between lions and men

_{De clan die ze de thuis had moeten noemen sinds ze verbannen was door haar vorige leader had ze achter haar gelaten en er leek een last van haar schouders te vallen. De katten waren vriendelijk geweest naar haar, maar het was niet wat ze voor de rest van haar leven wilde. Dan sleet ze liever haar tijd in haar eentje als een rogue dan nog een dag langer het gezanik en gezeur van haar -oud- apprentice aan te horen. Nee. Dat was niet wat ze wilde.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was ver van kamp. De grenzen langslopen was iets in zijn eentje vaker deed, simpel om alleen te zijn met zijn gedachten. Maar vandaag had het hem een verrassing gegeven. Hij fronste en knipperde nog een keer om zeker te zijn. Maar het duurde niet lang voordat hij de rossige poes herkende. ‘Newtspark!’ miauwde hij opgetogen. Het was voor zijn gevoel manen geweest dat hij haar voor het laatst had gezien. Hij snapte het ook wel, de poes was verbannen uit Shadowclan, onder luid protest van praktisch iedereen, toen ze had besloten dat ze Thunderclan wilde helpen om hun medicine cat op te leiden. Er waren misschien wel een miljoen dingen die hij haar wilde vragen. Maar stomverbaasd keek hij haar enkel voor enkele seconden aan. ‘H-hoe gaat het?’ stamelde hij.

<sub>Bij het horen van haar naam keek ze op naar de kater. ”Settleddust” miauwde ze met een kleine glimlach op haar snuit. Hoewel ze niet altijd hetzelfde over een situatie dachten en ze niet zo goed bevriend waren vond ze het toch een fijn gevoel om een bekend gezicht tegen te komen. De grens tussen thunderclan en shadowclan bestond uit het thunderpath en de geasfalteerde weg voelde vreemd onder haar poten. De autos die daar normaal reden leken te zijn verdwenen en dus kon ze, zonder er al teveel bij na te denken oversteken naar de andere kant. De kant waar de grens van shadowclan begon en haar eenzaamheid misschien wel eindigde.

”H-Hoe gaat het?” Stamelde de kater en Newtspark begon zachtjes te lachen. Een humorloze lach, eentje waarvan ze niet zeker wist waarom ze nou echt aan het lachen was. ”Per-fect!” Langzaam leek haar gelach weg te vallen en speelde er een kleine frons op haar gezicht. Met een lichaam wat onder de oude littekens en nieuwe wonden zat en een lichaam wat zijn reserves in vet verloren was voor de winter zag ze er niet persé goed uit. ”Sorry.” Mompelde ze waarna ze haar keel even schraapte. ”Het gaat prima, Settleddust-“ Oh wat hoopte ze dat ze verbeterd zou worden en hij Settledstar heette. ”En uh, met jou?”</sub>

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het duurde niet lang voor de deputy om te zien dat ze er niet fantastisch uitzag. Ze liep het donderpad bijna nonchalant over, maar bij elke stap die ze dichterbij zette, zag hij hoe doorleeft ze eruit zag. Zonder dat hij het tegen kon houden, ontstond een frons op zijn gezicht. Helemaal toen ze zei dat het perfect ging, de sarcasme droop er vanaf. Wat in Starclans naam was er gebeurd? Ze leenden hun medicine cat een tijdje uit, en dit was wat er gebeurde?

Newtspark leek zich proberen te herstellen, maar Settleddust keek nog altijd bedenkelijk. Ze vroeg vervolgens hoe het met hem ging. Hij haalde even zijn schouders op. Hij was wat afgeleid, omdat hij zo aan het denken was over wat hij hier nu voor zich zag. ‘Wel goed.. eigenlijk,’ miauwde hij. En ergens realiseerde hij dat het waar was. Het was een opluchting, hij kon weer vrij ademhalen. Nu Acornstar op reis was naar de bergen, was er niemand nog waar hij zich voor hoefde te verantwoorden. Zijn blik ging weer naar de medicine cat voor hem. Zijn blik werd iets donkerder. ‘Newtspark, wat is er gebeurd?’

