{Open} Carrousel

Bladeren vielen eindeloos naar beneden terwijl ze door de bomen doorliep in de richting van de hooglanden. Ze was moe, ze had weinig geslapen in de nacht. Weer eruit, weer op zoek, weer niks vinden. Waar was hij? Zou hij terugkomen? Ze betwijfelde het. Ze had een spoor kunnen vinden, en deze was vervolgens weer uitgewist, de kat die het aanlokkelijk voor haar neus gebungeld had een verrader. Ze schudde haar hoofd wat terwijl ze haar pas wat versnelde en tussen de bomen door stapte. Door, altijd door.

{Open} Carrousel Dbitr8r-a9e704e0-05d9-4c69-9fe7-aaa8db4ede6e.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvYjcxODAxYzAtODk5NS00MDA3LTk5ZTUtZmYyZTUyNzg1M2I4XC9kYml0cjhyLWE5ZTcwNGUwLTA1ZDktNGM2OS05ZmU3LWFhYThkYjRlZGU2ZS5naWYifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had zich de laatste dagen misselijk gevoeld. Ze kreeg geen hap meer door haar keel. Het was voor het eerst sinds de verdwijning van haar moeder dat ze er weer zo slecht uit had gezien. Toen de eerste schok voorbij was, en vervolgens het hele fiasco met Carrioncough, had ze zich erdoorheen gebuffeld, zich vasthouden aan die laatste paar strohalmen. En ze was er weer een beetje bij opgekomen, had ze haar glans weer wat teruggekregen. En nu was dat ook weg. Ze had het nog niemand verteld wat Mousepaw Kiwipaw had verteld, die het vervolgens haar weer had verteld. Mama was dood, en ze was er blij om geweest. Eindelijk was alles voorbij, eindelijk konden ze stoppen met hopen. En dat gevoel van opluchting maakte voelde ze zich zo schuldig over, dat haar maag constant aan het tollen was. Maar schone schijn houden, dat moest ze maar weer doen, zoals ze al nu.. hoe lang had gedaan? Zichzelf afleiden. Maar toen ze Solarflare trof, kon ze het echt niet hebben. Zij was haar broer verloren, net. En enkel egoïstische gedachten kwamen boven, over haar eigen verlies. Ze zou juist misschien iemand moeten zijn die haar kon helpen, omdat zij ook door zoiets heen was gegaan. Maar ze kon alleen maar staren naar de rood-witte poes die eraan kwam..}

Vermoeidheid maakte dat haar gedachten een waas waren. De tweebeenplaats was haar al geen vreemde geweest toen haar vader besloten had de clan te verlaten. Wat was ze toen jong geweest, zo naïef. Wat was Lunar boos geweest. Maar nu was hij verdwenen. Nog geen spoor, zijn nest erbij liggend alsof hij die avond nog terug zou keren. Het vrat aan haar. Een blik op baby blauwe ogen zei Solar al genoeg over met wie ze sprak. Cottonflower, degene die haar energie meer stak in ruzie zoeken dan in actief zoeken. Solarflare had er zeker een mening over. Ze knikte stil, begroetend, terwijl ze haar eigen verdriet gespiegeld zag in de ogen van de chocolate point poes, maar daarna stapte ze door, er zeker van zijnde dat Cottonflower het begreep en tegelijkertijd totaal niet begreep.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Solarflare zei niets. Ze had nog net het fatsoen om haar aanwezigheid op te merken. De poes had vast een mening over haar. Iedereen had een mening over haar. Cottonflower deed net alsof het haar niets deerde, dat ze wist wie ze was en wie er voor haar was. Maar natuurlijk raakte het haar, helemaal als vrienden opeens vijanden werden. Maar niemand kon weten hoe het in haar poten was. Zelfs Solarflare niet, hoewel het misschien vergelijkbaar was. En misschien moest ze haar hulp aanbieden, moest ze meer doen. Maar wie had haar geholpen dan? Dus toen ze haar voorbij wilde lopen zonder iets te zeggen, kon ze niet anders dan beledigd te zijn. Dacht ze nu echt dat ze beter was? Cottonflower drukte haar oren naar achteren en er ontstond een rimpel boven haar neus toen ze pissig haar na keek. ‘In het territorium zoeken heeft geen zin,’ miauwde ze haar fel achterna. ‘Er lopen de hele dag sukkels van ons hier rond. Niemand heeft hem gezien en zal hem hier gaan zien.’ Geloof haar, zij wist er alles van. Ook zij had een periode niets anders gedaan dan geobsedeerd dag in dag uit de grenzen bij langs gaan.}