It wasn't an accident

In de medicine cat’s den liggen gaf hem veel tijd om na te denken over de afgelopen gebeurtenissen. Het irriteerde hem dat hij geen kans had gehad om Settledstar of Wolfblood te waarschuwen toen dat Mousepaw nog in het kamp was. Het irriteerde hem ook dat hij nu pas aan de beterende poot begon te geraken en dat hij nu pas focus genoeg had om de woorden uit zijn bek te krijgen die dat hij uit zijn bek wílde hebben. Hij wist dat dit geen random dingetje was dat hij tegen elke kat moest zeggen die hij tegenkwam, maar hij moest dit wel zo snel mogelijk tegen Settledstar zeggen. Hopelijk werd hij geloofd en zou er actie ondernomen worden zodat StarClan Mousepaw kon straffen. Een apprentice die andere apprentices probeerde te vergiftigen, was naar zijn idee niet gekwalificeerd als medicine cat. Maar hij zou het haar wel betaald zetten. Als zijn leader het niet zou doen, zou hij het lot zelf in poten nemen. Zijn bittere gedachten werden onderbroken toen hij een bekend gezicht zag verschijnen aan de ingang van de den en hij trok kort met zijn oortje. Wat zocht zijn zusje hier nu weer?

Met een uitdrukking op haar gezicht die veel weghad van een combinatie tussen blinde paniek en verdriet, kwam ze het medicine cats den binnen. Het enige wat Poppy uit kon brengen was: "Foul... ik dacht dat ik je nooit meer zou zien...! Ze keek hem aan en zag irritatie in zijn ogen. Poppy ging dichtbij Foulpaw liggen en begon zachtjes te huilen. "Weetje... ik realiseerde me pas toen je binnengesleept werd in het kamp hoe zwaar onze band beschadigd was... ik ga er alles aan doen dit te herstellen! Waarom kijk je eigenlijk zo gepikeerd?' Eigenlijk kon ze wel raden waarom. Foul moest vergiftigd zijn, hij was niet zo dom om hulstbessen te eten. Poppypaw likte aan haar broers oor en verontschuldigde zich voor haar domme gedrag dat ze afentoe vertoonde. "Ik wilde me soms gewoon... aan je bewijzen denk ik..."

Een blik van pure verbijstering verscheen in zijn ogen toen Poppypaw haar gevoelige kant aan hem liet zien. Eh… Hij draaide ongemakkelijk met zijn oortjes en sloeg met zijn staart. Was dit weer zo’n hallucinatie dankzij die hulstbessen? Maar nee, Poppypaw leek écht in paniek te zijn en na een paar seconden stil te hebben gelegen, liet hij traag zijn staart over haar zakken. ”Het is niks,” bromde hij. De RiverClan medicine cat’s apprentice beschuldigen tegenover zijn leader zou één ding zijn, maar hij zou daar andere katten niet in betrekken en zeker zijn zusje niet. Dat ze nu haar excuses aanbood, maakte het nog niet zo dat hij heel zijn hart bij haar uit ging storten. Daar was wel wat meer voor nodig dan excuses. En wie weet hoe snel ze weer terug in haar oude gewoontes zou hervallen. ”Ik neem aan dat jij niet de enige bent die fout zit,” bromde hij en hij liet zijn blik even kort naar zijn poten dwalen. ”Het is immers niet alsof onze ouders het goede voorbeeld hebben gegeven.” Ze hadden niet echt naar Foulpaw omgekeken en hadden hem enkel de basisopvoeding gegeven die nodig was om te overleven, maar daarna hadden ze niet echt meer naar hem omgekeken. Hij vermoedde dat dat voor Poppypaw hetzelfde verhaal was.

