Honey Whiskey

Het was een frisse dag vandaag. De wind waaide stevig door haar koude vacht, maar ze hield er een stevig tempo op na en had het niet echt koud. Windclanbloed vloeide door haar aderen - dit was het weer waaraan ze gewend was, waarvoor ze gemaakt was. Een leven als Bloodclanner leven veranderde daar niets aan. Misschien was het de bekendheid van het weer dat ervoor gezorgd had dat ze zo dicht bij haar oude gebied gekomen was. Indra weigerde om aan deze plek te denken als thuis, ook al voelde het ergens nog steeds zo. Ze was er geboren, had altijd gedacht dat ze er zou sterven, en nu kon ze er geen poot meer in zetten. Ze hadden haar laten vallen, afgestoten als een stuk vuil, als het monster dat ze nu bewees te zijn. Indra kwam tot stilstand aan de grens met Windclan en keep naar binnen. Voor het eerst sinds ze bij Bloodclan gegaan was, was er iets in haar dat verlangde naar die velden. Maar niet het leven dat ze daar geleid had en niet de katten die daar waren - of toch niet allemaal. Haar kittens miste ze, meer dan ze ooit gedacht zou hebben, maar ze zou nog liever doodvallen dan dat toegeven.

+ Winterpaw

Met zijn ronde oortjes naar achteren gevouwen stapte Winterpaw door het dorre gras van WindClan. De gure wind van de kouder wordende dagen woei door zijn dikke vacht. Het ongeluk in de tunnels was een kort tijdje geleden gebeurd, maar Winterpaw had zijn mentor nog niet bezocht. Hij wilde niet, durfde stiekem ook niet helemaal. Hij verwachtte alleen maar ongemakkelijkheden die hij liever vermeed. Zodra Blazestar weer beter was, konden ze hun training gewoon weer voortzetten. De jonge kater stopte zijn pas en richtte zijn groene ogen op, en zag een figuur in de verte staan. Hij was dicht bij de grens gekomen en vroeg zich af wie het zou zijn. Een indringer? Hm, was het niet beter om gewoon terug te keren? Dan hoefde hij er niet mee te dealen. Een diepe zucht ontsnapte zijn bekje, beseffend dat hij toch maar gewoon zijn taken als Warrior in opleiding moest voltooien. Dus kwam er weer beweging in zijn stevige pootjes. Zijn tempo nam echter af toen hij de kat aan de grens begon te herkennen. Een ontmoeting waar hij zo naar verlangde. Toch was hij afwachtend en hield een afstand van enkele meters.

Plots verscheen er een gestalte aan de horizon die dichter en dichter bij kon. Shit. Indra zette een stap achteruit, maar liep nog niet weg. Het was haar volste recht om hier te zijn - ze brak geen enkele reden, ze stond braaf buiten hun gebied. Maar de gedaante werd steeds bekender. Eerst kon ze hem niet plaatsen; hij was zo veel groter nu, ouder en volwassener. Zoals zijn broer dankzij haar nooit zou zijn. En zijn aanzicht deed pijn aan haar hart, maar vulde haar ook met een rare emotie die ze niet kon benoemen - iets tussen de drang om hem te beschermen van de grote boze wereld en een trots bij het zien van hoe groot en sterk hij al geworden was. Indra aarzelde een seconde; haar gesprek met haar oudere kittens stond in haar geheugen gegrift, en ze wist niet hoe haar jongere nest zou reageren. Ze had hen minder mogen leren kennen als echte persoonlijkheden; haar tijd met hen is zo kort afgesneden door de moord. "Winter..paw", mauwde ze uiteindelijk, met zachte stem en grote groene ogen. De wieltjes in haar hoofd draaiden overuren. Ze wou dit minder verpesten dan ze met Falconstrike en Hazelgrouse gedaan had - misschien had ze hier nog een kans om de band te repareren, om iets te redden uit de brokstukken. Misschien, misschien, misschien.. Als ze het nu niet verpestte.

Het was als een schok gekomen toen hij te horen kreeg dat ze omging met BloodClan. Hij wilde niet geloven dat ze ook deel van de vreselijke groep katten was. Hij zag in ieder geval geen halsband, dus dat was een goed teken, toch? Hij staarde haar aan, en zij staarde terug. 'Winter..paw,' mauwde ze uiteindelijk na een stilte. Winterpaw verroerde geen vin, knipperde enkel met zijn ogen. Ze was weg gegaan toen hij nog Winterkit was, maar het was nu natuurlijk logisch dat hij nu Winterpaw heette. '..Mam,' sprak hij terug, zijn adem inhoudend. Wat deed ze hier? Miste ze WindClan? Miste ze hem? Waarom ging ze nou weg? Wat was er nou gebeurd? De vragen spookte rond in zijn kopje, maar er kwam niets uit. Wat moest hij zeggen?

