The Shadows are calling me

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

Sinds haar.. ongeluk had ze zichzelf niet heel fijn meer gevoeld in Riverclan. Natuurlijk was haar familie en vrienden een constante welkome afleiding, maar de ogen van Brimstone kon ze nooit meer vergeten.
   Ze had gedacht dat ze lief had gehad, dat ze van de poes hielt zoals geen ander dat kon doen. Ze had gedacht dat Brimstone hetzelfde voelde, dit alles bleek een grote leugen te zijn.
   Sinds het.. ongeluk.. had Brim niets meer tegen haar gezegd, had de poes spijt van haar uiteindelijk toch redden? Schaamde ze zich.. Dream kon niets vragen, niets doen want ze kon letterlijk niets meer vragen. De aanval van Brim had niet alleen haar hard gebroken, maar ook haar stembanden verscheurd. Ze kon geen geluid meer maken.
   En Dream kon nieteens boos op Brim zijn er voor, want ze hielt nog teveel van de poes om ooit boos te zijn, maar wel wist ze dat het geen liefde was geweest zoals de liefde voor een partner. Nee, die liefde kende ze nu pas. Een kat die haar had geaccepteerd voor alles wat ze was geweest en alles wat ze nog kon worden.
   Hij hielt van haar zelfs al kon ze het niet terug spreken. Hij hielt van haar onvoorwaardelijk. En misschien was dat ook de rede waarom ze steeds meer het kamp uit glipte. Steeds vaker deze verradelijke grens op zocht.
   Tot nu toe waren ze nog nooit gezien, nog nooit betrapt. Het was alsof Starclan hun liefde accepteerde en dat was dan ook wat Dream maar wat graag wou geloven.
   Want de vruchten van hun liefde waren aan het groeien in haar buik. Ze wist het hoewel het leven nog goed verscholen was onder haar dikke vacht, ze wist het. Zijn kittens waren onderweg en ze zou het hem vandaag vertellen.
   Hun liefde was gewenst, hun liefde was geaccepteerd door Starclan en ze waren geblessed met kinderen.
   Met een enorme lach op haar lippen nam ze plaats op hun gebruikelijke plek, haar kopje omhoog. Hij had gezegd dat hij haar weer zou zien op deze plek, zij kon geen afspraken maken, maar ze zou zich er altijd aan houden.
   Dus wachtte ze geduldig op hem, haar prins op het witte paard. De vader van haar babies.
   Haar liefde.

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Cottonmouth hielt van perfectie. Hij streefde hiernaar in zijn eigen leven, in zijn eigen houding en vorm. Hij had duizenden maskers opgezet tegenover zijn eigen clan zodat ze nooit alle scheuren en fouten binnen zijn eigen ontwerp zouden zien. Hij was populair in de groep, een goede helper en een aangename aanwezigheid. Behulpzaam, goedmoedig, verstandig. Allemaal voor zijn eigen imago, voor zijn eigen bestwil. Niemand wist hoe hij werkelijk was. Niemand behalve zij. En in haar, in haar had hij perfectie gevonden. Wanneer hij naar haar keek was hij zeker dat er iets zoals Starclan zou bestaan. Want- wow. Er was niks, maar dan ook niks dat hij wilde veranderen. Ze was prachtig, goed. Zij zou hem nooit veroordelen, zij zou hem nooit als vuil achterlaten. Zij zou hem nooit verlaten. Niet zoals zijn moeder en vader dat hadden gedaan… niet zoals zijn broer. Hij mistte hun, hij mistte hun warmte en liefde, maar hij was niet dapper genoeg geweest om zijn hele leven te vergooien. Niet voor hun. Misschien wel voor haar. Als hij liefde moest omschrijven zou hij haar met zijn woorden scheppen. En daarom, geleid door liefde zelfs al betekende dat in zijn gezin de ondergang, liep hij naar hun geheime ontmoetingsplek. Zodra hij haar zag leek hij van persoon te veranderen. De gecalculeerde, zakelijke afstandelijkheid viel in een oogwenk weg naar een oprecht en zachte glimlach. Hij kwam dichterbij, voorzichtig als altijd, alsof hij zichzelf nooit wilde opdringen op haar. Nooit een reden geven om hem weg te willen doen. “Dreamdust” Fluisterde hij zachtjes waarnaar hij zijn kop over de hare liet glijden in een liefdevol gebaar, om hierna zorgzaam zijn neus tegen haar wang te drukken. Alles was teder en zacht, alles wat hun beiden hadden moeten missen. “Hoe gaat het?” Zijn toon bezorgt, dat was hij altijd. De wereld was hun vijand, en hij zou haar moeten beschermen.

COTTONMOUTH

"If I cannot move heaven, I will raise hell"