"Ja onze ouders waren niet heel warm naar ons toe... Poppypaw bedacht zich dat als Foul hetzelfde had meegemaakt... dat zou zijn gedrag verklaren. Het hare ook wel bedacht ze zich. Foul... kunnen we vrienden zijn...? Haar hele geschiedenis flitste door haar kop en ze sloot enkele minuten haar ogen. Ze zag het moment dat zij en Foulkit net geboren waren en hun moeder zich de rug toekeerde en alleen liet drinken... Dat Foul hetzelfde deed bij haar en ze merkte dat ze zelf ook minder behoefte had aan contact met haar broer. Het moment dat ze beide leerling werden en de vuile blikken die er gewisseld werden. Het moment dat haar mentor dood ging en ze een nieuwe kreeg. Toen besefte ze hoe belangrijk Foulpaw al die tijd voor haar geweest moest zijn. Ze deed haar ogen weer open en legde haar kop neer. "Ik miste je al die tijd...

Foulpaw humde enkel op haar woorden, al draaide hij met zijn oortjes toen ze aan hem vroeg of ze vrienden konden zijn. Wat was dit nu weer…? Hij begreep ergens wel hoe dat ze zich voelde, maar toch voelde het vreemd aan. Hij wist niet of hij die switch zo één, twee, drie kon maken, maar aan het einde van de rit was ze nog altijd zijn zusje. ”We kunnen het proberen,” gaf hij toe, waarna hij zijn blik op haar liet rusten. Hij trok met zijn oortjes toen ze zei dat ze hem al die tijd gemist had. Hoe zat dat voor hem? Hij had zich zodanig op zijn training gestort dat hij daar eerlijk gezegd geen aandacht aan had besteed. Misschien was het ook een copingsmechanisme geweest om met het gebrek aan aandacht van zijn ouders uit om te gaan. En nu dat hij Littlenose aan zijn zijde had, was het inderdaad wel een gemis de afgelopen manen dat de band met zijn zusje zo slecht was geweest. ”We hadden het inderdaad anders aan kunnen pakken,” was dan ook het enige wat hij zei, want Foulpaw was nog altijd iemand die niet gemakkelijk in zijn kaarten liet zien en die gevoelens uitdrukken maar awkward vond. Dus meer dan dit kon hij haar niet geven. Hopelijk was het genoeg.

Poppypaw knikte en zei nog even tegen haar broer: "Hopelijk ben je beter voor de warrior ceremony. Het zou zonde zijn als je daar niet aan mee kon doen... Ergens, diep vanbinnen wist ze dat Foul nogsteeds van haar hield, ondanks dat hij soms erg koud kon reageren. Zij en haar broer hadden het inderdaad niet makkelijk gehad als kittens maar toch had ze niet veel meer moeten krijgen om te worden wie ze nu is. Met het feit dat de ceremony dichterbij kwam had ze ook bedacht dat de band met Foulpaw echt beter moest. Ze had er geen zin in om altijd ruzie te hebben, of vervelende blikken naar elkaar te moeten werpen. Het was ondertussen wel een beetje de norm geworden, ja dat wel. Maar zij wist ook wel dat dit geen normale broer-zus relatie was. Ze hoopte maar dat Foul in de tijd in het medicine cats den erover na kon denken. "Kan ik iets doen? vroeg ze aan Foulpaw. Ze wou graag iets doen om echt te laten zien dat ze dit meende

Foulpaw vernauwde zijn ogen en keek vol wantrouwen opzij toen dat ze haar woorden sprak. Voor de één of andere reden vond hij het lastig te geloven dat Poppypaw het écht erg zou vinden als hij zijn warrior ceremony zou missen. Dan had ze hem immers ingehaald als hij langer apprentice zou blijven. Was dat niet wat ze wilde? Maar nee, hij merkte geen spoor van spottend gedrag op en hij draaide met zijn oortjes. ”Ik haal het wel. Het ongeluk is nog maar net gebeurd en de ceremonie nog ver weg. Tegen dan ben ik al wel opgeknapt,” zei hij op een geruststellende toon, al wist hij niet of hij dat meer naar haar richtte dan naar zichzelf. Hij had zijn final assesment immers wel gehaald vlak voordat Mousepaw hem had vergiftigd, maar hoe veel was dat nu nog waard? Hij moest eerst met Settledstar praten over wat er was gebeurd en hij wist niet of daar nog een staartje aan zou zitten, zeker als Settledstar hoorde hoé dat hij het  voor elkaar had gekregen om vergiftigd te raken. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door zijn zusje die haar woorden sprak en hij trok kort met zijn oortje. ”Nee,” antwoordde hij uiteindelijk, maar hij twijfelde. Hij wilde haar immers nog niet wegsturen. ”Vertel me meer over jezelf, Poppypaw. Over je leven hier in de Clan, over je vrienden en… of je misschien iemand leuk vindt.” Hij schraapte zijn keel. Wat een awkward begin om hun band te herstellen. Maar goed. Zij deed moeite, dus dan moest hij dat ook doen, vond hij. Dat was wel zo eerlijk.

