A Remnant of that fiery spark, that fiery star...

De kleine grijze kattin was nog niet zo vaak naar de Moonstone gereisd en dit was de eerste keer dat ze alleen was gegaan, niet helemaal alleen Frostdove was tot aan de ingang van de Mothermouth mee gelopen en zou op haar wachtten totdat ze terug zou keren uit het gesprek met haar Starclan Guide. Ze was misschien best jong maar vastbesloten om Newtspark niet meer nodig te hebben. Hoewel het spannend was om alleen te staan, had ze haar best gedaan om de meeste kruiden te kennen, natuurlijk had ze nog niet alles toegepast maar dat zou met de Moons wel komen. Daarnaast was ze er aan toe om zich te bewijzen naar de Clan, om op haar eigen poten te gaan staan zonder dat een vlamkleurige kattin haar bij elke stap neer zou halen. Haten deed de kattin niet maar ze was gewoon niet langer comfortabel geweest en dat had zich -kinderlijk- geuit in haar gemopper en onrustigheid. 

Als ze volwassener was geweest had ze wellicht zich erbij neer gelegd en hoewel ze stiekem nog steeds jaloers was op het feit dat de andere Medicine Cat Apprentices een betere band met hun Mentor leken te hebben, was ze ergens tevreden dat ze er alleen voor kon staan. Dat Newtspark terug naar Shadowclan kon, mits ze daar geaccepteerd werd. Het was niet dat ze niet bang was om fouten te maken, maar het feit dat haar den, en haar nest van haar was, dat was iets waar ze stiekem toch wel naar uit keek. Ze had Newtspark bewezen dat ze het kon, anders was de flamepoint vast niet weg gegaan. 

Nu moest ze enkel nog de zelfverzekerdheid vinden en de vragen die Newtspark niet had kunnen beantwoorden, simpelweg omdat ze deze niet had gesteld, aan een van de Starclanners vragen. Ze wist niet welke er op haar zouden wachtten en of ze überhaupt met haar zouden spreken, maar toch had ze besloten het te proberen ook al was er geen Half Moon Gathering. De steen lag er eenzaam bij. 

Aangezien het Leaffall was scheen een scherp randje van de maan al op de steen terwijl ze zich voorzichtig op de grond plaatste en gespannen met haar staart zwiepte, hoewel Starclan niet haatte als ze de woorden van de voor haar naamloze kattin had moeten geloven, wist ze niet of ze haar beslissing over het ultimatum zouden goedkeuren. Ze was jong, en impulsief. Ze bedoelde het goed en hoewel ze misschien wel terug kon vallen op Maskheart en Mistgaze als ze het echt niet wist, waren die katten niet haar Mentor. Daarnaast was de eerste een Elder en de tweede net moeder geworden. Ze zou het toch echt zelf moeten doen. 

Ze haalde diep adem om haar gedachten te kalmeren voordat ze haar neusje tegen de glinsterende steen drukte, glinsterend zoals het landschap dat haar zou begroeten als Starclan haar roep naar hen zou beantwoorden. Haar amberkleurige ogen opende zich in het vredige landschap wat ze nog niet zo vaak had mogen aanschouwen. Het was nog even adembenemend als de eerste keer terwijl haar oortjes zich spitsten en ze langzaam haar poten bewoog, wetende dat ze waarschijnlijk snel genoeg een Starclanner tegen zou komen. Het was bijna alsof ze thuis kwam, dit was de vrede die ze haar Clangenoten in haar den zou willen brengen, zelfs al was ze zelf alles behalve deze rust. Zelfs al kon ze de wens in zichzelf niet herkennen en begrijpen, toch was deze aanwezig. Haar staart zwiepte ze langzaam terwijl ze diep inademde, dit was het moment dat ze eindelijk Starclan vragen kon gaan stellen. Vragen die al sinds de eerste ontmoeting op haar tong brandden.