Hij noemde haar mam. Haar hartje brak en zwol tegelijk op. Ze verdiende het niet om zijn moeder te zijn - ze had zijn broer vermoord, Starclanverdomme. Maar tegelijkertijd voelde het zo goed, werd ze er warm van vanbinnen. Haar leven bestond tegenwoordig alleen uit hardheid, uit klauwen en wreedheid en bloed. Indra slikte moeizaam. Haar keel voelde droog; haar staart zwaaide licht nerveus heen en weer. "Hoe gaat het? En met je training? Wie is je mentor?" Beter had hij een goede mentor. Als ze nog deputy geweest was, zou ze dat gecontroleerd hebben; ook al had ze dat voor Falcon en Hazel nooit gedaan. Maar ze had zo veel niet bij hen gedaan dat ze bij haar jongere nest wel deed, of in ieder geval had willen doen. Ze hadden altijd een beetje gevoeld als een tweede kans, ook al bleken ze uiteindelijk de reden geweest te zijn van haar ondergang. Maar goed - ze waren niet de enige reden, en ze was zelf ook zéker niet zonder schuld. Dat wist ze maar al te goed. Het feit bleef echter dat als haar kittens nooit geboren zouden zijn, haar leven er heel anders uit gezien had. Of dat positief of negatief was, dat wist misschien enkel Starclan...

Gelukkig was zijn moeder degene die het eerste weer sprak. 'Hoe gaat het? En met je training? Wie is je mentor?' De vragen werden op hem af gevuurd. Winterpaw leunde onbewust wat naar voren. Ze had hem en zijn familie verlaten, maar hier was ze weer. Ze stelde hem vragen, toonde interesse in hem. Het maakte hem warm vanbinnen. Zou ze dan toch nog om hem geven, van hem houden? 'Uh.. Het gaat.. goed.' Soort van. Eigenlijk niet echt. Hij was somber geworden, zelfs een beetje bitter. Hij wilde weer zijn zoals vroeger, maar dat kost zoveel moeite... 'Mijn mentor is.. Blazestar,' mauwde hij. Wist ze van zijn vader, dat hij er niet meer was?

Blazestar, antwoordde hij. Haar wereld stond stil. Blazestar. Dat kon maar één ding betekenen - dat Wolfstar er niet meer was. Toch? Of had hij zijn levens teruggegeven aan Starclan? Of had hij misschien gelogen erover in de eerste plaats - maar nee, dat kon niet. Ze had hem zien sterven, met het vuur, hij had met Starclan gesproken om zo de waarheid uit haar te trekken. Indra slikte moeizaam. Ze wist niet goed hoe reageren. Ze had het idee dat het ijskoud was. "En je vader..?", mauwde ze uiteindelijk, haar gezicht zorgvuldig platgestreken gehouden. Het was eerder een koel masker, hard en vlak als glas.

Ze wist dus niet dat zijn vader er niet meer was. Winter wiebelde nerveus op zijn pootjes. Hij voelde zich rot om zo het nieuws te brengen. Ergens had hij verwacht dat ze hem haatte, hij had haar immers verbannen uit de Clan. Maar Winter kon hem ook niet haten. Hij had ook het ook nooit begrepen. 'En je vader..?' mauwde ze uiteindelijk. Ze toonde geen verdere emoties. Winterpaw wist niet zo goed hoe ze zich nu voelde. 'Papa is... in StarClan..' Hij durfde het niet anders te verwoorden.

Starclan. Ze had niet verwacht dat het zo veel pijn zou doen, na alles wat hij haar aangedaan had. Haar volstoppen met kinderen om dan haar rang te pikken - en haar uiteindelijk gewoon te verbannen, na alles wat ze opgegeven had voor Windclan. Ja, ze snapte dat ze dat verdiend had, had niet minder verwacht; maar toch.. Toen ze hem de kans gegeven had om haar naar Starclan te brengen, had hij geweigerd. Want dat zou de makkelijke uitweg zijn. En nu had hij wel die makkelijke uitweg gekregen? Voor wat?! Indra klemde haar kaken op elkaar. Haar staart zwaaide heen en weer en woede borrelde op in haar borstkas. Desondanks was ze zich ook bewust van Winterpaw, die zo onschuldig naar haar keek. Ze wist dat ze hier nog een kans had, eentje die Wolfstar niet meer had en nooit meer zou hebben. Ze had een voordeel tegenover hem. "Ik had eigenlijk leider moeten zijn nu.", antwoordde ze daarom na een lange stilte, licht mompelend. Ze wist niet in hoeverre Winterpaw dit verhaal kende of hoeveel zijn vader hem verteld zou hebben. Maar ze kon hem wél haar versie van de feiten geven.

