[OPEN] How am I supposed to live, laugh, love in these conditions

Door het voorgaande regenachtige seizoen was Dim hier al een tijdje niet geweest. Immers was het van groot belang om uit de grotten te blijven als het veel geregend had. Nu de regen plaats had gemaakt voor vorst en sneeuw, was het hier weer begaanbaar. Toch was het nog wel belangrijk om te passen waar je stond; water veranderde in ijs, wat betekende dat het hier op sommige plekken erg glad kon zijn. Toch was hier nu het meeste prooi te vinden in het territorium, omdat er al een tijdje maar weinig activiteit van Shadowclan geweest was. Vandaar dat de oudere apprentice hier nu op jacht was. Het sneeuwde zachtjes, en haar normaal zo donkere vacht kleurde wit. Af en toe schudde ze haar vacht uit, wat voor een zacht plof geluid zorgde van het laagje sneeuw dat op de grond viel. Haar pootstappen knisperden met iedere stap die ze zette, wat het jagen niet gemakkelijker maakte. Voor nu was ze voornamelijk op zoek naar kikkers en padden, die zich met weer als dit in de grond begroeven - maar niet diep genoeg zodat ze hen niet meer ruiken kon. Dimpaw kwam aan bij de ingang van het grottenstelsel, maar precies toen ze naar binnen wilde lopen hoorde ze getik vanuit één van de bomen komen. Haar oor trok opzij en ze herkende het geluid als het tikken van een specht. Even bleef ze staan, niet goed wetend of ze nu de specht achterna moest gaan, of toch voor de padden en kikkers moest kiezen. Een specht was lekkerder, maar haar laatste keuze een stuk minder gevaarlijk. Ze besloot om toch verder te gaan, waarbij ze een stap richting de grot zette. Helaas had ze een bevroren plas in haar twijfel niet gezien, waardoor ze met een gil onderuit ging en heel beschamend de grot in tuimelde. Haar lichaam schraapte pijnlijk over de harde grond heen en met een klap kwam ze neer op de grond, waar ook haar kop jammer genoeg tegen de stenen aankwam.
Prompt nummer 17; Shadowclan special! - Je kat valt één van de moeras grotten in [1p]

Het maakte niet uit hoeveel ze bewoog, hoe hard ze rende - de kou leek zich te hebben genesteld in haar lichaam. Het beet aan de puntjes van haar oren, aan haar tenen, aan haar staart. Airwisp huiverde en dwong zichzelf verder te gaan. Haar lenige, tengere lichaam was duidelijk niet gemaakt voor de kou die zich over het clangebied verspreidde en ze wist dat ze er vroeg of laat weer ziek van zou worden. Na de geboorte van haar twee zoontjes was haar lichaam nooit meer geworden wat het was, het had in één klap zoveel van haar afgenomen - maar ook zoveel ervoor teruggegeven. Enkel de gedachte aan Adderpaw bracht de glimlach terug op haar gelaat. Hij was het hoogte punt van haar dag, het licht in haar leven. Alle dodende blikken die ze nog altijd kreeg sloegen voor hem in het niets. Iedere dag werd hij groter, iedere dag nog mooier dan de vorige. Haar prinsje, oh, voor hem zou ze eeuwen in de kou spenderen om zijn lievelingseten te vangen. De poes begon net aan haar terug weg met een prooidier tussen haar kaken, toen ze plots gestommel niet ver weg van haar hoorde. Alert bleef ze staan, haar lichaam als een prooi in het nauw opgericht. Maar in plaats van een vijand, rook ze enkel de geur van Dimpaw. Even twijfelde ze, zij en haar zogehete dochter hadden elkaar zelden veel te zeggen en ze betwijfelde dat dit nu anders zou zijn, maar het gerommel had onkarakteristiek luid geklonken. Met haast geluidloze stappen bewoog ze zich naar de grotten toe. Het leek alsof haar gevlekte pels was opgeslokt, zonder een spoor achter te laten - maar haar scherpe ogen zagen een donker gat met enkele scherven ijs. Airwisp fronste en verstopte nu wat bezorgd haar prooi onder de sneeuw. Kundig sloop ze om de fragiele plekken heen, en keek de tunnel binnen waar Dimpaw zich bevond. "Dimpaw? Heb je hulp nodig?" had ze haar niet geleerd voorzichtiger te zijn?

Een kreun verliet haar bek terwijl ze zichzelf overeind drukte, van de koude, stenen grond af. Ze siste zachtjes toen ze voelde hoe beurs haar billen en rug gelijk waren na de tuimelende val. Tot overmaat van ramp hoorde ze plots wat gestommel bovenaan de grot, wat signaleerde dat ze niet alleen was. Met grote ogen hield ze zich muisstil, in de hoop dat degene die daar boven stond haar wonderbaarlijk toch niet zou horen. Maar al gauw klonk er toch een stem die vroeg of ze hulp nodig had. Nee, nee! Het was ook nog de stem van haar moeder, Airwisp. Het contact dat ze met haar moeder had was heel magertjes, en Dim wilde haar eigenlijk alleen maar mooie, goede dingen laten zien. Niet.. Niet dat ze faalde. Haar oren duwden zich onzeker in haar nek terwijl ze naar haar poten keek. "..." Ze wist niet wat ze zeggen moest, nam een hap adem om te reageren maar hield zich uiteindelijk toch stil. Ze keek omhoog naar het pad dat ze terug omhoog zou moeten lopen om weer uit de grot te komen, die vol glad ijs zat. Ze besloot te beginnen aan de klim, maar zakte halverwege weer naar beneden door de minimale houvast die er was en de gladheid. Beschaamd begonnen haar wangen te gloeien. "Ik.. Ik denk het.."
- Zorg ervoor dat je kat ergens vast komt te zitten (Poot in een tak, kop in een hol, etc.) en niet los komt zonder de hulp van een ander [2p]