Remnantpaw was voor een Thunderclanner zeker aan de kleine kant. Al zou ze wel groter zijn dan menig Windclanner. Ze was altijd slank en klein geweest en zou hoewel ze waarschijnlijk nog wel wat groter zou worden, ook nooit de grootste en indrukwekkendste kat zijn die ooit in Thunderclan had rondgelopen. Al was Newtspark soms ook beangstigend en indrukwekkend geweest en die flamepoint was ook niet de grootste kattin in de vier Clans. De grijze Starclanner die haar naar de tweede Prophecy had terug gestuurd was degene die haar in het sterrenlandschap begroette. Ze had haar gezegd dat ze elkaar snel weer zouden zijn en hoewel er enkele Moons voorbij waren gegaan, had het niet bijzonder snel gevoeld. Wellicht omdat elke dag zo lang voelde voor Remnantpaw. Elke dag dat ze haar nest had moeten delen met de Shadowclanner. 

'Welkom...' Echode een stem, een die niet geheel onbekend was. Haar oortjes spitste Remnantpaw terwijl ze stopte met rondlopen tot ze iemand tegen kwam. Er kwam een ander op haar af, een bekend gestalte, zonder naam. Nu had ze waarschijnlijk wel een naam, maar niet een die zijzelf kende. Remnantpaw bleef stokstijf staan, terwijl haar amberkleurige ogen langs de grotere kattin gleden. De grijs gestreepte kattin stapte dichter naar haar toe en kwam op respectabele afstand zitten. Haar poot veegde het sterrenstof weg voordat een rivier verscheen. Remnantpaw keek met bewonderende ogen naar het stromende water, van een gebied waar ze al eens vaker was geweest. Riverclan. Niet elke Riverclanner leek haar te waarderen, ook al kon ze wel redelijk goed met Mousepaw overweg. 'Ik ben Chivysniff, dochter van Pantherstar en Silvercloud. Ik was voor jij geboren werd Medicine cat van Riverclan.' Haar ogen werden groter, de kattin die tegenover haar zat zou haar vragen begrijpen, want ze was net zoals haar geweest totdat Starclan haar had geroepen. De ander kneep diens blauwe ogen tot spleetjes voordat de rivier weer verdween onder het sterrenstof dat als een laken over het landschap heen lag. 'Er brandt een vuur op je lippen...' Langzaam knikte de jonge kattin, hoewel ze nog niet helemaal volwassen was, zat ze op het randje van volwassenheid. Op het randje van het moment waarop ze daadwerkelijk haar schouders onder haar rang moest zetten. Erop moest vertrouwen dat ze het kon, ook zonder Newtspark.

'Ik.. ja.. ik heb vragen... Hoe.. hoe weet je wanneer je de woorden van Starclan moet delen?' Echt veel had ze het met haar mentor niet over Starclan gehad. Misschien ook omdat ze niet open waren geweest naar elkaar. Ze had zich al snel afgezonderd van Newtspark omdat het gemopper en de onrust in de stem haar al snel de kast op hadden gejaagd. Ze had de flamepoint geen kans gegeven het goed te maken. Het had er wel voor gezorgd dat ze het alleen wilde doen, ondanks het feit dat ze natuurlijk nog lang niet alles wist. Ze zou er gaandeweg wel achter komen. Het leven zou niet op haar wachtten. 'En hoe weet je dat je een kat niet meer kan redden.' Ze wist dat er ergens verborgen in haar den een takje doodsbessen lagen, voor het geval dat ze een kat moest verlossen uit diens pijn. Iets dat ze nooit wilde doen, nooit zou willen meemaken. Ze had al snel geleerd niet bang te zijn voor bloed, zelfs in grote hoeveelheden maar voor de dood had ze nog een gezonde angst. Zelfs al wist ze dat Starclan bestond.

Remnantpaw zou pas later beseffen wat dit leven voor haar zou betekenen. Ze had potentie en dat was belangrijk maar of het tot uiting zou komen en ze daadwerkelijk de Medicine Cat zou worden die ze kon zijn, dat lag niet alleen aan haar maar ook aan haar ervaringen. De omgeving had altijd een invloed, zeker op een jonge kat die nog makkelijk beïnvloed werd door anderen. Zelfs al zou ze uiteindelijk op haar eigen poten staan en het gewicht zelf leren dragen; ze had geen andere keuze en het vlammetje dat in haar hart gevoed werd zou vanzelf sterker worden totdat het een stevig vuurtje was. Echter was het de vraag of ze een warmtebron werd of iets om aan te branden, de ene was beschermend en de ander wellicht pijnlijk. Elke kat had meerdere keuzes op een pad en de ene kant leek wellicht wat witter dan de andere. Uiteindelijk was bijna elke keuze waarschijnlijk een grijstint. 