Hij zag haar het nieuws verwerken. Hoe haar kaken zich klemde, hoe haar staart heen en weer begon te zwiepen. Een ongerust gevoel borrelde langzaam op in Winterpaw, maar ze bleef verder rustig. Het was ook geen leuk nieuws om te krijgen. Hij was haar partner geweest, de vader van haar kittens, hem. 'Ik had eigenlijk leider moeten zijn nu,' mauwde ze na een lange stilte. Winterpaw keek haar aan, lichte verwarring was af te lezen in zijn ogen. Hij wist dat ze Deputy was geweest vroeger, maar hij had haar nooit meegemaakt als één. '..Hoe bedoel je?' vroeg hij voorzichtig.

Hij wist het niet. De lafaard had hem zelfs het verhaal nooit verteld. Starclanverdomme, ze wou hem aan zijn nekvel Starclan uit trekken en eens een lesje leren. Ze focuste haar energie op alles wat hij ooit had misdaan, in plaats van haar eigen fouten. Zoals altijd was woede zo'n veel simpelere emotie om mee om te gaan dan pijn en schuldgevoel. "Toen jullie geboren werden, was Stallionstar leider en ik de deputy.", begon ze haar verhaal. Dat was al uitzonderlijk genoeg - dat ze deputy geweest was onder twee leiders. Er waren er niet veel die dat konden zeggen, dat was zeker. "De eerstgeborene was een klein wit katertje. Hij heette Cootkit. Starclan heeft hem bijna meteen geclaimd." Er lag woede in haar blik voor dat veel te jonge leventje dat hen had moeten verlaten - ééntje waar ze niets aan had kunnen veranderen, waar zij niet de schuld voor droeg. Het was zo'n verschrikkelijk onrechtvaardig iets, en ze konden er niéts aan veranderen. Ze haatte die machteloosheid. "Toen is Wolfheart het camp uitgelopen, de lafaard die hij is-" Nee, de woede kon ze niet verbergen in haar stem, "- En hij kwam pas terug toen de bevalling voorbij was. En hij kwam terug met een verhaal over hoe Stallionstar naar de bergen getrokken was en met de negen levens die rechtmatig aan mij toebehoorden." Stel je voor hoe anders hun levens geweest waren als ze Amberstar geworden was in plaats van Indra. Zou het beter geweest zijn? Zou Gorsekit nog geleefd hebben? Zou ze minder verloren hebben?

Winterpaw had niet verwacht dat er zoveel woede zou zijn. Hij merkte het meteen aan haar. 'Toen jullie geboren werden, was Stallionstar leider en ik de deputy,' begon ze. Winter wiebelde zijn oortje. Over Stallionstar had hij gehoord, maar hij wist niet dat ze al Deputy was toen. Of wist hij dat wel? Hij was nog erg jong geweest... 'De eerstgeborene was een klein wit katertje. Hij heette Cootkit. Starclan heeft hem bijna meteen geclaimd.' Winterpaw knipperde. Daar kon hij zich ook niks van herinneren. Hij had het nooit geweten. De woede werd erger bij het volgende deel. Wolfheart was het kamp uit gelopen tijdens de geboorte. Hij kon de woede voelen, ze deed nu ook haar best niet meer om het te verbergen. Het maakte hem ongemakkelijk, maar snapte wel dat ze er boos over was. Hij wist niet dat papa dat gedaan had... 'Hoe.. Hoe komt het dat jij geen Leader werd?'

Winterpaw vroeg nog hoe het kwam dat zij geen leider geworden had. Indra kon het niet laten om na te denken over alle gemiste kansen. Stel je voor dat ze dat wel geworden was. Amberstar - oh, het klonk fijn, niet waar? Ze was altijd ambitieus geweest, misschien kwam dat van nature door haar koppigheid en haar eeuwige loyaliteit aan Windclan. Niet dat dat haar uiteindelijk heel ver gebracht had. Ze haalde half haar schouders op als antwoord. "Starclan is mij nooit goedgezind geweest..", antwoordde ze, licht mompelend. Indra had altijd al gedacht dat ze vervloekt was van bij haar geboorte - geboren uit de ontrouw van een medicine cat. Dat was niet de beste start voor een leven en het was nooit veel beter geworden sindsdien. Even was ze stil. Wat viel er nog meer te zeggen? Heel veel, natuurlijk; maar ze kon de woorden niet vinden. Indra was nooit een kattin van veel woorden geweest.

