I did warn you

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

'Verraad mijn leven, en ik zal hem terugnemen.’

Hoe lang geleden was het dat hij die woorden had uitgesproken? Nauwelijks een dag. Zo lang had het gekost. Zo lang had Eveningstar de wilskracht gehad om de Dark Forest te weerstaan. Hij had haar gewaarschuwd dat het het niet waard was, maar luisteren, ho maar. Nee, want leiders wisten het altijd beter, beter dan de sterren die al generaties lang hadden toegekeken. Het was een soap die zich steeds bleef herhalen, enkel de cast veranderde. Maar nu zou Gorsepaw ingrijpen, voor het eerst voor zichzelf opstaan, wat hij nooit eerder had gedaan. Maar wie niet luisteren wilde, moest maar voelen.

Zodra Eveningstar haar ogen dicht had gedaan na het incident in Thunderclan. Moord. Nee, executie. Sommige enkelingen die leefden volgens de sterren hadden het proberen tegen te houden, maar het gros had het toegejuicht. Walgelijk. Stagtine bleef een kat, hoe walgelijk hij ook was, en misschien verdiende hij het om te sterven, maar voor Eveningstar om zich tot zijn niveau te laten zakken en ook zo openbaar. Het was barbaars. Niet volgens de sterren. Niet volgens de code. Hij was deel geweest van dit leiderschap en hij schaamde zich ervoor. Keer op keer leken de katten die hij scheen te vertrouwen met de grootste eer hem te verraden. Bij Wolfstar was hij geduldig geweest, vriendelijk, hem de goeie kant op proberen te leiden, maar alles tevergeefs. Hij zou nu niet dezelfde fouten maken. Hij haalde Eveningstar uit haar droomloze slaap en bracht haar naar de plek van de eeuwige sterren. Als ze hier haar ogen zou openen, zou ze zijne ijskoud van woede ontmoetten.

Eveningstar

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Daar was ze dan. Ze leek niet eens alsof ze spijt had. Ze leek niet eens alsof ze respect had voor de sterren, voor de kracht die de kleine kater eigenlijk wel niet had. Hoe hij die altijd in zich had gehouden, hij wilde niet verantwoordelijk zijn, hij wilde niet wreed zijn. Hij wilde gewoon verdwijnen, maar keer op keer werd hij met de neus op de feiten gedrukt dat zijn afwezigheid tragedie na tragedie opleverde. Hij moest verantwoordelijk worden, en Eveningstar was helaas de eerste die niet met zijn eindeloze vergiffenis wegkwam. Wolfheart had zoveel kansen gekregen. Eveningstar niet meer.

‘Is dit de dank die ik krijg?’ miauwde hij. Zijn stem sloeg nog over, maar de kracht achter zijn woorden ging niet verloren. ‘Voor het lot waar ik je voor heb gered in de Dark Forest? Het lot van je clan? Is dit de dank die ik verdien voor de levens die je gegeven zijn, die ik je gegeven heb?!’ Zijn woorden werden langzaam een schreeuw. Hij stapte dichterbij de poes, en opeens was de welp een leeuw. ‘Je aarzelt geen moment, en zodra je terug stapt in het land van de levenden, laat je dat vergiftigde deel van jezelf botvieren.’ Hij trok zijn neus op en kleine, vlijmscherpe tandjes werden zichtbaar. Teleurstelling was niet het juiste woord. Walging niet eens. Een zachte sis kwam uit zijn bek. ‘Zwak.’