'Dat zijn vragen die je aan je hart moet stellen op dat moment. Wanneer jij vindt dat de prophecy verteld moet worden en wanneer jij vindt dat het leven niet meer gered kan worden.' Mauwde de vroegere Medicine Cat van Riverclan terwijl ze de jongere kattin aan keek. Remnant tpaw keek haar met een vertrouwde blik aan, het maakte immers in Starclan niet uit dat de kat voor haar van een andere Clan was geweest. 'Wanneer het leven niet meer waard is om te redden, dan moet je stoppen.' Vervolgde ze voordat ze de donkergrijze kattin aanraakte en een beeld van een hondenaanval door haar hoofd heen flitste. Een gruwelijk beeld, niet alleen monsters van Twolegs maar ook sommige dieren die ze hielden konden gevaarlijk zijn. Al wist ze niet waar deze honden vandaan kwamen, enkel dat het misschien wel een klein wonder was dat de kat diens verwondingen had overleefd. De kat was Elder geworden en kon niet echt meer leven, niet zoals voorheen. Remnantpaw slikte moeizaam de brok in haar keel weg. 'Het voorkomen van.. lijden?' Fluisterde ze enkel zachtjes, hopende dat ze de keuze nooit zou moeten maken. Uiteindelijk zou ze voor katten waarvan ze hield toch de knoop doorhakken, zeker als ze wist dat ze nooit een mooi leven zouden hebben. Alleen als die keuze gemaakt moest worden dan zouden ze wellicht zelf er weinig over kunnen zeggen. Wat als ze wel als Elder geleefd hadden willen hebben? Elke kat was immers anders. 

'Wat als je verkeerd kiest? Denkt dat het goed is maar de kat toch Elder had willen zijn?' Vroeg ze twijfelend, want ze was geen Starclan. Ze koos geen katten uit om een bepaald pad te volgen. Ze wilde ook niet een gevaarlijk spel spelen, kiezen wie wel of niet mocht leven. Ze wilde enkel katten helen, helpen en hopen dat ze nooit de dodelijke bessen aan moest rijken aan een ander. Haar kop hield ze schuin terwijl ze haar serieuze maar ook onschuldige blik op de overleden Riverclanner hield.  Starclan was vredig, de meeste katten zouden uiteindelijk hun draai wel vinden, zelfs al konden ze niet elke geliefde helpen. Remnantpaw was echter jong en hoewel ze af en toe diepe gedachten had, was het nog steeds lastig voor haar om het juiste te doen, maar ze wilde het juiste doen en dat hielp. Dat was de eerste stap. Het juiste doen was op haar eigen poten staan, zelfs al wist ze nog niet alles. Ze had door dat zijzelf en Newtspark niet gelukkig waren geweest samen. Dan was het beter alleen, zeker nu ze de meeste planten kende. Al was Leafbare, haar eerste Leafbare als Medicine Cat Apprentice wellicht wel spannend, zeker sinds ziekten als Greencough dan dikwijls meer grip hadden op katten.

