al vroeg geleerd. Remnantpaw keek hem aan, met glinsterende ogen, en vroeg hem of hij met haar mee wilde naar de Moonstone. Een kleine, verwarde frons verscheen op zijn gelaat. Mee naar de Moonstone? Voor wat? En waarom hij, waren er niet veel meer ervaren warriors die haar beter konden vergezellen? Toch, hij kon moeilijk zijn medicine cat apprentice afwijzen. Ze hadden haar hard nodig, zeker wanneer ze volledig verleerd was, want ze zouden niet altijd op Newtspark of andere medicine cats kunnen bouwen. Ze hadden hun eigenste nodig. Het was een zure gebeurtenis geweest, dat Rousebell haar taken niet meer kon uitvoeren en er moest vast een druk op de jonge kattin voor hem liggen. “Als je dat echt wilt,” reageerde hij dan ook, nog steeds lichtelijk verrast.

On and on goes the road to tommorow. Frosts15

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist dat Eveningstar waarschijnlijk een heel ervaren Warrior in gedachten had gehad toen ze had gevraagd of ze haar een dagje konden missen, niet dat Frostdove een slechte Warrior was; als ze een kat goed vertrouwde dan was het de zacht gevlekte kater, en dus had ze meteen besloten dat hij degene was die ze mee zou nemen. Daarnaast had het een voordeel, ze waren beide jong dus zouden ze waarschijnlijk sneller kunnen lopen. Ze hadden nog geen kwaaltjes zoals sommige van de oudere katten die hun spieren voelde verkrampen in de koude die langzaam deel werd van hun leven; hopelijk zou Leafbare niet al te heftig worden maar voor dan zouden ze al weer enkele Moons verder zijn. Verward keek de kater haar aan waardoor ze hem met onschuldige ogen aan keek. Ze had iemand nodig en hij was gewoon degene die ze mee zou slepen; eigenlijk had hij geen optie om haar af te wijzen; het was of hij ging mee of ze zou zelf die kant op lopen. Ze had toch liever haar persoonlijke beschermer. Echt veel vechttraining had ze niet gehad; eigenlijk helemaal niks. Jagen kon ze ook niet, als ze ooit tijd zou hebben dan zou ze wellicht nog een van de Warriors vragen haar wat bij te brengen. Zelfs al was het niet nodig, ze had andere taken en viel buiten de normale regeling. 'Als je dat echt wilt,' reageerde hij lichtelijk verbaasd waardoor ze hem speels een zet gaf in de richting van haar den. 'Ja, wie anders moet ik mee nemen?' Mauwde ze zacht, want ze was al gespannen genoeg, laat staan als ze een Warrior mee zou nemen die veel ouder was en dat niet zou begrijpen. Frostdove begreep haar golflengte, zover dat kon. Hij stond immers niet in haar poten. 'Ik heb reiskruiden neergelegd, als je die nodig hebt?' Het was niet dat ze hem zwak achtte en zijzelf zou de reis ook op lege maag maken maar dat betekende niet dat hij niks kon gebruiken om sterk op de poten te blijven staan. Hij was altijd slank en snel geweest, ze achtte hem niet zwak. Echter zou ze waarschijnlijk op hem moeten vertrouwen om op de terug weg te jagen. Zijzelf was nog luider dan een muis, en die waren niet bepaald stil.

❅

frostdove

Hij kon zien dat ze lichtelijk gespannen was, maar hij kon het niet helpen om zich af te vragen waarom ze hem mee zou willen. Sure, ze kenden elkaar, waren zelfs vrienden in zijn opzicht, maar hij was geen ervaren warrior. Geen ervaren vechter. Sterker nog, het had hem moeite gekost om optijd warrior te worden, met hoe erg hij had gestruggled met zijn vechttraining. “Okay dan,” knikte hij naar haar voordat hij de laatste hap van zijn ontbijt naar binnen slikte. Remnantpaw vertelde hem dat ze wat reiskruiden voor hem had klaargelegd. Wow, ze had er echt al over nagedacht en vooruitgepland, huh? Hij hees zichzelf tot zijn poten, ietwat moeizaam, aangezien hij liever nog in zijn nest had gelegen. Maar helaas, dat had het leven van een warrior niet voor hem in petto. Frostdove wist wel dat hij de reiskruiden misschien niet per sé nodig had, maar als hij als enigste met Remnantpaw op pad zou gaan, was hij er liever zeker van dat hij genoeg energie had. De kruiden waren bitter, veel bitterder dan alles wat hij ooit op had. De jonge warrior trok een gezicht bij de smaak die op zijn tong bleef hangen. “Pff, je had me wel even mogen waarschuwen dat ze de bitterste smaak die ooit heeft bestaan hadden,” Plaagde hij haar. Misschien zou een grapje helpen met het feit dat ze zo gespannen was. Hij hoopte van wel. “Maar klaar om te gaan, kapitein,” rapporteerde hij aan haar.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had geen ontbijt gehad en dus wachtte ze een beetje ongeduldig door de spanning totdat Frostdove een prooi achter de kiezen had en klaar was om de kruiden op te eten en de reis met haar te maken. 'Okay dan.' Hij stelde verder geen vragen, misschien ook omdat hij zo dichtbij stond als een kat van zijn leeftijd bij haar kon staan. Ze had een groot deel van het vrienden zijn moeten missen, omdat ze een andere taak had gehad maar Frostdove had ze altijd als een vriend gezien. Ze had vooruit gedacht zodat ze de Warrior die ze mee zou slepen, zelfs letterlijk als hij niet had gewild, dan was het wel zo goed dat ze hem op optimale kracht mee sleepte. Een goede hap in een oor zou voldoende zijn om een kat in beweging te zetten. Frostdove hees zichzelf langzaam op zijn poten voordat hij haar volgde naar de den en de kruiden die ze had neergelegd voor dit doel. Het was ongetwijfeld bitter en zeer zeker niet iets dat de meeste katten vaak zouden willen eten. Speels had ze hem richting haar den geduwd, niet dat haar slanke, kleine lichaam hem echt kon doen bewegen als hij dat niet wilde. De jonge Warrior trok een gezicht bij de smaak waardoor ze grinnikte, ondeugend twinkelende ogen keken hem aan. Hij was in ieder geval eerlijk. 'Pff, je had me wel even mogen waarschuwen dat ze de bitterste smaak die ooit heeft bestaan hadden,' Plaagde de kater haar waardoor ze hem met een onschuldige grijns aan keek. 'Dan had je het vast niet gegeten. Soms is het beter de smaak niet te beschrijven.' Plaagde ze hem terug voordat ze hem ondeugend aan keek. 'Maar klaar om te gaan, kapitein,' rapporteerde de kater naar haar waardoor ze haar kop schuin hield.

Remnantpaw liet haar staart langs zijn schouder glijden voordat ze de pas erin zette in de richting van de kampuitgang om zo snel mogelijk in de richting van de Moonstone te gaan. 'Kom op oudje!' Mauwde ze, alles om haar nervositeit even te kunnen vergeten. Want nerveus was ze, ze wist niet of Starclan zou willen antwoorden en wat de antwoorden zouden zijn. Ze had Newtspark niet overal over durven en kunnen vragen. Misschien ook omdat het net was alsof er twee vurige karakters samen kwamen. Niet dat Remnantpaw zich altijd vurig gedroeg, enkel als ze over een grens werd geduwd was ze kinds genoeg om de oneerlijkheid kenbaar te maken.

❅

Onderwerp: Re: On and on goes the road to tommorow.