From the perfect start to the finish line

In een rechte lijn liep ze naar binnen, de woorden op haar tong allang opgedroogd. Haar kansen reeds verspild. Ze was dankbaar, natuurlijk, dat Ashenpatch en Blazestar haar nog de kans gaven. Dat ze nog bereid waren naar haar te luisteren, haar verhaal in eerlijkheid aan te horen en dan de moeilijke beslissing te maken. Maar toen ze de kleine kater binnen zag hinkelen, gevolgd door de poes die ze langzaamaan haar vriendin begon te noemen, wist ze het al. Ze zag de vermoeide blik in hun ogen, de gemixte emoties van verraad. Oh, had ze haar clan niet al genoeg aangedaan? In stilte ging ze zitten, terwijl met iedere hartslag het besef verder op haar in sloeg.

"Ik ga Windclan verlaten,"

Ze zou die keuze zelf maken, hen niet dwingen een dergelijk moeilijke beslissing te maken. Als ze haar zouden laten blijven, hadden ze nieuwe vijanden, als ze haar weg zouden sturen evengoed. Nu waren hun poten schoon, en pakte ze enkel de verantwoordelijkheid die ze al lang geleden had moeten nemen. Het maakte niet meer uit wat ze zeiden. Ze was haar meisje kwijt, had het vertrouwen van de laatste katten die nog van haar hielden gebroken. Zelfs al zouden ze haar hebben toegestaan om te blijven, dit was niet meer haar thuis het moment dat ze de blik in Crow haar ogen had gezien.

&Blazestar + Ashenpatch

The point is not the bearing of suffering.

Haar gedachten raasde door haar kop, ze wist niet wat de juiste beslissing was, de juiste stap om te zetten. Maar wie wist die wel? Haar blauwe ogen gleden naar Blazestar haar kleine vriend, haar rots en zij de zijne, beide waren hier niet op voorbereid.

Ze nam plaats en sloeg haar staart over haar poten tot Routnose sprak en ze voelde haar mond droog worden. Ze hoefde haar nieteens te verbannen, Rout deed het gewoon even bij zichzelf. Langzaam rolde er een grom over haar lippen, ze had zichzelf al het dichtst bij de uitgang gezeteld mocht er iemand zich mee willen bemoeien, nu bewoog ze zichzelf uit automatisme voor de uitgang om de ex medicine cat binnen te houden.

"Je gaat nergens heen Routnose."

Haar stem was ijs, druipend van haar lippen. Ze had Rout gaan zien als vriendin, verraad in het geheimhouden van een moord was 1 ding. De clan verlaten iets totaal anders. Dat was verraad dat haar nog harder stak. "Je bent een warrior van Windclan, Blazestar bepaald waar je wel of niet heen gaat." Zakelijk en strak, emoties weggebannen naar een klein stukje van haar hart dat op breken stond maar niets liet dat zien aan haar lichaam. Ze was de deputy vandaag, niet meer Ashen de onzekere onhandige meid. En zij zou Routnose niet zomaar haar spullen laten pakken en vertrekken.

The point is how it is borne.

xoxo

Hij had gehoopt langer te kunnen wachten. Langer de tijd te kunnen hebben. Langer te kunnen nadenken over wat zojuist gebeurd was. Maar nee, in een fractie van een seconde kwamen de twee dames binnen. Zijn blik kruiste met die van zijn deputy, zijn grote vriendin. Er waren geen woorden nodig om elkaars gedachten te kunnen achterhalen hier, ze waren niet voorbereid.

De leader ging er bij zitten, haalde kundig het gewicht van zijn zwakkere poot af en zuchtte opgelucht toen de pijn langzaam zijn lichaam verliet. Wat echter niet langzaam ging was heel dit gedoe met de ex medicine cat. Verbaasd keek hij op toen zij als eerste sprak, de akelige kortdurende stilte verbrak, Ze wilde zelf weg? Wachtte niet eens hun woord af? Hij kon niet zeggen dat hij verbaasd was, gegeven de enorme reactie op haar woorden was het vrij logisch dat ze weg wilde. Ashenpatch was vervolgens ook al weer zo snel met reageren, iedereen was zo veel sneller dan hem tegenwoordig. De leader hield zijn blik berekenend op de ex medicine cat terwijl Ashenpatch haar van weglopen weerhield als de goede deputy die ze was. "Je wilt hiervoor wegrennen?" vroeg hij haar "Dit zijn de consequenties van je actie Routnose, je zei dat je die zou accepteren" Hij moest toegeven dat het ideaal was. Als ze zelf besloot weg te gaan kon niemand hem en Ashepnatch iets kwalijk nemen. Maar aan de andere kant, hij kon niet ontkennen dat Routnose zoveel voor windclan betekend had. Zijn kinderen waren en met behulp van de ex medicine cat. Ze had gehandeld naar haar hart. Een hint van empathie kwam kort op zijn blik. Maar toch had ze een moord helpen te verbergen, dit was geen moreel lichtte kwestie. Starclan verdomme hij wilde hier niks mee te maken hebben. "Ik kan je niet van wegrennen weerhouden. Maar ik vind het heel wat sterker als je hier blijft en dit gesprek met mij en Ashenpatch aangaat." Hij kon haar moeilijk voor altijd hier vast houden toch? Als ze weg wilde en alles hier de rug toe keerde was dat aan haar.

