Anarchy

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De nacht was iets comfortabels waar hij in opbloeide. De duisternis omarmde hem, maakte hem onzichtbaar. De stilte was geruststellend, de geluiden helderder dan overdag, als alles wat leefde de lucht nog meer deed trillen. Maar deze nacht hing er een gure leaffall wind en dreven geluiden gedempt op en af. Bovendien was hij vannacht niet alleen. De katten waarmee hij tegenwoordig mee sprak waren met een doel. Vannacht was dan ook geen doorsnee afspraak.

Zijn oren draaiden naar achteren en hij leidde de poes naar een stil plekje in het kamp. Zijn groene ogen ontmoetten de hare. ‘Denk je soms nog na, over die keer dat je Acornstar gered hebt?’ miauwde hij. Hij wilde weten waar haar gedachten zaten. Dit was de perfecte mogelijkheid om daar achter te komen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de jonge poes aan. Ze zat in een interessant parket. Er was niemand meer openlijk tegen de leider geweest, en toch had ze hem uit het moeras getrokken. Misschien was het destijds ook om haar plekje terug te veroveren, maar hij betwijfelde dat. Zoiets deed je omdat.. je goed was. Wat dat ook nog maar betekende in deze tijden. En toen sprak de poes hardop uit wat ze allebei dachten, en direct suste hij onbewust haar een beetje. Hij wilde niet dat die.. naam, die niet bestond, hardop werd uitgesproken. Misschien zou die naam zelfs nooit bestaan. Maar ze sprak vervolgens uit dat ze geen spijt had. De deputy knikte. ‘Mooi,’ antwoordde hij kort. ‘Want zo had ik niet leider willen worden.’ Ergens wilde Settleddust dat nog steeds niet. Maar hij had geen keus. Dit was hoe het zou moeten gaan. Hij was de enige die er nu verandering in zou brengen, die een beetje macht had in de rangen. Alleen hij zou die eer graag aan een ander hebben gegeven. Toch haalde hij zijn schouders kort op. ‘Soms moeten we dingen zijn die we niet willen zijn.’ Moordenaar was een groot woord, maar kijk Wolfblood. Moordenaar? Ja. Rechtvaardig? Ook. ‘Alles voor de clan.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De woorden van de deputy echoden zich in die van haar. Ze was jong, een moeilijk leven gehad met vele beren op de weg. Gelukkig had ze Wolfblood die goed op haar paste, op Wolfbloods manier dan. Haar grote zus was al net zo als haar. Groot, met een nog grotere mond en een kort lontje. Alleen het was wel iemand die haar hart op de goeie plek had zitten en het beste wilde voor hun clan, en ondanks alles, ervoor terug was gekomen. ‘We maken er weer een mooie plek van. We zijn nu meer een eenheid dan we in manen zijn geweest. Eén kat tegen ons allemaal kan ons niet stoppen.’ In de perfecte wereld zou Acornstar terugkomen en dat inzien, en zijn leven slijten als respectabele elder. Misschien zou hij zelfs zijn titel nog kunnen dragen, en hem het leiderschap overdragen en zijn dagen ten midden van zijn familie uitleven. Zijn blik ging weer naar Serpentcoil. ‘Kan ik vertrouwen op je discretie, Serpentcoil?’