Out of the remnants of stars, hope shall arise

De kleine grijze kattin had haar amberen ogen vol bewondering en met lichte angst over de Moonstone laten glijden. Het was iets dat ze nooit in haar leven had verwacht te zien, te mogen aanraken. Ze had de rol geaccepteerd toen ze zes Moons was, kort nadat ze eerst benoemd was geweest tot normale Apprentice. Dat was al iets meer dan twee Moons, bijna drie Moons geleden. In de tussentijd waren ze niet in staat geweest de reis te maken. Hoewel Riverclan kon zwemmen mocht en kon ze dat niet zeggen van de andere katten. Het water, de overstromingen hadden het er niet makkelijker op gemaakt om contacten te onderhouden. Remnantpaw had behalve Mousepaw en Shrimpnose de andere katten niet herkend, toch voelde ze zich niet helemaal eenzaam. Zelfs al waren Newtspark en zijzelf alles behalve een normaal Mentor- Medicine Cat Apprentice duo. Het was wellicht onkunde van beide kanten maar dat maakte het er niet mooier van.

Heel even had de jonge kattin getwijfeld voordat ze haar neus tegen de koude steen aan had gedrukt en haar ogen had gesloten. Het duurde niet lang, misschien twee teugen van lucht voordat ze haar vlammende ogen opende en vol verbazing het met sterren bezaaide gebied bekeek. Zacht en licht gras lag onder en rondom haar poten, het wiegde mee met de wind alsof het teder werd omhelsd. Een warm briesje streek over haar dunne glanzende vacht heen, als een verwelkomende omhelzing en sterren schitterden als diamanten in elk grasprietje tot aan de lucht toe. Het was vredig, de druk van de afgelopen Moons leek van haar schouders af te glijden, al was het maar voor even. 

De geuren waren niet geheel onbekend, vers en fris, ruikend naar de bloeiende planten in Newleaf. Remnantpaw haalde diep adem terwijl ze twijfelend een pootje hief en deze voorzichtig weer in het licht wuivende gras plaatste. Ze stond daar dan, de omgeving te bewonderen voordat ze waarschijnlijk geaccepteerd zou worden als volwaardig Medicine Cat Apprentice. Ergens vroeg ze zich af of ze haar vader hier zou vinden, wie ze zou ontmoeten. Zou die kat aardig zijn? Zou ze die kunnen herkennen, zoveel katten waren er in haar tijd niet overleden, nog steeds meer dan voldoende. Hier zou ze hopelijk na een lang leven gaan jagen, in dit land tussen de sterren, gemaakt van sterren. Het had geen toepasselijkere naam kunnen zijn. Starclan. 

Het was een plek die zelfs de beste verhalenvertellers niet konden omschrijven. Remnantpaw had altijd in Starclan geloofd, zeker nadat ze benoemd was als Medicine Cat Apprentice was dit geloof niet veranderd, niet zwakker geworden. Als er al iets was gebeurd; geloofde ze er enkel meer in. Dit had ze niet kunnen bedenken, dus moest dit wel echt zijn. Het was prachtig, de sterren die schitterden. Hun eigen sterrenpels was niet zo krachtig en mooi, was enkel een weerspiegeling van de levens die ooit tussen hen geschitterd hadden. Terwijl de jonge Remnantpaw de omgeving met grote ogen en lichte verbijstering in zich opnam, hoorde ze zacht geritsel waardoor ze zich langzaam omdraaide in de richting van een grijs-wit gevlekte kattin. Kalm werd een neusje, bijna teder, tegen haar voorhoofd aan gedrukt voordat er een glimlach op het gezicht van de Starclanner verscheen. 'Welkom Remnantpaw,' Klonk er teder en warm van de oudere kattin af, de stem stelde de jonge kattin gerust. Ergens had ze een angst gevoeld, dat er weer katten boos op haar zouden zijn zoals haar mentor zo vaak was. Dat er weer een straf zou volgen of een kat haar zou vertellen dat ze niet goed genoeg, niet dapper genoeg of sterk genoeg was. Haar kop was gevuld met angsten, leugens en waarheden. Ze snapte niet wat ze moest zijn, behalve een kat dat anderen op de poot zou helpen. Deze kat leek bijna het tegenovergestelde van wat zijzelf was, warm, rustig en stabiel. Welke stabiliteit had Remnantpaw gekend? Weinig, zeer weinig en dat uitte zich ook in haar keuzes. 'Ik ben Snowdrop,' stelde de Starclanner zich voor waardoor Remnantpaw haar een tikkeltje verlegen aan keek. Ze was de warmte, de liefde de afgelopen Moons niet meer gewend en hoewel ze verwacht had te gaan snauwen omdat dit zo anders was, omdat ze zich geen houding wist te geven. Kon Remnantpaw de ander enkel dom aan kijken, had ze even geen woorden.

