No time to heal my wounds

Slaap was iets waar hij na al die tijd nog zoveel moeite mee had. Het was allang niet meer zo erg als al die tijd geleden, maar het was wel iets wat hem nog vaak bezighield. Soms besloot hij om wat papaverzaadjes te nemen, puur zodat hij beter kon gaan slapen. Maar hij wilde het niet iedere nacht gebruiken, al helemaal niet regelmatig. Hij kende zijn lichaam goed nu, hij wist wanneer het op een punt was aangekomen dat hij meer slaap nodig had. Het waren ook vooral zijn eigen gedachten die hem wakker hielden. Verschillende scenario’s die door zijn kop gingen en hoe hij dingen anders had kunnen doen. Hoe hij dingen had kunnen voorkomen. Maar nu was het ook een deel van angst, een deel nervositeit. Hazel was naar de bergen met Crowcall. Op een plek waar hij haar niet kon beschermen. Als er iets met haar gebeurde.. dan was het zijn schuld. Hij had tegen Blazestar gezegd dat ze naar de bergen moesten. Indirect had hij haar gestuurd. Een rilling gleed over zijn lichaam heen bij de gedachte alleen al. Niet dat de laatste interactie die hij met Hazel had gehad heel goed was geweest.. maar hij gaf zoveel om haar. Hij wist ook wel dat hij haar gefaald had. Vanaf het moment dat hij terugkwam in het kamp wist hij al dat het anders zou zijn dan ooit. Dat de band die ze ooit hadden gehad veranderd was. Hij kon alleen maar hopen dat het ooit weer zou worden naar hoe het was, maar iets in hem twijfelde eraan.

Een zachte zucht gleed over zijn lippen terwijl hij voor de honderdste keer zichzelf rond draaide in zijn nest. Het maakte hem niet uit hoe hij gingen liggen, het maakte niet uit wat hij ook deed. Hij hief zichzelf overeind en schudde zijn vacht eventjes iets uit. Hij hoopte dat hij zijn apprentice niet wakker maakte, maar tot dusver had hij haar er nog niet over gehoord. Misschien moest hij gewoon eventjes wat energie kwijt, eventjes een wandeling maken. Zijn gedachten eventjes laten voor wat het was. Hij liep zachtjes door de den heen, zo zacht als hij kon. Hij wilde niemand storen immers. Buiten de den knikte hij even rustig naar wat andere warriors die wakker waren op dit verschrikkelijke tijdstip, voordat hij het kamp op een rustig tempo verliet.

Wolken tekende de lucht. Het was geen heldere nacht, maar de regen viel regelmatig in deze tijd. Het was onvoorspelbaar weer, iets wat met leaffall meetrok. ’s Avonds werd het alweer een stuk kouder, een teken dat langzaam maar zeker de leafbare weer zou gaan verschijnen en de hoeveelheid prooien een heel stuk minder zouden gaan worden. Voor zijn gevoel waren ze nog amper hersteld van het hoge water, waardoor er ook een heel stuk minder prooien aanwezig waren. De straf van StarClan was een zware geweest, maar al helemaal voor RiverClan en ShadowClan. Hij kon alleen maar indenken hoe moeilijk die het wel niet gehad hadden in die tijd…

Lopen hielp met zijn gedachten. Deels. Hij probeerde minder na te denken, meer aan de omgeving te denken. Hoe het gras onder zijn poten voelde, hoe de wind gleed over de velden, hoe stil het wel niet was om hen heen. Zelfs de meeste prooien verkozen om te slapen. Hij gaf ze groot gelijk, eerlijk. Hij zou het zelf ook liever willen, wist dat het beter was voor hem om te gaan slapen. Maar zolang zijn hoofd het niet toe liet… Werd het wel erg moeilijk.