_{De oud shadowclanner stond midden op de weg en even, heel even liet ze haar gedachten afdwalen naar wat er zou gebeuren als er wel een auto reed. Misschien zou ze zich tussen de sterren voegen, zou starclan haar vergeven omdat ze het vergif op de plek van de beet eruit gezogen had. Omdat ze zelf de gifslang was die gebeten had. De koude wind streelde haar vacht en er liep een koude rilling door haar lichaam. "Dat is fijn." Dat was het niet. Ze zouden zich slecht moeten voelen omdat ze weg was, ze zouden zich niet 'fijn' of 'goed' moeten voelen. Dat mocht niet. Zeker niet zolang de oude kater op de plek van leader zat in de clan. "Ongelukje" beantwoorde ze zijn vraag vaag met haar gedachten nog steeds bij de auto die misschien wel op hoge snelheid om de hoek gereden zou kunnen komen. "Met een riverclanner"}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy fronste naar de poes. Helemaal toen ze vroeg dat het een Riverclanner was geweest die haar pijn had gedaan. Bij de sterren. Gelukkig kon ze zelf haar wonden genezen, maar haar tijd in Thunderclan leek haar niet goed gedaan te hebben. Bovendien was het al-tijd Riverclan. Probeerden ze hem een medicine cat arm te maken, terwijl hij er geen zicht op had? Hij schudde afkeurend zijn kop. Pas nu realiseerde hij dat ze nog steeds op het donderpad stond. ‘Newtspark, kom alsjeblieft hier voordat je wat overkomt. Je bent nog steeds een Shadowclanner, verdomme,’ miauwde hij. Ze hoefde echt niet te vrezen om op hun gebied te komen, zolang hij er was. ‘En vertel me alles, hoe gaan de trainingen in Thunderclan?’

_{"Technisch gezien ben ik een rogue, Settleddust." Vertelde ze hem met een grijns op haar snuit. Ze was immers verbannen en thunderclan had ze verlaten. Hoewel ze het er toch nog even in moest wrijven dat ze echt clanloos was, deed ze toch wat de kater van haar vroeg. Haar teentjes hingen over de rand van het asfalt en ze kon bijna de grond van shadowclan weer onder haar poten voelen. Haar hart kneep zich samen tussen haar ribben. "Oh top. Kon écht niet beter. Ik had de tijd van mijn leven met een irritante snotneus als apprentice." Bromde ze waarna ze met haar ogen rolde. Als ze had geweten hoe kwalitatief uitermate teleurstellend het zou zijn voordat ze daarheen ging, was ze nooit gegaan. Haar enige reden om het vanaf het begin door te zetten was voor de vergiffenis van starclan, maar ook dat was iets wat ze niet gekregen had. Eén en al een teleurstelling.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een schampere snuif kwam uit zijn bek toen de poes vertelde dat ze technisch gezien een rogue was. ‘Ik zei het toen en ik zei het nu. Je bent Shadowclan.’ Geboren en getogen. Zuiverder bloed dan wat hij had. Bovendien was Acornstar hier nu niet om hem tegen te kunnen spreken. Settleddust kon zeggen wat hij wilde, doen wat hij wilde, bevelen wat hij wilde. Technisch gezien kon hij een oorlog starten. De medicine cat vertelde vervolgens op een sarcastische wijze dat haar apprentice misschien niet de perfecte leerling die ze had gewild. Hij fronste en keek haar aan. ‘Heeft ze tenminste talent? Hoe ver ben je met haar training?’ Settleddust wilde haar eigenlijk gewoon terug. Shadowclan had zijn medicine cats ook nodig. Peppermint redde het prima zelf, maar Newtspark was verbonden aan zijn clan, niet Thunderclan. Newtspark las hun tekens, niet die van Thunderclan. Was ze überhaupt nog wel loyaal aan de clan die haar had opgevoed? Haar veilig had gehouden en gevoed toen ze een kitten was?