♔ nickdiazfan

Maar bepaalde hij dat daadwerkelijk, Ashenpatch? Zou hij haar hier houden, geketend aan nest? Zou hij haar hier houden, als hij wist dat zoveel katten haar weg zouden willen hebben? Haar ogen zochten de hare, en ze wilde haar vertellen dat het haar speet. Dat ze wist dat ze haar pijn deed, ookal legde ze de rol van deputy over zich heen als een jas. Een jas die precies voor haar was gemaakt. Maar dergelijke verontschuldigingen zouden toch niets meer uithalen, wist ze. Des te meer ze er maakte, des te meer ze hun betekenis leken te verliezen. Ashenpatch blokkeerde de uitgang, maar dat was onnodig. Routnose bleef enkel waar ze was en knikte stilletjes, de woorden van haar leider afwachtend.

Wegrennen. Het stak haar, wederom. Was dat niet juist wat ze niet probeerde te doen? Door alles op te biechten, door hier met hun te spreken? Was weggaan niet juist de manier om de consequenties van haar acties op zich te nemen? Wanneer de kat die ze als haar eigen dochter was gaan zien, wanneer de broer van de kittens wiens dood ze had helpen verbergen haar zeiden om te vertrekken - was het dan niet juist laf om nog te blijven, en te hopen dat het ooit weer zoals normaal zou worden? Ze hield haar mond en liet hem uitpraten. Ze wilde niet met hem in discussie, en met Ashenpatch evenmin. "...Je hoeft me niet tegen te houden Ashenpatch, ik ren niet weg," klonk haar stem hol. Ze sloot haar ogen en viel een hele tijd stil. Ze had dat moment nodig, om als een soort puzzel haar woorden bij elkaar te schrapen. In haar hoofd probeerde ze zich terug te brengen in de de medicine cats den, alleen in plaats van kruiden sorteerde ze haar wirwar van gedachtes in kleine holletjes. Maar ze voelde zich vreemd helder, na alles. Alsof ze van bovenaf toe keek, een toeschouwer van de bende die ze had gemaakt, en waar ze hen in mee trok. Een gepijnigde zucht ontsnapte haar, en uiteindelijk verbrak ze de stilte. "I-ik...Ik luister, zo lang als je nodig acht. Maar welk gesprek noch, Blazestar? Wat is er nog te zeggen?" haar stem trilde en ze nam een seconde om zich bij elkaar te rapen. "Ik heb zoveel leiders voor jullie hier gezien. Everstar, Oceanstar, Stallionstar, Wolfstar..." de woorden stierven weg. "En ik heb ook gezien wat voor beslissingen ze moeten maken, wat het met ze doet, wat het met de clan doet. Ik kan jullie niet vragen te kiezen om een oud medicine cat te verbannen of... Of een verrader te laten blijven," haar blik bleef rusten op zijn manke poot, en bijna had ze hem verteld dat hij meer rust moest nemen. Dat hij dagelijks rek oefeningen moest doen, wilde hij zijn poot weer zoals voorheen kunnen gebruiken. Maar Falconstrike had dat ongetwijfeld al gedaan, en dat was haar plaats niet. "Starclan, ik ben Windclan. Ik zal altijd windclan zijn, waar ik ook ben. Maar je hoorde Winterpaw, dat was zijn broertje. Als iemand dat bij Tomtit had gedaan... en W-Wisteria-" ze veegde langs haar groene ogen. "Ik heb het verpest, ik heb het nu écht verpest. En zelfs als jullie me laten blijven, zelfs al werk ik drie keer zo hard als wie dan ook voor iedere dag van mijn leven... Zal je me dan ooit nog aankijken, en niet aan Gorsekit denken?"

The point is not the bearing of suffering.

Routnose brak haar, was dit wat vriendschap was? Was dit wat het betekende als je jezelf openstelde.. Pijn..

Haar ogen gleden naar Blazestar die sprak en vervolgens gleden ze weer naar Routnose toen zij reageerde. De knoop in haar maag opwellend. Onzekerheid kruipend onder haar grijze vacht. Maar ze wist dat ze het hier niet bij kon laten, wist dat Tomtit buiten zat te wachten op goed nieuws, dat er meer katten waren die haar hier wouden behouden. Zoveel meer dan dat haar weg wouden.

"Wat ik daar net buiten zag." Ze maakte een strakke knik naar buiten. De zon reeds vervaagd. "Was Starclan die jou toeriep hier te blijven, jou ondersteunde in je woorden. Dat zonlicht was geen keuze die Blaze of ik konden maken." Zou ze ieder ander zo weggestuurd hebben? Was het een emotionele band richting Rout die haar tegenhield?

