we accept the love we think we deserve

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

De grijze kattin wist de resterende druppels water met een flinke schud sessie eindelijk uit haar vacht te krijgen. Maar helemaal droog was het niet; niet dat ze daar zoveel aan kon doen. Het moest vanzelf opdrogen. Mousepaw zuchtte en zwaaide kalmpjes met haar staart heen en weer. Eigenlijk was het niet zo slim, wat ze nu aan het doen was. Hier staan in de kou, met een gene wat haar juist bescherming moest bieden tegen de lage tempraturen- helemaal drassig. Ze kon ziek worden, maar ergens wilde ze dat ook juist. Dan kon ze even, stoppen, even helemaal niks- enkel zij en haar nest. Het was verschrikkelijk om zo te denken en dat wist ze. Riverclan had alles en iedereen nodig, niks kon onnodig verspilt worden.

En hier was zij; de medicine cat apprentice die haarzelf bijna opzettelijk aan het ziek maken was.

De haalde diep adem en bewoog haar lichaam naar de dichtstbijzijnde eiken boom, zo stond ze tenminste een beetje uit de wind. Ze richtte haar wat doffe ogen naar niks in het bijzonders. Hoe kon ze anders? Ze was immers helemaal alleen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De jonge Medicine Cat Apprentice was waarschijnlijk al het meest ervaren van alle nieuwe Medicine Cat Apprentices, zelfs al was ze de jongste. Ze was vrijwel direct nadat ze zes Moons oud was geworden benoemd door Stagtine, de verrader, tot volgeling van het eervolle pad. Hoewel de kater niet zo eervol was gebleken, betekende het niet dat ze zich niet goed kon gedragen, ze had zich willen bewijzen naar de Clan, naar Eveningstar die uiteindelijk de rang van Thornstar had overgenomen. Remnantpaw had eindelijk iemand om de woorden van Starclan mee te delen en hoewel ze erg jong was keek ze er naar uit om op haar eigen poten te kunnen staan, zelfs al was het eng. Falconstrike had ergens de juiste woorden gesproken, haar wat verheldering gegeven. Starclan zou haar niet verlaten, niet geheel alleen laten zijn. Newtspark had haar nooit alles kunnen leren, en de manier waarop ze elkaar hadden gevonden was alles behalve juist geweest. Ze hoopte dat de flamepoint niet al te lang meer bij haar hoefde te zijn, zodat ze zichzelf weer kon vinden. Zodat ze de kattin kon zijn waar Starclan trots op was. Ze had een Mentor die een moordenaar was, en ergens vroeg ze zich af hoe ze het voor elkaar kreeg om telkens weer een Mentor te krijgen die zich niet naar de Code kon gedragen. Een geweldig voorbeeld voor haar.

Een bekende geur bij de Fourtrees deed haar pas versnellen. Mousepaw was een van de weinige katten met dezelfde rang waar ze het goed mee kon vinden, wellicht omdat ze dezelfde leeftijd hadden, de ander was maar een Moon ouder. Aan de andere kant kon het ook gewoon het feit zijn dat ze elkaar zo vroeg in het Apprenticeschap al hadden leren kennen, en elkaar beter begrepen dan de mentoren dat konden. De ogen van de ander stonden dof, doffer dan ze de normaal karaktervolle kattin wilde zien. Zonder een woord te zeggen stoof de slanke kattin op de ander af voordat ze warm haar kop onder diens kin drukte. 'Mousepaw?' Vroeg ze zachtjes, een tikkeltje bezorgd voordat ze met haar ruwe tong diens vacht warm begon te likken, hopende dat ze iets van een sterke reactie zou uitlokken. Hopende dat de twee Riverclanners die met Newtspark hadden gevochten in orde waren. Ze zuchtte zachtjes voordat haar warme amberkleurige ogen naar die van haar rangenootje gleden. 'Ben je in orde?' Fluisterde ze zachtjes, even dacht ze niet alleen aan zichzelf, het was apart. Soms konden katten van andere Clans, katten die ze begreep, in tegenstelling tot Newtspark, iets uit haar naar voren halen, iets dat diep begraven lag in haar. Een warmte, een zachtheid maar ook een zelfverzekerdheid omdat iemand haar nodig had.

❅

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Ah, misschien was ze niet nu alleen als ze dacht. Want een schim in de verte wist haar aandacht te pakken. Vooral omdat outline steeds groter werd, wat betekende dat het haar kant op kwam. Gelukkig was de kat in kwestie een bekende. Mousepaw was vandaag niet echt in de mood voor vreemdelingen. Remnantpaw wist haar te voorzien van een wel heel fysieke begroeting. Het haalde haar een beetje van haar stuk af, de grijze kattin was niet echt gewend aan dit soort contact; zo persoonlijk. Maar ze duwde de Thunderclanner niet weg, want de warmte die ze bood was niet onprettig. 'Ben je in orde?' Murmelde haar collega. Het was zo zwak, dat Mousepaw bijna dacht dat ze het verbeeld had. "Huh? Ja joh gekkie," grinnikte ze terwijl ze as grijze kattin een speelse por tegen haar schouder gaf. "Ben gewoon een beetje moe." Mousepaw schudde toen met haar hoofd en richtte haar ogen van amber op de goud kleurige tweepaar van de kattin voor haar. "En met jouw? Lopen je trainingen een beetje?"