_{De vraag van de kater kon ze maar op één manier beantwoorden. ”Oh talent heeft ze zeer zeker.” Newtspark zocht even naar de groene kijkers van de kater. ”Talent om het bloed onder je nagels vandaan te halen.” Mompelde ze waarna ze haar lippen uit frustratie likte, een tick die ze over had gehouden na Rookchirp. ”Ze weet wat ze moet weten. Er zijn genoeg oude, bijdehante medicine cats nog daar dus hebben we de trainingen afgerond.” Vertelde ze hem terwijl ze het groen achter hem doorzocht op andere katten die ze niet bij dit gesprek wilde hebben. Opzoek naar de gele kijkers van de kater die haar verbannen had.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oké. Ze mocht haar apprentice dus niet. Newtspark was niet op haar gemak, en hij was verbaasd toen ze vertelde dat ze genoeg wist. Dus.. was ze klaar? Was het waar dat ze een rogue was, was ze gewoon vertrokken? Was dat opgeven of gewoon.. lef hebben. Hij wist niet of hij onder de indruk moest zijn of teleurgesteld. Settleddust staarde met een diepe frons voor zich uit, toen hij na begon te denken. Acornstar was weg. Al die manen geleden, toen hij het ongenoegen van de clan had gehoord toen Newtspark meedeelde dat ze moest vertrekken. Hoe iedereen kwaad was, dat Newtspark verbannen werd enkel omdat ze luisteren wat Starclan haar opgedragen had. Iedereen wist direct hoe Acornstar ervoor stond. En nu Acornstar weg was... Hij kon Newtspark terughalen. De clan zou zien hoe hij ervoor stond. Ze zouden hem dankbaar zijn, toch? Het zou hem in een beter daglicht zeggen, dat hij het lef had om tegen zijn leider in te gaan om te doen wat goed was. En Peppermint zou zo gelukkig zijn. En Tidepaw.. en iedereen die Newtspark had gemist. Hij keek weer op uit zijn gedachten en keek Newtspark aan. ‘Dus je hebt echt nergens om heen te gaan, huh?’

_{Iets in haar had gekriebeld en haar naar deze plek getrokken, de plek waar ze een paar moons geleden nog stond om te vertrekken en nooit meer terug te keren. Toen alles nog goed was tussen haar en Twistedheart, iets wat nooit meer goed zou komen als hij zou weten dat ze een leven had genomen van zijn vader. "Dus je hebt echt nergens om heen te gaan, huh?" Met een vermoeide blik op haar snuit keek ze de kater aan. Was hij nou zo dom, of had ze het niet goed uitgelegd? "Correct. Aangezien ik thunderclan verlaten heb en hier verbannen was door Acornstar." Een klein sprankje hoop bleef door haar aderen pompen. De hoop dat starclan haar ooit nog zou vergeven voor wat ze allemaal gedaan had. Ze zou veranderen als ze nog één laatste kans kreeg.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Verlaten. Hm. Vrijwillig dus. Hij was benieuwd hoe het Thunderclan leiderschap dat had gevonden. Met Eveningstar die nu sinds kort aan het roer stond. Maar het klonk niet dat Newtspark daar het heel erg naar haar zin had gehad. Ze sprak nog een keer uit over dat Acornstar haar verbannen had. Nu kroop er een klein glimlachje op zijn snoet. Settleddust zou hier zo'n gok mee nemen, zo'n risico. Toch waren de woorden over zijn lippen voor hij er erg in had. ‘Acornstar is hier nu niet.’ Hij keek achterom, naar zijn gebied. Zijn Shadowclan. Alles voor Shadowclan, dat had hij zichzelf afgezworen. Geen afleidingen meer. Geen fouten. Zijn blik ging weer naar Newtspark. Dit doen was geen fout. Dit doen was Shadowclan weer herstellen naar zijn eerdere glorie, met hem aan het roer. ‘Hij is tijdelijk naar de bergen voor een.. tsja het is lastig uit te leggen. Maar ik heb de leiding nu.’