"Hoe zou Tomtit zich voelen als jij nu vertrekt?" Vroeg ze haar stem zachter. Hoe zou zij zich zelf voelen als Burnetbliss zou vertrekken.. Hoe had ze zich gevoeld toen ze Flutterpaw weg bracht.. Het bracht maagzuur bij haar omhoog en ze hielt zichzelf stil om emoties omlaag te houden. Starend naar haar ex medicine cat, ex vriendin, of had hun korte vriendschap nog kans na vandaag?

The point is how it is borne.

xoxo

Blazestar wist niet wat hij verwacht had. Kon geen toekomstig beeld in deze situatie opmaken dat er positief uitzag. Of ze vertrok, en liet hier alles achter omdat sommige haar weg wilde. of bleef en moest dealen met diegene die haar weg wilde hebben. Terwijl er zeker heel wat katten waren die haar niet weg wilde hebben. BLazestar slikte, met ieder woord die de medicine cat sprak brak hij een beetje meer terwijl hij zichzelf als een leader probeerde te vertonen. Maar de waarheid was, en Blazestar wist dit inmiddels. Hij was geen goede leader. Hij kwam niet rechtstreeks uit het boekje over de ideale leader zoals Crystalstar de beschreef. Hij was enkel Blaze, een kater die zo gewend geraakt was aan niet gezien worden dat hij het talent niet bezat de emotie uit zijn gezicht te houden. En de emotie liep steeds verder bij hem op. Hij zou Rout niet verbannen, dat wist hij inmiddels al wel zeker. En gelukkig leek Ashenpatch ook naar deze gedachte te handelen, opluchting viel over hem heen terwijl hij toekeek toen de deputy sprak. Goeie opmerkingen maakte. Hij knikte instemmend, wachtte Routnose haar antwoord af.

♔ nickdiazfan

Dat was gemeen. Dat was een trap recht in haar kleine hartje, en waarschijnlijk ook precies waarom Ashenpatch het zei. De pijn was van haar gezicht af te lezen, want natuurlijk had ze gelijk. Wat zou Tomtit nog doen zonder haar? Als ze hem niet kon helpen wanneer zijn keel te veel pijn deed, als ze niet kon lachen om zijn humorloze grapjes wanneer niemand anders dat deed. Ze wilde Wisteriawisp zien opgroeien, net als Milkypaw en zien hoe Falconstrike groeide tot de prachtige kater die er was, zelfs al was het van een afstandje. Ze wilde nog iedere avond tegen Crowcall's zwarte vacht in slaapvallen.

Maar van Wisteriawisp moest ze vertrekken, Falconstrik sprak haar niet meer en Crowcall was waarschijnlijk op dit moment al haar nest aan het verplaatsen. Zou het hen niet meer pijn doen om haar iedere dag weer onder ogen te moeten komen? En zou het Tommy nog helpen, wanneer hij iedere dag zag hoe zijn ongelukkige zus wanhopig het verleden probeerde recht te zetten? Routnose viel stil, ze wist het niet. Ze wist het gewoon niet. Na alles wat er was gebeurd, na de giftige woorden van ieder waar ze zoveel omgaf was ze de hoop verloren dat ze het nog goed kon maken. Maar wat zou ze hebben als ze wegging? Niets, helemaal niets. Misschien dat de bergen haar nog zouden willen helpen, als ze al niet stierf op de weg daarnaar toe. Maar was dat een reden om te blijven? Uit gemak, omdat ze het probeerde goed te maken, en hier veilig zou zijn - ondanks alles? Dat was hypocriet, gezien ze haar leven nog bijna had vergooid in plaats van deze waarheid op te biechten. "Starclan, ik weet het niet. Hoe zouden Winterpaw, Falconstrike en Wisteriawisp zich voelen als ik bleef, Ashenpatch?" kaatste ze zwakjes terug. "Ik... Ik weet dat het een egoïstisch argument is, maar ik ben al zoveel vrienden verloren, zoveel katten waarvan ik hield. Ik weet niet of ik nog een heel leven door kan brengen in een kamp waar katten die ik als mijn eigen kinderen zag mijn naam vervloeken," ze beet op de binnenkant van haar wang. Het voelde net alsof ze terug was, alsof de ogen van Blazestar de smekende blik van Amberstorm was. Er was geen oplossing, er was geen uitweg. Wat ze ook deed, het zou altijd de foute keuze zijn.

The point is not the bearing of suffering.

Starclan help, ze keek naar Blazestar hoopte dat hij haar woorden zou beamen of keuzes zou maken die zij niet kon maken. Inplaats daarvan bleef de kleine kater stil en ze kon hem voor heel even wel vervloeken. Zowel zij als hij waren verschrikkelijk in dit sociale extreme gebeuren, zeker zonder voorbereiding, maar hij was de leader potverdorie.

