Open | Anthrax

Nu de winter eraan kwam, werd het vinden van voedsel steeds wat lastiger. De Winter Solstice kwam steeds dichterbij en het zou niet lang meer duren voordat de herfst officieel voorbij was. Het was al wat later op de dag, wat betekende dat Dimpaw best ver moest lopen om nog een prooigeur op te pikken. Ze was vlakbij de grens van Riverclan. Ze voelde zich hier altijd een beetje ongemakkelijk, en probeerde deze zo veel mogelijk te vermijden waar dat mogelijk was. Maar met de verse geur van muis hier, kon ze hier moeilijk haar rug naar draaien.

Het duurde niet lang voordat ze de muis zag. Immers had ze het dichte dennenbos achter zich gelaten voor een wat meer open veld, met enkel hier en daar nog een boom. De perfecte mix van Shadowclan en Riverclan gebied. Geconcentreerd keek ze naar de muis, die vlug heen en weer trippelde, waarschijnlijk zelf ook op zoek naar voedsel. Langzaam sloop ze dichterbij, haar klauwen uitgeslagen, klaar om gebruikt te worden. Toen ze eenmaal dichtbij genoeg was spande ze haar spieren aan, en sprong. De muis piepte een paar keer verschrikt, waarna het lichaampje slap ging in haar kaak.

Dim schudde met haar vacht uit van de spanning van de jacht, liet haar haren weer zakken en klapte haar klauwen weer in. Toch voelde ze nog wat prikken. Ze keek om zich heen, scande de grens af die voor haar lag. Toen ze haar kop ver naar rechts draaide, zag ze een kater staan die ze erg lang geleden voor het eerst gezien had. De reden waarom ze niet hield van deze grens. Hij had haar toen zo verward, met verhalen over haar moeder en over haar identiteit. Ze bleef staan, haar ademhaling snel. Wilde ze naar hem toe? Een uitleg eisen? Wilde ze weg, en genieten van haar ignorance?

In tegenstelling tot haar zusje, kwam Tidepaw graag bij de grens met Riverclan. Ze had veel vrienden in Riverclan, ook al waren er spanningen tussen hun clans, en ze voelde zich altijd een beetje thuis bij de hele vissige geur aan de grens. Na een dag gefaald te hebben om iets te vangen en ook omdat ze Dimpaw nergens vond, had ze daarom besloten om zich nog eens naar de grens te begeven om een beetje tot rust te komen. Het was een hele fijne verrassing om haar zus daar te zien jagen! Zo zag je maar dat deze plek een goede plek was, vol goede dingen. Tidepaw glimlachte en liep zachtjes spinnend op de donkerkleurige kattin af. Ze had een muis gevangen en staarde nu naar een plek aan de overkant van de grens. Tidepaw kwam tot stilstand naast de andere kattin en volgde diens blik. Ze zag een kater die ze vaag wel herkende - had ze hem ooit al gezien? Misschien op de gathering. "Hey, Dim. W-wat d-doe je?", vroeg ze haar zus, die blijkbaar niet echt op haar gemak was. Ze had zin om haar te troosten, of in ieder geval om ervoor te zorgen dat ze zich beter voelde. Tidepaw liet haar staart zachtjes tegen de vacht van Dimpaw strijken, als om te tonen dat ze hier was voor haar, ook al snapte ze het probleem niet zo goed.

Haar hart zakte in haar schoenen toen ze Tidepaw plots naast zich kreeg. Hoewel ze zelf eerst nog niet de keuze kon maken of ze de Riverclan warrior nou wel of niet wilde spreken, werd dit nu voor haar besloten. Ze wilde Tidepaw absoluut niet bij die man in de buurt hebben, want de verwarring die zij erdoor gekregen had, wenste ze haar zusje niet toe. "Tide, hey," miauwde ze zachtjes, maar er kwam wat urgents in haar ogen toen ze zag dat de warrior naar hen toe kwam. "Kom, we gaan-" Ze werd onderbroken door de warrior, die hen begroette. Met koud vuur keek ze hem aan, haar oren half in haar nek gedrukt. Ze zette een poot voor haar zusje, om haar wat achter haar te duwen. Ze voelde zich zo vreemd kwetsbaar bij hem. Het moment dat hij vertelde dat haar moeder, Airwisp, zijn partner was, zou haar nooit verlaten. Dat hij haar mijn kind genoemd had. Hoe hij dat bedoeld had, snapte ze nog steeds niet. Het hield haar soms wakker 's nachts. "Tidepaw en ik waren net onderweg terug naar het kamp." sprak ze, haar stem zo kalm mogelijk. Toch knaagde er wat aan haar. Ze wilde antwoorden, hij stond hier recht voor haar. Maar ze moest Tide weg hebben van hem. Ze wilde niet dat hij haar ook zou verwarren - Tide moest goed kunnen focussen op haar trainingen, op het goede van het leven.

Toen Dimpaw haar zag, leek ze plots vooral heel snel weg te willen gaan. Maar ze kreeg de kans niet, want de Riverclanner was ondertussen al dichterbij gekomen en begon nu te spreken. Dimpaw ging bijna beschermend voor haar staan, wat Tidepaw niet helemaal snapte. Sowieso was ze groter dan haar zusje, dus kon ze met een beetje moeite wel om haar heen kijken. De kater complimenteerde Dimpaw op haar jachttechnieken en zei dat het duidelijk was dat ze beiden al bijna warrior zouden zijn. Hoewel Tidepaw wist dat ze helemaal niet op het niveau van haar zus of een warrior was, glimlachte ze toch trots bij zijn woorden. Wauw, wat een vriendelijke kat! Wat was Dimpaw's probleem met hem? Of had ze het gewoon niet zo op Riverclan in het algemeen, misschien? Op de gathering was ze vriendelijk genoeg geweest, maar misschien was dat enkel toen geweest. "D-danku! W-w-wie bent u-u?", antwoordde Tidepaw. Haar oortje bewoog even toen Dimpaw zei dat ze net onderweg waren naar het camp en ze keek opzij naar de donkerkleurige kattin. Er stonden vragen in haar blik, maar ze bewoog niet onmiddelijk. Als Dimpaw zou aandringen, zou ze natuurlijk zonder problemen mee gaan, maar op dit moment voelde ze geen gevaar.