My little dark age

Met wazige oogjes staarde hij naar het kabbelende beekje dat door de nursery heen liep. Zijn scherpe klauwtjes groeven zich in de kleiachtige aarde. Er waren veel gevoelens die hij nu niet kon plaatsen, maar van ééntje kende hij de naam: woede. Zojuist hadden twee oudere kittens hem uitgelachen omdat hij alleen zijn mama had. Hij begreep er helemaal niks van. Was er iets mis met haar? Met hem? De zwarte kitten merkte Copperkit's aanwezigheid naast zich op en keek opzij. "Heb jij een papa?" Vroeg hij zonder verdere begroeting.

[Copper]

Emoties vond Copperkit niet lastig op te merken, zelfs al vond hij het moeilijk ze zelf te laten zien, en was hij wat onhandig met gepaste reacties. Hij kon praktisch ruiken wat anderen voelde. Vaak zeiden ze dat het allemaal wel goed was als hij naar iets negatiefs vroeg, maar Coppetkit wist wel beter. Hij was daarom ook langzaam op de woedende Ravenkit afgeslopen. Dat vond de zwarte kitten allang niet raar meer, de twee waren net elkaars schaduw, zoveel tijd brachten ze met elkaar door. Ravenkit leek ook niet verrast door zijn verschijning, maar hij stelde wel een vreemde vraag. "Ja.. Arcticwolf. Je kent hem toch wel?" Vroeg Copperkit, fronsend. Hij had geen idee wat voor implicaties de vraag misschien had gedragen.

Dat was hij even vergeten. Natuurlijk had Copperkit een papa. Iedereen had er een, behalve hij. "Ja, ik ken hem!" Viel hij uit, waarna hij zich meteen schuldig voelde. Hoewel hij niet zijn excuses aanbood, maakte hij wel een gebaar met zijn kop. Zijn vriend zou het vast begrijpen. Copper begreep wel meer dingen die anderen niet eens opmerkten. "Ik snap niet waarom ik er geen heb.." Hij begon de aarde te kneden. "Wie denk jij dat het is? Misschien ook Arcticwolf." Dat idee haalde iets van de pijn weg.

Van de bloemetjes en de bijtjes wist Copperkit nog niet zoveel, wel wist de kitten dat iedereen een vader en moeder had. Misschien voelde het voor Ravenkit alsof hij zijn vader tekort kwam, maar het gevlekte katertje wist dat hij ergens moest zijn. "Ehm.. Ik denk niet dat Arcticwolf jouw papa kan zijn. Hij hoort al bij mijn mama, weet je? Seamist." Soms legde hij dingen misschien iets te duidelijk uit aan Ravenkit, alsof hij een beetje dom was. Niet dat Copperkit dat dacht, hij legde gewoon graag uit. "Maar je hebt sowieso wel een vader! Misschien kon hij gewoon niet meer hier zijn.. Misschien was hij ergens anders nodig." Piepte hij er snel genoeg achteraan.

Stomme Copperkit. Kon hij nou nooit een keer meespelen? "Arcticwolf kan toch twee mama's leuk vinden?" Zuchtte hij. Zijn woede begon al wat te vervagen. Misschien had Copperkit gelijk. Zijn maatje wist altijd zo goed hoe alles in elkaar zat. "Misschien is hij wel op een supergevaarlijke missie." Glimlachte hij wat waterig. Ja, zijn vader was gewoon een held. "En jouw papa niet, dus.."

Zijn vader, met nog een mama? Nee joh, Arcticwolf hielt van Seamist, en zij van hem, dat wist iedereen. Natuurlijk vond Copperkit het concept van liefde nog erg ingewikkeld, waardoor hij ook niet oppikte wat er écht tussen zijn ouders speelde. Ravenkit stelde voor dat zijn vader misschien wel op een geheime missie was. Het was niet absoluut uitgesloten, en Copperkit had het gevoel dat het zijn vriend zich beter zou laten voelen, dus hij knikte langzaam in plaats van te protesteren. "Vast wel." Knikte hij, terwijl hij om zich heen keek. "Weet jij wat.. verliefd zijn is?" Vroeg hij na een tijdje. Hij had twee apprentices erover horen praten en giechelen, en hij had wel een idee.