Ze zuchtte en rechtte haar rug ontmoette Routnose haar ogen toen die zich op haar richtte, de ex medicine cat ook merkende dat Blaze zich op de zijlijn hielt. Haar woorden deden pijn. Natuurlijk snapte ze hoe Rout zich nu voelde maar. "Wisteriawisp is altijd al bitter geweest en zoekt altijd naar juist het ding om de clan op te rellen. Grote kans dat die aan jouw poten hangt als je wegloopt." Mauwde ze droogjes. Als ze zich gekwests wou voelen door een dramaqueen zoals Wisteria dan was hoop echt ver te zoeken. "Waar is Falconstrike?" Mompelde ze meer richting Blaze. "Ik zou ook wel zijn mening willen horen in dit gebeuren. Je vertelde dat hij het wist en nu geef je aan dat hij je weg wil hebben, maar zijn mening zelf heb ik nog niet gehoord." Ze vernauwde haar ogen iets. Hun huidige medicine cat, apprentice van Routnose.. zoon van Amberstorm. Hoe zou hij denken over dit gehele verhaal? Zonder filter van Routnose haar rouw.

The point is how it is borne.

xoxo

Blazestar luisterde aandachtig naar het gesprek, naar de woorden van Routnose, van zijn deputy. De ex medicine cat gaf aan dat als ze bleef een aantal niet blijer zouden worden, dat ze geen leven kon inzien waar iedereen waarom ze gaf haar naam vervloekte. De leader zijn adem ontsnapte zijn lichaam in een zachte zucht. Als ze zich genoodzaakt voelde te vertrekken, dan zou hij haar niet tegenhouden. Maar de mening van diegene die ze bang is meer te kwetsen zou er niet beter op worden als ze hen ook nog is verlaat. Want zoals Ashenpatch al aangaf, Wisteriawisp bijvoorbeeld zou iedere reden vinden om ergens gekwetst over te zijn, ook hij had inmiddels perfect geleerd de kattin compleet te negeren wat dat betrof. "Geen idee" mauwde hij toen de deputy naar Falconstrike vroeg, hij zou waarschijnlijk op pad zijn, kruiden zoeken of zoiets dergelijks.

"Routnose, ik ben nog niet van plan je te verbannen" hij ontweek ieders blik, hoorde de haat van een deel van zijn clan al in zijn achterhoofd. "Falconstrike wist er van en heeft er niks over gezegd tegen mij of Ashen gezegd, dit doet mij denken dat hij je ook niet weg wil hebben. Wat hij je ook gezegd heeft" Of hij vond het gewoon heel leuk om net als de andere twee geheimen voor hem te bewaren. Maar fair enough, hij had ook zijn geheimen in deze zooi van een clan. "Naar mijn mening is het verliezen van je rang, reputatie en het feit dat iedereen het nu weet al je straf" nu zocht hij haar blik op, zijn blik hard. "Je hebt het aan Wolfstar verteld. Je hebt met Starclan gesproken en zij hebben je je rang ontnomen en mij verder niets laten weten. En je hebt zelf je misdaad openbaar gemaakt. Je hebt verantwoordelijkheid voor jouw enorme misdaad genomen had je dit niet gedaan en ik was er achter gekomen, dan wat het een heel ander verhaal" 'Zoals Rabbitcharm? Zoals jij Blaze? Leugenaar'. Blazestar sloeg die gedachten van zich af. Hij wilde Windclan niet het idee geven dat ze dingen moesten verbergen uit angst verbannen te worden. En ook wilde hij zo min mogelijk Windclan kennis buiten zijn grenzen. En Routnose had als medicine cat meer kennis dan de gewoonlijke warrior. Amberstorm daarbuiten was al eng genoeg. "Maar als jij weg wilt hier, hou ik je niet tegen"

♔ nickdiazfan

Vanaf het moment dat Falcon het kamp in kwam merkte hij dat er iets mis was, dat er iets anders was. Er was weer wat gebeurd, of niet dan? Schijnbaar gebeurden altijd alle dingen als hij het kamp uit was, misschien moest hij maar een keer in het kamp blijven in het vervolg, dan gebeurde er ook geen drama. Hij overhoorde al snel wat geroezemoes over Routnose en over Amberstorm. Zijn haren gingen daarop iets overeind staan, dat was voor hem al genoeg om te weten waar het over zou gaan. Hij liep met snelle passen naar de leaders den, waarna hij toch even ietwat twijfelend stopte vlakbij de ingang. Moest hij zich hier wel in mengen? Was dit wel iets waarmee hij zich moest bemoeien? Ja, ja natuurlijk moest hij dat. Het ging over zijn moeder, over zijn halfbroertje en over zijn mentor. Hij was ook de medicine cat, toenmalig medicine cat apprentice toen het was gebeurd, dus hij had hier ook een rol in. Hij had ook een stem. Hij wist niet of Ashen of Blazestar het hem zouden vergeven als hij zich hier in zou gaan mengen, maar... Oh StarClan, jammer dan. Hij stapte naar binnen, zijn blauwe ogen strak gericht op het groepje. Hij knikte even kort naar Blazestar en Ashenpatch, waarna zijn ogen op Routnose landde. "Sorry dat ik stoor, blijkbaar heb ik iets gemist wat mij ook aangaat." sprak hij terwijl hij naar de ex-medicine cat keek. "Als ik denk te weten waarover het gaat?" Hij sprak nog net niet uit waar hij aan dacht, als het iets anders zou zijn konden ze hem altijd nog wegsturen. Dat was sowieso altijd een optie, mochten ze hem weg willen hebben. Maar uit de gesprekken die hij had gehad met Blazestar, vertrouwde de rode kater op hem. En hij vertrouwde de leader ook. Als hij dacht dat het iets was waar hij zich niet mee moest bemoeien dan zou hij ook weer vertrekken.

