Murky waters

Ugh. Bah. Die stomme vloed ook! Ze was super blij dat iedereen in haar familie oké was, maar dit water! Zwemmen vond ze niet erg hoor, maar het was hier zo ontzettend modderig. Ze voelde zich echt net een kikker tussen alle stukken hout en het modderige water. Even huiverde ze, ondanks dat de zon ervoor zorgde dat ze het niet koud had. Haar ouders zouden het vast niet leuk vinden dat ze zo'n stuk door het water en de modder aan het ploeteren was, maar ze zouden het nooit hoeven weten. Ze moest wel, immers maakte ze zich gewoon zorgen om haar vriendjes aan de andere kant. Oké, misschien geen vriendjes, kennissen. Dat mocht wel, toch? Crystalstar was heel duidelijk geweest over relaties buiten de clan laatst, maar dit was niet erg toch? Hoe dan ook wist ze dat Shadowclan vrij goed ondergelopen was, en nu ze dichterbij kwam kon ze dit uit eigen ervaring bevestigen. Amberpaw slikte en hief zichzelf op een droger stuk. Zouden ze wel oké zijn?

&Tidepaw

Brrr, Tidepaw moest maar neits hebben van al dat water. Ook al was ze vernoemd naar het water - dat was maar een rare keuze geweest van haar ouders. Eigenlijk zou ze eens moeten vragen vanwaar het kwam. Misschien een verwijzing naar Ink of naar Air? Ze kon het zich wel inbeelden, op een rare manier. Maar het leek nog steeds niet super logisch. Maar ja, een naam bedenken moest ook wel heel moeilijk zijn. Tidepaw baande zich een weg naar fourtrees. Ze moest een beetje anders lopen dan ze normaal zou doen door de overstroming, maar het was nog best goed toegankelijk. Eenmaal op fourtrees zag ze een kattin, een Riverclanner, die ze wel al eens ontmoet had. Toen hadden ze op de grens gestaan en was Tidepaw heel elegant recht op haar bek gegaan, oeps. Nu was ze extra voorzichtig terwijl ze op Amberpaw afliep. "H-hallo!", begroette ze de ander vriendelijk. Dit keer kon ze wel gewoon dichterbij komen, want er was geen grens tussen hen in. Raar hoe een onzichtbare lijn zo veel verschil kon maken.

Ze had niet lang nodig om dat rode vachtje te herkennen. Per direct veerde ze overeind, haar ogen stralend van nieuwe blijdschap. Wat een geluk, wat een toeval dat ze dan net haar vond - één van de drie katten die ze stiekem aan het zoeken was. Haar rossige vachtje was nog steeds zo mooi, en ze zag er redelijk gezond uit. Opgelucht haalde ze adem, blij Tidepaw weer te zien. "Hi Tide!" het voelde raar nu opeens zo dichtbij elkaar te zijn, en Amberpaw moest de vreemde neiging onderdrukken om de ander een knuffel te geven. "Hoe is het met je? Oh ik was zo bezorgd dat jullie mee waren genomen door het water!" sprak ze wat snelletjes en onrustig, maar bovenalles blij. Tidepaw had iets ouds, iets bekends dat ze niet goed kon plaatsen. Ze was lief en het had iets vertrouwds.

Amberpaw begroette haar alsof ze een oude vriendin was, wat ontzettend veel deugd deed. Tidepaw kon het niet goed uitleggen - maar ze voelde zich warm en geborgen, een beetje zoals thuiskomen. De rosse kattin snorde lichtjes bij de warme begroeting van de ander. "H-het w-water is v-vervelend, m-maar we z-zijn v-v-veilig!", antwoordde ze op de bezorgdheid van de Riverclanner. In tegenstelling tot Riverclan konden zij niet zwemmen - waarom wist ze eigenlijk niet zo goed, maar dat was hoe het was. Het water vormde dus wel degelijk een uitdaging, maar tot nu toe was er op zich nog niet zo veel ergs gebeurd. Gelukkig, natuurlijk. "H-hoe gaat h-het met j-jullie?", vroeg ze vervolgens, en toen, na een lichte aarzeling: "E-en m-met Br-Brackenpaw?" Tidepaw hoopte dat Amberpaw de lichte blos op haar wangen niet zou merken toen ze zijn naam uitsprak. Ze ging ervanuit dat zij hem wel zou kennen; ze zouden waarschijnlijk ongeveer dezelfde leeftijd zijn, en zij kende ook iedereen van haar clan toch?

Oh, dat was een opluchting! Voor haar was water niet bepaald een hindernis meestal, eigenlijk kon ze er wel van genieten. Behalve als het vies water was, het modderige hier maakte haar smerig en ze was bang dat als ze haar mooie vlekken niet meer had ze al helemaal weg zou vallen op de achtergrond van andermans leven. Maar Tidepaw herkende haar en was blij haar te zien, iets wat de jonge poes deed opleven. "Oh ik ben blij dat te horen zeg! Wij moesten helemaal ergens anders ons kamp opbouwen, maar nu gaat het weer beter!" ze zei het alsof ze tegen een riverclanner sprak, en iets te laat besefte ze zich dat... Nuja, dat Tidepaw gewoon uit een andere clan kwam. Oeps. Naja, zo erg was het vast niet. Ze was het überhaupt snel vergeten toen ze over haar stomme broer begon. Ugh. Amberpaw rolde met haar ogen, waarom wilde al die poezen altijd weten over haar broer? Ze durfde te wedden dat niemand hem ooit naar haar vroeg. "Prima," antwoordde ze wat kort. "Hij is heel druk met arrogant rondhuppelen en meisjes versieren, jongens hé,"

Amberpaw vertelde dat zij hun camp helemaal ergens anders hadden moeten opbouwen! Wauw, dat was wel heel eng. Gelukkig dat het da ntoch goed afgelopen was. Tidepaw had verwacht dat het water helemaal geen probleem zou zijn voor Riverclan, want zij hielden toch zo veel van water? De poes antwoordde vrij kort toen ze vroeg naar Brackenpaw. Blijkbaar was die nogal arrogant en versierde hij graag meisjes. Tidepaw wist niet goed waarom dat dat Amberpaw zo hard irriteerde. Was ze ook versierd geweest en toen laten vallen, of zo? Die gedachte vond ze niet heel fijn, al kon ze niet meteen haar poot leggen op wat dat het was dat die gedachte vervelend maakte. Even zweeg Tidepaw. Toen besloot ze iets verder door te vragen, want eigenlijk was ze wel heel nieuwsgierig: "H-heeft hij j-jou ook v-versierd?" Want misschien was hij gewoon zo bij iedereen, en was ze helemaal niet zo speciaal als ze zich voelde wanneer hij naar haar glimlachte.. Dan zou ze hem zeker eens moeten confronteren.

Tidepaw leek het niet helemaal leek te vinden om dat te horen, waardoor Amber zich toch ietwat schuldig voelde. Maar het was de waarheid, ze hield ontzettend van haar broer, maar hij kon ook echt een aap zijn. Hij had het soms helemaal in zijn bol nu Crystalstar hem trainde, en allemaal mooie meisjes aan zijn voeten lagen. Blegh, hij maakte er inmiddels een gewoonte van om haar vriendinnen te versieren. De volgende woorden van haar vriendinnetje zorgden ervoor dat ze Tidepaw even met grote ogen aan keek, waarna ze hard lachte. "Ew, absoluut niet," ze stak vies haar tong uit. "Hij is mijn broer gekkie! Dat zou heel vies zijn,"