A king of nothing

Al een poosje kuierde ze langs de grens met niemandsland, de rand van de wereld. Ze merkte meer vieze luchtjes op dan vroeger. De BloodClanners werden steeds brutaler. Over brutaal gesproken. Haar ogen ontmoetten die van de smerigste aars die ze ooit had mogen leren kennen. "Orchis." Sprak ze zonder oogcontact te verbreken. Haar lippen krulden omhoog, alsof ze zojuist in iemands dung was gaan staan. "Het is me een waar genoegen."

[Orchis]

Aan humor leek hij niks tekort te komen, want er kwam alweer een hilarische opmerking zijn tong af gerold. Er was enkel walging van haar gezicht af te lezen, en haat. Walging, haat en een wirwar van andere soortgelijke gevoelens. Tijdens hun vorige ontmoeting had hij haar weten te overmeesteren, symbolisch gezien dan. Ze had geen klauw naar hem uit kunnen steken en hij had kunnen zeggen wat hij wilde. Maar nu zat het anders. Vandaag liet ze niet over zich heen lopen. Vandaag stond hij tegenover een deputy. "Je bent een grappig mannetje." Lachte ze minachtend. Hij was zoveel dat het amper te bevatten viel. "Ik vraag me af hoe zo'n hilarische gozer aan zijn humor is gekomen." Met een humorloze glimlach en een dodende blik groef ze in zijn ijzig blauwe ogen.

De koude glimlach vervormde tot een bijna horizontale streep. Wat een triest figuur. Had hij echt niks beters te doen dan poezen pesten bij de grens? Ze wist haast zeker dat zij niet de enige was. En dat bood iets van geruststelling, ook al kon ze hem fysiek ongetwijfeld aan. "Het is zo typisch dat je als kind bent gepest." Zuchtte ze met haar ogen rollend. Hij had duidelijk iets te overcompenseren. De poes ging "ontspannen" zitten, maar haar spieren bleven alert. "Het verbaast me dat je nog leeft. Wat was jouw excuus om niet te durven vechten? Ze had hem in de strijd namelijk nergens gezien of geroken. Hoe zo'n zwak mannetje het in die groep overleefde was haar een compleet raadsel.

Met niks dan afkeer op haar gezicht keek ze naar hoe de kater zijn eigen oorsmeer inspecteerde. Deze ging echter over in walging toen hij zichzelf de credits gaf voor haar deputyschap. En nog erger, bij het besef dat hij wel de leider moest zijn. Met een strakke blik keek ze hem aan. "Er was wel bewaking, maar die is nu blind. Al denk ik niet dat dat jou een klap kan schelen." Een klein lachje op de vage lijn tussen humor en hysterie speelde op haar lippen. Ze had iemand verblind. Een moorzuchtige verrader, maar zij had iemands ogen kapot gescheurd. "Ik ben niet bang voor jou, Orchis." Bries ze. "En doe maar niet alsof jij mij hebt geholpen. Ik begrijp ook wel het ieder ander had kunnen zijn die Eveningstar redde." Hij kon haar niet pakken op iets wat ze allang wist.

Zat hij echt zo vast in zijn eigen hoofd dat hij geloofde dat hij haar een dienst had bewezen? De kater had dit onmogelijk allemaal kunnen plannen en dat gaf hij toe. Coppertusk was Stagtine's slaafje, niet de zijne. En ieder ander had hem met Eveningstar kunnen vinden. De kattin schudde gefrustreerd met haar kop. Nee, hij hield haar voor de gek, zag haar graag opgefokt. En dat was iets waar ze nou juist níét op in moest gaan. "Stop maar Orchis. Vertel me wat je wilt, of donder op voordat ik er een patrol bij roep. Ze kunnen niet ver weg meer zijn." Met een gemaakt zelfvertrouwen keek ze hem aan, grijns op haar gezicht en al. "Wat, je dacht toch niet dat ik hier zonder back-up met jou zou staan kletsen?" Allemaal bullshit. Er was niemand in de buurt, maar dat wist hij niet.

Spottedrains ogen schoten van de kater naar achter zijn kant van de grens. Hij kon bluffen, maar er kon ook evengoed op de loer liggen. Van iemand zo smerig als Orchis - hoe groot zijn praatjes ook mochten zijn - moest ze alles verwachten. Hoe ze erachter zou komen of hij uit zijn nek lulde? Onaangekondigd - zo plots dat zelfs zij ervan onder de indruk was - haalde ze uit naar zijn kop, zijn ogen in het bijzonder. Misschien was dit de manier om om te gaan met katers van dit kaliber.