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Hoe fout hij zat? Hoe durfde ze zo het oordeel van Starclan te tartten. Woeste vlammen schoten in zijn ogen. Hij had haar naar de sterren gebracht, misschien nog een kans gegeven op vergiffenis als ze schuld zou betuigen. Maar geen greintje spijt had ze. En bovendien vervolgens nog hem uitdaagde om hem te vragen of hij hier was. Hij spoot niet onder de indruk. ‘Natuurlijk is hij hier niet,’ gromde hij. Starclan twijfelde ook niet in de misdaden van Stagtine. Maar het was zijn taak om te zorgen dat ook niet deze leider hetzelfde lot zou ondergaan. ‘Maar dit gaat niet over hem, dit gaat over jou.’ Hij stapte dichterbij en keek de poes aan. ‘En jij laat jezelf er niet beter uit zien nu, door aan mijn oordeel, Starclans oordeel te twijfelen en mij uit te dagen in het huis van de sterren.’ In een oogwenk was het opeens pikkedonker, omringden de schaduwen hen en het enige wat zichtbaar was, was het glimmen van zijn ogen en het sprankelen van zijn vacht. ‘Is dit wat je wil? Want dit zal je lot zijn als je je blijft verlagen tot zijn niveau. Ik heb het eerder gezien, leiders voor jou. Ik heb vaak genoeg een oog dicht gedaan, gehoopt dat met vergiffenis, en wijze raad een leider zijn leven zou beteren. Maar mijn goedheid is vaker misbruikt, dit zal de laatste keer zijn.’ Hij kwam dreigend dichterbij. ‘Misschien is de enige lessen waar jullie soort naar willen luisteren, verlies.’ Ik heb je gewaarschuwd.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Eveningstar was of traag, of gewoon onnozel, of blind voor de waarheid. Misschien was dat leven van de Dark Forest toch dieper in haar genesteld dan ze überhaupt doorhad. Misschien was ze gewoon al verloren. Maar ze leek oprecht in de war. Hoe? Hoe kon ze niet realiseren, dat was ze net had gedaan, zo ongelofelijk verkeerd was? ‘Is je schedel nou echt zo dik, of doe je gewoon alsof je dom bent?’ De woorden waren lomp, en gesnauwd, en heel onnatuurlijk voor hem. Woorden die hij nooit tegen een ander zou uitspreken, zoals Falconstrike, of hoe hij meerdere keren voor Wolfheart had gestaan en met al het geduld van de wereld hem zijn blik op de wereld had uitgelegd. Zijn geduld was op. Zijn vergiffenis was op. Zijn vertrouwen was op. ‘Zeg dat het je spijt, dat je als je zou kunnen je daden terug zou keren, dat je nu inziet dat je je clan op een andere manier kan leiden dan met tand en klauw.’ Zijn gele ogen drukten zich in die van haar. ‘Dat executies heidense praktijken zijn, die je maken als je BloodClan vader.’  

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Niets. Geen spijt. Liegen had ze het over. Een grauw kwam uit zijn bek. In elk geval was ze eerlijk, misschien was dat nog één deugd die ze had. Maar Gorsepaw had op dat punt zijn oordeel al klaar staan. Hij wist wat hij ging doen. Hij wilde niets meer met haar te maken hebben, ook nog toen ze probeerde spijt te tonen door te zeggen dat ze het niet voor de clan had moeten doen. Geen van zijn woorden waren tot haar door gedrongen. Ze zou niet veranderen, hij zag het. Ze had het anders aan moeten pakken. Ze was verblind door woede en wraak, iets waar hij haar voor had gewaarschuwd. En hij had ook haar gewaarschuwd wat er zou gebeuren als ze eraan zou toegeven. Dit was haar afrekening.

‘Moord is nooit verantwoord.’ Gorsepaw haalde een keer diep adem. Misschien was dit de laatste poging tot wijsheid die hij haar mee kon geven. ‘Ik dacht het ooit, toen ik vermoord werd. Ik wilde dood, ik dacht dat het beter was. Maar als ik had geweten wat voor kettingreactie mijn moord zou veroorzaken, had ik alles anders gedaan.’ Wolfheart was van zijn titel gestript en daar de Dark Forest gestuurd. ‘Mijn vergiffenis, mijn geduld, mijn raad heeft niets uitgehaald. Dus jij zal moeten leren op een andere manier.’ Een leven voor een leven. ‘Onvoorwaardelijk, weet je nog? Zonder uitzonderingen. Jij hebt een fout gemaakt, Eveningstar, dus dit is het gevolg.’ Gorsepaw stapte naar voren. Dit was zijn straf. Dit was hoe het ging. Hij staarde haar strak aan toen hij zijn neus omhoog strekte om haar recht aan te kunnen kijken. ‘Ik had je gewaarschuwd.’ En na die woorden duwde hij zijn neus tegen die van haar en trok het leven uit haar die hij haar had gegeven. Flitsen van zijn eigen dood gingen door zijn kop, van hoe hij druk tegen zijn borst kreeg en achterover het ravijn in viel. Hoe hij een kort moment van gewichtloosheid ervaarde, voordat het licht permanent uitging met een doffe klap tegen zijn kop. Dood voordat hij het water raakte. De ijzige angst voor de dood toen hij dat moment door de lucht had gevlogen. Gorsepaw stapte ruw naar achteren en keek de poes nog een kort moment aan. En toen stortte de wereld om hen heen weer in en stapte hij uit haar dromen.