Bijna had ze al haar mond opengetrokken om tegen de grijze deputy in te gaan. Dat was hoe ieder Wisteriawisp zag, als enkel dat figuur dat schreeuwde om maar een stem te hebben. Maar ze was meer dan dat, het was te makkelijk om haar maar weg te cijferen enkel omdat ze zo fel kon steken. Alleen, dat was een nodeloze discussie. Wisteria was net zo goed haar kind als een die ze zelf zou hebben gebaard, zover ze wist had Ashen ook geen kinderen, dus hoe kon ze haar vragen te begrijpen hoe dit voelde?

Haar ogen zochten Blazestar toen hij wederom sprak. Hij zou haar niet verbannen. Nog niet. Ze had gedacht opluchting te voelen, maar in werkelijkheid brachten zijn woorden een wervelstorm van emoties in haar op die ze niet kon plaatsen. Haar gedachtes leken te kronkelen, en daarmee ook de uitkomsten van deze situatie. Wat moest ze doen? Uit gewoonte fluisterde ze een gebedje tot Starclan, maar ze was niet meer een van hen. "...Ze hebben mijn rang niet afgenomen," sprak ze zachtjes. Niet dat ze vond dat het veel uitmaakte. "Ik heb mijn rang zelf opgegeven. Starclan zegt mij te hebben vergeven,"afwezig wreef ze met haar poot over de aarde, een zuur lachje op haar gelaat. "Ik dacht dat als de sterren mij vergaven, de levenden dat wellicht ook zouden kunnen. Maar dat is wel een erg laffe manier van denken, hé?" ze keek op, haar blik plots een stuk meer standvastig. "I-ik snap dat jullie dit met Falcon willen bespreken, maar wellicht is het beter als ik er niet bij ben, ik.. We... Je kan hem onmogelijk vragen om zo'n keuze te maken. Als geen van ons dat kan, is het oneerlijk-" haar woorden stierven weg. Haar scherpe neus had enkele tellen eerder door dat hij hier was, en de moed zakte haar in de poten. Ze wilde hem wegsturen, afschermen van wat dit alles ook moest zijn. Ze wist niet wat hij nu van haar dacht, of hij het haar überhaupt ooit zou kunnen vergeven. Maar zoveel nachten hadden ze daar samen gespendeerd, twee zielen in één nest, in één rang. Ze had het verpest, maar niet hun verleden afgenomen. Hoe konden ze hem vragen om over haar lot te beslissen? Was dat niet juist weer de verantwoordelijkheid schuiven op iemand die dat niet verdiende? Een tijd was ze stil, waarna ze zachtjes haar keel schraapte."Falcon, ik heb de clan verteld over Amberstorm... En over Gorsekit. Ze weten alles." En nu?

"We hebben het erover of het beter is dat ik de clan verlaat."

The point is not the bearing of suffering.

Het was zoveel om te bevatten. Zoveel wat ze eigenlijk niet op een rijtje kon zetten voor de volgende informatie al kwam. Starclan had haar rang niet afgenomen, Starclan had haar vergeven, waarom kon ze zichzelf dan niet vergeven.

Falconstrike kwam bij hen als een eind van een gebed en ze haalde even diep adem toen de medicine cat zijn entree maakte. Rout sprak met hem en langzaam knikte de deputy. "We hebben het een en ander gehoord Falconstrike, nu zou ik graag van jou willen horen wat jij weet over haar daden." Ze knikte richting de ex medicine cat. "En of jij vindt dat ze in de clan mag blijven." Ze draaide haar kop iets bij en keek naar Blaze even afvragend of die het er mee eens was.

The point is how it is borne.

xoxo

Zijn blik bleef op die van Routnose hangen. En hoe meer zij sprak, hoe meer informatie naarboven kwam dobberen, hoe meer de spieren in het gezicht van leader ontspande. Starclan had haar rang niet afgepakt. Starclan had haar vergeven voor haar misstap. Maar waarom kon ze het haarzelf niet vergeven? Waarom was ze zo'n rechtvaardig karakter dat ze haarzelf vervolgens nogmaals door de modder moest trekken. Waarom voelde ze zich genoodzaakt het de hele clan te vertellen alleen om vervolgens nog steeds haarzelf niet te vergeven? De kater knikte, bleef het op zijn eerdere besluit houden. Routnose zou nergens heen gaan als het enkel aan hem lag.