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was wellicht niet hoe de meeste katten van andere Clans elkaar zouden begroeten, met de warmte en zachtheid; echter waren ze niet een normale Apprentice. Ze waren beide gekozen om als boodschappers van Starclan alsmede als de helers van de Clan te werken. Ze stonden boven de oorlogen en onrust, tenminste dat was de bedoeling. Dat was ook de reden waarom ze een Mentor had vanuit een andere Clan, een die haar niet begreep; wellicht juist omdat ze van een andere Clan was of omdat ze gewoon te verschillend waren. Mousepaw duwde haar niet weg, zelfs al kwam Remnantpaw in haar persoonlijke ruimte. 'Huh? Ja joh gekkie,' grinnikte de iets oudere kattin waardoor er een warme glimlach op het gezicht van Remnantpaw ontstond. Een speelse por werd tegen haar schouder aan gegeven waardoor de Thunderclanner voorzichtig en speels naar de ander uit haalde met een poot. 'Ben gewoon een beetje moe,' Moe kende ze ook, haar warmere amberkleurige ogen gleden naar die van de ander. 'En met jouw? Lopen je trainingen een beetje?' Remnantpaw kneep haar ogen samen terwijl ze diep inademde en haar kop bedenkelijk schuin hield.

'Ik ben heel anders dan mijn mentor. Dat loopt niet echt handig. Ik...ehm. hoop zo snel mogelijk.. alleen te staan.' Mauwde ze zachtjes en eerlijk, haar ogen stonden fel, niet omdat ze boos was op Mousepaw maar omdat ze het idee van moord toch niet helemaal prettig vond. Daarnaast vertrouwde ze Newtspark door de ervaring met de Riverclanners minder. 'Ik mis de band die jij ongetwijfeld met jouw Mentor hebt. Ik voel me soms zo alleen Mousepaw maar het idee dat ik... Dat ik jouw soms kan zien en dat jij het snapt...' Haar stem was zacht terwijl ze voorzichtig haar neusje in de vacht van de ander begroef. Mousepaw snapte wat het leven als Medicine Cat Apprentice was, snapte de onmacht die gek genoeg soms toch opkwam.

❅

we accept the love we think we deserve JFK2pL6

"It's terrible when you can't trust the people who are closest to you."

_{Het begon allemaal zo goed, Remnantpaw lachte- en gaf haar een vriendelijke stoot terug. Maar die houding smolt weg als sneeuw voor de zon toen Mousepaw de trainingen van haar collega ter spraken bracht. Opeens trok de geheel grijze kattin een moeilijk gezicht. Iets wat Mousepaw wel nieuwsgierig maakte. Maar helaas liet de thunderclanner niet veel los, uit de woorden die ze sprak kon Mousepaw alleen maar halen dat de band tussen haar en mentor. Die helemaal uit shadowclan was overgevlogen om haar op te leiden. Niet helemaal goed was. Ja nou zeg- was dat alles? Saai. "Zo'n goede band heb ik ook weer niet met mijn shrimpie-pimpie." Lachte ze wat duivels, ze kon nog goed herinneren hoe de cream-kleurige kattin reageerde toen ze haar zo voor het eerst genoemd had. "Maar weetje wat het is, je kan niet altijd met iedereen dikke vrienden zijn. En ook al is dat soms klote, het hoort ook wel een beetje bij het leven. Dus als ik jou was zal ik het maar accepteren." Nonchalant haalde de medicine cat apprentice haar schouders op terwijl ze met haar staart kalmpjes op de grond tikte. "Maar ik ben er wel altijd voor je hoor; echt waar."}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was goed om de Riverclanner te zien, iemand die net zoals haar pas benoemd was geweest tot Medicine Cat Apprentice. Ook al was zijzelf dat al een poos geleden geworden. Langer dan de twee andere Apprentices, ze kende dan waarschijnlijk ook al wat meer ook al moest ze mentaal nog verder ontwikkelen. Ze was niet geheel dom te noemen, maar dat betekende niet dat al haar acties perfect waren, perfectie was simpelweg niet mogelijk. Hoe graag Remnantpaw ook iedereen tevreden hield. 'Zo'n goede band heb ik ook weer niet met mijn shrimpie-pimpie.' Lachte de ander wat duivels waardoor Remnantpaw een oortje trok. Ze had Shrimpnose altijd een warme kattin gevonden, niet dat koude humeurige van Newtspark. Dat was juist de reden waarom het niet goed tussen hen liep, ze was zelf aan de andere kant misschien toch wel een beetje oneerlijk. Soms kon zij ook wel een tikje snel vurig reageren. Het werd er ook niet beter van dat ze al vroeg zoveel druk had ervaren, voornamelijk van zichzelf. 'Maar weetje wat het is, je kan niet altijd met iedereen dikke vrienden zijn. En ook al is dat soms klote, het hoort ook wel een beetje bij het leven. Dus als ik jou was zal ik het maar accepteren.' De ander haalde nonchalant haar schouders op terwijl Remnantpaw een kleine glimlach op haar lippen toverde. 'Maar ik ben er wel altijd voor je hoor; echt waar.' Beloofde de andere kattin waardoor Remnantpaw haar met glinsterende ogen aan keek. 'Dat is waar. Rousebell ging toch wel wat beter maar aan de andere kant, ze zal er niet eeuwig zijn.' Sommige katten had ze eeuwig om haar heen willen hebben, zoals een stabiele Leader. Het was prettig om niet helemaal alleen te staan, maar de stress was niet minder geworden met de Shadowclanner. De zorgen dat ze een fout zou maken met medicijnen waren wellicht iets kleiner maar de angst dat ze een verkeerde beweging zou maken was des te groter. 'Maar hoe zijn jouw trainingen? Al een beetje kunnen wennen?' Mousepaw was ook niet de standaard Medicine Cat Apprentice, ze was pittig. Pittig naar zichzelf en naar anderen waarschijnlijk.

❅

Onderwerp: Re: we accept the love we think we deserve