Carrion as if nothing really matters

Het begon laat in de middag te worden. Silverfall voelde hoe een lichte rilling over haar rug kroop toen de kouder wordende wind tegen haar pels blies. Het begon steeds kouder te worden en de schaarse prooi zou binnenkort van een angst naar een realiteit gaan als dit zo door ging. Niet dat Silverfall de winter vreesde. Dat had ze nooit gedaan. Ze wist dat haar Clan sterk genoeg was om er goed uit te komen en na haar laatste gesprek met ThunderClan’s leader had ze niet het idee dat ze van die kant al iets moesten vrezen. Eveningstar had duidelijk aangehaald dat ThunderClan enkel aan zou vallen als RiverClan dat deed en voor zover zij wist, had Crystalstar daar geen interesse in. De band met ShadowClan daarentegen lag nog steeds moeilijk en gevoelig, maar ook op dat vlak verwachtte Silverfall geen problemen. Niet zo snel na hun laatste oorlog. WindClan… Geen idee wat ze daarvan kon verwachten, maar vast ook niet veel. Silverfall maakte zich op die vlakken niet zo heel veel zorgen, had ook geen schrik voor de dood of iets dergelijks. Haar emoties waren op dat vlak vrij neutraal, emotieloos bijna. De kattin werd uit haar gedachtegang gehaald door het kraken van bladeren achter zich, maar enkel haar naar achter bewegende oortje toonde aan dat ze iets gehoord had. Haar blik was immers geconcentreerd gericht naar het water, waar ze meende een vis te zien zwemmen. Die was van haar.

@Carrioncough