We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Er was alweer wat tijd verstreken sinds ze Dewberry in Starclan had gezien en zelf nog levend rondliep hier en haar humeur had dalen en pieken. Ze leefde ermee, al moest ze nog steeds wennen. In de vroege ochtend wou ze opstaan en op jacht gaan, totdat ze weer ontdekte dat ze nu in de Medicine Cat Den sliep. In plaats daarvan had ze training gehad, informatie over het nut van spinnen webben en wat over wondverzorging. Gelukkig hadden ze geen voorbeeld bij de poot, maar Storkpaw dacht het wel begrepen te hebben. Bovendien, als iemand met een grote wond aankwam zou ze toch Falconstrike's hulp inschakelen. Nu was ze dus op pad om wat web te zoeken, al had ze meegekregen dat het lastiger was te vinden op hun territorium. Betekende niet dat het er niet was. De gevlekte poes, die langzaam volgroeid was, liep stevig door. Ze wist dat ze niet te snel moest lopen, want anders kon ze belangrijke dingen over het hoofd zien, maar het gebeurde vanzelf. Ze was altijd al dol geweest op rennen en natuurlijk was dat niet van haar afgenomen voor altijd, de liefde ervoor was gewoon wat sterk. Daarnaast, zo snel zag ze niks bijzonders. Behalve een Apprentice wat verderop. Ze keek naar Lightpaw die een stukje van haar af bezig was, met hoogstwaarschijnlijk normale apprentice zaken. Storkpaw voelde een steek van jaloezie maar schudde die al snel weg. Zij had zelf gekozen om hier mee door te gaan en ze kon altijd nog wat jagen als ze wou. Wat extra prooi kon immers nooit kwaad. Al lukte dat niet vandaag als ze nu nog geen spinnenweb kon vinden. Storkpaw's blik bleef op Lightpaw hangen, waarmee ze een groot gedeelte in dezelfde den had geslapen. Van de Nursey naar de Apprentice Den. Heel goed kende Storkpaw haar niet. Wel, als toekomstige medicine cat moest ze vast wat betere banden met haar clangenoten hebben en aangezien ze hier nog geen spinnenwebben zag liep ze op de poes af. ''Hallo Lightpaw, ben je bezig?''hopelijk stoorde ze de andere nu niet. Dat zou ze best wel vervelend vinden, want de calico wou niemand in de weg lopen.
Onderwerp: Re: Spider Dance zo 31 okt 2021 - 20:04
Voorzichtig tikte ze met haar poot een kevertje dat tussen het gras liep. Ze had goed gekeken of er iemand was, want anders zou ze zichzelf weer voor schut zetten. Ondanks ze al bijna warrior was was ze nog jong. Ze had vrij weinig gespeeld in haar leven uit angst dat iemand haar raar zou vinden. Natuurlijk was het juist vreemd om niet te spelen net zoals de andere katten, maar dat wist ze toen nog niet. Als je het er nu net haar over zou hebben zou ze zich dood schamen. De apprentice wilde zijn zoals de meesten. Ze wilde geen aandacht, ze wilde niet opvallen. Sociaal zijn was lastig voor haar. Onzekerheid, angst om niet aardig te worden gevonden. Ze had dan ook weinig vrienden en was altijd een beetje eenzaam. Bij katten die ze kende durfde ze haarzelf te zijn, maar bijna niemand kende die kant. Die kant van grapjes, lachen en spelen. Van trots en steun. Het was een kant die ze wilde laten zien, maar die er gewoon niet uit kwam. 'Hallo Lightpaw, ben je bezig?' Lightpaw trok snel haar poot terug en voelde zich warm worden. Had Storkpaw gezien wat ze deed? Zou de ander haar gaan plagen? "Ehh... N- nee hoor. mauwde de tabby zachtjes. Het kwam amper haar keel uit dus schudde ze voor de zekerheid nog even haar kop. Het was maar een kevertje... Niet belangrijk, toch? Lightpaw durfde nooi nee te zeggen op dit soort vragen. Ze was bang om iemand teleur te stellen en dat ze haar niet meer aardig zouden vinden. En dan wist ze wel hoe het ging. Roddelen en nare geintjes. Nee, ze moest zo lief mogelijk zijn.
De rossige poes had haar aandacht ergens op gevestigd voordat Storkpaw haar aansprak, maar zo snel zag Storkpaw niet wat het was. Geen prooi hoopte ze. De andere poes leek wat betrapt te kijken, waardoor de calico poes twijfelde aan of alles goed was. Ze nooit het type geweest om zich niet om anderen te bekommeren, maar ze had het gevoel dat ze dat nu wel wat meer moest doen. Als er iets mis was met Lightpaw en als zij het zou negeren kon dat er niet goed uitzien voor haar. ''Is alles goed met je?''vroeg ze zo zorgelijk mogelijk, zichzelf opstellend als een ware medicine cat. Eentje die het werk en haar clangenoten serieus zou nemen. Voor hetzelfde kon er helemaal niks aan de hand zijn, maar wou ze dat risico nemen?
Soms wist ze het echt niet meer. Waarom bestond ze? Waar was zij voor nodig? Ze was niet bijzonder, ze was niet speciaal, maar ze kreeg wel voedsel. Natuurlijk zaten daar ooo wel regeltjes aan, maar ja. 'Is alles goed met je?' De ogen van de tabby stonden een beetje geschokt. Had Storkpaw door wat ze dacht? Wat moest ze nu zeggen? Als ze de waarheid zou vertellen zou de gevlekte poes vast gaan lachen of roddelen. Nee dat mocht niet, dat kon niet gebeuren! Ze was al een loser. "Ehh... Nee.." Weer was het geluidsniveau laag. Lightpaw had geen idee of ze de waarheid moest vertellen. Storkpaw zag er aardig uit, maar schijn kon bedriegen. Sommigen zouden zeggen dat ze schuw was en dat was ze misschien ook. Ze was bang voor gemene dingen terwijl ze al nutteloos was. Dan leefde ze voor niets en het was nog niet eens leuk ook. Aan de andere kant was de ander wel een medicine cat apprentice. Die waren meestal aardig toch? "I.. Ik wil mezelf zijn. sprak de apprentice zachtjes. Ze voelde dat ze weer warm werd een keek beschaamd naar haar poten. Klonk dit dom? Vast. Maar dit was wel de waarheid. Ze wilde spelen, ze wilde grappen maken, maar ze durfde niet. En eerlijk gezegd, wat ze ook deed niets maakte het beter.
Onderwerp: Spider Dance 
zo 31 okt 2021 - 19:37