No rest for the wicked

Na een les in de den was Storkpaw het kamp uitgegaan, even wou ze erop uit voor zichzelf. Haar poten kriebelde en ze had een hoop opgekropte energie wat ze vrij moest laten. De vrijheid van het rennen, het voelde alsof ze vloog. Had Starclan niet abrupt besloten dat haar toekomst beter besteedt was met het verzorgen van gewonde en zieke katten zou ze een uitstekende Moor Runner zijn geweest. Ze joeg nog steeds, alleen nu af en toe. Het was meer om haar jachtkwaliteiten op peil te houden, naast een paar vechttrainingen die ze ook nog kreeg. Al zou vechten nooit haar ding worden, het was meer uit voorzorg. Als Medicine Cat zou niemand haar iets mogen aandoen, maar niet iedereen hield zich even goed aan de Code en er was meer gevaar dan andere clans. De bevlekte poes was een stukje van het kamp af toen ze zich afzette en zoals vroeger weer door het landschap heen stoof. Door het hoge gras heen, wat langs haar heen gleed als de zorgen die even van haar afgleden. Ze ging rennen tot het meertje nam ze zichzelf voor en daarna zou ze weer de nette kruidenkat in leer zijn. Op de terugweg zou ze wel even wat kruiden zoeken, al groeide er weer minder met Leaffall. Ze kende nog niet alle kruiden even goed, maar wel al wat. Storkpaw bleef doorrennen, harder dan eerst. Tot ze een grijze gedaante zag, liggend in het hoge gras. De wind nam een verkeerde geur mee, eentje die hier niet hoorde. Ze herkende het als Thunderclan met gemak inmiddels en haar nekharen rezen al op toen ze afremde. De Thunderclanner was nog iets te ver en het hoge gras belemmerde haar zicht wat. Maar ze herkende ze de eigen geur van de kat, eentje die ze al eerder geroken had. Bovendien was het wat vreemd dat de andere daar zo in het gras lag. Ze kende niet veel Thunderclanners, had ze wel bij de Gathering gezien, al wist ze wel een grijze poes. Storkpaw liep voorzichtig dichterbij. Was zij het? Iets meer in de buurt herkende Storkpaw haar volledig en ze haalde weer adem, niet door hebben gehad dat ze die had ingehouden. Ja, dat was Remnantpaw. Waarvoor was ze hier en waarom lag ze zo in het gras? Waren er problemen? De angst kwam weer op en ze rende snel naar de liggende apprentice toe. ''Remnantpaw!''riep ze en stopte vlakbij haar. ''Is alles oké? Zijn er problemen?''vroeg ze gehaast. Er kon niks zijn en dit kon een kruidenbezoekje zijn, maar misschien was er wel een ernstige situatie.

Remnantpaw stond al op voordat ze er was en stelde haar gerust door met haar kopje te schudden. Storkpaw knipperde even met haar ogen, zich afvragend waarom Remnantpaw dan in het gras lag. Haar verbazing werd nog wat groter toen de grijze poes haar kop onder Storkpaw's kin drukte als begroeting. Euh, ze deed een stapje naar achteren, niet gewend van zo'n begroeting van iemand uit een andere clan. Was dat gebruikelijk tussen Medicine Cats? Remnantpaw vertelde haar dat ze wat verdwaald was, iets wat de verbazing van Storkpaw niet stopte. Hoe kon je verdwalen hier? Je kon ver kijken en letten op wat je zag in de velden. Een steen verderop, planten die tussen het hoge gras groeide of verandering van gebied. Haar leek het eerder dat je in een bos zou verdwalen, waar al die bomen zo op elkaar leken. Het was inderdaad wel groot en een hoop gras. Iets wat Remnantpaw waarschijnlijk niet zo gewend was. Hadden ze gras in Thunderclan? ''Oh, oké''zei Storkpaw, de andere aankijkend. Ze was hier dus voor wat kruiden. Dat was vast geen probleem. ''Als je wat vaker geweest bent wen je misschien wel''merkte ze op, om eerlijk te zijn moest ze als kersverse Apprentice ook na de tour nog wel eens nadenken over welke kant ze moest.

Toen zij nog gewoon Apprentice was geweest had ze nooit meegemaakt dat er bezoek was van een Medicine Cat van een andere clan. Het was vast wel gebeurd alleen zij was er toevallig nooit bijgeweest. Wat dat betreft was het ook toevallig dat zij Remnantpaw als eerste zag. De grijze poes gaf toe iemand te hebben, al betekende dat niet dat ze persé blij was dat diegene Storkpaw was. Niet dat Remnantpaw misschien een stiekeme hekel aan haar had, dat hoopte ze niet tenminste, maar ieder andere vriendelijke Windclanner had haar uit de brand kunnen helpen. Was Storkpaw blij dat ze andere zag? Ze wist het nog niet om eerlijk te zijn. Natuurlijk was de Thunderclanner aardig en enthousiast, maar het was niet zo dat Storkpaw haar dagelijks zag. Remnantpaw gaf het idee dat ze samen hier zouden zoeken naar de kruiden die zij nodig had en dat ze daarna naar haar clan konden voor de kruiden daar. Het eerste was uitstekend, daar ging ze niet op in, het tweede gedeelte echter. De Thunderclan grens overgaan. Wat als ze weer die Sundance tegenkwam of een andere die meteen op de aanval over ging. Dat ze nu over de grenzen mocht kwam even niet bij haar op, enkel de angst om weer die fout te maken. ''Euh, we hebben niet echt kruiden nodig van Thunderclan momenteel''zei ze vlug. Of dit echt waar was wist ze niet zeker, maar Falconstrike kon dat vast wel regelen. ''Maar ik wil wel met je mee voor de kruiden hier''voegde ze er snel aan toe. Ze hoopte wel dat Remnantpaw geen kruiden nodig had die hier ook krap waren.