[Leven 8] This is how we rise up

Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde, maar het zou wel de laatste keer zijn dan hij weer terug zou kunnen gaan. De volgende keer zou de laatste keer en het einde betekenen. Hij opende zijn ogen en kwam overeind. Hoe lang zou het duren voor hij weer terug mocht gaan? Zou het lang duren deze keer, omdat het de laatste keer zou zijn? Omdat hij op zijn laatste leven zou zitten hierna? Toch wilde hij liever zo snel mogelijk terug. Wat als de adelaar terug zou komen? Waarom had hij Barkingpaw ook mee naar buiten genomen toen hij zo geagiteerd was? Nog een fout die hij aan de lijst toe kon voegen en waarschijnlijk zou de apprentice hem nu nog erger gaan verachten? Hij hoopte van niet, maar dat kon hij pas weten eenmaal hij terug was.

Het was niet zoals alle andere keren dat hij een leven verloren was. Nee, er was geen kat die hem kwam begroeten, die met hem bleef praten tot het zover was om terug te gaan. Hij kon de mist om hem heen voelen, maar veel meer dan dat was er ook niet te zien. Een duisternis leek zich aan alle kanten uit te strekken, op een klein licht in de verte na. Maar hij kon zo ook wel bedenken dat het waarschijnlijk niet te bereiken was vanaf hier. Was dit omdat hij in de bergen was? Of was er een andere reden voor? Was het verstandig om hier te blijven staan, te wachten tot hij weer teruggestuurd zou worden of zou hij zelf zijn weg terug moeten zien te vinden? Dit was de eerste keer dat dit gebeurd was. Hij zette voorzichtig wat passen naar voren, bang dat er misschien ineens geen grond zou zijn, maar de omgeving leek niet te veranderen. Zou hij hier nog lang moeten blijven?

Een lichtje was alles dat de duisternis voor hem leek te hebben. Hij zette nog wat stappen dichter er naartoe, maar dichterbij leek het niet te komen, in plaats daarvan leken er woorden te komen, maar veel kon hij er niet uit opmaken. Behalve iets met 'niet zien'. Konden ze hem niet zien? Was dat wat ze probeerden te zeggen? Was hij dan toch te ver weg? Het zorgde toch voor een huiverig gevoel bij hem. Als ze hem niet konden zien, wat zou er dan gebeuren als iemand hier het leven zou laten? Zouden ze dan wel hun weg naar Starclan kunnen vinden? Was Barkingpaw daar zo dichtbij geweest? Hij wilde er niet aan denken, maar onbewust gingen zijn gedachten er toch naartoe. Als hij maar een moment te laat geweest was, dan was het misschien Barkingpaw die nu hier alleen was.

Het lichtje voelde toch als een soort houvast, dat er misschien toch nog iets was dat hem zou kunnen helpen, dat hem hier niet zou achterlaten. Hij had tenslotte geen idee hoe levens precies werkten. Moest starclan ervoor in de buurt zijn om je te helen? Of was het genoeg dat ze op afstand waren? Het lichtje begon te vervagen en een rilling liep over zijn rug. Gingen ze hem hier echt achterlaten? Of was dit een teken dat hij snel terug zou gaan? Zijn haren rezen onbewust wat overeind, terwijl hij nog wat stappen zette in de richting van het lichtje dat aan het verdwijnen was. Wat zou er nu verder gebeuren? Zou hij teruggaan of niet? En wat als hij dat niet zou doen?

Normaal zou hij gezocht hebben naar zijn silhouet dat langzaam maar zeker steeds helderder geworden was met elk leven dat hij verloor, maar zelfs dat was nu niet hier te zien. Dat was waarschijnlijk ergens waar Starclan zich nu begaf. Maar dat leek niet hier te zijn. Duisternis was het enige dat nog om hem heen was en voor een moment was hij bang dat dit het was, dat deze duisternis voor nu was waar hij zou moeten verblijven. Waar hij niet op had gerekend was dat er ineens een verblindend licht ontstond. Het moment dat het licht hem raakte, werd deze gepaard met pijn. Pijn die ervoor zorgde dat hij zijn best moest doen zijn kaken op elkaar te klemmen om het er niet bij uit te schreeuwen. Waarom moest het verliezen van levens vaak toch pijnlijk zijn? Het doodgaan zelf was al niet prettig, maar dit ook zeker niet. Deze keer leek het ook nog eens extra pijnlijk te zijn, misschien omdat het de laatste keer was? Of misschien omdat hij zo ver weg was? Toch was het een sensatie die hij vaker gevoeld had, alleen minder sterk. Dat moest wel een teken zijn dat hij terug kon gaan, niet?

De pijn zorgde ervoor dat hij amper kon blijven staan, dat hij zich bijna af begon te vragen of er toch iets verkeerd aan het gaan was. Maar snel genoeg verdween het ook weer, samen met het licht. Het liet hem uitgeput achter, meer dan hij had verwacht. Nog een leven had hij nu en hij besefte zich maar al te goed dat dat betekende dat hij nu net als al zijn clangenoten nog maar een leven had. Het maakte hem ergens kwetsbaar. Hij kon verder niks meer opmaken van wat er eventueel nog gezegd werd, want het bekende gevoel bekroop hem. Het gevoel dat hij terug naar zijn eigen lichaam toe werd gebracht, maar in wat voor staat zou hij zich verkeren? Zou het goed genoeg gewerkt hebben, ondanks de vage connectie? Of zou het niet genoeg geweest zijn?