Eindelijk iets wat Copperkit niet wist, maar hij wel! Natuurlijk weet ik dat, wie nou niet?" Mauwde het pisventje vol zelfvertrouwen. "Als een kater en een poes denken dat ze sterke, slimme kittens kunnen krijgen, dan vragen ze aan StarClan of het mag. En als StarClan vinden dat ze een goede mama en papa gaan zijn, dan geven ze die aan hun." Zo waren Mellowkit en hij bij Lilypool beland. Hij had echt geen betere mama kunnen hebben. "En daarna gaan de katers weer voor de clan jagen en vechten en zorgen de poezen voor die kittens, tot ze oud genoeg zijn. En dan kunnen ze het nog een keer proberen." Babbelde hij vrolijk verder. Zo had een oudere kitten het hem in ieder geval verteld, ongeveer.. Dus het moest wel kloppen.

Dat was niet.. Wat? Copperkit had het helemaal niet gehad over kittens krijgen. Dat kwam toch pas later? Als die twee al verliefd waren? Ravenkit's uitleg klonk zo saai, hij kon zich niet voorstellen dat dit was waar die twee apprentices zich zo druk om hadden gemaakt. "Ohw, ik dacht dat het iets met liefde was.. Zoals, wanneer je tegen je mama zegt dat je van haar houd, weet je wel? Maar dan.. iemand anders." De bronskleurige kitten fronste een beetje. Zijn mama en papa waren verliefd, of dat dacht hij in ieder geval. Misschien zat er toch iets in het verhaal van Ravenkit, misschien hadden die twee dingen met elkaar te maken.

Blijkbaar was zijn vriend het er niet mee eens. Eerst wilde Ravenkit zijn punt verdedigen, maar Copper zei daar iets waar wel wat in zat. Voor een solide moment bleef hij in stilte nadenken. "Maar.. Je kunt geen kittens krijgen met je mama. Dus dan is het toch anders?" Het was allemaal erg ingewikkeld.

Dat was ook weer waar. Maar moesten er wel kittens komen? Waren die echt nodig voor verliefdheid? Want in dat geval.. "Maar dan zouden twee katers dus ook nooit verliefd kunnen zijn." Mauwde Copperkit, met een soort verwarde teleurstelling, terwijl hij naar Ravenkit keek. "Want die kunnen geen kittens krijgen, volgens mij."

Daar zei Copperkit toch wat. "Dat is waar.." Zuchtte het zwarte katertje, terwijl de tandwieltjes in zijn hoofd als een gek draaiden, zich totaal onbewust van Copper's teleurstelling. "Maar ze kunnen wél verliefd zijn. Dus om er hoeven niet altijd kittens te komen." Wat was het toch frustrerend om iets niet te begrijpen. Gelukkig had hij zijn vriend. Die leek alles op te kunnen lossen.

Het zou nog vele manen duren voordat Copperkit zijn eigen teleurstelling zou begrijpen, en nog veel langer voordat hij het zou accepteren. Voor nu was hij gewoon in de war, zoals kinderen dat vaker zijn wanneer hun gelimiteerde geest iets niet kan bevatten. "Oké, dus het zal niks met kittens te maken hebben. Misschien is het gewoon een gevoel." Verzuchtte de gevlekte kitten, terwijl hij verward zijn kop heen en weer wiegde.

Instemmend begon het katertje te knikken. Een gevoel.. Dat was onduidelijk, maar dat waren wel meer dingen die zijn hoofdje niet kon bevatten. "Heb jij dat ooit gevoeld?" Vroeg de jongen, zich totaal onbewust van de betekenis van die vraag. Tja, als dat zo was, dan zou het de boel wel een stuk makkelijker maken.

Hij, verliefd? Eigenlijk had Copperkit geen idee. Natuurlijk was hij veel te jong om échte verliefdheid gevoeld te hebben, maar het was niet alsof hij nooit een diepe waardering voor iemand had gevoeld. Die iemand zat natuurlijk tegenover hem, en het zou nog zolang duren voordat hij begreep wat dit allemaal betekende.. "Ik denk van niet, dat is iets voor oudere katten geloof ik." Mompelde het gevlekte katertje onzeker.