Ze haalde half haar schouders op bij zijn vraag. 'Starclan is mij nooit goedgezind geweest..' antwoordde ze mompelend. Winter keek haar aan, probeerde zijn moeder in haar te zien zoals hij haar gewend was. Niet buiten de grens, stinkend naar BloodClan. Hij slikte. 'Waarom ben je naar.. BloodClan gegaan?' Waarom was dit allemaal gebeurd? Hij wilde niet geloven dat ze slecht was. Dat ze naar de Clan van de vijand zou vertrekken.

De vraag die natuurlijk onvermijdelijk was. Waarom Bloodclan? Soms vroeg ze het zich ook af. Even aarzelde ze; Falconstrike had ze proberen wegjagen met de hardste kant van zichzelf. Voor Winterpaw wou ze een andere tactiek gebruiken, nu ze die kans nog had.. En ook al zou ze misschien Winterpaw enkel verpesten met haar nabijheid, ze kon de drang om het te proberen niet negeren. "Na mijn verbanning was ik.. Volledig alleen. Ineens had ik niémand meer.", vertelde ze, haar groene blik afgewend. "Mijn mentor is ook naar Bloodclan gegaan, lang geleden. Zij was degene die me vond, die me opraapte en een plek aanbood. Iedereen wil gewoon een plaats om thuis te zijn, niet waar? Met katten die van je houden?" Ze zette een stap dichterbij haar zoon. Haar blik was open, bijna onschuldig. Het was niet duidelijk hoe veel daarvan gespeeld was, en hoe veel echt.

Hij was bang voor haar antwoord. Zou ze toegeven dat ze slecht was, zo slecht als BloodClan? Dat ze echt tegen de Clans was zoals BloodClan dat is? Met moorden voor plezier? 'Na mijn verbanning was ik.. Volledig alleen. Ineens had ik niémand meer,' vertelde ze, haar blik van hem afwendend. Winterpaw slikte, wilde haar vertellen dat ze hem nog had gehad. Maar hij was toen nog maar een kitten, niet veel ouder dan 3 moons. 'Mijn mentor is ook naar Bloodclan gegaan, lang geleden. Zij was degene die me vond, die me opraapte en een plek aanbood. Iedereen wil gewoon een plaats om thuis te zijn, niet waar? Met katten die van je houden?' Ze zette een stap naar hem toe. Winterpaw slikte en bleef staan. Tranen verscholen prikkend achter zijn ogen. Hij snapte haar wel, dacht hij. Natuurlijk wil je ergens bij horen. Maar... 'Maar waarom BloodClan?' verzuchtte hij. 'Je bent toch niet slecht, mam? Je bent toch niet als hun?' Winterpaw kwam impulsief dichter naar haar toe. Hij wilde het weer zoals vroeger.

Het leek te werken. Hij kwam dichter naar haar toe, en voor een moment haatte ze zichzelf nog meer daarvoor. Hij was nog zo jong, zo vormbaar - zo breekbaar. Indra slikte even. Hij vroeg haar of ze slecht was, of ze was zoals hén. Ze voelde het bloed aan haar poten bijna druipen op het gras onder hun voeten. Toch stapte ze iets dichterbij, de grens over, tot ze hem aan kon raken. Ze legde haar kopje op de zijne en sloot haar stormachtige groene ogen. "Wat denk jij, Winterpaw?", antwoordde ze, al was het geen echt antwoord. Ze was veel dingen, maar een leugenaar wou ze nooit meer zijn. Ze kon het niet over haar hart krijgen om hem de waarheid te vertellen, niet volledig in ieder geval, en liet hem zijn eigen conclusies trekken. Terwijl ze daar zo stonden, in die halve omhelzing, voelde Indra zich voor het eerst weer een beetje thuiskomen. Ze was in Windclan gebied, omringd door Windclan geuren, in de nabijheid van iemand die oprécht om haar gaf. Het was zo lang geweest sinds die dingen waar geweest waren. Ze had zich nooit beseft hoe belangrijk ze waren, tot ze hen ineens volledig kwijt was. En nu? Nu besliste ze dat ze alles zou geven om hem bij haar te houden. Misschien was dat de reden dat ze nog altijd leefde.

Prompt 80