suffocation blues

<sub>De mist hing laag tussen de bomen die bij elke zucht wind meer bladeren leken te laten vallen. Waar ze allemaal vandaan kwamen leek soms een wonder. Alsof ze ze tussen de kleinste oneffenheden in het schors vandaan leken te halen. Gepaard met het volgende seizoen kwamen ook de desbetreffende regenbuien. De aarde was verzadigd en op sommige stukken zakte de flame point weg in de koude, bruine modder. Al was ze op dat moment blij met haar korte vacht die snel weer schoon te krijgen was.

Het wit geverfde hout was koud en nat van de regen die voordat ze vertrokken was gevallen was. Met een zachte zucht zocht ze naar een andere plek om te gaan zitten, maar alles leek nat te zijn. Haar crème vacht was nu eerder bruin en met een vieze blik op haar snuit keek ze naar haar poten. Modder vond ze niet erg, maar dit was te veel. Met haar blik op de schapen die nog steeds in het weiland stonden verzonk ze langzaam in haar gedachten.</sub>

Langzaamaan begon het ritmische getik van de regen af te nemen Haar avond wandelingen waren niet vreemd voor de clan, het was iets dat ze al jaren deed. Maar de laatste tijd ging ze steeds verder weg, zocht ze steeds verder van haar welbekende paadjes. Waarom niet? Ze was geen medicine cat meer, en een goede jager evenmin, zeker nu haar gezondheid wat minder was. Dus wie miste haar nog? Alleen vandaag was ze te ver gegaan, hadden haar pootjes haar te ver gebracht. De regen had ervoor gezorgd dat ze hier maar toevlucht had gezocht, ookal was het bouwwerk van de twolegs onwennig. Maar het hooi was warm, en hield haar droog voor nu. Ze hoopte dat niet teveel katten zich zorgen om haar zouden maken, maar vroeg zich tegelijk af of het iemand zou zijn opgevallen dat ze al een tijdje weg was. Een zucht rolde over haar lippen, en geleidelijk begon het geluid van de regen af te zwakken. De modder die buiten op haar stond te wachten was alles behalve aanlokkelijk, maar ooit zou ze weer naar huis moeten.

Huiverend stapte ze naar buiten, een wanhopige poging om haar dunne vacht op te zetten tegen de kou. In plaats van alleen een ellendige route ploeterend door de modder, stond haar daar ook een bekend gezicht op te wachten. Routnose knipperde ongelovig met haar groene ogen. "Newt..?" het duurde even voordat ze daadwerkelijk realiseerde dat dat haar meisje was, besmeurd met modder. Een oprechte glimlach trok over haar gelaat. "Newt!" de kou vergeten sprong ze op haar af en probeerde haar neusje in diens nek te drukken. "Hey meisje, dat is lang geleden,"

<sub>Verzonken in haar eigen gedachten sloot ze de omgeving om haar heen buiten. Het geblaat van de schapen en het geritsel van de dode bladeren werd steeds minder.

Het geroep van haar naam in de verte leek haar weer terug te trekken naar het nu, maar ze had te laat door dat iemand haar vriendelijk wilde begroeten. Van schrik verloor de shadowclanner haar balans op het hek en viel ze achterover in de koude plas modder die ze daarvoor zo had ontweken. ”Verdomme,” mopperde ze terwijl ze overeind krabbelde en met een zwaar geïrriteerde, bijna kwade blik naar de boosdoener zocht. Het was een soort afweer mechanisme geworden van de kattin. Als ze zich maar zo gedroeg bleven ze bij haar uit de buurt, althans, dat had gewerkt in thunderclan. Echter verdween dat als sneeuw voor de zon toen ze de poes zag. ”Rout?” Het leek alsof, elke keer wanneer ze elkaar tegenkwamen ze weer meer wonden en littekens had, maar dat kon haar allemaal niet schelen. ”Je liet me schrikken stomkop.” Snoof ze waarna ze haar poten om haar hals sloeg en haar ogen sloot. ”Hoe gaat het met je?”</sub>

Tot haar schrik zag ze de poes achterover tuimelen, recht de modder in. Bezorg sloeg ze een poot voor haar mond, waarna ze op de ander afsnelde en haar uit de modder probeerde te trekken. "Oh sorry, sorry!" sprak ze haastig en probeerde wat modder van haar mooie snuitje weg te vegen. Toen ze in de ogen van de ander keek, was Newt opeens lang niet meer zo indrukwekkend en volwassen als ze enkele seconde eerder had geleken. Een lach ontglipte haar bij het aanzicht, een die ze niet kon onderdrukken. Een klein kreetje onglipte haar toen ze een erg modderige knuffel kreeg, maar toch gaf ze al lachend in en omhelsde de poes innig. Niet langer meer kon ze haar volledig tegen zich aandrukken, zoals ze vroeger had gekund. "Jep, die verdien ik," lachte ze, terwijl ze haar eigen vacht ook nat en vies voelde worden. "Het... Gaat." ze was al geen geweldige leugenaar, en zeker niet tegenover Newt. "Maar belangrijker, hoe gaat het met jou? Oh, het is al zo lang geleden meisje, je leek zo treurig bij de Half moon Gathering. Is alles wel goed?"