Voordat hij het wist was hij al bij de grenzen bereikt. Normaal liep hij helemaal niet zo ver, maar zijn poten hadden hem vannacht hier gebracht. Misschien een ijdele hoop om zijn zusje te zien, die was vertrokken naar de bergen. Misschien een ijdele hoop voor iets anders. Hij ademde een keer diep in en sloot zijn ogen, liet de koele lucht door zijn luchtwegen gaan. De verschillende geuren van de andere clans vulde zijn neusgaten. Allemaal verschillende katten die hier ooit waren geweest. Hij opende langzaam zijn ogen, waarna hij zijn blik naar de lucht liet glijden. De sterren waren verstopt achter de wolken. De sterren die hem normaal altijd raad wisten te geven waren stil. Hij zocht veel steun bij de sterren, praatte er regelmatig tegen. Of, naja, vooral tegen Gorsepaw. Maar Gorsepaw was een ster, de meest felle die in de lucht te vinden was. Daar was hij altijd over uit. Hij zou zachtjes zijn zorgen vertellen, zo stil en hopeloos. Wetende dat hij geen antwoord terug zou krijgen van Gorsepaw of een andere Starclanner. Op avonden zoals deze werd het hem soms te veel. Voelde hij zich overrompelt door zijn eigen gevoelens die hij met niemand deelde. Het was ongezond. Dat wist hij zelf ook wel. Het was ook wel een beetje ironisch dat hij verwachtte dat iedereen hem alles vertelde, maar hij alles zelf binnen hield… Het was misschien ook wel een beetje te verwachten geweest. Als hij terugkeek op zijn leven, moest hij veel te jong opgroeien. Moest hij op jonge leeftijd zich al ontfermen over Hazel, moest hij discussies houden met zijn moeder om alles goed te houden. Ruzies. Naar de bergen vertrekken voor Hazel. Medicine cat worden, zijn beste vriend verliezen, zijn halfbroertje verliezen, zijn moeder verbannen zien worden die vervolgens zich bij BloodClan aansloot, zijn adoptieve moeder verliezen, zijn vaderfiguren binnen de clan verliezen, zijn mentor verliezen… De lijst was immens lang en hij kon een bitter lachje niet binnenhouden. Iedereen dichtbij vertrok. Daar kwam het op neer. Iedereen waar hij veel om gaf gingen weg om de één of andere reden. Of ze waren boos op hem.

Er waren nog maar een paar katten in de clan waar hij een glimps van zijn gevoelens liet zien. Blazestar hoort af en toe zijn onzekerheid, waar hij zich soms schuldig over voelde. Hoorde meer over zijn fouten van zijn rang. Shadefeather was de eerste die over zijn gevoelens van Gorse hoorde. Maar hij had niemand verteld over de worstelingen met zijn moeder. Zijn moeilijke relatie met zijn moeder… Hij kon nog steeds niet geloven dat ze naar BloodClan was gegaan. Kon niet geloven dat ze die stap gemaakt had. Hij had het zo geprobeerd om met haar te praten, om haar op het rechte pad te halen toen ze nog in WindClan had gezeten. Hij had gefaald. Hij faalde wel in meer dingen. Het enige wat hem echt was gelukt was medicine cat worden, wat had hij verder bereikt? Zijn relatie met zijn siblings verwoest, hen in de moeilijkste tijd achterlaten. Hij kon er niet eens zijn voor zijn familie toen Wolfstar overleed. Blazestar gaf hem niet de schuld van het niet meegaan naar de hogestenen, maar het deed hem zeker wat dat hij zijn familie niet had bij kunnen staan. En Hazel… Hazel die woedend op hem was geworden. Hem had verteld “Ja, overleg jij maar weer hoor. Altijd alles overleggen, altijd druk zijn. Je denkt nooit meer om mij! Je denkt nooit meer om onze familie!” En nu was ze weg. Zijn zicht werd wazig en zijn lip begon lichtjes te trillen. Hij probeerde zo zijn best, hij probeerde alles goed te doen. Altijd al gedaan. Hij duwde altijd andere katten voor zichzelf uit, al sinds hij jong was. Wanneer was hij de mist in gegaan? Wanneer was het ooit zo veranderd dat hij zijn familie niet meer op de eerste plek zette? Hij miste Gorse. Op momenten zoals deze hoefde Gorse alleen maar zijn glimlach te laten zien en zijn hele wereld viel weer goed. Het gaf hem altijd de kracht om weer door te gaan. Maar Gorse was hier niet. En er was niemand in zijn hoofd waar hij al zijn gedachtes mee durfde te delen. Was dit alles het waard om medicine cat te worden? Was het verminderen van zijn band met de familie en het drukke leven alles waard geweest?