[Event] Democracy

Hoewel ze hem niet graag mocht, deed Settleddust het naar Dimpaw's opinie vele malen beter als (tijdelijke) leider van Shadowclan dan zijn voorganger dat deed. Niet langer werden er vage beslissingen gemaakt, of moest men op zijn tenen lopen in de hoop de strenge regels van de oude clanleader niet te breken. Nee, Settleddust deed meer aan denken dan Acornstar dat leek te doen.

Ook nu maakte hij een goede beslissing. Hij vroeg de clan om het lot van de rogue, die al deze tijd naast hen geleefd had, maar nooit als één van. Haar blik trok strak richting de kater, wiens uitstraling haast leek te schreeuwen dat hij alles was wat ze niet hier in Shadowclan hebben moesten. Haar oor trok richting Stormraiser die botte worden uitsprak en hoewel ze het ermee eens was, vond Dim dat het best wat rustiger gebracht kon worden. Al dat dramatische was nergens voor nodig. Vervolgens keek ze weer kort even stekend richting de rogue, waarna ze haar aandacht op Settleddust richtte. "Alles wat geen Shadowclan bloed heeft, hoort hier niet thuis," gromde ze. De ironie in haar uitspraak ging aan haar verloren.

Tidepaw was trots op haar mentor. Enkel de negen levens misten nog, maar verder was hij in haar ogen al een echte leider - een veel betere dan Acornstar. Hij had Newtspark naar haar teruggebracht, en hoewel hij haar ook een uitbrander gegeven had over dat akkefietje met die Riverclanner, kon dat haar mening niet al te veel schaden. Nu vroeg hij echter iets raars - of de rogue het verdiende om Shadowclan te zijn. Tidepaw aarzelde. De optimist in haar wou zeggen ja, waarom niet - maar om haar heen werd luid geprotesteerd. Ze keek Dimpaw aan toen die gromde dat alles wat geen Shadowclanbloed had hier niet thuishoorde. De jonge kattin besloot het veilige pad te nemen en ging naast haar zusje staan. "Ja! Hij hoort hier niet!", echo-de ze braaf wat Dimpaw zei. Dimpaw was slim, dus dat was vast het goede antwoord, het antwoord dat Settleddust van haar zou verwachten. Toch?

Ravenstrike hoorde de bekende stem van Settleddust door het kamp gaan. ShadowClan was er in zijn optiek op vooruit gegaan sinds Acorn weg was. De kater voelde zich alsof hij voor het eerst sinds manen kon ademen. Echt leven. Niet meer achterom kijken of iemand hem in de gaten hield. Eindelijk vrijheid. De kater verzamelde dan ook samen met de rest van de clan. In de menigte zag hij Dimpaw, waar hij naast ging zitten. Net dichtbij genoeg om haar iets aan te raken. Toen het eindelijk een beetje volliep vertelde Settleddust wat zijn plan was. Brokentune, de vieze rogue die Acornstar het kamp in gesleept had. Het was tijd om een oordeel over hem te vellen. Meteen was duidelijk wat de clan er van dacht. Maar de woorden die Dimpaw spark staken hem. 'Alles wat geen Shadowclan bloed heeft, hoort hier niet thuis,' hij had dan wel deels ShadowClan bloed, het was niet alles. Woede borrelde in zijn binnenste, woede voor zijn vader. Voor zichzelf. Hij schoof iets weg van Dim. Terwijl hij op stond vond hij het ook een goed idee om zijn eigen stem te laten horen. "Die rat had niet eens binnen mogen komen. Hij heeft lang genoeg van onze prooi gegeten." snauwde de kater kwaad. Zijn dikke staart sloeg heen en weer. Het liefste gooide hij Brokentune zelf het kamp uit. Ravenstrike keek achterom, daar zag hij Hoarse. "Toch Hoarse? We zijn er klaar mee." zijn vriend had nog niks gezegd, meestal had hij ook wel een stevige mening. Maar dit keer bleef het stil.

Het was een kwestie van tijd geweest wist ze. Voor Settleddust zou beginnen dingen recht te zetten die haar vader misschien zelf had moeten doen. Iets waarvan ze gehoopt had dat hij het gedaan zou hebben, maar nee, hij had ervoor gekozen om naar de bergen te gaan en hun achter te laten met al zijn fouten. Hij zou terugkomen, daar was geen twijfel over mogelijk, maar niks zou meer hetzelfde zijn daarna wist ze. Haar vader begon oud te worden, ze merkte dat aan alles. Misschien was dat ook waarom hij de fouten begon te maken. Maar Shadowclan was degene die eronder zou lijden. Dat besefte ze maar al te goed. En ze wist dat als dit door zou gaan wanneer Acornstar terug kwam dat er mogelijk nog maar een oplossing zou zijn. Hoe graag ze daar niet aan wilde denken. Maar dat was allemaal zorg voor later, nu hadden ze een rogue, een die niet meer welkom zou zijn. "Hij heeft zich niet bewezen." Het antwoord was simpel, maar ze begreep waarom Settleddust het vroeg. Op deze manier zou de hele clan het gedaan hebben en niet alleen hij. Het was slim, maar de gevolgen ervan zouden onzeker zijn.

Haar vacht prikte warm toen Ravenstrike naast haar kwam zitten. Automatisch bewoog ze zich iets naar hem toe, waarbij ze haar staart subtiel ietwat tegen de zijne aanlegde. Eerst was Dim onzekerder geweest over dit soort handelingen, maar Ravenstrike wees haar nooit af, dus nu durfde ze wat meer. Fel gaf ze haar mening over Brokentune, waarna haar blik naar Tide gleed die zich ook uitsprak over de rogue. Goed zo. Plots stond Raven op en liep hij weg van haar. Verward keek Dim hem na, waarbij er heel even iets van pijn door haar ogen flitste. Waarom ging hij nou plots weg? Had ze iets verkeerd gedaan? Werd hij haar zat? Haar blik verduisterde iets toen ze zag dat hij naar een andere warrior toeliep. Hoarsevoice. Vond hij hem leuker? Haar oren duwde zich in haar nek en met een ruk stond ze op waarna ze het kamp verliet. Krijg de tering.

Tidepaw keek naar haar zusje nadat ze gesproken had en zag diens goedkeurende blik. Ok, dat was goed dus. Ze merkte ook op hoe Ravenstrike van Dimpaw wegliep, alsof hij boos was, en ze merkte maar al te goed de pijn in haar zusjes ogen op die reactie. Tidepaw wou net wat dichterbij gaan zitten om haar te troosten, toen Dimpaw opstond en weg liep. Tidepaw volgde al snel - ze had gezegd wat ze moest zeggen, nu was haar verantwoordelijkheid ergens anders. Ze wierp Ravenstrike nog een vernietigende blik voor ze het camp verliet. Hmpf. Ze had hem nooit leuk gevonden sinds hij zo veel aandacht voor Dimpaw had - ze had altijd geweten dat hij haar hart zou breken. Niemand kon zo veel van haar zus houden als zij dat kon.