Foulpaw vertelde dat hij het wel zou halen en Poppy ontspande meer. Ze had ergens verwacht dat haar broer haar zou wantrouwen. Toch merkte ze dat zijn antwoord oprecht was. Het was fijn om zo met haar broer te kunnen praten, zonder de spanning die er vaak tussen hun te voelen was. Zeker ook die ene keer in de nursery, dat moest ook geen fijne ervaring voor de kittens geweest zijn. Toen Foul zei dat ze meer over zichzelf moest vertellen was ze voor een moment ademloos. Ze keek haar broer aan en twijfelde, waarom zou haar broer ineens geintreseerd zijn in haar...? Toch besloot ze het te vertellen. "Oke hier gaan we dan. Mijn leven in de Clan, ja ik weet niet echt. Het feit dat ik warrior ga worden is eigenlijk het enige wat ik aan mn kop heb. Ik kijk vaak bij de kits of ze me mogen, of er zelfs misschien een toekomstige leerling bij zit. Ik weet dat dat ook de reden was waarom jij er die keer was. Ik weet niet echt of ik vrienden heb, ik heb in ieder geval geen ruzie met Clanmates. Ik heb ook eigenlijk nu geen behoefte aan vrienden, ik wil me focussen op het warriorschap. Misschien daarna wel. Of ik iemand leuk vind? Nog niet, maar misschien komt dat wel... Poppy nam een korte pauze en vroeg toen aan haar broer "Hoe sta jij in het leven als ik vragen mag?

Foulpaw draaide zijn kop naar haar en luisterde naar haar. Ze was, net zoals hem, vooral bezig met het worden van een warrior. Ze focuste zich niet al te veel op vrienden of een partner, net zoals hij ongeveer één maan geleden. Toen had hij Littlenose leren kennen en werd alles anders. Hij stelde zich nu wel meer open voor vriendschap. Niet dat hij er ontzettend veel vrienden bij had gekregen, maar hij was in elk geval niet meer zo terughoudend als eerst. De kater richtte zijn blik naar zijn zusje toen ze aan hem vroeg hoe hij in het leven stond en hij haalde zijn schouders op. ”Ik was eerst net zoals jou en focuste mezelf ook vooral op mijn training,” zei hij tegen haar. ”Maar toen leerde ik Littlenose kennen en stelde ik mezelf meer open voor andere katten. Ik zal niet zeggen dat het mijn persoonlijkheid echt veel veranderd heeft, maar het helpt wel dat je weet dat er katten zijn bij wie je je verhaal kwijt kan zo nu en dan.” Zijn gedachten gingen kort naar Dimveil, maar dat duwde hij meteen weer weg. Dat hoefde ze niet te weten en bovendien was het niet alsof hij iets voor de poes voelde. Ze was gewoon zoals andere Clanmates. ”Probeer je ambitie om warrior te worden je wel niet te hard in de weg te laten staan, Poppypaw. Anders ga je fouten maken,” voegde hij er op een licht grimmige toon aan toe. Het feit dat hij die hulstbessen in had genomen, was immers geweest omdat hij beter had willen worden en daarom Mousepaw’s leugens voor lief had genomen. Een fout die onherstelbaar had kunnen zijn als alles een beetje anders uitgedraaid was geweest.