Er was iemand die zeker was van haar zaak, en dat was de kattin die kalm plaats nam naast de Medicine Cat Apprentice terwijl deze duidelijk moest wennen aan haar omgeving. Het was een groots verschil met hoe het momenteel in Thunderclan was. Er was geen rust, zeker niet voor een jonge onervaren Medicine Cat Apprentice, maar als ze hier doorheen kwam, dan zou ze uiteindelijk waarschijnlijk op kunnen bloeien als de mooiste bloesem. Als de bloemen en planten die ook in deze oneindige velden schitterden met een innerlijk licht. Kleine diamantjes, zijzelf was ook een diamant dat nog geslepen moest worden. Ze had een goed hart, en geen slecht stel hersenen als ze eenmaal alles op een rijtje had; en dat moest nog hoognodig gebeuren.

Een flank werd kort tegen haar aan gedrukt, een stille steun, een warmte, waardoor Remnantpaw door de schrik eindelijk haar mond opende. 'J-je b-bent kn-knap,' Misschien was knap het verkeerde woord maar Starclan was zeker niet wreed geweest voor de oudere kattin.  Dat was het enige dat de stilte leek te verbreken die kort voort duurde, die gek genoeg de kleine normaal gesproken spraakzame kattin gerust stelde. Haar lichaam was omringt door de warmte van Starclan, en de geuren brachten dit gevoel verder tot stand. Snowdrop was een met dit gebied, en het feit dat de Starclanner de tijd nam om haar op haar gemak te stellen werd duidelijk gewaardeerd.

Een glimlach deed de mondhoeken van de Queen opkrullen voordat deze de verbouwereerde Medicine Cat Apprentice aan keek. 'Lieverd, heb je vragen voor me?' Klonk er zachtjes van de oudere kattin af waardoor Remnantpaw haar amberkleurige blik op die van de grotere kattin richtte. De zoete geur van melk hing nog in haar vacht, een geur die elke kat goed kende. Zeker als deze ooit bij een bevalling was geweest. 'Jullie haten mij niet?' Met de eerste Prophecy die ze al pas benoemde Medicine Cat Apprentice had gehad was ze bang geweest dat zij iets fout had gedaan. Dat het haar schuld was dat Thunderclan de afgelopen Moons zoveel moeilijkheden op het pad had gehad. Van ontvoerde kittens tot aan gewonde High Ranks aan toe. Zij was de enige geweest die fysiek sterk was gebleven maar mentaal was ze in de war geraakt. Ze was ervan uit gegaan dat katten teleurgesteld zouden zijn met haar. Zoals Newtspark, zoals haar mentor. 

De jonge Medicine Cat Apprentice had niet verwacht dat er nog een kat zou verschijnen, naast Snowdrop een Thunderclanner die Moons geleden had geleefd, een kattin die de Clan zou begrijpen, aan de andere kant leek Starclan een zeer rustige plek; ze voelde zich er momenteel beter op haar gemak dan in haar eigen Clan, er waren geen boze ogen of scherpe woorden, het was rustig, misschien kon ze het wel vredig noemen. Waren katten altijd vredig als ze naar Starclan gingen? Aan de andere kant, ze had nog een heel leven voor zich; een waarin ze waarschijnlijk vaker in contact zou komen met Starclan. Hoewel ze de grijs gestreepte kattin niet herkende leek deze wat strenger, wat stugger dan de Thunderclan Queen was geweest.

De kattin was echter niet gemeen en hoewel de sterren nog om haar vacht heen dwarrelden stapte de vroegere Medicine Cat van Riverclan op haar af; Remnantpaw had weinig verhalen over Chivysniff gehoord, natuurlijk had ze interesse in de katten die vroeger net zoals haar waren geweest; maar deze kattin was van voor haar tijd en ze had meer dingen om zich mee bezig te houden, meer vragen die ze ooit zou stellen. Echter was ze al blij genoeg dag ze haar beter ontvingen dan Newtspark dat had gedaan, dan was ze toch niet helemaal alleen. Een schouder van de andere kat drukte zich kort tegen die van Snowdrop aan voordat deze sprak. 'Starclan haat nooit, wij beslissen enkel wat we goed en wat we slecht vinden.' Remnantpaw knikte langzaam terwijl ze met onschuldige ogen naar de donkerzilveren kattin keek. Langzaam knipperden de prachtige blauwe ogen van de Starclanner voordat ze weer sprak.

'As you watched your territory flow away in an endless torrent. Cleansed from blood shed in situations so abhorrent. As the light of the dawning sun touches you with its rays. Your paws may be set to walk a path towards better days,'

De woorden waren anders dan het korte gesprek dat ze met Snowdrop had gehad en de woorden die de andere Starclanner ervoor had gesproken. Voordat ze kon vragen wie de zilverkleurige kattin was werd de omgeving moeilijker om te zien, alsof een mist van sterren op haar neer daalde. 'Tot snel...' Waren de laatste woorden die in haar kopje na echoden.  Langzaam knipperden de amberkleurige ogen van de jonge Medicine Cat Apprentice voordat ze met grote ogen naar de Moonstone keek. Ze was weer terug tussen de levende, met hoopvolle woorden die ze misschien ooit kon delen. Hoop en zenuwen vochten in de jonge kattin voordat een kleine glimlach haar lippen sierde, ze was niet alleen.