Down in the bayou

Barkingkit had gehoord van de flood. Het water dat een groot deel van hun territory onder water had gezet. De elders hadden hem verteld dat het kwam door de warmte, die na een lange tijd van sneeuw voor veel smeltwater gezorgd had. Hij was toen nog een kitten geweest, had het moeras nog nooit gezien. Het was lastig om zich voor te stellen hoe het gebied voor hem er dan ook normaal gesproken uit had gezien toen de waterhoogte nog lager lag en het gebied geen enorm meer was. Door het troebelen water heen probeerde hij hoger gelegen grond te vinden, probeerde hij te tekenen hoe het ooit uit had gezien. Iets wat toch nog behoorlijk lastig bleek te zijn, zo vies als het moeras water was.

Snappingturtle

Tegenwoordig gebeurden er allemaal rare dingen, zoals het feit dat alles nu natter was dan ervoor. En het moerassige territorium dat ze hadden was al zo nat geweest. Het was echt goor en liefst zette hij hier geen poten neer, maar hij moest wel. Hij was nog steeds een warrior van Shadowclan, hij moest voor ze jagen en loyaal blijven. Zeker na het gedoe met Sharkpaw moest de grijze kater aantonen dat hij niet alleen voor slechte dingen zorgde. Het was ook zijn fout niet geweest, maar het was het domme clansysteem dat wanneer er iets gebeurde met je apprentice dat de mentor altijd de schuld kreeg. Hij slaakte een kleine zucht terwijl hij rustig wandelde, probeerde de nattere plekken te vermijden met nogal rare, al toch sierlijke passen. Wetende dat hij straks zijn vacht toch weer duizend keer zou moeten gaan wassen door al dit vieze water, blegh. Maar zijn aandacht was opeens op iets anders gericht, een jonge apprentice die wat verderop stond. Als hij zich niet vergiste dan wist hij wel wie het was. “Barkingpaw, wat doe je daar?”, vroeg de tom meteen met de deur in huis vallend. Veel dichterbij wou de kater niet komen, dan kon hij doeidoei zeggen aan zijn nog schone vacht.

Een stem echode over het moeras land, Barkingpaw prikte zijn oortjes naar voren, herkende Snappingturtle. Niet zo zeer bij stem, nee, zo goed kende hij hem nog niet maar hij wist wel hoe de kater er ongeveer uitzag. "Ik ben naar kikkers aan het zoeken!" riep hij terug met een glimlach, sprong met grote sprongen richting de warrior die niet dichterbij wilde komen. Enkel om in alle haast eendenkroost voor gras aan te zien. Met een plons zakte hij er doorheen, een verraste krijs ontsnapte hem. Water trok aan zijn dikke pels en dwong hem omlaag terwijl hij zich met moeite aan de oever vast hield.

Zijn groene ogen waren naar de apprentice gericht nadat hij hem had gevraagd wat hij aan het doen was. ‘Ik ben naar kikkers aan het zoeken!’, riep deze vrolijk terug en de warrior keek hem een beetje walgend aan. “Waarom in StarClans naam zou je zoeken naar… Kikkers?” Ja oké ze waren eetbaar, en Snappingturtle at ze soms ook wel, maar enkel omdat iedereen dat deed. Hijzelf, vond ze eigenlijk te slijmerig voor het goede, het waren net dikke moeras insecten. Hij bemerkte hoe de apprentice dichterbij kwam gesprongen tot deze opeens door het moeraswater heen zakte en met moeite zichzelf omhoog hield. Kijk jongens, dit is wat je krijgt wanneer je naar kikkers zoekt. “Uhh Uhh Uhhh Uuhhhhh”, bracht hij twijfelend uit. Hij kon de jonge Barkinpaw omhoog trekken maar dan werd hij hoogstwaarschijnlijk zelf vuil. Maar als hij niet hielp, dan zou het niet goed komen met Barkingpaw. Hij zat hier met een dikke dilemma, en hij bleef daar gewoon staan. Goed bezig, Snappingturtle!