Forgotten Love

Nightkit was duidelijk een nachtuiltje. Ze was geboren in de nacht, haar naam was ook Nightkit. Dat moest vast daarvan komen, maar ze vond het ook wel heel toepasselijk. Misschien omdat ze de naam Nightkit gekregen heeft dat ze de nacht interessant vond. Alsof ze een connectie had met de nacht en diens wonders. Als de hemel helder was kon ze vanuit haar nestje de sterren zien. Het waren ze lang neit allemaal, maar die paar sterretjes deden haar altijd goed. Het gaf een vertrouwd en rustig gevoel. Nightkit wenste dat ze wel eens wat meer sterren kon zien, of de maan in haar volle glorie. Maar daar was ze nog iets te jong voor, dus wachtte ze rustig af terwijl ze met een dromerige gouden gloed over haar ogen naar de magische buitenwereld staarde.

Barkingkit

Nightkit hoorde het geritsel van het nest wel, het gestommel van een kittenlijfje dat eruit viel, het schuifelen van de pootjes terwijl hij liep. Nightkit hoorde het, maar schonk er geen aandacht aan. Haar aandacht was bij de sterren. In haar eigen veilige wereldje. Dingen van buitenaf waren spannend. Met een beetje geluk was het gewoon een kitten die weer graag het nest in wilde en haar met rust liet. Maar dat deed hij niet. Ondanks dat ze zo haar best deed hem te negeren, had ze toch opgemerkt dat hij haar kant op kwam. Oh jee, dat was spannend. 'Oi!' Oh nee, nu begon hij ook nog is tegen haar te praten. Nightkit slikte en trok langzaam haar ogen weg van de sterren, naar de bruine kitten. Ze wist niet of hij ouder of jonger was, maar hij zag er groot uit. Misschien wel groter dan haar? Het zou haar niets verbazen. '...Hoi,' miauwde ze met een klein stemmetje, beiden omdat ze het spannend vond maar ook de stilte van de nacht niet wilde storen.

De kitten, die zo te zien aan zijn gedrag nog best jong was, keek haar enthousiast aan. Heel eerlijk, Night werd er een klein beetje bang van. Zijn enthousiasme paste niet bij haar voorzichtige kijk op het leven, haar doen. 'H-oi!' brabbelde het katertje. Night vond zijn poging wel aandoenlijk, een glimlachje vormde rond haar lippen. Meer zei hij echter niet, meer zei zij ook niet. Toch was het niet saai geworden, want de jonge kitten had iets gevonden wat hij interessanter vond dan haar. Lichte opluchting ging daarom door haar heen, tot er opeens aan het nest getrokken werd. Met grote oogjes keek ze over de rand heen. 'W-Wat doe je?'

De bruine kitten stopte met trekken toen ze hem de vraag stelde wat hij aan het doen was. Hij stond daar maar te trekken en te doen, Night werd er nerveus van. 'Ik sterk,' verklaarde hij toen. Al, verklaarde hij niet veel voor haar. Nightkit keek hem met een onzekere blik aan en wist niet wat ze terug moest zeggen. Hij begon vervolgens weer aan het nest te trekken. Het schudde wild heen en weer en Night moest haar best doen te blijven staan. Hopelijk zou het snel over zijn.

Het houdt niet op, niet vanzelf. Nightkit had haar nageltjes diep in het nest geboord, maar stoppen met schudden deed het niet. Barkingkit bleef maar door gaan, maar waarom? Nightkit snapte er helemaal niets van. Ze wilde gewoon dat het stopte, dat hij weg zou gaan. Ga aan je eigen nest trekken! Night drukte haar oortjes bangig opzij en ging uiteindelijk maar gewoon liggen. Zo zou ze ook niet omvallen. Laat het stoppen, alsjeblieft.