Adderpaw zou beter hebben geweten. Zijn poten waren altijd voorzichtig, net al de hare. De grotten waren er al zo lang, en ieder wist dat het ijs verraderlijk was. Stond Dimpaw niet erom bekend dat ze een dusdanig uitmuntende apprentice was? Wel, het tegendeel leek ze maar al te graag te willen bewijzen. Ze begreep niet waarom zij dikwijls het onderwerp van de dag was, en de naam van haar eigen zoon zelden viel in conversaties die ze oppikte. Airwisp zwiepte met haar staart en terwijl ze toe moest zien hoe de poes zichzelf uit haar situatie wilde bevrijden, en enkel nogmaals faalde. "Je moet voorzichtiger zijn, Dimpaw. Wat als ik er niet was geweest? Wie weet hoe lang je hier dan vast had gezeten," sprak ze ietwat ferm. "Een apprentice van jouw leeftijd zou inmiddels wel beter moeten weten." Haar koude ogen richten zich op het poesje onder haar, wiens oren beschaamd in haar nek lagen. Airwisp beet op haar lip, maar zuchtte uiteindelijk - waarbij haar strenge houding wat vervaagde.  Ze wist dat Dimpaw een strever was, en dat zij de hele situatie wellicht nog wel het allerergste vond van hen beiden. "Blijf daar, ik kom eraan," miauwde ze, waarna ze uit haar zichtveld verdween. Alert zocht ze het grottenstelsel af, totdat ze een plek vond tussen de wortels van een boom waar de sneeuw leek te zijn ingezonken. Haar poten prikten van de pijn terwijl ze de sneeuw wegveegde, en daarmee een nieuwe ingang vrij maakte. De poes wurmde zich naar binnen, en stapte op de ander af. Nu ze zo oog in oog stonden viel haar op hoe groot ze wel niet was geworden in zo'n korte tijd. Het stak, al kon ze niet perse uitleggen waarom. Het was niet eens haar eigen kind. Toch hief ze haar poot op en wreef onkarakteristiek teder langs haar hoofd waar ze op was gevallen. "Heb je je bezeerd?" vroeg ze haar zachtjes. Het maakte niet uit, het maakte allemaal niet uit. Want hoe groot ze ook werd, hoe erg ze ook haar best deed - ze zou voor altijd Dimpaw zijn, en niet Coldkit, die hier had moeten zitten in plaats van haar.

Faalangst vulde haar lichaam toen ze zichzelf omhoog probeerde te trekken onder de bekritiserende blik van haar moeder. Dit was één van de ergste situaties die Dimpaw bedenken kon. Waarom moest precies haar moeder gezien hebben hoe erg ze faalde? Tot overmaat van ramp kreeg ze ook nog een preek van Airwisp. "Een apprentice van jouw leeftijd zou inmiddels wel beter moeten weten." Hard staarde Dim naar de grond, durfde haar moeder niet aan te kijken, bang dat ze in tranen zou uitbarsten. Oh, ze zou nooit zo goed zijn als anderen van haar leeftijd. Ze deed zo haar best, ze trainde zoveel, maar het was niet goed genoeg. Adderpaw was beter dan haar, mama hield zoveel meer van hem. Ze zou nog meer moeten trainen, ze zou beter moeten opletten, meer en beter en harder en.. "Blijf daar, ik kom eraan." Voorzichtig keek ze omhoog, maar Airwisp was al weg. Ze kwam haar helpen? Of zei ze dat alleen maar.. Misschien zou ze haar hier wel laten zitten, ze verdiende het.. Ze had zichzelf in deze situatie gekregen. Toch hoorde ze gestommel en was mama dan toch opeens naast haar in de grot. Opgelucht haalde Dimpaw adem, al voelde ze nog steeds vooral schaamte in haar lichaam. Toen streek mama's poot opeens langs haar kop en opnieuw wist ze niet wat te doen. Haar wangen begonnen opnieuw te gloeien en ze schudde resoluut van nee op de vraag die haar moeder stelde. Eigenlijk had ze pijn aan haar billen en ook haar kop had de grond flink geraakt - waarschijnlijk zou ze een bult krijgen. Maar het was al erg genoeg dat ze gevallen was, ze kon niet óók nog pijn hebben. "Nee, geen pijn," zei ze dan ook zachtjes terwijl ze ietwat richting de poot van haar moeder leunde.