no heroes, no villains

Onderwerp: no heroes, no villains wo 8 dec 2021 - 14:43

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

Dagen, weken, manen? Ze wist het niet meer. De tijd in de duister van de medicine cat den had haar geen goed gedaan. Maar ze wist dat haar vriendin het beste met haar voor had, haar pas zou laten gaan als die zeker was dat ze oke was. Maar Dream wist dat ze nooit meer oke zou zijn. Menig kat had haar gevraagd wat er gebeurd was in hun bezoekjes aan de eens zo vrolijke calico. Maar Dream kon niet antwoorden, niet omdat ze het niet wou en oke ze wou ook niet antwoorden, maar ze kon het ook niet meer. Er kwam geen woord meer over haar lippen. Geen mauw meer te spreken. Ze was stemloos en terwijl haar vacht langzaam over de dikke littekens begon te helen wist ze dat dit nooit meer zou genezen.

Het was uiteindelijk dan ook aan haar om het leven op te pakken vanaf hier, zingen lachen niets kon ze meer. Maar ze was een Riverclan Warrior en stil als ze zou zijn, zou ze zichzelf wel bewijzen.

Zonlicht was vel, te vel dat het haar verblinde terwijl ze uit de duisternis van haar isolatie stapte. Het kamp voor haar een wervelwind van leven en zij, een geest van haar eigen geschiedenis.

-OPEN-

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

Onderwerp: Re: no heroes, no villains wo 8 dec 2021 - 17:21

Brimstone kwam het camp ingelopen met een vis in haar bek. Ze liep met bruuske passen door het camp, niemand aankijkend, niet stoppend voor een praatje - alsof iemand met haar zou praten. Ze liet de prooi vallen op de prooistapel en met een natte plets viel het op de andere prooi. Daar, ze had haar werk voor vandaag gegaan, had haar nut bewezen en haar clan blij gemaakt. Haar leven was een waas, de ene dag gevolgd op de andere. Ze sprak met bijna niemand meer - sowieso sprak ze daarvoor enkel maar met haar, bijna, en dat was nu geen optie meer. Ze had de kattin uit de weg gegaan, getergd door schuldgevoel en een woede die haar nog altijd overviel als ze terugdacht aan dat moment. Starclanverdomme, ze had gewoon haar bek toe moeten houden! Brimstone draaide zich om en kwam oog in oog met haar verleden. Ze had niet verwacht hier nu mee geconfronteerd te worden, had niet verwacht om haar überhaupt ooit nog onder ogen te komen. De grote kattin bleef aan de grond genageld staan; haar blik viel op het litteken onder Dreamdust's kin. Dreamdust had gezegd dat ze van haar hield, en wat had zij gedaan? Haar stem afgenomen, als een soort wrede, Starclan-istische straf.