_{In stilte staarde Newtspark naar hem. Ergens wachtte ze totdat hij had begon te lachen of verwachtte ze dat Acorn toch nog uit de bosjes zou springen, haar slagader door zou bijten. Ze had immers al vaak genoeg op het randje gestaan tussen leven en dood. Tussen veiligheid en de adrenaline die door haar aderen stroomde. De kick die verslavend werkte. Ze hoopte dat de kater van de rotsen zou glijden en zijn laatste levens op de meest pijnlijke manier zou verliezen. Ze hoopte dat hij terugkwam met nog maar één leven, zijn laatste leven op zak en dat ze hem kon vertellen dat zij hem verdronken had. Eén van de meest pijnlijke, langdurige manieren om t sterven naar haar mening, iets waar ze vaak genoeg over gefantaseerd had. "Oh," het duurde even voordat ze haar stem weer had teruggevonden. "Gefeliciteerd?"}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek haar aan, en toen ze na een tijd weer haar stem gevonden te hebben, wat het "gefeliciteerd". Een humorloos lachje rolde over zijn lippen. ‘Ik ben nog geen star, Newtspark. Nog niet.’ Hij hoefde haar niet te feliciteren. Het was meer een tijdelijke adempauze. Maar het was nu in zijn poten. Hij kon de schok als ze weer moesten vechten zo groot maken als hij wilde. En misschien moest hij in plaats van stille gehoorzaamheid, een atoombom af moeten laten gaan. ‘Kom toch mee terug. Shadowclan is je thuis.’ Zijn groene ogen gingen naar de medicine cat. Zijn medicine cat. En hij maakte de regels nu. Hij deelde de orders uit. Er was niemand meer waar hij ze naar moest verantwoorden, geen klein kind in het lichaam van een oude zak. En het voelde goed. Misschien was dit eindelijk al die glorie van het leiderschap die hem beloofd was, waar velen van droomden het ooit te kunnen hebben.

_{Hij was nog geen Settledstar, nee, maar hoe lang zou dat nog duren? Wat als Acorn nooit meer terugkwam uit de bergen? Zou hij dan voor altijd Settleddust blijven? ”Mee terug? En dan? Wat als Acornstar terugkomt?” De vragen rolde zonder al teveel na te denken over alles over haar lippen. ”Wat als hij terugkomt..” Ze herhaalde haar laatste vraag zacht. De mogelijkheden waren immers eindeloos als zij in shadowclan zat wanneer hij terugkwam. Als hij terugkwam. Alles wat ze hem toewenste zou ze dan zelf kunnen verzorgen. Alles waar ze over droomde. ”Ik weet niet of het een goed idee is.” Zei ze daarna dan ook maar om haar woorden van daarvoor iets te laten verwateren. Anders kwam ze nooit meer thuis.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk twijfelde ze. Ze was verbannen door Acornstar. Maar Settleddust straalde niets meer dan zekerheid uit, kalmte. ‘En dan wat?’ miauwde hij. ‘De hele clan wil je terughebben. Als ze je eenmaal weer zien, zullen ze zich achter je scharen. Achter ons.’ Zelfverzekerd keek hij naar de jonge poes. ‘Ik ben klaar met toekijken terwijl verkeerde dingen gebeuren. Ik kan ze nu rechtzetten. Dus dat ga ik doen.’ Hij moest het bijna hardop tegen haar uitspreken om zichzelf ook te overtuigen. ‘En wat is anders je optie, Newtspark? Wil je al je talenten verloren zien gaan? Als een kluizenaar leven, zonder thuis?’ miauwde hij uitdagend. ‘Kom toch thuis, iedereen mist je.’

_{Zijn zekerheid en vastberadenheid lieten haar beter voelen. Het maakte het overwegen van de andere opties minder interessant en als ze hem moest geloven zou ze warm ontvangen worden thuis. De jongere poes knikte bijna onzichtbaar. Settleddust als leader zou goed zijn voor de clan, dat was iets waar ze bijna zeker van was, maar aan de andere kant was bijna alles wel beter dan de laatste twee leaders die ze hadden gehad. Lang hoefde ze er niet over te denken over zijn woorden. Het was immers een beslissing die ze eigenlijk al lang gemaakt had, al voordat ze überhaupt naar thunderclan was gegaan. Zonder wat te zeggen stapte ze van het asfalt en stapte ze shadowclan gebied op. Ze zou weer naar huis gaan.}