Bleak en een paar anderen waren alvast vooruit gestuurd. Orchis was achtergebleven. Waarschijnlijk om een van zijn Orchissige plannetjes uit te voeren. Het hoefde niet eens iets groots te zijn. Maar Bleak wist dondersgoed dat de kater nooit stil zat. Hij was iedereen altijd vijf stappen voor. Had alles al volledig uitgeplozen. En zelfs de onbenulligst lijkende acties waren met goede reden. Zo ook de afgelopen maanden van Bleak zelf. De frustratie. God de frustratie! Het werd ook elke dag erger zo leek. En Orchis toonde geen genade. De meeste vieze klusjes, de saaiste taakjes en niemand die voor lange tijd ook maar in zijn buurt wilde komen omdat hij bewijzen van spreken een neon sign met zich mee droeg met vieze vette verrader!
Maar vandaag mocht hij mee op patrouille. Dat was een kleine verbetering. Eindelijk, verbetering! Maar het kon niet zomaar zijn. Nee, dat geloofde Bleak niet. Daar deed Orchis niet aan. Dus met niets te verliezen en gefrustreerd tot in de oneindigheid was hij tot alles in staat. Niets zou hem te gek zijn.
Een schrille kreet was tot ver in de omgeving te horen. Bleak hield halt, spitste zijn oren. Toe nou. Please, geef een tweede kreet? Laat me iets te doen hebben, toe, alsjeblieft, ik smeek je! “Yes!” Siste hij stilletjes toen die tweede kreet er inderdaad ook kwam. Hij was bijna nog nooit zo snel ergens heen gerend als nu.
Orchis had gelijk. Dit was het wachten waard geweest. Het tafereel dat hem groette was er nog al een! Spottedrain, de deputy van Thundercan…  Ze stond daar helemaal alleen en duidelijk nog in de aanvallende houding. Dacht ze nu echt te kunnen winnen van Orchis? Foolish! Maar goed, dat was haar probleem. Bleak keek naar Orchis en vervolgens naar Spottedrain. Zijn goudgele kijkers tegenover de hare. Dit alles duurde niet lang en het zou slechts enkele seconden duren voordat Orchis hem op welke manier dan ook de opdracht zou gegeven waar hij zo naar had gesmacht.

Een van de loophonden ging vandaag mee op Surveillance. Een zilverkleurige kater die al een tijdje bij de Elite zat maar zich nog altijd geen volledige Member mocht noemen. Hij wist nog als de dag van gister hoe deze kerel zijn halsband verdiend had en net zo snel verloren had toen Orchis aan de macht kwam. Bleaktail was een loophond geweest van Brat en hoewel Orchis samen met Brat had geleid wist iedereen dat de General geen liefde had voor de rossige she-cat. Er gingen veel geruchten rond waarom Brat zo plots verdwenen was en één van de grootste was dat ze bang was geworden voor de magere kater. Bang dat het leven niet lang meer ging duren als ze bleef. Hij kon die angst wel begrijpen. Orchis was geen kat te noemen, dat beest was absoluut een monster maar hij deed wat goed was voor de Elite. Sinds zijn rise op de troon was de Elite enorm gegroeid. En zolang die weirdo het goed deed, dan stond Meg achter hem. Zo hield hij Bleaktail ook een oogje in het zeil terwijl Orchis zich afbrak van de Surveillance. Ze moesten door met markeren maar dicht in de buurt blijven dat ze op hoor afstanden waren. Meg was bezig geweest om de geur van de Elite lekker te verspreiden vlakbij de grenzen van de clans toen de eerste teken klonk. Zijn kop schoot naar het bron van geluid en zijn patrol maten keken met hem mee. De tweede teken klonk. Dat betekende actie. Meg rende achter Bleak aan die als de wiederweer naar Orchis vertrok. Natuurlijk, de kontenlikker wou zich graag bewijzen loyaal te zijn aan hem en hem te helpen. Meg hield echter zijn gezicht strak en deed simpelweg wat een goeie Member van de Elite zou doen. Aankomen bij het tafereel zag hij al gauw de Thunderclan Deputy. Oh, kijk, dit ging interessant worden. Orchis en zijn plannen altijd. Was die man dan echt zo slim of had hij simpelweg gewoon altijd domme geluk? Meg nam de andere zijde van Orchis en begon op de calico poes af te lopen. Hij knikte naar de twee andere leden het seintje om haar in te cirkelen. ''Hier poesie poesie, psh psh..'' De Elite kon wel wat nieuw mals vlees gebruiken.

Mis. En nog erger dan dat: hij leek niet onder de indruk, wat maar één ding kon betekenen. Al snel verschenen er meerdere katten uit het hoge gras, die stuk voor stuk waren getekend met een smerige BloodClan lucht. Paniekerig draaide ze haar kop heen en weer. No way dat ze zich hier tegen ging verzetten. Zelfs een poes zo trots als zij was niet zo achterlijk. Ze wierp nog een laatste, vernietigende blik op hun leider. "Volgende keer vermoord ik je." Sprak ze ijskoud, waarna ze onaangekondigd tussen twee katten door sprong, met de intentie om hier zo snel als ze kon van te vluchten.