Lang duurde het niet voor het drukker werd in zijn den. Hij zou de arme Falconstrike bijna hebben afgeblaft had hij hem niet op tijd herkend. De leader knikte en wenkte de medicine cat verder binnen te komen waarna Routnose hem de situatie haarfijn uitlegde. Waarop Ashenpatch hem meteen een opdracht gaf. Een vraag stelde. Blazestar draaide zijn oren naar voren en keek de deputy kort aan waarna zijn blik op Falconstrike viel. Hij knikte, zijn blik kalm. Hij had al besloten, maar meerdere meningen konde geen kwaad. Daarbij zou het heerlijk zijn als team windclan één sterk team vormde. Als ze het alle eens waren terwijl een gedeelte van hun clan dit niet was.

♔ nickdiazfan

Een tijdje was het stil toen hij de den binnentrad. Hij keek naar het groepje katten die er zat, een mengelmoes van katten waar hij verschillende banden mee had. Hoewel hij nog niet zo’n erge band met Ashenpatch had ontwikkeld, had hij een goede band met Blazestar. En ooit had hij ook een goede band gehad met Routnose. Al was dat al een tijdlang in duigen gevallen. Al een tijdlang had hij amper naar de poes gekeken die hier in de den zat. "Falcon, ik heb de clan verteld over Amberstorm... En over Gorsekit. Ze weten alles." Hij haalde even diep, licht trillerig, adem bij de woorden van de poes. Hij had de reactie van de clan gemist, dat was duidelijk. Hij had geen idee hoe ze precies hierop hadden gereageerd. "We hebben het erover of het beter is dat ik de clan verlaat." Hij moest de woorden even kort verwerken die de poes sprak. Beter was of de clan verlaten wordt? "We hebben het een en ander gehoord Falconstrike, nu zou ik graag van jou willen horen wat jij weet over haar daden." Hij draaide zijn kop richting de deputy. Hij wist niet of hij een schampere lach moest laten horen of dat hij boos moest worden. "En of jij vindt dat ze in de clan mag blijven." Hij draaide zijn kop naar de leader, naar Blazestar. Uiteindelijk was zijn wet wil. Waren ze erover uit dat Routnose moest vertrekken? Was er al een beslissing gevallen over dit alles? De leader knikte naar hem met een kalme blik. Hij mocht zijn verhaal doen.

Hij haalde even diep adem, waarna hij vooral naar het tweetal keek die de leiding hadden over de Clan. ”Ik wist tot voor kort niets af van wat er echt was gebeurd met Gorsekit’s dood.” sprak hij rustig tegen Blazestar en Ashenpatch, zijn stem kalm terwijl hij de woorden uitsprak. ”Nadat ik mijn naam had ontvangen en terug kwam van RiverClan, zijn Routnose en ik gaan lopen. Toen heeft ze mij het nieuws gebracht wat ze vandaag heeft verteld aan de Clan.” Hij probeerde er niet zo hard aan te denken hoe boos, hoe woedend hij was geweest. Nog steeds was hij boos op haar. Hoe kon het ook anders, het ging over zijn eigen familie en ze had iets verschrikkelijks verzwegen gehouden. ”Ik heb haar toen ook duidelijk gemaakt dat ik het niet eens was met haar acties. En als ik heel eerlijk mag spreken, was ik woedend toen ik het voor het eerst hoorde.” sprak hij terwijl hij zijn ogen op de ex-medicine cat van WindClan richtte. Zou ze het niet gedeeld hebben uit angst dat hij zou doen zoals hij het anders zou doen? Dat hij het zou vertellen, dat hij rechtvaardigheid wilde? ”Het is gebeurd en het was fout. En de communicatie die niet is voorgevallen maakt het ook niet makkelijker. Voor niemand.” Uiteindelijk was het Amberstorm zelf geweest die het had verteld aan Wolfstar. En dat was erger voor hem geweest, want zo moest hij er achteraf achter komen dat degene die hij het meest vertrouwde hem voorgelogen had al die tijd.

