i wanna church girl that go to church and rEaD eR bIbLe

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het was misschien één van de laatste echt warme dagen. Ze zon scheen fel op haar vacht, maar zelfs dat leek de glorie te missen. De jonge poes lag bij de stroom, haar voorpoten bijna compleet bungelend in het koude water. Ze voelde de bodem die bestrooid was met kiezels die het water niet meer op kon tillen, en als ze haar poten in het zand duwde, stuwde ze minuscule zandkorreltjes de stroom in. Ze moest waarschijnlijk iets doen, maar dat deerde haar niet meer. Ze was gewoon moe en tegelijkertijd in de staak. Als ze energie had, ging ze nog op zoek naar haar moeder. Maar die tripjes werden zelfs steeds minder frequent. Mama was weg. Waarschijnlijk verder weg dan haar pootjes haar konden dragen. Meegenomen in een monster en naar plekken gegaan die enkel in haar fantasie bestonden. Misschien zou ze ooit de weg terug vinden. Cottonflower zuchtte en keek weer naar het zacht stromende water.

& Mizzle eerst}

Het was een rustige dag. Er hing een soort kalmte in de lucht, al wist hij niet per se waaraan dat lag. De wind was gaan liggen na vanochtend en zelfs de vogels leken te zwijgen. Het enige geluid dat zijn oortjes bereikte was het zachte kabbelen van de rivier. Mizzlepaw liep erop af, al was het maar om érgens naartoe te lopen. Hij voelde zich raar. Een beetje alsof niets echt was, alsof hij buiten zijn lichaam zweefde en naar zichzelf keek. Dat gevoel belemmerde hem niet om zich gewoon te gedragen. Hij kon er moeilijk zijn poot opleggen. Zijn tweekleurige blik merkte op dat zijn oudere zus aan het water zat, haar voorpootjes bengelend in de stroming. Zonder iets te zeggen liep hij dichter op haar af. Hij ging naast har staan en keek ook het water in. Met haar aanwezigheid was de kalmte somberder. Misschien was het geluid dat ontbrak de hartslag van hun moeder, die voorheen voor hen beiden een constante geweest was. Misschien was het die stilte die ervoor zorgde dat hij zich zo ongebonden voelde.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het duurde eventjes voordat ze doorkreeg dat ze niet meer alleen was, maar toen het golvende water een reflectie onthulde. Haar kleine broertje, natuurlijk. Ze herkende hem direct en ze keek een beetje verbaasd op. Waarom zei hij niets? Waren ze echt op het punt gekomen dat ze niet meer met elkaar konden spreken? ‘Hey kerel! Ik had je niet eens door,’ miauwde ze met een klein glimlachje. Ze drukte zichzelf overeind op de oever en schudde haar pootjes even droog. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze kleintjes. Zij waren nu haar verantwoordelijkheid. Alles wat ze deed, al haar ongenoegen die ze toonde, alles was voor haar jongere broertje en zusjes. Ze moest wel. Haar blauwe ogen keken onderzoekend naar de jonge apprentice. Ze waren veel te jong om dit allemaal te moeten mee maken.}

Ze zaten een tijdje in stilte naast elkaar niets speciaals, er hoefde niets gezegd te worden. Blijkbaar had Cottonflower echter zijn aanwezigheid niet eens opgemerkt, want plots keek ze verbaasd op en vroeg ze hoe het met hem ging. "Het kan beter, natuurlijk", antwoordde hij, want zo was het. Als hij zou antwoorden dat het goed ging, zou dat een leugen zijn. Dan zou het immers lijken alsof het verdwijnen van hun moeder - en het aandeel dat hij daarin in zijn onwetendheid en traagheid gehad had - niets was. Alsof hij gewoon gelukkig mocht en kon zijn zonder haar. Desondanks kon hij niet zeggen dat het superslecht ging. Hij had een bestaansreden gevonden, een levensmissie, en bijna elk moment van zijn dag besteedde hij daarmee. Hij had amper tijd om stil te staan en na te denken en om heel eerlijk te zijn, dat vond hij wel best zo. "En met jou?", vroeg hij daarna, steeds de bezorgde grote broer. Groot, niet omdat hij groter was dan haar; maar hij was wel haar grootste (en enige) broer en dat bracht in zijn ogen toch een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Natuurlijk ging het niet perfect. Geen van hun ging het fantastisch mee. Ze keek dan ook met een zucht naar haar jongere broertje, en uiteindelijk vroeg hij hoe het met haar ging. Ze wist een glimlach eruit te persen. ‘Oh, het gaat prima.’ Ze loog glashard. Niets ging echt bepaald "prima", maar ze moesten denken dat zijzelf nog in staat was om door te gaan met alles alsof er niets aan de hand was. ‘Je hoeft me niet druk te maken om mij, ik red me wel, Mizzle. Ik ben degene die me druk hoort te maken over jullie.’ Nu mama er niet meer was, papa op zoek was.. Zij was de enige om ervoor te zorgen dat haar kleinere siblings sterke individuen zouden worden. Dat ze veilig waren, hoe tegen haar eigen natuur dat ook maar in was. En ze had Hermitshell natuurlijk, de enige die haar nog had zien huilen na.. alles.}