Het was voor Remnantpaw de enige optie geweest om de laatste vragen aan Starclan te stellen, ze wilde Maskheart en Mistgaze er niet mee belasten en ook Newtspark was geen kat geweest waarbij ze de woorden durfde te spreken, hier met de vredige steun van Starclan was dat anders. Kon ze vrijer ademen, zelfs al wist ze dat ze alleen stond als ze terug ging naar de Clan. Chivysniff was stil terwijl Remnantpaw haar best deed te begrijpen wat de ander haar vertelde. Soms was de keuze maken dat een kat de verwondingen beter niet kon overleven een belangrijke. Echter wist ze niet of ze het ooit over haar hart kon verkrijgen om een ander bewust naar Starclan te helpen; zelfs al deze ernstige verwondingen had. De wonden van Koifish hadden haar geleerd dat die gruwelijke werkelijkheid ooit haar kant op kon komen, al had ze hem wel behandeld. Hij was blind, zou nooit meer kunnen zien maar er waren wel meerdere oudere katten die blind waren geworden. Rousebell leefde ook nog steeds, ook al waren diens ogen verblind geraakt toen ze kruiden had gezocht. Remnantpaw had die ervaring het heftigste gevonden, het had betekend dat ze een andere Mentor had gekregen, dat ze een poos alleen had moeten staan en hopen dat geen van haar Clangenoten zich ernstig zou verwonden. De stress en daarna de angst die ze misschien wel licht voor Newtspark had gevoeld waren de realiteit geweest; een die ze niet lang had kunnen accepteren. Zodra ze de kans zag om alleen te staan had ze haar Mentor weg gestuurd. 

'Dat zijn vragen die je zal beantwoorden in een ander leven.' Begon de gestreepte grijze kattin die ineens een muis lengte van haar vandaan stond terwijl ze in gedachten verzonken was geweest. Het gezicht van Chivysniff verwarmde met een glimlach en twinkelende sterren verschenen in diens ogen. Ze was opeens adembenemend mooi, Remnantpaw staarde haar dan ook met haar amberkleurige ogen aan. Een poot werd tegen haar borstkas aan gezet, en sterrenstof kleefde kort aan haar vacht terwijl ze een warm, kalm gevoel kreeg. 'Remnantpaw. Starclan heeft besloten dat het tijd is om Thunderclan te dienen als volwaardige Medicine cat...' Happend naar adem en met grote ogen staarde ze de vroegere Medicine Cat aan. Dit was iets dat ze nog niet had verwacht, ze was jong. Had zich in haar ogen nog niet bewezen. Even was Chivysniff stil terwijl ze zachtjes uitademde en Remnantpaw haar verward aan keek. 'Je bent jong, maar vurig en dat is net wat Thunderclan nodig heeft. Je hart ligt bij je clan, je bent onverschrokken, maar ook ontwapenend. Bij vrienden en clangenoten toon je een zorgende kant.' De zachte staart gleed langs de wang van de Medicine Cat Apprentice, waardoor ze licht emotioneel snorde. 'Net zoals een wolf dat mee rent met zijn roedel, ben jij trouw aan Thunderclan. Net zoals een wolf dat speelt met pups alsof het zijn eigen pups zijn en net zoals een wolf die huilt naar de maan.' Chivysniff zette een stapje achteruit terwijl de grijze kattin de ander met haar amberkleurige ogen aan staarde. Warme ogen, een sterke blik al was ze duidelijk verbijsterd. 'Vanaf vandaag sta jij bekend als Remnantwolf.' Een sterke naam, passend bij het soms licht opvliegende karakter van de pas benoemde Medicine Cat. Remnantwolf haalde trillend adem voordat ze langzaam naar voren stapte en dankbaar haar kop tegen de schouder van de Starclanner drukte.

'I-ik.. had dat niet verwacht.' Stotterde ze zachtjes terwijl ze met grote ogen om zich heen keek en haar blik naar haar poten gleed. Ze was nog steeds onzeker maar het feit dat Chivysniff haar vertrouwde om Thunderclan te dienen was een hele opluchting. Dat Starclan niet boos was dat ze haar Mentor weg had gestuurd, zelfs al wist ze nog niet alles en zelfs al had ze nog niet haar eerste Leafbare meegemaakt als Medicine Cat Apprentice, nu zou haar eerste Leafbare als Medicine Cat zijn. Ze zou de Clan het nieuws moeten vertellen, maar voor nu voelde ze zich nog niet echt in staat om daarover na te denken. Haar ogen sprankelden. 'Dankjewel Chivysniff.' Fluisterde ze licht geëmotioneerd. Remnantwolf sloot haar ogen kort voordat ze haar staart langzaam, bedachtzaam zwiepte. 'I-ik h-hoop.. dat ik... Het goede doe.' Want soms was het nog steeds verwarrend wat het goede was. Al had ze haar hart op de juiste plek.