”Het vertrouwen dat ik in Routnose had is geschaad. Laat dat voorop staan.” sprak hij terwijl hij naar Blazestar keek. Ze waren altijd één geweest, gedurende de hele trainingsperiode. En StarClan hij had meerdere malen nagedacht over wat hij verkeerd had gedaan waardoor Routnose hem niet vertrouwde. ”Vind ik dat ze de Clan uit moet? Nee. Ze boet voor haar daden. Amberstorm is de Clan uit, vertrokken naar BloodClan.” Het waren nog steeds onwerkelijke woorden. Woorden die hij nooit had gedacht om te vertellen. ”Dat is al haar straf op zich. Amberstorm was haar vriendin en is vertrokken naar de tegenstanders. Wat de Clan verder doet of ziet is een tweede. Ik weet niet hoe die erover denken.” sprak hij eerlijk, vooral omdat hij hiervoor niet aanwezig was. ”Maar ik vind niet dat Routnose van de Clan verbannen hoeft te worden. Uiteindelijk zullen de meesten het weer vergeten.” Met de nadruk op de meesten. Want hij wist niet of hij het ooit helemaal kon vergeten. Nee, vergeten zou hij niet. Vergeven was weer iets anders. Voor veel katten had het niet zoveel impact. Er waren er maar een aantal waarop het impact had. ”Maar de beslissing zal niet gemaakt moeten worden voor die enkele individuen die er moeite mee hebben. Over het algemeen heeft Routnose veel betekent voor veel katten in de Clan. Veel betekent voor in de Clan. En op basis daarvan alleen al, verdient ze een plek in de Clan.” Eindigde hij met een knikje richting de leader, deels om hem te bedanken voor de spreektijd die hij kreeg. Dat het voelde alsof hij nog enige inbreng had hierin.

Hij mocht zijn eigen gevoelens niet te veel betrekken. Hoe erg hij dat ook zou willen. Hoe erg hij dan ook wilde dat het duidelijk was dat hij boos was. Al spraken zijn acties al meer dan genoeg. Als het menig ander ding was geweest was de kans groot geweest dat hij zijn ex-mentor fel had verdedigd. Als hij het geweten had… als ze hem alleen maar had vertrouwd dan had hij alles gedaan om haar te verdedigen. Maar alles hoorde hij maar achteraf. Alles wat er gebeurde. Hoe kon je daarop bouwen als medicine cat zijnde? In zijn ogen kon dat niet. En dat kon pijn doen. Hij wist dat de poes daar zelf ook moeite mee had. Hoe graag Falcon haar weer terug aan zijn zijde wilde hebben, wist hij dat het geen reële optie meer zou kunnen zijn voor hem. Het liet hem alleen maar meer denken wat ze allemaal voor hem verborgen had gehouden. En zo kon je niet samenwerken. Zo kon je niet vertrouwen en bouwen op iemand. Het was raar om te denken, want ooit had hij gedacht dat Routnose één van de weinige was geweest waar hij op kon bouwen. Was Routnose de laatste in zijn gedachten geweest om dingen van hem te verbergen. Maar uiteindelijk leerde het leven hem weer een harde les, dat zelfs de katten die jij het meeste vertrouwde uiteindelijk toch je konden verraden. Maar was het genoeg om haar de Clan uit te duwen? Zeker niet. Honderd procent niet. Zijn persoonlijke kwestie zou geen deel moeten spelen. Zijn familiale kwestie zou geen rol moeten spelen. Niet als het over een verbanning ging.

Prompt 22 Schrijf een post van 1000 woorden

Het moment dat hij binnen stapte leek de lucht uit haar longen te worden geslagen. Plots was alles wederom veel te zwaar, leek de lucht opeens als stenen op haar schouders te wegen. Mentaal probeerde ze zich terug te brengen naar haar bloemenveldje, een trucje dat ze zichzelf had aangeleerd om haar paniekaanvallen onder controle te krijgen. Maar niet bracht haar weg van het hier en nu, en nu de den zo vol werd van lichamen leek hij overal. Kort zochten haar ogen de zijne, maar hij ontweek haar blik zoals hij al moons deed. Ze wilde niet dat hij hier was, wilde niet dat hij wederom die afschuwelijke waarheid weer moest herkauwen en heroverwegen. Wie waren hier nu de lafaards? Bijna, bijna nam ze het haar leader en deputy kwalijk, dat ze deze last bij hem legden. Zij had geprobeerd het op haar te nemen, die keuze zelf te maken en zo ieder te verlichten. Maar wellicht was het naïef te denken dat ze dit nu allemaal zelf kon oplossen, misschien bovenalles nog wel hypocriet.

Routnose duwde haar pootjes in de harde, koude grond onder haar terwijl hij sprak. Wederom sprak hij niet tegen haar, keek hij niet naar haar. De nachten die ze samen in één den hadden gespendeerd leken zo eindeloos ver weg. Enerzijds had ze het idee dat ze hem nog zoveel moest zeggen om dit juist te maken, anderzijds had ze het idee dat ze al te veel had gezegd. Dus hield ze haar mond terwijl hij sprak, haar oren in haar nek en haar kop laag. Hij sprak zo kalm, zo helder, zo rationeel. Ondanks dat ze wist dat het hem pijn moest doen. En nog altijd was ze trots. Keer op keer bewees hij weer dat Falcon alles was wat zij niet kon zijn. Haar emoties hadden altijd van haar gewonnen, maar hij. Hij wist precies zijn emoties een plek te geven, zonder ze volledig weg te stoppen. Maar ze zou dat hem niet zeggen. Lovende woorden waren niet gepast, zeker niet nu.

En toen maakte hij voor het eerst sinds zijn binnenkomst oogcontact, terwijl hij vertelde hoe kwaad hij was. Routnose slikte, en zag dat hij nog altijd boos was. En toen raakte het haar voor het eerst, iets dat ze amper aan zichzelf durfde toe te geven. Misschien hoopte ze wel om verbannen te worden. Om geen keuze meer te hebben dan alles te verlaten en ergens weg te rotten. Nog altijd was ze laf, koos ze de makkelijkere uitweg. Want misschien had Ashenpatchs woorden ergens een kern van waarde, misschien zou Wisteriawisp haar ooit nog vergeven – maar van Falcon durfde ze dat niet meer te wensen. Hij had er moons de tijd voor gehad, en ze had telkens geduldig gewacht. Maar hoeveel geduld ze ook had, ze wist dat ze het niet recht had om vergiffenis van hem te verwachten. Als hij nooit meer met haar wilde spreken, had hij daar het recht toe. En zelfs als ze het ooit bij zouden leggen, het zou nooit meer zijn zoals ze ooit waren geweest. Hij zou nooit meer haar lieve jongen zijn. En die gedachte stak als een doorn recht door haar hart.

Falconstrike sprak verder. Bloodclan. Ze was vertrokken naar Bloodclan. Routnose verstarde. Natuurlijk. Ze had het moeten weten. “Bloodclan…” de laatste keer had ze hun geur gedragen. Starclanverdomme, hoe was ze na al die jaren nog zo naïef? Had ze dan nooit überhaupt één ding geleerd? Was ze nog altijd die idiote Routnose, die geloofde dat ze heilig was en de wereld kon redden? Ze wilde haar oren van haar kop af trekken, schreeuwen en slaan tegen de grond onder haar. Die geur had ze op haar vacht geroken, en tot de dag van vandaag had ze zichzelf nog wijs gemaakt dat ze enkel toevallig een bloodclanner was tegengekomen. Of door hun gevangen was genomen. En nog steeds, na alles, wilde ze Falconstrike verbeteren dat het niet waar was. Tegen jan en allenman in gaan om te zeggen dat ze het fout moesten hebben. Maar zij had het fout. En na al die jaren wilde ze dat nog steeds niet toegeven, geloofde ze nog altijd diep in haar hart dat Amberstorm te redden was. Ze was een idioot. Vroeg of laat zou dat toch haar ondergang worden, en dat was gebleken. Een zachte snik ontsnapte haar, maar ze deed haar best te luisteren, de woorden van de ander daadwerkelijk in zich op te nemen. Maar alles leek een waas, was veranderd in een toonloos grijs dat haar wederom overspoelde.

Ze wist niet meer wat ze moest, waar ze verder nog thuis zou moeten zijn. Altijd had ze gedacht dat ze op een gegeven moment oud zou worden, haar rang af zou leggen en dan in de nursery verhalen zou vertellen terwijl ze Falconstrike dagelijks nog lastig kwam. Dan zou ze Wisteriawisp gezelschap houden, en Milkypaw vertellen dat ze toch wel voorzichtig moest zijn in die tunnels, hoor. Misschien dat ze ooit nog kittens zou hebben met een partner aan haar zijde, misschien met Dinspots zelfs. Maar zo niet, dan zou ze nog steeds blij zijn met het feit dat haar andere, adoptieve kinderen er elke dag waren om haar bejaarde geklaag aan te horen. Het had altijd zo simpel geleken, zo vanzelfsprekend. Zo makkelijk. Wederom, zo naïef.

Routnose forceerde zichzelf te focussen. Wat zou haar innerlijke zelfmedelijden immers nog voor goed doen? De poes slikte. Natuurlijk zou ze dankbaar moeten zijn, immers sprak hij om haar de clan in te houden. Voor menig ander zou dat eruit zien als een teken dat hij haar nog een kans wilde geven. Maar ze had de blik in zijn ogen gezien, had zijn woorden aangehoord. En iets in de pure afstandelijkheid in zijn woorden zorgde ervoor dat ze nog eerder had gewenst dat hij vol woede aan de deputy en leader had gevraagd om haar te verbannen. Hij sprak enkel als medicine cat. Als vriend zou hij haar hebben gevraagd op te rotten. Opgebrand knikte ze enkel, de woorden in haar keel stekend. ”Bedankt, Falconstrike. klonk haar stem zachtjes en ergens verslagen. Ze wilde niet meer spreken. Alles voelde hier fout, alsof ze een heiden was in de kerk. Het zorgde ervoor dat ze wilde vluchten, ver weg van deze plek, van deze katten. “Ik laat het uiteindelijke woord bij jou, Blazestar. Als je mij zegt te blijven, z-zal… Zal ik dat doen, of althans proberen,”

Prompt 22: schrijf een post van 1000 woorden B ))

Onderwerp: Re: From the perfect start to the finish line